Terug naar het overzicht van de NS-wandelingen Terug naar de homepage van Henri Floor NS dagtocht Driebergen-Zeist

man leest boek Dit is het wapen van Driebergen. Dit wapen is te vinden op de lokatie www.ngw.nl/indexgb.htm  Deze site is mogelijk gemaakt door de Bank Nederlandse Gemeente te Den Haag ER - OP - UIT is een boekje met 1001 ideeën voor een dagje uit van de Nederlandse Spoorwegen. 33 van die ideeën zijn 33 afwisselende wandeltochten die de Stichting Lange- Afstand-Wandelpaden, samen met NS voor ons (en u) heeft uitgezocht. Eén van die 33 wandeltochten begint bij het station van ons eigen dorp Driebergen. Reden te meer om eens te kijken hoe dit pad loopt.
Al vlak nadat we station Driebergen-Zeist hadden verlaten op zondag 31 maart 1991, betraden we het 12 ha grote landgoed Willinkshof. Dit is tevens een vogelreservaat. Desondanks voert hier ook een fietspad doorheen. Nadat we de spoorlijn hadden overgestoken betraden we het 299 ha grote landgoed Bornia.
Dit landgoed is in beheer bij de Stichting Het Utrechts landschap. Landgoed Bornia was in vroeger eeuwen bezitting van een familie uit Leeuwarden. De familie woonde op de "Bornia-State" in Leeuwarden. De naam Bornia betekent grens en was hier toepasselijk omdat het landgoed op de grens van de gemeenten Driebergen en Zeist ligt. Bornia bezit één van de mooiste ongerepte stukken duingebied van de Utrechtse Heuvelrug. Reeds in de ijstijd hebben hier mensen gewoond, hetgeen bleek uit opgravingen waarbij overblijfselen van zeer oude nederzettingen en grafheuvels werden aangetroffen.
We kwamen langs een vervallen privé-zwembad van de vroegere eigenaar. Even daarna liepen we langs een laag betonnen muurtje. Dat is een overblijfsel van een perronnetje waarover de eigenaar van het landgoed een treintje kon laten rijden. Weer even verder konden we even van de route afgaan door een bezoek te brengen aan een pinetum, doch deze bevond zich in een verwaarloosde toestand. Een pinetum is een plantsoen van pijnbomen. Tot de pijnbomen behoort o.a. de grove den. We bleven maar door de bossen lopen met af en toe een open veld. We kwamen nogmaals langs de restanten van een perronnetje.
Bij punt 7 was de routebeschrijving even onduidelijk, maar de gehele route is echter ook aangegeven met wit-rode markeringen. Waar het parkoers niet het NIVON-pad De Heuvelrugroute volgt zijn, in het klein, op de wit-rode markering de tekst Nederlandse Spoorwegen gedrukt tezamen met het NS-logo. Voor wandelaars van de Heuvelrugroute kan dat natuurlijk wel verwarrend werken omdat die wandelaars er niet meteen op bedacht zijn dat een wit/rode markering ook een andere dan hun route kan zijn. Dit probleem geldt natuurlijk ook voor de andere tochten van de NS die een LAW gedeeltelijk volgen.
We staken een zandverstuiving over en zagen dat sommige dennenbomen tot dicht aan de kruin in het zand stonden (door de zandverstuiving). Daarna voerde het parkoers leuk door een pad omzoomd met Thuya's, een soort coniferen. Spoedig daarna bereikten we het centrum van Austerlitz, waar desgewenst in café restaurant Bonaparte gerust kan worden.
In het voorwoord van deze parkoersbeschrijving staat dat de gemiddelde wandelaar dit stuk in twee uur aflegt. Wij deden over het totale parkoers twee uur en twintig minuten.
Vlak na deze rustpost kwamen we voor eerste maal op de Heuvelrugroute uit. We staken de Traay over. De Traay (een verkeersweg) vormt de grens tussen de boswachterij Austerlitz en het landgoed Den Treek-Henschoten. Verder dwaalden we door de bossen en kwamen bij een stenen koepel, genaamd "Koepel van Stoop". De pilaren van dit gebouwtje zijn afkomstig uit de nissen van de voormalige Koopmansbeurs te Amsterdam.
Wederom troffen we een wat onduidelijke omschrijving. Er stond namelijk dat we een verharde weg bereikten. In wandelkringen wordt onder een verharde weg een asfaltweg of een klinkerweg verstaan. Hier was het een zandgrintweg. Ook wel enigszins verhard.
Langs een lang pad met allemaal rododendron-struiken bereikten we een bospad met op een slagboom het opschrift Peppel-Enk. Even verderop bereikten we heide- en zandvlakten van Maarn. Bij hotel-café-restaurant De Koeheuvel werd de "bewoonde wereld" van Maarn bereikt. Hier vandaan was het nog een kleine 10 minuten naar station Maarn lopen. Met de trein reden we huiswaarts.
naar de top van deze pagina

Henri Floor & Coos Verburg