Vorig WS78 verslag Volgend WS78 verslag Terug naar de homepage van Henri Floor Terug naar de overzicht van alle WS78 wandeltochten WS78 schrijft historie!
embleem WS78
De winterseries van WS78 worden altijd goed voorbereid. Een groepje mensen, waaronder leden van het bestuur en de ontwerpers van de route gaan een tocht altijd voorlopen. Dat gebeurt in het voorjaar of de zomer. Wat zal die veertig kilometer rond Maarn dan een feestelijk gebeuren zijn geweest.
In gedachten beleef ik het mee: een stralend zonnetje uit een strakblauwe hemel, fluitende vogels in het bos, geurende bloemen in de wei, dansende vlinders en libellen rond de met mos begroeide paden.
Hoe anders is de werkelijkheid op zaterdag 19 maart 1988 .......
Als kwajongen vroeger heb ik al heel wat afgebanjerd en afgebaggerd. Wanneer de normale spelletjes ons niet meer boeiden, trokken we de bouw- en weilanden in. Hele zwerftochten hielden we dan. We klommen over damhekken en door prikkeldraad, of sprongen over slootjes (soms ook erin), op zoek naar andere percelen een nieuwe ontdekkingsreis tegemoet. Die drang, het willen bedwingen van moeilijk begaanbare paden, ook onder de meest barre weersomstandigheden, is altijd in me blijven kriebelen. Vandaar, dat ik WS-er werd. Tochten als Heiloo, Geldermalsen en andere, waar de natuurelementen toesloegen, heb ik overleefd. Zelfs Wateringen bracht ik tot een goed einde.

Knuppelbruggetjes
Maar de glibberpaden. rond Maarn slaan alles. De druilerige regen, die urenlang duurt, laat ik nog buiten beschouwing. Glibberpaden zijn er velen, maar de stroken vette, kleverige modder, direct na de koffiepost in Driebergen, die superblubber, die glijpasta, ben ik nog nergens tegengekomen. Het glijcircuit bestaat uit vier trajecten, verbonden door onmogelijke, zogenoemde knuppelbruggetjes. Heel in de diepte liggen die glad te wezen. Om erop te komen, moet je je naar beneden storten. Hoe je erover en naar de prut aan de andere kant moet klauteren, is een nieuwe opgave en staat nergens beschreven.
Het hele traject is 1.385 meter lang en ik schat, dat ik zo'n twee kilometer per uur glij. Voortdurend maak je, om toch maar overeind te blijven, de meest gekke bewegingen. Soms kom ik helemaal dwars op mijn benen weer terecht. Na weer zo'n halve salto sta ik bijna oog-in-oog met een zich daar ophoudende boer.

Niet één van mijn varkens
Ik lik het bloed van mijn. hand, veroorzaakt door een bramenstruik, maar gedraag me verder zo normaal mogelijk, produceer een lachje en wijs op de pollen gras, de plassen en de modder. De boer schudt met zijn hoofd en loopt weg. Even daarna draait hij zich om, wijst op de vuile plassen en het brij-pad en roept: "Niet één van mijn varkens, die ik daarin krijg!."
Niets, maar dan ook niets begrijpt hij ervan. Tenslotte bereik ik toch de Beverwaard, een heuse asfaltweg, waar je gewoon op kan staan. Daar wacht ik een poos en kijk hoe mijn lotgenoten uit de prut te voorschijn komen.
Tot mijn stomme verbazing nog compleet en ongebroken. De meesten zelfs met een lach op hun gezicht en soms nog enthousiaste uitroepen. Ze stampen een paar maal hard op het asfalt, waardoor hompen prut in het rond vliegen en hun schoenen -of wat daar voor door gaat- weer zichtbaar worden.
Twee kilometer verder trekken we -als een horde landlopers- door het deftige Doorn. Maar er komen geen overvalwagens. Gelaten hebben de inwoners ons geaccepteerd.
Het aantal deelnemers aan deze 100-ste WS 78-tocht is tot ongekende hoogte gestegen: 637!!
Nog nooit gebeurd. En wat naar ons weten ook nog nooit is voorgekomen, op al die honderd tochten niet: een aantal deelnemers werd ontzien en hoefde de ergste ontberingen niet te doorstaan. Voor de 1.385 meters, die tenslotte totaal onbegaanbaar waren geworden, werd door de organisatie een andere route gevonden. Ongeveer 120 deelnemers profiteerden daarvan.

“Een parel aan onze bond"
Zoals gebruikelijk wordt ook deze laatste tocht van de serie besloten met een gezamenlijke maaltijd en een feestavond. Enige honderden nemen er aan deel.
"De slotmanifestatie", noemt voorzitter Klaas de Heij deze happening. Vele, vele harde werkers worden voor het voetlicht gebracht, toegesproken, onthaald, gefeliciteerd, bedankt en toegejuicht. We noemen geen namen, want er zijn er zoveel. Uit de gesproken woorden wordt duidelijk, dat, tien jaar geleden bij de geboorte van WS 78, velen dachten met een doodgeboren kindje te doen te hebben. Toen het bleef leven en ging opbloeien, werd het van vele kanten gepest en tegengewerkt. Maar WS78 bleef groeien, werd almaar groter en sterker. Op deze 19e maart 1988 is dat op alle fronten gebleken.
"Deze vereniging is een parel aan onze bond", zei Wil van der Laaken, de secretaris van de Koninklijke Nederlandse Bond voor Lichamelijke Opvoeding.
WS 78 gaat op naar de volgende mijlpaal.
Er zijn nog achttien wandelaars, die aan alle 100 WS-tochten hebben deelgenomen en ook hebben uitgelopen.
naar de top van deze pagina

Kees Chattellon