Één gemeente tocht met WS78

Er was slecht weer voorspeld
Op zaterdag 10 februari 1996 organiseerde WS78 een 40 km wandeltocht vanuit Lunteren in de gemeente Ede. Het hele parkoers voerde door alleen de gemeente Ede, vandaar de benaming ééngemeentetocht. In de nacht ervoor was zeer slecht weer voorspeld met veel sneeuw. Later ook kans op gladheid door sneeuw, ijzel of aangevroren regen. Met een spiegelglad parkoers in het hoofd van de 6e WS78 wandeltocht vanuit Bussum-Zuid bleven velen nu maar thuis. Bovendien was er een vergadering gepland van de NLAWB. Hier zou besproken worden of deze bond zou opgaan in de KNBLO. Daardoor ontstond een seizoens laagterekord van 304 deelnemers. Liefhebbers van een bosparkoers konden met deze tocht optimaal genieten. De start was vanuit Hotel Floor. De eigenaar is geen familie van ons. In het infobulletin werd nog gememoreerd dat bij de WS78 tocht van 4 oktober 1986 onze persoontjes na afloop van die tocht een receptie hadden gegeven, omdat we een dag daarvoor in het huwelijksbootje waren gestapt.
Het buurtbos was vroeger een heideveld
Na een halve km waren we al het dorp uitgewandeld. Als eerste liepen we langs het Lunterse Buurtbos, in het begin ook Fisterwoud geheten. Het terrein dat nu het Buurtbos heet, was in de tweede helft van de vorige eeuw nog een groot heideveld. Oorspronkelijk onverdeelde marke- of maalschapsgronden. Nadat het hele terrein onder de rechthebbenden was verdeeld, kocht notaris J.H.Th.W. van den Ham deze perceeltjes van de keuterboeren. Notaris Van den Ham was al 70 jaar oud, toen hij met de aanplant van het eerste stukje bos begon. De aanleg geschiedde in de vorm van een rankende tak met bladeren. Dit is nog duidelijk in het lanenpatroon terug te vinden. Ondanks zijn gevorderde leeftijd heeft hij zijn aanplant tot een bos zien uitgroeien. De oudste opstanden dateren uit 1890-1900. Verderop liepen we over een grintweg met de naam "Weg naar 't Hek". Deze wat vreemde naam werd nader verklaard toen we aan het einde van deze weg, in buurtschap Meulunteren Huize 't Hek zagen staan. Even volgden we een asfaltweg. Maar tegenover het Hessenspoor Restaurant sloegen we weer de bossen in en liepen daarbij meteen langs de Hessenhut, een soort schuilhutje tegen de regen of wind.
Het geografische middelpunt van Nederland
Via het bosgebied De Witte Wieven kwamen we op het geografische middelpunt van Nederland. We wisten dat deze tekst op een steen moest staan. Maar er lagen drie stenen op deze plaats en alle drie de stenen waren nog (!) bedekt met een dun laagje sneeuw. De steen waarvan wij dachten dat het de desbetreffende steen moest zijn ontdeden we van de sneeuwlaag en het bleek inderdaad de juiste steen te zijn. We waren eigenlijk wel verbaasd dat er nog sneeuw op deze steen lag, omdat voor ons zeker 250 hier waren langsgelopen. Er lagen hier drie stenen. Die stenen waren zodanig opgesteld dat men vroeger er via de zonnestand mee kon bepalen wanneer het de kortste en de langste dag van het jaar was. Door studenten van de landbouwuniversiteit is de steen eens geroofd en op de markt van Wageningen geplaatst. Doch dat lieten de Luntenaren niet op zich zitten. De steen is dan nu ook stevig vastgemetseld. We daalden de Lindeboomsberg af. Na landgoed Leperkoen daalden we verder af in de daar aanwezig zandgroeve. Na de Steenenberg verlieten we het Lunterse Buurtbos en zetten nu koers naar de Scheleberg. Hier was ook een camping. Op 9 km was de eerste verzorgingspost. Hier kregen we een bekertje soep. Daarop zetten we koers naar landgoed De Valouwe. In het begin van de jaren 1900 was het landgoed "De Valouwe" voor het grootste gedeelte eigendom van de familie Kröller, de rest was eigendom van verschillende landbouwers. Het landgoed werd doorkruist door openbare wegen en paden, de opstand was grove den, eikehakhout, heidevelden en zandverstuivingen. Voor die tijd was dat landgoed bijna waardeloos, het heeft dan ook jarenlang te koop gestaan. In de jaren dertig is dit ongeveer 600 ha. grote landgoed gekocht door wijlen de heer Schlimmer, met als doel vrij te kunnen paardrijden en jagen en dit landgoed wat meer rendabel te maken. Hij heeft dan ook betere houtsoorten aangeplant, zoals douglas en lariks. Om de kosten na de oorlog te drukken is er een sierteelt- en een azalea-kwekerij aangelegd waarlangs wij ook liepen. Nu dwaalden we lange tijd door de bossen van het Roekelse Bos en het Roekelsezand. Op 21½ km was de grote rust in Café Restaurant De Waldhoorn. Via het Tegelmuseum verlieten we Otterlo weer. Langs camping Egypte kwamen we weer in het Roekelsebos. Daarop kwamen we bij het fraaie Mosselse Veld, als onderdeel van de Planken Wambuis. Hier was het dat we voor het eerst sinds lange tijd weer wandelaars zagen met een loslopende hond, dit ondanks borden met de mededeling dat het verboden was om hier met loslopende honden te lopen. Op het Mosselse Veld zagen we in de verte enige paarden lopen. Even verderop bereikten we de Ederheide. Van een duintop hadden we hier een wijds uitzicht. We staken dit uitgestrekte heideveld over. Langs de noordkant van het Edese Bos bereikten we buurtschap Driesprong met het gelijknamige restaurant. Hier was ook de tweede verzorgingspost gevestigd. We keken op onze horloge en besloten het wandeltempo te verhogen om met de gewenste uurtrein vanuit Lunteren weer huiswaarts te kunnen reizen. Na de verzorgingspost volgden we een ongeveer 2½ km lange grintweg.
Nationale luchthaven Doesburgerheide
Hierlangs stond een monument ter nagedachtenis aan Hilgers. De Doesburgerheide, die hier in de buurt ligt, heeft in het begin van deze eeuw een belangrijke rol gespeeld in de opkomst van de luchtvaart. Op 29 juli 1910 maakte Hilgers hier de eerste vlucht met een vliegtuigje (een Blériot met 25 pk motor) boven Nederlands grondgebied. Het vliegtuig kwam zeker wel vier meter hoog en ongeveer dertig meter ver. Door deze vlucht werd de Doesburgerheide alom bekend als vliegveld. Dat duurde tot 1920 toen een brand hangars en vliegtuigen verwoestte. Zo kwam er een einde aan een droom, want velen hadden gehoopt dat de Doesburgerheide zou uitgroeien tot een belangrijke nationale luchthaven. Daarna kwamen we bij de oudste en nog malende standaardmolen van Nederland, die in de Doesburgerbuurt staat. De naam van de molen is ontleend aan de zware balk (standerd) waarop het gehele bovenhuis rust en draait. De molen dateert van 1507. Hier in de Doesburgerbuurt was ook nog de fruitpost op 35 km. Door een open gebied door de Doesburgerenk werd op 38,6 km de finish in Lunteren bereikt. Het was een hele mooie bostocht geworden. Nadat de voorgaande ochtend de thermometer nog -10 tot maximaal -20,7 graden had aangegeven, was het nu aanvankelijk net onder het vriespunt. Het had 's-nachts gesneeuwd en de sneeuw bleef in de schaduw tot in het begin van de middag liggen. Rond drie uur brak de zon door en steeg de temperatuur naar zo'n vijf graden. 10 februari was de dag dat, als het winterse weer één dag langer had geduurd, de elfstedentocht was verreden.

Henri Floor & Coos Verburg