Ostösterreichischer Grenzlandweg 07

datum	zondag 5 juli 1992
traject	Mailberg - Diepolz - Großharras - Patzmannsdorf - Oberleis - Dörfles - Ernstbrunn
weer	bewolkt
overnachtingadres	Gasthof Zur Roter Hahn van Hermann Flandorfer te Ernstbrunn
uitgaven	overnachting Mailberg Osch. 400, warme maaltijd 4/7 Osch. 190 inclusief vier Almdudler, Großharras Osch. 4 Almdudler Osch. 64, Patzmannsdorf Osch. 36, Oberleis kaarsje Osch. 5, Uitzichttoren Osch. 55, ansichtkaarten Osch. 20.

Rond 7 uur zaten we aan het ontbijt. Het was weer eens een uitgebreid ontbijt met verschillende plakjes vlees en kaas en verschillende soorten jam. Naast het feit dat ieder twee broodjes kreeg, kregen we ook twee sneetjes suikerbrood, een ei en verder naar keuze nog gewoon brood. Ook konden we nog drie koppen koffie drinken. Rond acht uur verlieten we de boerderij. Eerst brachten we een bezoek aan het plaatselijke slot . Dit 16e eeuwse slot moet tot de oudste bezittingen van de Maltezer orde worden gerekend. Nadat we weer op de hoofdroute zaten, verlieten we spoedig de hoofdweg en liepen verder over een grintweg. De temperatuur was aangenamer en lag deze dag rond de 20°. We zagen weer vele korenvelden, velden met zonnebloemen en velden met een soort verdroogde sperziebonen. Verder zagen we langs de wegen vele bossen bloemen van uiteenlopende soorten. Heel mooi waren de blauwe bloemen, die direct op de steel zitten. Ook kwamen we weer langs wijngaarden . We liepen door de Kellergaße van Diepolz . De plaatselijke kerkdeur zat op slot. In Großharras ging net de kerk uit voorafgegaan door een fanfarekorps. De mensen liepen breeduit over de weg. We vroegen naar een Gasthaus omdat het vermelde Gasthaus gesloten bleek te zijn. We kwamen bij Gasthaus Johann Holzer en vroegen aan de buurman iets. Deze bleek echter de eigenaar van het Gasthaus te zijn en hij vroeg of wij een stempel wilden hebben. Hoewel het Gasthaus officieel om 10 uur openging, ging het voor ons al om half tien open. De eerste km's na Großharras gingen weer over de verkeersweg, maar daarna over een leuk graspad langs een beekje, de Patzmannsdorfer Graben, tussen korenvelden door. Zo bereikten we Gasthaus, Fleischhauerei, Tankstelle und Fäkalienabfuhr Christine Hammermüller te Patzmannsdorf . Net buiten Patzmannsdorf begon het pad langzaam te stijgen. Ook voelden we af en toe regendruppels, maar het was minder dan motregen en niet voldoende om de trainingsjas of de paraplu te voorschijn te halen. Nu volgde ons pad een weg door een groot bos waar we meer dan een uur voor nodig hadden. Deze weg die we volgden was op zich niet zo fraai. Steeds maar een grintweg met af en toe een grasrand in het midden. Daar, waar langs de weg hekken stonden was het wel weer mooier. Éénmaal zagen we op een boomstronk een zeer fraaie elfenbank zitten . Via het Jugendkreuz, het Fleischhackerkreuz en het Fischerkreuz bereikten we Oberleis . Hier stond een beroemde kerk. Op de top van de berg stond een uitkijktoren die we beklommen . Ondanks de bewolking hadden we toch nog fraaie vergezichten. Wel deden we eerst onze trainingsjas aan vanwege een fris windje. We kregen hier nog een panoramakaart en een stempeltje met de tekst "Naturpark Leiser Berge, Oberleis". Vandaar liepen we eerst naar de 462 meter hoge Steinberg. Hier werden stenen gedolven. Om de zoveel tijd werden hier springladingen tot ontploffing gebracht. Gelukkig was het zondag zodat dit nu niet plaatsvond. Er naast lag een wildpark. Hier zagen we, achter drie hekken tien wilde zwijnen waaronder een paar jonkies. Daarna werd Dörfles bereikt. Van het Slot Ernstbrunn zagen we niet zoveel. Voorbij Dörfles hadden we op een gegeven moment nog een mooi uitzicht op de plaatsen Dörfles, Steinbach en Oberleis alsmede op het plaatsje waar we naar toe liepen, te weten Ernstbrunn. Toen we Ernstbrunn naderden zagen we een heleboel mensen. Vermoedelijk keken ze naar een voetbalwedstrijd. Toen we bij de kerk kwamen zagen we al meteen een Gasthof liggen. En dat heette Gasthof Zur Roter Hahn van Hermann Flandorfer . Nadat onze kamer was gewezen, knapten we eerst een uurtje een uiltje. Daarna douchten we en gaf ik de wandelschoenen een grote beurt. Vervolgens aten we warm. Coos koos gebakken schol terwijl ik Hertenspiß nam. Bij het kiezen van het menu stond noch een gedicht in de menukaart. Dat gedicht luidde als volgt: Der Gast Ein Mensch, der Frömmste auf der Welt hat sich im Gasthof was bestellt und sitzt nun da, ganz guter Dinge gewärtig daß man es im bringe Er schauht in stiller Seelenruh der Einsigkeit des Kellners zu, des wackeren Mannes, des verlässigen der Furchtlos bändigt die Gefrässigen Doch bald, vom Leichten Zorn gerötet, der Mensch ein leiser BITTE flötet, das leider ungehört verhallt, Weshalb mit höherer stimmgewalt und auch in Tone etwas grober der Mensch vernehmlich schreit: "HERR OBER!" Auch dieser Ruf bleibt unerfällt sodaß der Mensch jetzt "KELLNER" brüllt Der Kellner, den dies Wort wie Gift ins Herz der Oberehre trifft tut was ein standbewußter Mann nur tun in solchen Fällen kann Er überhört es mild und heiter und schert sich um den Gast nicht weiter Der Mensch, gereizt zwar, aber feige hält für garaten, daß er schweige Dass Essen kommt, der Mensch vergißt sagt höflich "DANKE SEHR!" und ißt Eugen Roth

Henri Floor & Coos Verburg