Het was me weer een weekje, een week met mooi weer en met veel stof. Het mooie weer was om te genieten van een fijne wandeling in ons land en het stof was voor het kabinet vanwege de berekening van de energienota. Calculeren met foutieve cijfers. Hoe verzin je het? Met name Mona Keijzer kon stofhappen vanwege haar stupide uitspraken. Maar laten we het over wandelen hebben dat is niet meelijwekkend.
Vandaag gaan we terug naar de provincie Gelderland, maar dan op de Veluwe. Om preciezer te zijn naar het stadje Nijkerk, een plaats die in 1413 stadsrechten kreeg. Ook kreeg Nijkerk toentertijd een drietal poorten, maar die zijn al langgeleden afgebroken. Jammer, want het geeft een plaats toch een extra cachet. In Nijkerk is een aantal interessante bouwwerken te bewonderen. Denk hierbij aan het voormalig Amptshuys aan de Kolk, een statig gebouw dat stamt uit 1770-1772 en onderdeel van het stadhuis is. De laatgotische Grote Kerk, uit het midden van de 15e eeuw, met z’n 60 meter hoge toren en een stel andere panden met bijzondere deurkalven.
De daad bij het woord voegend stap ik rond 08:30 uur het clubgebouw van voetbalvereniging Sparta Nijkerk, waar we te gast zijn, binnen. De 60 km-wandelaars zijn vanmorgen om 07:00 uur al vertrokken. Niet iedereen kan hier zo vroeg arriveren en met 40 km zijn wij vandaag ook best tevreden. Het inschrijfbureau is al open en veel wandelaars hebben een plekje in de kantine weten te bemachtigen. Iedereen heeft er zin in, maar dat heeft mede te maken met de goede weersvooruitzichten. Sterker nog, de voorspelling is uitstekend, zon en een temperatuur oplopend tot 13 graden. En dat in februari, geweldig toch? Het lonkt zelfs naar de korte broek. Ook zijn er wandelaars van de 40 km-afstand al op pad. Geen gezamenlijke start vandaag. We hoeven geen inspanningen te verrichten om de groep uit elkaar te trekken, dat is door deze aparte startprocedure al gedaan.
Afijn, 25 minuten eerder dan gepland gaan wij, Antoine Hunting en ik, van start. Nijkerk verlaten we in noordwestelijke richting en passeren daarbij het station van Nijkerk, waar zojuist weer een trein met wandelaars is gearriveerd. Ongemerkt doet de Nederlandse Spoorwegen goede zaken. Regelmatig halen we wandelaars in en ontmoeten daarbij voor ons verschillende bekenden. Altijd leuk. Even het tempo inhouden, er ontstaat een kleine conversatie en dan weer gauw versnellen. Een vorm van intervaltraining. Via een aantal interessante boerenwegen naderen we landgoed Salentein met een imposant gebouw. Tjonge, dat is echt niet verkeerd. We laten het bouwwerk rechts van ons liggen en blijven ons in een aantrekkelijk wandelgebied voortbewegen.
In een oer landelijke omgeving, gevolgd door verschillende bospaden en langs een beekje met een rustiek bruggetje komen we uit bij Kasteel Oldenaller. Het is nogal logisch dat de wandeling niet voor niets het predicaat ‘Nijkerkse landschapstocht’ draagt. Het landhuis stamt oorspronkelijk uit 1494. In 1655 is het gebouw gesloopt en het landhuis werd herbouwd na ontwerp van Jacob van Campen. Jacob van Campen is een architect die een indrukwekkende lijst van bouwwerken op zijn naam heeft staan. Ik noem er een paar: het Paleis op de Dam, voor de Amsterdammer het voormalige stadshuis, het Coymanshuis aan de Keizersgracht eveneens te Amsterdam, Paleis Noordeinde, het Mauritshuis en ga zo maar door. De man was een genie. We werpen een blik op het kasteel en op de slotgracht en volgen daarna de paden van het Oldenallerpad, een klompenpad met rode markeringen in de vorm van een klomp.
Dan steken we de Nijkerkerstraat, een druk bereden provinciale weg, over en zijn op weg naar de eerste verzorgingspost. Inmiddels heeft Remco de Bruin ons ingehaald en als trio sleuren we verder. We naderen de spoorstaven van de treinverbinding Zwolle - Amersfoort en bij de eerste mogelijkheid steken we de rails bij een bewaakte overweg over. Even later staan we bij een boerenschuur van De Zoete Inval. Voor een personeelsfeestje kan men hier prima terecht. Maar wij gaan door als het bekertje soep naar binnen is gewerkt. Over een smalle plank betreden we weer een klompenpad. Vervolgens gaan we door een klaphekje en niet veel later moeten we over een overstapje heen. Hier ontstaat een file van wandelaars, omdat de overstap niet door iedereen gemakkelijk wordt genomen. Een dame voor me heeft haar lenigheid al geruime tijd verloren. Je wilt haar graag helpen, maar na de ‘me too affaires’ word je toch iets voorzichtiger. Vroeger kon je een kontje geven, maar dat is tegenwoordig uit den boze. Misschien zou ze het zelfs prettig en attent vinden als je plotseling door iemand zo vriendelijk geholpen wordt.
Landelijkheid blijft troef en het weer is met ons. Een topdag om deze wandeling vandaag te mogen maken. Via de Goorsteeg en het Huinerpad, een klompenpad met blauwe markeringen, komen we in het dorpje Huinen. Ach, wie kent het niet. De naam verwijst naar het woord ‘hun’ dat moerassig grond betekent. Afijn, wij struinen door Huinen en gezelligheid kent geen tijd. De horecarust is bij voetbalvereniging Rood-wit in Putten-Krachtighuizen. Met een groep voetballers is het goed toeven in de kantine en we genieten van een broodje vergezeld door een kopje koffie. Wat kan het leven dan mooi zijn, nietwaar? Na de rust gaat het tempo er meteen weer in. We blijven ons verbazen hoe mooi de route is uitgezet. Dan wandelen we over een zandweg afgewisseld met een klinkerweg en een bosweg om nogmaals bij het Huinerklompenpad terug te komen. Een smal pad langs prikkeldraad doet me opeens denken aan Johnny Hoogerland, die tijdens de Tour de France door een auto van de organisatie van de weg gereden is. Een misstap kan voor ons ook kwade gevolgen hebben. Voorzichtigheid is de moeder van de porseleinkast.
Uiteindelijk zijn we terug bij De Zoete Inval, waar nu de koffiepost voor de wandelaars is ingericht. Een ruime locatie voor de verzorg(st)ers. Een bekertje limonade brengt het vochtgehalte weer op peil. Voor de tweede maal betreden we via een smalle plank het Oldenallerpad, het klaphekje en de overstapjes. Nu is er geen file en geen aarzelende oudere dame meer te bekennen. Laten we het liever hebben over leeftijdsgenoten en we kunnen het hekwerk probleemloos trotseren. Nou ja, ietsjes minder soepel dan vanmorgen. Hoezo aarzelende oudere dame! Aan het eind van het klompenpad staan we te twijfelen. We kunnen drie kanten op. Tjee, nu breekt m’n klomp en we zien geen markering. Toch vinden we een geel lintje aan een tak van een boom en het twijfelgeval is opgelost. Zonder verdere problemen arriveren we bij de fruitpost aan de Schoenlappersweg en krijgen een stukje fruit toegestopt. Vierhonderdvijftig meter voorbij de Schoenlappersweg betreden we een klompenpad. Schoenlappersweg en klompenpad, daar is over nagedacht. Het pad heeft de naam Kruishaarderpad en is met paarse markeringen, wederom in de vorm van een klomp, aangegeven. We wandelen langs het ‘Puttense Waschmeer’ en komen uit op de Bloemendaalseweg. Ook dit naambordje had ik ergens anders in ons land verwacht. Jawel, ergens bij het kopje. We blijven de smalle asfaltwegen volgen en na verloop van tijd zien we het sportpark waar we vanmorgen van start zijn gegaan. Terug in Nijkerk.
De route was geweldig en we hadden het weer ook helemaal mee. Helaas hebben we Nijkerk-Stadtmitte niet aangedaan om de door mij begeerde gebouwen te bewonderen. Maar ja, je kan niet alles hebben en we zijn dik en dik tevreden. Nu resteert ons nog de Kennedymars van Klarenbeek en dan is het winterseizoen 2018-19 geschiedenis. Antoine en ik zullen in Klarenbeek een traject van het parcours markeren en Johan Hertgers moet voor aangenaam weer zorgen. Lukt dat, dan komt alles goed. Blijf in beweging.
Alex Wijsman
