Xanten (bron: www.xanten.de)

Ligging , Land Nordrhein-Westfalen , Gewest Neder-Rijn , District Wesel
Oppervlakte ,72,38 km2
Bevolking , 23.000
Postcode , 46509
Netnummer , 02801 Xanten , 02804 Xanten-Marienbaum
Auto-kenteken , WES
Hoogte : Stad, Markt 24 m NN , Fürstenberg 75 m NN
Stedenpartnership : Geel, België , Saintes, Frankrijk
Partnership van de stad Xanten, van de Proostgemeente St. Victor en van de universiteit Duisburg Essen

Beknopte rondgang door de geschiedenis
Het gaat hier wel degelijk om een snelle passage door de geschiedenis van Xanten. Een meer gedetailleerde uitleg, ook door kinderen gemakkelijk te begrijpen, kan men op de pagina Geschiedenis voor scholieren vinden.

Rond 5500 v. Chr.
Neolithische boeren bevolken de omgeving van Xanten

Rond 12 v. Chr.
Oprichting van het militaire kamp Vetera I

9 n.Chr.
Vertrek van Varus naar de veldslag van Kalkriese tegen Armin;

Rond 98
Verlenen van de stadsrechten aan de Colonia door keizer Marcus Ulpius Traianus

Rond 275
Volksverhuizing; vernieling van de C.U.T.. Versterkte plaats in de C.U.T.

362 -363
Christenvervolging. In Birten: terechtstelling van de Romeinse honderdman Victor en zijn aanhangers

Begin 5de eeuw
Einde van de Romeinse heerschappij in Neder-Germanie

rond 590
Oprichting van een het sticht

1228
Verlenen van de stadsrechten aan de marktbuurt van Xanten

1263
Eerstesteenlegging voor de bouw van de Gotische St-Victor dom (het Romaanse westkoorgedeelte met de beide torens vanaf 1167)

Na 1535
Verarming van de stad door de natuurlijke verlegging van de Rijn

1794-1814
Franse heerschappij; verwereldlijking van het kerkbezit

1819-44
Intensieve opgravingen op het terrein van de Colonia Ulpia Traiana

1944/45
Bijna volledige vernieling van stad en dom

1969
Gemeentelijke reorganisatie: het inbinden van de omliggende gemeentes

1977
Opening van het archelogisch park

1982
Opening van het recreatiecentrum in Xanten-Wardt

1988
Xanten wordt erkend als "staats-recreatieoord"

2003
775-jarig Jubileum van de stadsstichting

2004
Opening van de jeugdherberg
2005
Eerstesteenlegging van het stichtsmuseum
2008
Begin van het jaar: Opening van het nieuwe archeologische museum


Voetstappenroute
De voetstappenrondgang toont U, waarlangs het in Xanten gaat!
Voetafdrukken van bekende en minder bekende tijdgenoten uit Xanten, van de Neder-Rijn en uit de hele wereld tonen U de weg naar de belangrijkste bezienswaardigheden van de historische stadskern van Xanten .

De voetstappen-tour begint en eindigt aan de Toerist Informatie. De totale lengte zal in de loop van de volgende jaren 2.856 meter bedragen. Alle 10 stappen werd een terrakottaplaat met een heel individuele wegwijzer in de bodem geplaatst.

Reeds tijdens de Romeinse tijd hebben hier mensen, dieren en voertuigen hun sporen in de leemgrond achtergelaten. Ze werden door restaurateurs gevormd en zijn in het regionaalmuseum in Xanten te bewonderen.

Wenst U zelf een voetafdruk in Xanten achter te laten, dan kunt U zich melden bij de Toerist Informatie Xanten (Prijs 200 €).


Xanten, gemeentes en dorpen
In 1969 werd Xanten door de gemeentelijke reorganisatie de"moederstad" van vijf schilderachtige dorpjes. Zij hebben hun origineel karakter kunnen behouden, zonder zich van de huidige moderne uitdagingen uit te sluiten. Dank zij de vele verenigingen met hun geengageerde leden, heeft men in de gemeentes een bijzonder maatschappelijk leven


Birten

In Birten is alles begonnen. Op een helling van de Fürstenberg bouwden de Romeinen het eerste militaire kamp "Vetera I", waarvan de resten zich in de akkergrond bevinden. Ook van het tweede kamp, Vetera II, dat aan de oevers van de Rijn lag, is niets meer te zien.

Overgebleven is enkel een arena (aarden wal), het amfitheater van Birten.
Daar werd volgens de legende, de patroon van Xanten, de heilige Victor, door de Romeinse soldaten voor zijn Christelijk geloof vermoord.
In de 20ste eeuw werd deze arena voor theateropvoeringen herontdekt.

Tevens bevindt zich in de buurt de "Oude Rijn", een van de meest waardevolle en bekoorlijke natuurlandschappen aan de Beneden-Rijn. Op deze mooie plek overwinteren jaarlijks duizende wildganzen.

Het hoogwater van de Rijn verhinderde dat er relicten uit de middeleeuwse geschiedenis zijn overbleven, want Birten is een dorp dat in zijn geschiedenis reeds vier maal zijn standplaats heeft moeten verleggen.
Iets buiten Birten ligt "Winnenthal", de oudste waterburcht (einde 14.eeuw) van de Beneden-Rijn.

Het hedendaagse Birten is een vitaal plaatsje om te wonen met een industrieterrein

Een bijzonder trekpleister is de jaarlijkse dierententoonstelling op het goed "Große Hees".


Lüttingen

In 1965 kon Lüttingen reeds op een duizendjarige geschiedenis terugblikken, want in 965 schonk de aartsbisschop van Keulen zijn Keuls Benidictijnenklooster een landgoed met de naam Lindron. Uit deze naam ontsproot de naam Lüttingen.

De meest beroemde inwoner van Lüttingen is reeds sedert geruime tijd naar het Pergamon museum in Berlijn verhuisd. Van deze zogenoemde "Lüttinger jongeling", een bijna levensgroot bronzen beeld uit de Romeinse tijd, bevinden zich nog afgietsels op de markt en in het regionaal museum van Xanten.

In 1858 ontdekten vissers uit Lüttingen tussen kieselstenen van de Rijn een Romeins beeld. Dit beeld hebben de vissers naar hun dorp gebracht, waardoor het de naam van het dorp kreeg.

Naast de landbouw was de visserij een van de belangrijkste bedrijftakken van Lüttingen Tot in de jaren zeventig van de laatste eeuw, werd op de Rijn gevist.

Meer informatie over Lüttingen


Wardt

Aan de Beneden-Rijn betekent de naam Wardt een eiland. Vroeger was het dorpje Wardt door Rijnarmen omgeven.
Vandaag is Wardt nog altijd een eiland,want het wordt door de Xantener Noord-en Zuidzee omgeven.

Oud en nieuw vormen in Wardt een goede en enge gemeenschap.
Oud is het dorp, nieuw is het vakantieoord.
Op enkele boerderijen wordt er ook nog vandaag landbouw bedreven.
In 1982 werd het recreatiecentrum geopend. Dit centrum is met zijn Nibelungenbad en met zijn maritiem zandstrand het eerste adres voor ontspanningzoekenden.

De in 1992 afgewerkte kerk van het tot Wardt behorende Franciscanenklooster van Mörmter, is om haar mooie ligging zeer begeerd bij huwelijkspaartjes.
De in Brasilie actieve paters hebben hier hun thuis.

Een veel oudere kerk is de protestantse kerk van Düsterfeld, die in 1665 ontstond.
De nabije waterburcht is sedert lang vervallen en heeft geen sporen nagelaten.

Meer informatie over Wa


Vynen

Een Gotische, maar in de 19de eeuw uitgebreide parochiekerk, is het centrum van het dorp. Door de Xantener Noordzee kwam Vynen tot de eer, om een Eldorado voor watersportliefhebbers te worden.
Reeds altijd voelde men zich in Vynen tot het water en de scheepsvaart verbonden.

Oorspronkelijk werd Vynen voor het eerst in 1167 vernoemd. Toen drukte de landbouw en de visvangst een stempel op het leven.
Een relict uit vroegere tijden is het huis "Haag", een uit de middeleeuwen stammend riddergoed, dat heden tot een van de laatste landbouwbedrijven van Vynen behoort.

Vandaag dankt Vynen zijn levendigheid aan de vele verenigingen en aan de vele nieuwe inwoners, die het drukke stadsleven wilden ontvluchten.


Obermörmter

Ver van de hoofdwegen ligt het toenmalige vissersdorp Obermörmter: de zalmvisserij had hier vroeger een grote betekenis.
Vroeger strekte zich Obermörmter aan de beide Rijnoevers uit. De ruines van de burcht "Rönne" , die eeuwenlang over het gebied waakte, verzonken in het begin van de 17.eeuw in de Rijn.

Vandaag is het een gezellig dorpje, waarnaar de stedelingen voor de drukte van de stad vluchten, om in de nabijheid van de Rijn van de rust te kunnen genieten.

Huis "Husen" is een van de vandaag nog behouden voorbeelden van de classicistische bouwkunst aan de beneden-Rijn.

In zijn "Landhuis Köpp", steld de hooggedecoreerde kok Jürgen Köpp, zijn excellente keuken voor.


Marienbaum

Het oordje is een van de oudste en meest beduidende bedevaartplaatsen aan de Beneden-Rijn.

Een klein museum documenteerd de kerk-en bedevaartgeschiedenis.
Het laat-Gotische koor van de parochiekerk dateerd nog uit het midden van de 15.eeuw.
Een Mariabeeld in een boom met een zeldzame trapvormige stam verscheen rond 1430 voor een zieke herder. Hij vond deze trapboom en genas, vlug ontstond op deze plaats een drukke bedevaartplaats. Rond het klooster, dat Maria van Borgondie schonk, ontstond het oord Marienbaum.

In 1802 werd het klooster tijdens de Franse heerschappij afgebroken en de kloosterkerk werd een parochiekerk.

Marienbaum biedt de natuurvrienden een mooie grillplaats en een goed wegennet in het nabije woud. Een natuurpad in het bos nodigt uit om met kinderen op spoortocht te gaan. Het bezienswaardige huis "Balken", welk zich in privaatbezit bevindt, stamt uit de late 18.eeuw.

Het mooie dorpsbeeld dankt Marienbaum aan zijn inwoners en aan zijn talrijke verenigingen.


Geschiedenis voor scholieren
Rond 2000 voor Christus
Rond deze tijd bevolkten de eerste Germaanse stammen deze buurt. De wouden leverden wild, brandhout en beschutting. De beide vroegere rivieren, later Rijn en Lippe genoemd, konden als waterwegen gebruikt worden.

Rond 15 voor Christus
Toen stichtten de Romeinen het eerste militaire kamp, Vetera I genoemd. Het lag op de Fürstenberg, waar het wegen zijn ligging moeilijk kon worden ingenomen. Het kamp werd opgericht, om vanaf daar de Rijn over te steken om het andere Germanie te veroveren. Ongeveer 12000 soldaten woonden er in houten gebouwen. Rond 70 n. Christus konden de Batavers uit de streek van Nijmegen het kamp veroveren en hebben het vernietigd. Het tweede Romeinse legerkamp, Vetera II, ontstond nadien aan de oevers van de Rijn.

9 na Christus
Armin, de Germaanse vorst van de stam van de Cherusken was het gelukt om de Romeinse troepen in een hinderlaag te sturen. De Germanen, die in de minderheid waren, konden zo het Romeinse leger verslaan. Vandaag is het bewezen, dat vele Romeinse soldaten op het slachtveld bij Kalkriese (Osnabrück) gesneuveld zijn. De meest bekende Romeinse officier, die tijdens deze veldslag sneuvelde, is Marcus Caelius. Voor hem werd een grafsteen ontworpen, die in 1630 in de buurt van Xanten gevonden werd.

Rond 105
De Romeinse keizer Traian sticht de stad met de naam Colonia Ulpia Traiana. De stad was samen met het hedendaagse Keulen de grootste van Neder-Germanien. In de 2. eeuw leefden hier ongeveer 10.000 mensen. Vele van hen waren veteranen, die zich hier in de stad vestigden.

Rond 275
Nadat de Romeinse stad in de 3.eeuw grotendeels vernield was, werd ze later op dezelfde plaats terug opgebouwd, ditmaal kleiner en nog meer versterkt.

362-363
De Romeinse heerser Julian liet de Christenen in het hele Romeinse rijk vervolgen en vermoorden. Volgens de legende werd de Romeinse soldaat Victor met zijn bondgenoten in Birten bij Xanten vermoord. Reeds vlug trokken de pelgrims naar de plaats waar zich waarschijnlijk het graf van Victor bevond. Op deze plaats werd dan later de St.Victor dom gebouwd.

Begin 5.eeuw
Einde van het Romeinse rijk. De stenen uit de vervallen stad Colonia Ulpia Traiana, werden voor de opbouw van nieuwe gebouwen gebruikt. Franken vestigden zich in de buurt van Xanten.

751
Een religieuse vereniging, een sticht werd opgericht en "ad sanctos" - "bij de heiligen" genoemd. De leden van het sticht, de kanunniken, leefden zoals de monniken in een kloostergemeenschap. In de buurt van het sticht ontstond een oordje dat later Xanten werd genoemd. De naam Xanten ontstond uit de betekenis "ad sanctos".

1228
Xanten, waar regelmatig markten werden gehouden, werd vlug een beduidende plaats. In juli 1228 ontving de marktplaats van Xanten de stadsrechten uit de handen van de Keulse aartsbisschop von Molenark.

1263
Bedevaarders kwamen naar Xanten om de heilige Victor te vereren. Daar waar men denkt, het graf van Victor gevonden te hebben, werden meerdere kapellen gebouwd. Hier ontstond de stichtskerk, de grote St.Victor dom. De bouw van de dom duurde in totaal 350 jaar. De domwerkplaats, die voor de bouw verantwoordelijk was, bestaat nog vandaag, want een zo mooi versierd bouwwerk moet regelmatig hersteld worden.

Na 1535
Xanten werd een rijke stad. Toen zich de loop van de Rijn echter verlegde, was Xanten van de scheepsvaart afgesneden. De stad, die handel op de waterwegen dreef, verarmde en viel in een diepe slaap.

1794-1814
Xanten behoorde tot de heerschappij van Frankrijk. De eigendommen van de kerk gaan naar de staat, kloosters en het sticht van Xanten werden ontbonden. In het jaar 1811, tijdens de doorreis ,bezocht Napoleon I met zijn echtgenote Marie Xanten.

1819-1844
Eerste interesse wordt getoond aan het Romeinse verleden. De eerste wetenschappelijke opgravingen vinden plaats.

1944-1945
Tijdens bombardementen in de 2. wereldoorlog werd de dom bijna volledig vernield. Ok het oude stadsgedeelte van Xanten werd zwaar beschadigd. Professor Dr. Bader, die het eerste puin verwijderde, gegon langzaam de dom terug op te bouwen. Ook het centrum van Xanten werd terug voorbeeldig opgebouwd.

1969
Xanten werd groter: De omliggende gemeentes: Birten, Lüttingen, Marienbaum, Obermörmter, Vynen und Wardt werden door Nordrhein-Westfalen bij het stadsgebied van Xanten gevoegd.

1977
Het archeologisch park van Xanten werd op een deel van het terrein van de Colonia Ulpia Traiana geopend. De verantwoordelijken, de hier werkzame ouderdomsvorsers, hebben hun tot doel gezet, het archeologisch werk zichtbaar en verstaanbaar te maken. Daardoor werden gebouwen gedeeltelijk terug opgerich. Intussen is het park manifestatieoord geworden: Het Romeins feest "Zwaarden, brood en spelen" lokt iedereen aan, die Romeinse "Geschiedenis om aan te raken " beleven willen. De "Dag van de ontmoeting" is een groot familiefeest voor mindervaliden en validen, dat elk jaar wordt ingericht.

1982
Het recreatiecentrum werd gedeeltelijk geopend. De naam recreatiecentrum omvat vele verschillende watersportinrichtingen en activiteiten zoals: vissen, bootje varen, vlottochten, sauna, zeilen, strandbad, duiken, waterski...aan de Xantense Noord- en Zuidzee.
Draxi, het maskotje van het Nibelungenbad herinnert aan de draak uit het Nibelungenlied.

1988
Sedert de oprichting van het archeologisch park hebben milioenen bezoekers Xanten bezocht. Het land Nordrhein-Westfalen gaf de stad de titel "Erkend Rijksontspanningsoord". De stad bekwam deze titel voor de moeite, een veelzijdig en goed aanbod voor bezoekers en vakantiegangers te creëren.

2003
In dit jaar vierde de stad het 775 jarig bestaan. Met een modeshow dwars door de geschiedenis, het bezoek van ministerpresident Peer Steinbrück, veel muziek en allerlei spannende manifestaties werd dit feest groots gevierd.

2004
De Jeugdherberg Xanten werd geopend. Xanten heet kinderen, de jeugd en de jong geblevenen Junggebliebene in een moderne en gastvriendelijke herberg welkom. Het vriendelijke huis ligt aan het water en biedt veel activiteiten aan.

2005
Op 20 januari 2005 werd de eerste steen voor het stichtsmuseum gelegd, dat in 2007 zal worden geopend.
De geschiedenis van het sticht, dat meer dan 1000 jaar bestond, zal hier getoond worden.

2008
In het begin van 2008 zal het nieuwe archeologisch museum geopend worden. Het zal op het terrein van de Colonia Ulpia Traiana liggen en het oude museum in de stad aflossen.
We kunnen benieuwd zijn op de vele vondsten, die tot nu toe geen plaats gevonden hebben in het museum.


Hoe de Xantifant naar Xanten kwam
Het verhaal van de Xantifant begint hatverscheurend; maar op het einde zal toch nog alles goed verlopen.

Er was eens een olifant, die in 2000 in een zoo geboren werd. Als de directeur van de zoo in het olifantenhuis kwam, moest hij hartelijk lachen. "Is dit een olifant? Deze heeft blauwe oren en een veel te lange slurf." Ook de moeder van het kleine dier vond alles eigenaardig, en zo kwam het, dat de kleine olifant nooit een naam kreeg. De bezoekers aan de andere kant van de watergracht bleven echter staan en vonden dit dier leuk. De kinderen bedelden om de kleine olifant mee naar huis te mogen nemen.

Op een zekere dag besliste de directeur van de zoo, dat de zoo een dier verkopen moest. Aangezien het kleine dier niet op een olifant leek, en de directeur streng was, dacht hij: "Dit slurfdier kunnen wij gemakkelijk missen." En zo moest de kleine olifant van zijn moeder afscheid nemen. Hij was zeer droevig, wist echter dat hij niet tot deze zoo behoorde. Zijn moeder draaide zich nog eens om, gaf hem een rode halsdoek en zei tot hem: "Ga, mijn kleine, en het ga je goed in de grote wijde wereld." Moedig stapte de kleine olifant er op los en nam de spoorweg, die hem ver weg zal brengen.

De reis ging door verschillende steden en dorpen. Vanaf dat de mensen de kleine olifant zagen, gingen ze naar hem toe om hem te strelen. Echter vlug gaf de conducteur het teken om te vertrekken en de trein verliet het station. Van ver was nog de rode halsdoek te zien hoe het in de wind fladderde.

Eens geloofde de olifant, dat hij aan zijn doel gekomen was. Maar de reis was nog niet ten einde. Hij moest in een groot schip gaan en schipperde langzaam op de rivier. Vaak stond de kleine olifant aan de reling en toeterde naar de mensen, die aan de oever stonden om de voorbijvarende schepen te bekijken. Op een morgen echter werd hij gewekt door het schrille luiden van de scheepsklok. In het donker zag hij een tweede schip opduiken. Uit schrik sprong hij in het water en zwom zo vlug mogelijk weg tot dat hij volledig buiten kracht aan de oever kwam.

Van ver hoorde hij nerveuze stemmen. Een stem was van de kapitein. "Waar is dit grijze dier met zijn te grote slurf?" Dit beviel de kleine olifant helemaal niet en hij liet het schip verder varen.

Hij keek om zich. Hij was alleen. Maar in de verte zag hij twee grote torens. "Daar wil ik naartoe", zei de kleine olifant.

Meteen stapte hij erop los en bereikte een kleine stad. Toen hij door liep, kwamen hem twee kinderen tegemoet. "Hallo. Dit is mijn broer Sigi, en ik heet Maria. En wie ben jij?" zei het kleine meisje. "Ik..., ik geloof dat ik een olifant ben." antwoordde de aankomeling nog iets schuchter. "Heb je een naam?", wou de kleine jongen weten. De olifant schudde zijn hoofd. "Neen, ik heb geen naam, en ik heb geen thuis." zei de olifant en dikke tranen rolden uit zijn ronde ogen.

"Zo iets droevig heb ik nog nooit gehoord. Blijf toch bij ons in Xanten! zei Sigi. En Maria riep met veel vreugde: "Ja, blijf toch hier en wordt onze vriend. Een naam heb ik ook al voor jou. Ik doop je tot "Xantifant". Verheugd werd de olifant zo rood als zijn halsdoek.

Dit is de geschiedenis, hoe de Xantifant naar Xanten kwam en daar zijn naam kreeg. Aangezien er nog steeds mensen zijn, die niet weten dat het een Xantifant is, liet hij zijn naam op zijn rode halsdoek zetten.

Xantifantverhaal deel 2
Toen Sigi en Maria naar huis kwamen, keek hun moeder al ongerust uit het venster. "Waar waren..." Echter bij het zien van het grote dier, dat daar in haar tuin stapte, bleef de rest van de vraag in haar keel steken. Een olifant! Waarschijnlijk waren de kinderen in gevaar, om van dit ondier te zullen worden vertapt. "Kom vlug binnen en breng jullie in zekerheid!" Verwonderd keek ze toen haar kinderen moesten lachen. "Mama, geen schrik. Hij ziet er raar uit maar kan niemand kwaad doen," zei Maria. "En mensen zeker niet," zei Sigi .

De moeder zuchte - een olifant in de tuin, dat ontbreekt er nog aan. Zelfs een ongevaarlijk exemplaar heeft hier niets te zoeken. Bovendien kwam hij niet ver van mijn witte was met zijn slurf. "Is de olifant uit een circus weggelopen? Of van waar komt hij?" "Olifant, waarom olifant? Dit is doch de Xantifant!" beweerden de kinderen. "Mag hij bij ons blijven?" "Zijn jullie gek geworden? ", vroeg de moeder ontzet en gelijktijdig met nadruk, want ze had schrik, dat haar kinderen niet zouden opgeven. "Je bent gemeen! zei Maria en stampte bevestigend met de voet op het gras, waavan het groen onder de voeten van de Xantifant bijna verdwenen was. "Ja, zei Sigi, "hij moet eenvoudig hier blijven. Hij is moederziel en alleen. Papa gaat zeker akkoord." "Nonsens", zei de moeder, "wij moeten een goede oplossing vinden. Indien dit een Xantifant is, dan kan hij doch in het stadhuis wonen!

Zij stagneerde - pas nu bemerkt zij de droevige blik van de Xantifant en begreep, dat ze tegenover een dier met gevoelens stond. Tranen kwamen in haar ogen en zij wreef over het hoofd van de Xantifant. "Verontschuldig me, Xantifant", fluisterde ze. "Ik wou je niet kwetsen. Ik had enkel een beetje schrik, dat je ons leven totaal zou veranderen. Van mij mag je bij mij blijven! We zullen dat wel oplossen. - Nu moeten wij het nog papa wijs maken", ze keek naar haar kinderen en wreef met haar mouw over het tranennatte gezicht. De kinderen sprongen van vreugde in de lucht. Eindelijk durfde de Xantifant ook iets te zeggen "Danke", zij hij met een rouw stem.

Maria en Sigi klommen op de tuinhaag en kropen van daar op zijn rug. "Kom Xantifant, wij tonen jou de stad". Hij draafde er onmiddellijk op los. "Halt, in de andere richting", dirigeerde Sigi en verrassend draaide zich het grote dier om. Reeds ging het in de richting van de stad.

"Trröött!" De voorbijgangers staarden niet slecht, toen zij de twee kinderen op de rug van de olifant zagen. Sommige van de ouders duwden hun kinderwagen haastig in de huisingangen, maar weldra was het alom bekend, dat het grote dier vriendelijk was en naar de naam Xantifant luisterde. Enige ouders waagden zelfs om hun kinderen op de hoge rug van het dier te zetten. "Wat is dat voor een lawaai?" vroeg de Xantifant een beetje verschrikt en keek in de lucht. "Dit is het klepperen van de wieken van de windmolen", zei Maria, " in de Kriemhildmolen maalt de molenaar het koren". De Xantifant vertelde de kinderen, dat hij altijd gedacht heeft, dat de windmolens enkel in Nederland bestonden.

"Wat voor een grote kerk", verwonderde zich de Xantifant, als ze op de markt kwamen. De kinderen verklaarden hem, dat de dom als aandenken aan Sint Victor en zijn lotgenoten gebouwd werd. Zij waren Romeinse soldaten, die sterven moesten, omdat zij als Christenen de Romeinse goden niet wilden vereren. Tijdens het verdergaan herinnert zich de Xantifant, dat hij de beide torens vanaf de rivier reeds gezien had .

Sigi verklaarde: "Deze rivier, die je afgevaren bent, is de Rijn. Via de Rijn zijn vroeger de Romeinen naar dit gebied gekomen. Zij hebben eerst een soldatenkamp opgericht. Later stond hier een grote stad, de Colonia Ulpia Traiana. Vandaag is deze stad natuurlijk verlaten en de enige Romeinen, die hier misschien nog zijn, spreken geen Latijns maar Italiaans en zijn eigenaar van een pizzeria. Daar, waar de oude Romeinen woonden, is nu een groot park! De mensen, die daar werken -" "Ach, je bedoelt de tuiniers! zei de Xantifant. "Neen," zei Sigi, "die archeologen". "Die graven de overblijfsels van de oude stad uit en tonen ons, hoe het er vroeger uitzag. Ginds is, zo heet het, een deelreconstructie van de haventempel. Niet slecht he?" zei Maria. "Kom eens verder, van hier kun je de Noord- en Zuidzee zien.

"Mooi, dit meer", zei de Xantifant. "En de vele strandkorven!" Maar de kinderen verklaarden hem, dat de zee ver weg ligt. In het begin was hij een beetje ontgoocheld, maar als de wind rond zijn slurf waaide, voelde hij zich volkomen vrij.

Hij zuchte, en plotseling begreep hij, hoe groots deze dag was. Een gevoel van geluk doorstroomde zijn lichaam, toen hij de kinderen zag, die hem toezwaaiden, omdat ze hem weer iets nieuws wilden tonen. "Stop jullie twee", riep hij. Ik kan niet meer. Ik wil graag naar huis." Zij klommen op zijn rug en keerden terug. "Maar morgen gaan we verder", zei Maria, "er is nog zoveel te zien."

Toen ze thuis kwamen, zag de Xantifant een man, die verschillende balen stro uit een wagen aan het uitladen was. Toen hij de drie zag, stopte hij en keek een beetje sceptisch, maar vlug kon men een lach in zijn gezicht herkennen. "Daar zijn jullie eindelijk," zei hij. "Mama hebben jullie al kunnen ompraten. Dan is weerstand nutteloos!" "Danke papa, jij bent de beste!" riep Sigi en Maria gaf haar vader een dikke zoen. "Zo, in het begin slaap je in de garage," zei de vader. "Voor de rest zullen we verder zien." "Goede nacht, jullie lieverds", wenste de Xantifant, toen de ganse familie rond zijn nieuw strobed stond.

De familie ging uiteindelijk in het huis, om het avondmalen te gebruiken. Toen ze aan tafel zaten, vroegen de kinderen om te mogen opstaan en om buiten te gaan, om de Xantifant nog eens goede nacht te wensen. Toen ze echter de stal binnen kwamen, konden ze zien, dat de Xantifant reeds met een glimlach op zijn lippen aan het slapen was.

Das Klever Tor ist ein 1393 erbautes Doppeltor in Xanten am Niederrhein.
Es war Teil der mittelalterlichen Stadtbefestigung, von der später weite Teile aus Kostengründen abgerissen wurden. Nachdem bereits 1821 das "Marstor" und 1825 das "Scharntor" abgerissen worden waren lehnte der Xantener Stadtrat 1843 den Abbruch des Klever Tors jedoch ab. Zu diesem Zeitpunkt wurde es als Arresthaus benutzt.
Das Klever Tor besteht aus zwei Toren, die über eine Brücke miteinander verbunden sind. Früher führte diese Brücke über einen Stadtgraben, welcher heute ringförmig um die Xantener Innenstadt gelegen als Stadtpark dient. Das innere Tor bestehte aus einem quadratischen Turm, in dem heute drei mietbare Appartements als Ferienwohnung angeboten werden. Das äußere Tor wird durch zwei Rundtürme, die sogenannten "Eulentürme", gebildet. Im Jahre 1843 befand sich das Tor in einem miserablen Zustand, so dass Franz Langenberg beauftragt wurde es zu restaurieren. Das Dach der Eulentürme fehlte völlig, das Mauerwerk war an manchen Stellen schadhaft und der Bogen oberhalb der Durchfahrt drohten einzustürzen. Aus diesem Grund wurden Mauern innerhalb des Tors, die zur Nutzung des Tor als Arresthaus hinzugefügt worden waren, und nun das Fundament zu stark belasteten, abgerissen und das Tor von Grund auf renoviert. Nach dem Zweiten Weltkrieg mussten die oberen Stockwerke des Tores rekonstruiert werden, der ursprüngliche Unterbau von 1393 ist jedoch noch immer erhalten.