Afsluiting winterserie WS78 seizoen 1997/1998 met 507 deelnemers.

Het eerste meer, Henschotermeer
Op zaterdag 21 maart 1998 organiseerde WS78 een 40 km wandeltocht vanuit Maarn. De start was vanuit dorpshuis De Twee Marken. Na 700 meter lopen, bereikten we al een zandvlakte. Door het bosgebied Koeheuvels liepen we naar de provinciale weg N227 (Doorn-Amersfoort). Deze volgden we slechts even om snel af te slaan naar het Henschotermeer. Hier liepen we over het grote eiland, dat door twee bruggen verbonden was met "het vaste land". Met het betreden van het eiland hadden we ook de gemeente Maarn verlaten. Nu dwaalden we over grondgebied van de gemeente Woudenberg. Lang duurde dat overigens niet. Bij het volgende meertje, De Veenplas, betraden we de gemeente Leusden. Door bosgebied en later langs weilanden bereikten we een beek op de gemeentegrens van Woudenberg en Leusden. Uit de kaart was niet te achterhalen of de beek gemeente Woudenberg of Leusden was. In Leusden heette de beek Heiligerbergerbeek en in Woudenberg was dat Woudenbergse Grift. Bij De Rode Brug zetten we koers naar Huize Den Treek met zijn mooie tuin en vijvers. Hier was de soeppost op 10 km. Nu dwaalden we door de Treekerduinen, gedeeltelijk over de geasfalteerde Treekerweg en gedeeltelijke over een groot aantal ruiterpaden. Vervolgens kwamen we door het Landgoed Den Treek-Henschoten. Ingewijden weten dat hier zeer veel ruiterpaden lopen. Het kost dan ook een extra inspanning om hier een parkoers uit te kunnen zetten zonder teveel over ruiterpaden te moeten lopen. We waren inmiddels weer op het grondgebied van Woudenberg gekomen en volgden ruim een halve km een fietspad langs een verkeersweg. Hier was meer mogelijk geweest. Maar de totale route was zo mooi dat dit verder in het niet viel.
Het hoogste punt van de tocht, de piramide van Austerlitz
Langs De koepel op 42,6 meter hoogte liepen we naar de 49,2 meter hoge piramide van Austerlitz. Het toegangshek voor een beklimming van de piramide stond zo verleidelijk open, dat we de verleiding niet konden weerstaan hier naar boven te klimmen. Boven konden we weliswaar ver kijken, maar er waren weinig oriënteringspunten. Na nog een slinger door de gemeente Maarn bereikten we uiteindelijk de gemeente Zeist, waar op 23 km de grote rust was in Dorpshuis ‘t Trefpunt. Nu dwaalden we door het voor ons o zo bekende bosgebied van Driebergen met de landgoederen Bornia en Groot Heidestein. Opnieuw kwamen we langs twee meertjes, maar die waren lang zo groot niet als de eerste twee.
Het voormalige Westerwoud
Een groot gedeelte van de tocht voerde door het voormalige Westerwoud. In de periode 1130 t/m 1170 werden grote stukken woud gerooid om plaats te maken voor weideveldjes, waardoor meer veeteelt mogelijk werd. De kompaktheid van het woud werd hierdoor sterk aangetast, zodat wervelwinden meer gelegenheid kregen tot op het maaiveld te kolken. Rond 1170 trof een grote natuurramp de Utrechtse Heuvelrug. Een cycloonachtige storm teisterde deze streek. Mogelijk zijn er wel enige typische stormjaren achtereen geweest met het gevolg, dat een groot deel van het Westerwoud werd vernield. Grote woudreuzen zijn afgeknapt of, in z'n geheel -met wortel en al- geveld. Een schier onontwarbare chaos moet zijn overgebleven. Mede door de hedendaagse rekreatie is men dit te weten gekomen. Bij de bouw van huizen en bungalows, en de aanleg van campings stuit men in bijna het hele gebied even onder het oppervlak op geweldige zware boomstronken, die allemaal in dezelfde richting op hun kant liggen. In Driebergen was de koffiepost bij een wandelaar, die ook al menig tochtje voor WS78 heeft uitgezet.
Rijsenburgse bos had vroeger slechte naam door jongens, die bijna of geheel naakt door de bossen liepen
Nu dwaalden we door het Rijsenburgse bos. Dit bos werd in het verleden geschonken door de heer P.A. Diedrichs. Zijn zoon G. Diedrichs liet dit bosgebied verfraaien. Daarbij dacht hij zelfs aan het beschermen van de eerbaarheid. In het bos is nl. een meertje, waarin vroeger jongens graag verfrissing zochten. Het aan- en uitkleden gebeurde op de oever. Dit "voor de dames vreeselijk aangezicht" kon niet worden getolereerd. De boswachter kreeg opdracht dit baden streng tegen te gaan. Het hielp weinig, want als de man kwam opdagen bleven de jongens in het water of ze vluchtten eruit, juist aan de overkant van de plek, waar de boswachter zich op dat moment bevond. Dit maakte de zaak nog erger, want ze bleven uit de buurt van het meertje totdat de boswachter onverrich terzake was vertrokken. Zo ontstonden dan de klachten " dat kwajongens, bijna of geheel naakt door de bossen liepen". Dit maakte de populariteit van het Rijsenburgse Bos, zoals dit deel heet, niet best. Dames en families met kinderen gingen het bos mijden vanwege de "onveilige en zedeloze toestanden". Nadat was gebleken dat het zelfs niet hielp als de boswachter de bij het meertje liggende kleren zonder pardon in 't water smeet, besloot de bosbezitter bij dit vijvertje een houten huisje te laten bouwen, waarin de jongens (meisjes baadden toen nog niet op zo'n plek!) zich konden verkleden. Als "'t Zwemhuisje" is het lang een bezienswaardigheid geweest.
Grote houten brug over miezerig stroompje
We kwamen over De Zwitserse Brug, een grote houten brug over een miezerig stroompje, dat nu trouwens droog lag. Aan het eind van de brug maakten we een bocht van 540°! Langs zwembad De Zwoer, waar we wel eens een fruitpost hebben gehad met een vorige WS78 tocht, liepen we naar de zandvlakte van Driebergen. Langs één van Nederlands grootste campings, Het Grote Bos, liepen we naar de Maarnsche Berg, een bosgebied in de gemeente Doorn. Langs een akker, begraasd door schapen, bereikten we landgoed Stameren. Hier was op 38 km de fruitpost. Hier werden we getrakteerd op een banaan. Na nog een kruising met het wit/rood gemarkeerde Heuvelrugpad bereikten we na 41,025 km de finish. Als eerste kregen we hier een bloembol aangeboden, als dank voor het uitzetten van één van de WS78 wandeltochten van dit seizoen. Na afmelding konden we ook nog een bokaal in ontvangst nemen vanwege het uitlopen van alle tien tochten van WS78. Daarna namen we afscheid van deze en gene. Want in de zomer gaat ieder zijns weegs. En velen zien we dan pas weer op de eerste WS78 tocht van het 21^e seizoen, te weten 17 oktober 1998 te Oosterbeek.

Henri Floor & Coos Verburg