Vorig verslag van het Zuiderzeepad (LAW8) Lage Vuursche - Vollenhove Volgend verslag van het Zuiderzeepad (LAW8) Lage Vuursche - Vollenhove terug naar het overzicht van het Zuiderzeepad Terug naar het overzicht van de LAW's, streek- en NWBpaden op de homepage van Henri Floor Terug naar de homepage van Henri Floor Het Zuiderzeepad (LAW8) Lage Vuursche - Vollenhove (3)

Dit is het wapen van Nunspeet. 
Dit wapen is te vinden 
op de lokatie www.ngw.nl/indexgb.htm  
Deze site is mogelijk gemaakt door de 
Bank Nederlandse Gemeente te Den Haag Op zondag 31 januari 1988 vervolgden we het Zuiderzeepad. Na een korte treinreis naar Nunspeet was het een kwartier lopen om weer op het pad te zitten.
Het parkoers bleef lange tijd fraai door de bossen lopen. We kwamen langs een zwembad met een lange glijbaan dat tot camping De Tol behoorde. We liepen over het Eibertjespad. Dat was een pad dat in het verleden werd gevolgd door Eibertje, een oude Nunspeetse vrouw, die in Vierhouten ging bedelen. We staken een wildrooster over en kwamen in het natuurterrein De Zandenbosch. Eerst volgden we de blauwe roete en later de witte roete. Bovendien was op elke paal de wit/rode markering aangebracht. We liepen onder de A28 door en kwamen bij een onbewaakte overweg waar men zelf het hek open en dicht moest doen.
We passeerden in de bossen campings De Witte Wieven en De scheepsbel. Spoedig daarna verlieten we de bossen en kwamen in een overgangsgebied van bomen met wijde blik. Na een paar boerderijen gepasseerd te hebben liepen we langs een weiland en kwamen bij een greppel waar water door heen stroomde. Hier moesten we overheen springen, maar het was niet breed.
We kwamen in park Klarenbeek en bij Huize Klarenbeek bereikten we Doornspijk, waar om even voor elf uur de half tien dienst uitging. We zagen een café en naast de deur stond zelfs "open", maar was toch dicht. Even verderop passeerden we mensen die ons vroegen of we het Zuiderzeepad liepen. We zagen een stenen paal, in de vorm van een grenssteen,waarop een straatnaam stond.
Doornspijk is al een oude plaats, want de eerste kerk, de St.Ludgeruskerk, stond er al aan het einde van de negende eeuw en deze kerk vormde toen het middelpunt van Doornspijk. In 1825 verdween de kerk tijdens een grote springvloed. In de nieuwbouwwijk van Doornspijk vielen de straatnamen op die met verf op de stoepranden waren aangebracht. De doodlopende asfaltweg ging over in een grasdijk met klaphekjes.
station te Nunspeet Deze Kerkdijk is vrij hoog en heeft een waterkerende funktie ten behoeve van de polder Her Goor. Van de waterkerende funktie merkten we niet veel want het was er behoorlijk drassig op de dijk en we hielden onze schoenen dan ook niet droog. Deze Kerkdijk is een onderdeel van een klein weidereservaat dat beheerd wordt door Staatsbosbeheer. Pachters moeten rekening houden met beperkingen voor wat betreft maaien, mesten en beweiden. Deze Kerkdijk deed ons denken aan trajekten van het Oeverloperpad, de Tiendweg en het Waterlandpad.
Over een karrespoor ter hoogte van Nieuwstadt leek het wel of we aan het sprietlopen waren over zandgedeelten waar geen water lag. Via de voormalige Goorpoort met leeuwen aan beide zijden met stads- en provinciewapen betraden we het oude stadje Elburg. Via de Goorbrug bereikten we het centrum van Elburg. We zagen een rechte gracht met aan beide zijden prachtige linden. In HCR De Haas hadden we onze enige grote rust. Buiten Elburg hadden we een fraai gezicht op de grote en statige Hervormde St. Nicolaaskerk.
Nu was er een splitsing: er was de hoofdroete of een alternatieve roete. In de roetebeschrijving stond echter niet vermeld waarom er een alternatief was. Wij volgden de hoofdroete door het weidegebied de Mheen. In dit gebied moet bebouwing achterwegen blijven in verband met de bestemming: agrarisch buitengebied, mede gelet op de historische waarde van het beschermde stadsgezicht en de grote landschappelijke waarde. Wij volgden "Het pad naar de Vrijheid" ("De Zeuven vlonders") waar het recht van overpad gold.
In deze weilanden, waar schapen graasden, lagen drie bruggetjes (vlonders) op plaatsen waar het wat drassig was. Van één bruggetje konden we geen gebruik maken omdat er te veel water om het bruggetje heen lag. Onze voeten verkregen een nieuwe watercirculatie! Proefondervindelijk begrepen we nu waarom er een alternatief was. We liepen langs het nieuwere gedeelte van Elburg en kwamen langs een weiland waarin 6 ezels liepen. Een jongetje kwam aangereden en vroeg: "meneer, wat zijn dat voor dieren?". "Dat zijn ezels, zo worden we allemaal wel eens genoemd" antwoorde ik. Na Oosterwolde en Kerkdorp voerde de laatste 15 km over asfaltwegen naar Kampen. We staken de IJssel over en waren toen meteen bij het NS-station. Hier beëindigden we onze derde etappe. Het dagtrajekt bedroeg 40 km.
naar de top van deze pagina

Henri Floor & Coos Verburg