Het nalopen van een WS78 wandeltocht vanuit Baarn

Op zaterdag 2 februari 1991 liepen wij de WS78 wandeltocht vanuit Baarn na, die oorspronkelijk op zaterdag 20 oktober 1990 werd georganiseerd. Toen kwam 20 minuten voor de start het bericht dat er op een strategisch punt in het begin van het parkoers een gifauto was gekanteld. En er mocht niemand door. Daardoor werd toen het officiële parkoers tussen de 4 en de 10½ km niet gelopen. Later bleek trouwens dat het om een oefening ging van SOS-korpsen. Maar ja, dan moet wel alles als zodanig "gespeeld" worden.
Nu hadden we daar geen last van. Het was op deze 2 februari een koude dag. Toen wij 's-ochtends van huis gingen stond de buiten thermometer op -8°. Warm aangekleed reden we met de auto naar Baarn. Op een thermometer lazen we onderweg eenmaal -12° af. Door de warme kleding stond de verwarming in de auto laag en er vormde zich aan de binnenkant van de auto op een zijruit lichte ijsafzetting.
Al vrij spoedig na het begin van de wandeltocht liepen we door twee parken. Aan het einde van het tweede park zat een toegangsdeur op slot. Hierdoor moesten we een eind terug en om lopen. Door een nieuwbouwwijk bereikten we het riviertje de Eem. We zagen dat een boot door het ijs was gevaren, want we zagen flink wat ijsschotsen drijven. Knotwilgen weerspiegelden fraai in het ijs op deze zonovergoten dag. Na een kleine km langs de Eem gewandeld te hebben zagen we een aantal boten langs de kant liggen en deze weerspiegelden ook fraai in het ijs.
Na twee km over rustige asfaltwegen gelopen te hebben bereikten we al het hoogtepunt van de tocht. Over een 2 km lang graspad liepen we door de Zuidpolder te Veld. We zagen verspreid in de polder wat zwanen en ganzen zitten. Enige malen kwam, als een Boeing, een zwaan overgevlogen. Ook zagen we enige haasjes wegrennen. Deze vielen nu extra op in het door de vorst wit gekleurde gras. Het graspad was wat moeilijk begaanbaar doordat alle sporen die in het pad gedrukt waren door bijvoorbeeld een tractor vastgevroren waren.
Af en toe suisden formaties vogels door de lucht. Bij een sluisje van de haven van Eemnes volgden we verder een zandweg langs de Eemnesser vaart. Links hadden we vergezichten op de Zuidpolder te Veld en rechts hadden we vergezichten op de Noordpolder te Veld. Over voornoemde vaart kwam ons een schaatser tegemoet. Vlak voor Eemnes zagen we wel 10 man op het ijs. Door een paar rustieke straatjes liepen de door Eemnes.
Hier in Eemnes zaten we weer op het parkoers dat ook op 20 oktober 1990 werd gelopen. Door het Goois natuurreservaat bereikten we Blaricum. Hier vroegen we aan een voorbijganger naar de erfgooiersboom die bij de plaatselijke hervormde kerk zou staan. De (oorspronkelijke) erfgooiersboom is een uit één boom gehakt monument ter herinnering aan de Erfgooiers, de rechthebbende bewoners van het gooi. Het bleek dat de erfgooiersboom verplaatst was naar de muziektent in het centrum van het dorp. We liepen van het parkoers af en liepen naar de erfgooiersboom toe.
Hier bij de muziektent stond de erfgooiersboom nagemaakt in koper. Onder in de boom zat de beeldtenis van een klein kerkje. Verder was in de erfgooiersboom onder andere verwerkt een man en vrouw op een ezel, een schaap en een kip in. De benaming van de erfgooiers ontstond in de Middeleeuwen. Toen kregen de onderdanen van de landheer het recht de gemeenschappelijke zogenaamde markegronden te gebruiken om het vee op te laten grazen, hooi te winnen of turf te steken. Elke boer kreeg rechten op een bepaald deel van het gemeenschappelijk weidegebied. Als een Gooier eenmaal deze rechten had, wilde hij ze van vader op zoon behouden, vandaar de naam Erfgooiers. Na dit bezoek probeerde we bij een paar cafeetjes wat te drinken, maar ze waren nog niet geopend.
We zochten weer ons parkoers op en bereikten op 16 km Café Restaurant Tafelberg. Op een gegeven moment viel van een van de jonge gasten zijn glas met warme chocolademelk met een klap op de grond. Even was het doodstil. Wellicht vroeg men zich af hoe de leiding hierop zou reageren. Zouden ze boos worden op de jonge gast of ... Maar een serveerster kwam naar de jongen toe en vroeg of er geen warme chocola door zijn broek was gekomen waardoor hij een verbranding zou kunnen lopen. Hoewel de jongen in eerste instantie zei dat dit niet het geval bleek, stelde de serveerster de vraag nogmaals omdat de jongen uit verlegenheid te makkelijk nee had kunnen zeggen.
Nadat wij ons de warme chocola goed hadden laten smaken, betraden we de Blaricummer Heide. Via de Larenberg bereikten we Laren. Hier liepen we dwars door het drukke centrum. We betraden opnieuw het Gooisch natuurreservaat. Over de Zuiderheide bereikten we De Witte Bergen op 22 km waar we weer een rust hadden. Het parkoers volgde nu enige tijd een pad op de grens van de provincie Utrecht en Noord-Holland. Enige malen liepen we langs grens palen. Door de bossen van De Hooge Vuursche bereikten we de bossen rond kasteel Groeneveld.
Op de vijvers en grachten rond voornoemd kasteel was een oud Hollands feest gaande. Groot en klein waren hier aan het schaatsen. Het was hier af en toe wel oppassen voor de schaatsers. In de lengte van een gracht was een lange scheur in het ijs en er kwam wat water door. Bovendien zagen we tweemaal eendjes vrij in het water zwemmen. Door Boswachterij De Vuursche bereikten we het hekwerk van paleis Soestdijk. Langs het Koningin Emmapark bereikten we het Baarnse Bos. Over de Koningslaan had je de ene kant uitzicht op Paleis Soestdijk. De andere kant op zag je een stenen kolom, een gedenknaald.
Bij het station van Baarn haalde Coos haar 4e stempeltje voor op de briefkaart die naar de WS78 organisatie gestuurd moest worden. De totale afstand bedroeg 39,725 km. We hadden de tocht in een kleine 8½ uur gelopen waaruit moge blijken dat we het rustig aan gedaan hebben.

Henri Floor & Coos Verburg