Vorig verslag van de Ostösterreichischer Grenzlandweg 07 Volgend verslag van de Ostösterreichischer Grenzlandweg 07 terug naar het overzicht van de Ostösterreichischer Grenzlandweg 07 Terug naar het overzicht van buitenlandse tochten op de homepage van Henri Floor Terug naar de homepage van Henri Floor Ostösterreichischer Grenzlandweg 07
datum maandag 6 juli 1992
traject Ernstbrunn - Gebmanns - Hipples - Großrußbach - Gutshof Luisenmühle - Manhartsbrunn - Königsbrünn - Hagenbrunn - Langenzersdorf
wandeltijd 11¼ uur.
weer bewolkt en een regenbui, later weer warm
overnachtingadres Gasthof Roderich van Brigitte Ullmann, Langenzersdorf
uitgaven A&O Osch. 94,40, Konigsbrünn Osch. 54, Großrußbach Osch. 48.

Hoewel officieel het ontbijt vanaf 7.30 uur was, konden wij het al om 7 uur krijgen. Rond kwart voor acht vertrokken we. Eerst kochten we bij de bakker broodjes. Daarna bij de supermarkt melk en nectar. Deze dronken we gedeeltelijk op en voor de rest vulden we onze veldflessen er mee. We hadden veel plezier van het trechtertje. Toen we langs de plaatselijke paasboom kwamen, maakten we er nog een foto van .
We verlieten Ernstbrunn bij het station. Na nog een halve km verkeersweg gelopen te hebben, betraden we weer veldwegen. Eerst liepen we langs een beek en langs korenvelden naar Gebmanns. Over de heuvels van Gebmannsberg bereikten we de asfaltweg die ons naar Hipples bracht. Voordat we die asfaltweg bereikten liepen we over grintwegen, waarvan de stenen flink in de voetzolen drongen. Net buiten Hipples werden we aangesproken door een man die op het veld bezig was. Hij vroeg wat we deden. Onze uitspraak (dialect) viel meteen op en hij vroeg waar we vandaan kwamen. Toen we Holland zeiden, zei hij daar meteen op dat hij tijdens de tweede wereldoorlog in Keulen had gezeten en in Nienburg. Hij was verbaasd dat wij de plaats Nienburg niet kenden.
Vlak daarop verlieten we de officiële route, want de eerstvolgende 4 km volgde de officiële route een verkeersweg. Onze variant was ongeveer 5 km. Maar dat was ruimschoots de moeite waard. We dwaalden over veld en graswegen tussen koren- en zonnebloemvelden. Uiteindelijk bereikten we Großrußbach. Het Gasthof in deze plaats voor een drankje was dicht. Daarop gingen we naar de Jägerwirt bij een benzinepompstation. Toen we hier aankwamen druppelde het iets. Maar toen we het na 20 minuten verlieten regende het. Daarop trokken we de trainingspakken aan en zetten de paraplu op. Onze standaard kleding was namelijk T-shirt en korte broek.
We wierpen nog een blik in de plaatselijke kerk en dwaalden daarop door de bossen van Großrußbach. Toen we weer op een asfaltweg uitkwamen verlieten we opnieuw de officiële route, omdat opnieuw een groot stuk asfaltweg in het officiële parkoers was opgenomen. Wij konden zo makkelijk een variant nemen, omdat we fotokopieën van kaarten met de schaal 1 op 25.000 bij ons hadden. We volgden een traject dat beperkt gemarkeerd was. We liepen door de bossen en kwamen langs een plek waar een ree lag te slapen. We zagen de ree niet, maar toen we vlakbij waren stond het verschrikt op en stoof weg. We hadden de ree vermoedelijk tot op een afstand van vijf meter benaderd. Bijna aan het eind van de ingetekende variant sloegen we af om zo min mogelijk asfalt te hoeven lopen.
We bereikten een asfaltweg en kwamen even later bij Gutshof Luisenmühle. Een Gutshof is een landgoed met een voornaam huis er op. Hier stond een bankje praktisch droog. Daarop besloten we hier te lunchen. Wel legden we nog onze regenbroeken op de bank. Volgens de ingetekende route zouden we vlak daarop naar rechts gaan. Maar de route was inmiddels iets omgeleid. Het parkoers steeg weer. Nu bleven we lange tijd steeds maar rechtdoor lopen door een bos over de Glockenberg. Coos zag nog een ree. De zon was weer gaan schijnen. Daarop trokken we de trainingspakken weer uit. We smeerden ons in met Autan, een middel tegen vliegen en muggen . We kwamen op een asfaltweg uit en volgden deze tot Manhartsbrunn.
In Manhartsbrunn zat een grote S-bocht in de weg. Deze besloten we af te snijden. Een bekend verschijnsel in de wandelsport. Daardoor misten we, achteraf gezien, vermoedelijk een Gasthaus. Toen we bij een ander Gasthaus kwamen bleek deze nog niet open te zijn. Daarop lunchten we op de trap van deze uitspanning. We verlieten Manhartsbrunn en spoedig daarop ook de asfaltweg. Eerst liepen we veel over smalle paden, die goed gemarkeerd waren . Wegens een wegverlegging kwamen we niet over de in het parkoers aangegeven LourdesKapelle. De parkoersbeschrijving dateerde trouwens ook al van 1979. Nu kwamen we echter over de 276 meter hoge Stetter berg. Hier werden speelgoedvliegtuigjes radiografisch bestuurd. Je had hier vandaan prachtige vergezichten .
Langenzersdorf Langenzersdorf wapen In Königsbrünn stond bij een cafeetje "Kontrolstelle" ten teken dat hier een stempelpost was. Daarop betraden we het cafeetje, Gasthaus Kerschbaum, want we hadden weer flinke dorst. We bestelden weer Almdudler. Dit is een goede dorstlessende limonade. We zette weer een stempel op onze stempelkaart en stelde vast dat deze stempel een van de mooiste stempels tot nog toe was. In het café kwam even later een zeer stevige en grote man met een hond. Toen we met de Wirtin spraken dat we naar Langenzersdorf wilden, wist hij een veel kortere route. Nadat we het café weer hadden verlaten, kwamen we weer langs wijngaarden.
Eerst liepen we langs Hagenbrunn, maar later in Hagenbrunn zagen we geen overnachtingsmogelijkheid. We liepen Hagenbrunn uit in de richting van de Veitsberg en de Bisamberg. We merkten dat we dichter bij Wenen of bij een grote stad kwamen, want we zagen meerdere wandelaars en ook fietsers op ATB'ers. Bij Gasthaus Gamshöhe zaten de mensen buiten te eten en te drinken. We dachten nu alleen nog maar aan een overnachtingadres en liepen door. We kwamen bij de Elizabethöhe en hadden vandaar voor het eerst uitzicht op de Donau en ook op Langenzersdorf en Wenen. Nu volgde een zeer vervelend pad voor onze vermoeide voeten. Het pad was smal, wat hol, rotsachtig en er lagen stenen op.
Uiteindelijk kwamen we toch in Langenzersdorf aan. Eerst liepen we in de richting van het station. Daar hielden we een fietser aan en vroegen naar een Gasthof. Daarop werd ons een hotel gewezen. Daar aangekomen bleek dat het Gasthof Roderich van Brigitte Ullmann een rustdag had. Maar we konden er echter wel overnachten. Na het douchen liepen we naar een café restaurant Pizzeria. Coos nam een pizza en ik nam een grillkotelet. Het smaakte ons beide prima. We aten buiten op het terras. Tijdens en na de maaltijd schreef ik gedeeltelijk dit verslag. Toen het donker werd liepen we weer terug naar het hotel. Eerst probeerde ik in bed het verslag af te maken, maar slaap overmande me. Daarop heb ik het de volgende ochtend afgemaakt. Maar we waren per slot van rekening ook 11 uur en een kwartier onderweg geweest.
naar de top van deze pagina

Henri Floor & Coos Verburg