die deutschLAnT wanderung

Op zaterdag 12 oktober 1996 organiseerde sportvereniging De LAT de herfstdagtocht vanuit Berg en Dal. Deze plaats heet terecht berg en dal, want er zijn flinke hoogteverschillen. Voor zover wij konden nagaan is het hoogstgelegen punt van Berg en Dal weliswaar 95 meter, maar met 83 meter lag deze start ook vrij hoog.
Officieel was de start van de 60 km vanaf 7.30 uur. Toen was het echter nog vrij donker en de lantaarnpalen waren nog aan. Rond 7.50 uur vertrokken wij en het eerste stuk vonden we toch nog vrij donker. Het pad voerde vrijwel meteen door de bossen van het sterk geaccidenteerde Berg en Dal. We kwamen daarbij langs de Stollen- en Ravenberg. Er zaten hier in het begin ook flink wat trapjes in het parkoers. Bij huize Kalorama kregen we even wat stevige en vlakke ondergrond onder de voeten. Verderop kwamen we langs een Forellenhof met verschillende vijvers.
Even verderop kwamen we langs restaurant De Sterrenberg. Vanuit de hal van dit restaurant kon een uitzichttoren worden beklommen. Maar op dit vroege uur was dit restaurant nog niet open. Even later kwamen we bij een witte handwijzer, die naar 4 verschillende richtingen wees met teksten: Wat Vrienschap Helen, Wat Grenzen Delen en Duitsland.
Daarna liepen we door het fraaie Filosofendal. We zagen hier wit-rode markeringen van het Pieterpad. We kwamen opnieuw bij een houten handwijzer. Hierop werd onder andere de twee richtingen van het Pieterpad aangegeven. Op die handwijzer stond ook, dat het over de E8, een europees lange afstandspad, 1803 km naar Wenen was. Over de flanken van de 76 meter hoge Duivelsberg kwamen we bij het gelijknamige restaurant. Hier troffen we enige tamme kastanje zoekers. Want het stikte hier van de tamme kastanjes.
Nadat we het bosgebied rond de Duivelsberg hadden verlaten, dwaalden we door weilanden naar de eerste verzorgingspost op 11½ km. Hier deden we ons tegoed aan koffie, fris, koek, fruit en boterhammen. De verzorgingspost was gelegen op het erf van een boerderij. Daarna zetten we koers naar de Duitse grens.
Bij Wyler staken we de grens met Duitsland over Bij een tankstation zou de splitsing zijn met de 40 km. Dat hoorden we even later van 40 km lopers die hier voorbij waren gelopen. Zij hadden gewacht met de afslag tot het moment dat het stond aangegeven. Maar dat moment was niet gekomen, waardoor ze op een gegeven moment maar waren omgekeerd. Wij liepen verder door het plaatsje Wyler. We hadden even oponthoud, doordat ons pad over een holleweg liep. Deze weg was geblokkeerd door een paar wagens. Verderop staken we een verkeersweg die om het dorp liep over en volgden nu asfaltwegen door een natuurgebied. We zagen hier nog twee reeën lopen. Na de boerderijen Germerseel en Kleye kwamen we bij de Bossebrücke over de Bossewassurung. Verderop zagen we twee wandelaars verkeerd lopen. Dat kontstateerden we echter pas op het moment, dat we afsloegen en toen waren de verkeerdlopende wandelaars niet te waarschuwen, omdat ze achter een rij bomen liepen, doordat de weg een bocht naar rechts maakte. Nu volgden we een 2775 meter lange rustige asfaltweg.
In de parkoersbeschrijving stond aangegeven dat de 2e verzorgingspost na 1130 meter zou worden bereikt. Dat bleek echter pas na 2200 meter te zijn. De twee verzorgers stonden hier echt te bibberen van de kou. Er was weliswaar een maximum temperatuur van 16 graden voorspeld, maar dat was het nog lang niet. De wind maakte het bovendien gevoelsmatig kouder. Ook hier konden we weer van alles krijgen, wat je op een verzorgingspost kan en mag verwachten.
We kregen uitzicht op een molen en het plaatsje Mehr. Maar even voor het dorp sloegen we af en met een wijde boog liepen we naar het centrum van Kranenburg. Hier was op 26 km een rustmogelijkheid in Eiscafé Dolimiti. Hier troffen we ook nog wandelaars van het 40 km parkoers. Via de Mühlenturm (molentoren) kwamen we bij het stationsgebouw uit. Dit gebouw was vervallen en tussen het onkruid, dat tussen de sporen groeide, baanden we ons een weg naar de overkant van het station.
We bereikten het Reichswald
Via buurtschap Galgensteeg, gemeente Kranenburg bereikten we het Reichswald. Hier stonden met twee borden (Nederlands en Duits) aangegeven dat dit de boswachterij van het Reichswald was. We volgden een zandweg tussen de Brandenberg en de Drültenberg door. Daarna volgde weer een sterk geaccidenteerd parkoers over de Freudenberg naar het Duitse buurtschap Grafwegen.
We staken weer de grens over en liepen nu naar Bredewegen. In Café De Corner was op 37 km de tweede grote rust. Even buiten Bredewegen was bij boerderij Klein America een oorlogsmonument. Nu zetten we koers naar het bosgebied St. Jansberg. Dit was een uitermate mooi bosgebied dat gelegen is ten noorden van het plaatsje Plasmolen, bekend van de Nijmeegse vierdaagse. Ook dit was een sterk geaccidenteerd terrein met heuvels, dalen en zelfs een leuk beekje. Hier was ook op 44 km de derde wagenrust.
Langs de Mookerheide (bekend van de Slag op de Mookerheide in 1574) en over de Zevendalse Baan liepen we nu naar Café Restaurant 't Zwaantje. Hoewel hier geen officiële rust was, hadden we daar toch wel behoefte toe, gezien het zware parkoers. Toen we bijna uitgerust waren kwam een van de organisatieleden van deze tocht een kijkje nemen en maanden ons om verder te gaan, mede omdat we de laatsten waren. Daarop maakten we hem er op attent, dat naar onze mening nog een groep van 9 wandelaars achter ons liepen. Later bleek, dat er wel 12 tot 15 mensen achter ons liepen.
Over de flanken van de Wolfsberg en evenwijdig met de Biesselterbaan liepen we naar de Heumensebaan. Over de Hooge Hoenderberg en de Muntberg liepen we verder.
De vierde en laatste verzorginspost
Vlak na de internaten Werkenrode en Kemnade werd de laatste verzorgingspost bereikt op 56 km. We deden ons weer tegoed aan drankjes en hapjes. Tot de Meerwijkselaan volgden we het officiële parkoers. Bij de afslag naar het bosgebied van de Heilige Land Stichting verlieten we het parkoers omdat we gewaarschuwd waren voor 'gevaarlijk parkoers'. Gevaarlijk, omdat de avond al was begonnen te vallen en het onverantwoordelijk was het hoofdparkoers te volgen.
Twintig minuten na de officiële sluitingstijd arriveerden we bij de finish. En na ons moesten nog een zo'n 12 tot 15 man arriveren. We kregen een fraai diploma en een wandelplaatje voor ons wandelboekje. Het was een heel mooi parkoers geweest. De parkoersbeschrijving was over het algemeen goed. Doordat het parkoers bovendien ook gemarkeerde was, gaf dit, indien je de parkoersbeschrijving ook goed volgde, nergens problemen. Het weer zat ook goed mee voor de wandelaars. Het was de hele dag droog gebleven met in de namiddag nog een paar uur zonneschijn met een maximum temperatuur van 14 graden.

Henri Floor