Amsterdam-Leeuwarden, 151,0 km. Verslag uit de achterhoede.

Op zaterdagochtend 18 juni 1988 was even na 11 uur de start van de wandeltocht van Amsterdam naar Leeuwarden. Bij de start werd Leo Scholten gehuldigd voor het 25 maal deelnemen aan deze tocht; 12 maal als wandelaar en 13 maal als verzorger. Toen de groep al was vertrokken werd ook Herman van Raalte gehuldigd. Dit omdat hij bij de start zoek was. Herman had heel vaak met Leo in de verzorging gezeten.
Al na een paar km dreigden we verkeerd te lopen. Jan de Jonge kwam voorbij gehold om de baankapiteins Henk en Gerrit op het juiste spoor te zetten. Het parkoers liep door het prachtige recreatiegebied Het Twiske. Na Purmerend werd Beets bereikt waar de eerste grote rust was op 29 km. Net toen we Hoorn inliepen, om 17.10 uur zagen we in een auto twee meisjes juichen. Vlak daarop galmde er een gejuich door de groep. Er waren enkele wandelaars die een radio bij zich hadden en het (enige) doelpunt vernamen in de EK-voetbalwedstrijd Ierland-Nederland. In en om Hoorn kwamen we op bekende plekken van Euraudax-tochten vanuit Hoorn.
We begonnen al wat problemen te krijgen met het hoge tempo. Er wordt namelijk een snelheid van 7,2 km aangehouden. Later hoorden we van iemand, die het wel lukte om de baankapiteins bij te houden, dat als een wagenrust of grote rust in het zicht kwam het tempo langzaam opliep. Via Opperdoes en Medemblik werd de Wieringermeerpolder bereikt. Via de meertjes De Wielen en het Robbenoordbos werd de grote rust H.R. Zomerdijk te Den Oever bereikt om 10 minuten na middernacht.
In deze rust van een uur aten we soep. Na nog een bezoek aan de EHBO, waar mijn voeten in vetten watten gewikkeld werden, begonnen we om 1.10 uur, als één van de laatsten aan het trajekt Afsluitdijk.
Gewapend met een walkman liepen we de duisternis in. Richting IJsselmeer zagen we diverse lampen, vermoedelijk van boeien die een vaargeul aangaven. Achteromkijkend zagen we lange tijd de hoge verlichte mast in de Wieringermeer. Links van ons zagen we bijna alleen maar de grasdijk. Voor ons uit zagen we òf felle lichten van auto's òf de lichten van respektievelijk Breezanddijk en Kornwerderzand. Maar eerst hadden we een verzorgingspost in een bushaltehokje bij Het Monument.
Bij Kornwerderzand zijn sluizen voor de doorvaart van schepen. Een paar jaar geleden vertelde Johan Wolvers, dat toen hij daar met anderen liep, dat vlak voor hen de slagbomen omlaag gingen van de brug. De brugwachter gaf een seintje dat ze er nog door mochten gaan. Ze waren echter allen zo stijf dat ze niet meer konden bukken. Ze moesten allen echt helemaal door de knieën gaan. Toen wij op de draaibrug waren gingen de bomen achter ons dicht. Wij zwaaiden naar de brugwachter. En deze zwaaide terug ten teken dat hij ons gezien had. Vlak hierna was een verzorgingspost met lekkere vanillevla. Hier vroeg ik Coos om haar eigen tempo te gaan lopen, want ik wilde graag dat zij het in ieder geval zou halen. Ik had de tocht al twee maal gelopen. Met een achterstand van 5 minuten kwam ik om 7.15 uur aan in de rust te Zurich. Hier zagen we geen fitte wandelaars meer.
Na deze rust wilden we ieder ons eigen tempo lopen. Maar Coos kreeg een lichte inzinking, terwijl ik een opleving kreeg. De beide genoemde elementen zorgden voor een zodanig evenwicht, dat we gezamenlijk verder liepen. Nadat we hadden gekonstateerd dat de verzorgers, die met fietsen langs reden, bananen bij zich hadden, zeiden we iedere keer als ze vroegen. "Willen jullie nog wat" wij antwoordden met "eh, ja, een banaan graag".
Na nog een verzorgingspost te Achlum werd Franeker bereikt. We waren nog maar amper over de drempel of Tini Besseling vroeg "wat wil je drinken". Nadat Coos even eerder binnengekomen was dan ik en als klap op de vuurpijl ik ook nog aan een andere tafel was gaan zitten, vroeg Tini: "jullie hebben toch geen ruzie hè ?" Daarop antwoordde ik, dat we nu wel wat anders hadden om aan te denken.
Nadat we in Zurich al verbaasd waren geworden met de mededeling van Wiebren Teensma op zijn besluit om de tocht voor gezien te houden (het was zijn 30ste keer) troffen we nu Wim Hulsman, die in een onherkenbaar diep dal zijn tocht voortzette. Net buiten Franeker liep Coos met Wim verder. Voor mij was dat tempo nog te hoog. Een paar maal dreigde Wim in slaap te vallen. Dan gaf Coos Wim een tik, met de mededeling: "Wakker blijven, anders kom je er niet".
Om drie minuten voor drie bereikte Coos de vliegbasis te Leeuwarden, het eindpunt van de tocht met een voorsprong van 23 minuten op mij. Bij de verzorgingspost te Drongrijp sloot ik mij bij de laatste vier wandelaars aan. Hierbij was een marinier die een weddenschap had afgesloten van ƒ 3.000,00. Gesteund door Henny Veerman(die in principe alleen Cees kwam afhalen) volbracht hij zijn laatste km's.
Na de verzorgingspost te Marssum, waar o.a. vieux of een borrel werd geschonken, werd de begeleiding overgenomen door LAT-voorzitter Henk Klein. Drie km voor het einde hield Henk het voor gezien. Hij vond dat we zelfstandig Leeuwarden moesten binnenlopen. Op de laatste 2 km stond Henny ons weer op te wachten en werden we gefeliciteerd, vergezeld van twee dikke zoenen. Om 15.20 uur kwamen we bij de poort van de luchtmachtbasis. Net voorbij de poort stond Coos. Ze had zich net gedoucht. Hoewel het diner om half vier begon, douchte ik me even gauw en om kwart voor vier sloot ik me aan bij het diner.
Tijdens het diner hoorden we dat van de 78 ingeschrevenen er 71 gestart waren. Hieronder waren 10 vrouwen, die allen de tocht uitliepen. Onder de overige 61 mannelijke deelnemers waren vier uitvallers. Wim Mansveld werd gehuldigd, omdat hij voor de 25ste keer deelnam, Theo Sweeren werd gehuldigd voor zijn 10e deelname.
De organisatie zat prima in elkaar en de verzorgers deden uitstekend werk. Bij het inschrijven hadden we een programmaboekje gekregen met daarin een tijdtabel voor het trajekt Amsterdam-Den Oever en een afstandentabel tussen alle onderlinge (verzorgings)rusten. Gedurende de gehele tocht was het droog geweest. De eerste uren werd met een flauw zonnetje afgelegd. Daarna bleef het vrijwel bewolkt.
Voor de wandelaars was het uitstekend wandelweer. Voor de verzorgers was het met name 's nachts op de afsluitdijk koud met veel wind. De totale afstand bedroeg 151,0 km.
Bij het inschrijfboekje ontvingen we een enquêteformulier met als belangrijkste vraag:"Wilt u het diner na afloop laten vervallen of wilt u het behouden. Als men het diner zou laten vervallen, dan zijn er de mogelijkheden: 1. Stampot in Den Oever, 2. Uitsmijter in Zurich met ƒ 7,00 korting op het inschrijfgeld of 3. Geen diner en ƒ 13,50 korting op het inschrijfgeld. Op komende LAT-tochten verneemt men gaarne uw reaktie op bovengenoemde. Ons persoonlijk lijkt het mooiste om het diner te behouden en de wandelaar te laten kiezen of ze wel of geen diner na afloop willen hebben. Tevens werden suggesties gevraagd voor verbetering van deze wandeltocht. Een suggestie onzerzijds is om het wandeltempo te verlagen naar 6½ km per uur. Daarbij zou de start met een uur vervroegd moeten worden.

Henri Floor