|
|
|
|
De eerste misser in 17 jaar bij WS78
|
Op zaterdag 18 maart 1995 organiseerde WS78 zijn laatste tocht uit de 17e winterserie. Traditiegetrouw was de startplaats vanuit Maarn. Nadat eerst bijna iedereen was vertrokken, besloten ook wij te vertrekken. Het was inmiddels half tien geweest. Door het centrum van Maarn liepen we naar het plaatselijke NS-station. Daar liepen we door de tunnels onder de spoorlijn en de A12-snelweg. Even voorbij het fraaie stadhuis betraden we de bossen van Maarn. Voor een ligusterheg moesten we afslaan. Wij zijn ervan overtuigd dat er vele wandelaars zijn, die niet weten hoe zo'n ligusterheg eruit ziet. Gelukkig hing er een pijl. Door het bosgebied "'t Wijde Zicht", eigendom van Natuurmonumenten, bereikten we de Amersfoortseweg. We staken deze weg over en liepen verder door de bossen van landgoed Hoog Moersbergen. Via de Stamerhoef, een recreatieterrein met vakantiebungalows kwamen we bij camping De Maarnse Berg, gelegen op de Maarnsche Berg in de gemeente Doorn. Opnieuw kwamen we langs een camping. Ditmaal was dat Het Grote Bos. Bij restaurant klein Zwitserland betraden we de "bewoonde wereld" van Driebergen. Op slechts 25 meter afstand kwamen we langs het huis van onze (schoon-)ouders, maar die bleken niet thuis te zijn. Daarop liepen we door het (naar onze mening niet mooiste deel van) Rijsenburgse bos.
Hoge houten Zwitserse Brug over miezerig stroompje
Heel leuk was wel de daarin opgenomen Zwitserse Brug. Dit is een hoge houten brug over een miezerig stroompje en de bocht die we doorliepen, voordat we de brug traden, was meer dan 360 graden, namelijk zo'n 700 graden. Stelt u het zich eens voor ! Even later hadden we verwacht door de internationaal bekende heidetuin te komen, waarvan de toegang gratis is, maar die liet men links liggen (zowel letterlijk als figuurlijk). Op 10 km was de koffiepost bij een (veelzijdige) parkoersarchitekt. Naast het feit dat hij aan deze tocht heeft meegeknutseld, heeft hij samen met anderen meerdere WS78 tochten uitgezet en is hij ook mede uitzetter van het 17e NWB wandelpad "Stichtse Dorpenpad", een 46 km lang pad van Driebergen naar Rhenen. Na deze soeppost werd de tocht vervolgd met een traject dat wijzelf niet zo gauw zouden uitzetten. We kregen namelijk de eerst volgende km's trajecten die weliswaar mooi waren, maar die noodgedwongen werden afgewisseld met verkeerswegen. En dat in een gebied dat rijk bezaaid is met bossen. In het infobulletin werd door de uitzetter van deze tocht gesproken over "Mijn eerste misser in 17 jaar" en wellicht ging dat over dit gedeelte. Wij hoorden trouwens wandelaars zeggen dat dit al zijn 17e misser was.
Alternatieve roete
Toen het wisselende parkoers over zand- en graspaden en verkeerswegen voorbij was, kregen we een traject door bosgebied vlak langs hoge flats, om vervolgens een bosgebied in te gaan en 2 km over fietspaden te volgen. Dat was voor ons teveel, mede ook omdat hier 11/2 km vrijwel evenwijdig liep met een 25 km parkoers van Euraudax-Driebergen van december 1994. Die variant was wel iets langer, maar dat hadden we er ruimschoots voor over. Na afloop van de variant haalden we wandelaars weer in, die natuurlijk vreemd opkeken. Op 22 km was de grote rust in 't Trefpunt te Austerlitz. Vlak hiervoor was een supermarkt, waar we melk en karnemelk kochten om onze grote dorst te lessen. Tijdens het opdrinken van de melk en karnemelk zagen we verscheidene wandelaars in restaurant Bonaparte zitten. We hoorden van sommigen van hen, dat het heel amusant was om ons tegelijkertijd de melk te zien opdrinken. Om niet te gauw in de middenmoot terug te keren, besloten we nog enige tijd in de officiële rust te gaan rusten.
Tot tweemaal toe opgejaagd door pijlophalers
Maar nadat de pijlophalers waren gearriveerd, besloten we spoorslags te vertrekken. Want niets is zo vervelend als dat pijlophalers op je hielen zitten. We liepen weer meteen de bossen in en zagen geel/ blauwe markering van de NWB wandeling "Rondom de Dom". We staken de verkeersweg van Zeist naar Woudenberg over en kwamen eerst bij een wit huis midden in de bossen. Dit Witte Huis aan de Baggelweg was in de eerste wereldoorlog een militaire post. De naam Baggelweg stamt uit de tijd van de mobilisatie tijdens de eerste wereldoorlog. Korporaal Baggel reed dagelijks met zijn vrachtauto over deze weg. Hij haalde eten, niet ver van het kruispunt Quatres-Bras en bracht het naar de soldaten op de militaire post bij het Witte Huis.
De piramide van Austerlitz, letterlijk en figuurlijk hoogtepunt van de tocht
Na nog een fietspad 700 meter gevolgd te hebben werd het weer heel mooi en dwaalden we over smalle paadjes naar de piramide van Austerlitz. De toegangspoort om de piramide te beklimmen stond open en via een steile klim over trappen beklommen we de piramide. Het was ruimschoots de moeite waard om deze beklimming te doen. Het was al de hele dag droog weer geweest met veel zonneschijn en zodoende hadden we prachtige vergezichten. Bovenop de piramide staat een hoge stenen obelisk sinds 1808. Deze was echter niet te beklimmen. De piramide werd in 1804 opgericht met een houten obelisk, die dus in 1808 werd vervangen door een stenen obelisk. We staken opnieuw de weg van Zeist naar Woudenberg over en kwamen bij een koepel uit. Hier werd enige jaren geleden boswegen anders gelegd. Uit de parkoersbeschrijving was duidelijk te merken dat nog een oude omschrijving van een voorgaande tocht werd gebruikt. Maar het parkoers was er niet minder om. We liepen hier tussen verschillende rododendrons door. Op 31 km was, in de gemeente Maarn, de koffiepost in De Hoogt, als onderdeel van landgoed Den Treek Henschoten. Hier op de koffiepost scheen de zon heerlijk en het was heerlijk toeven, uit de wind tegen een muur te zitten. Maar ook hier werden we na enige tijd opgeschrikt door de pijlophalers. Snel liepen we verder.
Omgezaagde bomen over noodpad.
We dwaalden verder door de bossen van landgoed Den Treek-Henschoten. Dit ongeveer 2000 ha grote landgoed bestaat uit een verzameling van particuliere privé gronden gebundeld tot één landgoed. Nu liepen we naar een gedeelte dat intensief gebruikt wordt door ruiters en rijtuigen getrokken door paarden. Helaas, een gedeelte van het parkoers was zo modderig, dat besloten was om de tocht 2 km in te korten. Op 37 km was de fruitpost in de gemeente Woudenberg. Hier kregen we een banaan. Daarna liepen we nog naar het Henschotermeer. Over twee bruggen en een eiland kwamen we aan de overkant. Grote hilariteit ontstond er bij het bord "Nooduitgang, vrijhouden". Over het noodpad lagen vijf omgezaagde bomen. Door de inkorting van het parkoers was de tocht rond de 40 km lang geworden (oorspronkelijk 41,940 km). Ondanks het genoemde traject in Zeist was de tocht als totaal heel aardig. Er waren 567 deelnemers.
|
Henri Floor & Coos Verburg
|