De foto's in dit verslag zijn door Ineke Gerritsjans gemaakt.
De link naar haar hele fotoreportage van deze tocht staat op https://ineke.gerritsjans.com/
Het was heel voorspelbaar dat er weer een boel vuurwerkongelukken rond oud en nieuw zouden gebeuren. En zeker met al het illegaal geïmporteerde vuurwerk uit landen die het met veiligheid, normen en waarden niet zo nauw nemen. Het had allemaal nog erger gekund als een heleboel van dat spul niet tijdig onderschept was. Niet alleen bij ons, maar ook bij onze oosterburen.
Vorig jaar werd onze minister van justitie door diverse instanties met klem geadviseerd om een landelijk vuurwerkverbod in te stellen. Professionele partijen zouden dan op bepaalde plekken vuurwerkshows verzorgen. Minister Grapperhaus vond het allemaal betutteling en voelde er niets voor. Gemeenten moeten daar zelf maar een besluit over nemen, was zijn oordeel. In politieke termen betekent dit: ‘Geen verantwoording nemen en de boel op een ander afschuiven’. Als je dit soort praktijken in het bedrijfsleven uithaalde, dan waren je laatste dagen geteld en kon je je loonzakje bij de kassier ophalen en hoefde je niet meer op de werkvloer te komen. Sterker nog, je was met onmiddellijke ingang ontslagen. Maar ja, tegenwoordig kan bijna alles. Waar begint de verloedering?
Het behandelen van brandwonden, oogletsels en verminkingen kost de maatschappij een boel geld, naast al het leed dat daarmee gepaard gaat. Ja meneer Grapperhaus, dit had allemaal voorkomen kunnen worden en heeft niets met betutteling te maken, maar trek het u zich vooral niet aan.
En dan worden politieagenten, brandweerlieden en hulpverleners met het uitoefenen van hun beroep met vuurwerk bekogeld. Asocialer kan het niet. Doe iets nuttigs voor de maatschappij en laat deze mensen met rust. Zo dat is er uit en het lucht op. En nu gaan we op stap.
De eerste tocht van 2019 wordt gehouden in Nunspeet, een schitterend dorp gelegen op de Veluwe. Het kan niet anders of de wandeling moet hoge ogen scoren, de omgeving staat er garant voor, maar ook de parcoursbouwer. En met een beetje geluk komen we nog een wolf tegen, wie weet?
De naam Nunspeet komen we al in 1313 tegen in een goederenlijst van Herbert van Putten. Een ‘speet’ betekent omgespitte grond, verwant met spade. Het eerste deel kan verklaard worden als nieuw, afgeleid van ‘nums’, hetgeen zou betekenen dat de grond aan niemand toebehoorde.
Vandaag vindt de start plaats vanuit het zalencentrum de Pineta aan de Elspeterweg. Iedereen is goed geluimd en heeft zin om het jaar 2019 fris en fruitig te beginnen. Zoals gebruikelijk gaan de wandelaars om 09:00 uur op pad nadat Marti Krielaart, voorzitter van WS’78, een nieuwjaarstoespraak heeft gehouden. Voor de wandeling waarschuwt hij de deelnemers dat er op de Veluwe een kans bestaat dat we een wolf of enkele wilde zwijnen op ons pad tegen kunnen komen. En een gewaarschuwd mens telt voor twee, nietwaar? Daarna wordt de pas er ingezet en de meute duikt het bos in.
Het begin van de wandeling gaat over een licht geaccidenteerd terrein. Het is het ene heuveltje op en dan weer af en de volgende ligt al op ons te wachten. Zo gaat het begin van de Wilde Zwijnentocht. Ons groepje wordt gevormd door Antoine Hunting, Willem Mütze, Rob Tersteeg, Chris Driesen en mijzelf. Het tempo zit er meteen goed in en we nemen afstand van het wandellegioen. Op een gegeven moment kruisen we over een viaduct de snelweg A28 en blijven in het bos wandelen. Een mooi parcours. Het ene bospad na het ander wordt door ons afgelegd. Het is bos, bos, bos, bos, bos dat de klok slaat. Maar we zijn tevreden.
Willem Mütze draagt een wollen muts gelijk aan die van buurman en buurman. Maar welke buurman van buurman en buurman het is daar zijn we nog niet achter. Dus houden we het maar op buurman van buurman en buurman.
Een groot gedeelte langs ons pad is omgewoeld door wilde zwijnen. Er bestaat een reële kans dat we er eentje te zien krijgen. Plotseling denken we er een te zien. Klopt, maar die behoort niet tot de categorie fauna. Het is wel een varken.
Ter hoogte van de Nunspeterweg naderen we de rustpost voor de 20 km wandelaars bij Hotel Malle Jan. Het gebouw ziet er schitterend uit, maar helaas wij moeten verder. In het dorp Vierhouten staat de verzorgingsploeg al op ons te wachten met een heerlijke kop erwtensoep. Ook de worst is meer dan smakelijk.
Gelaafd gaan we weer op pad en het bosgebied maakt plaats voor de Elspeetsche Heide. Ook niet verkeerd. Op de heide is het een paar graden koeler vanwege de koude wind. Dus moeten we het tempo vasthouden en doorgaan om warm te blijven. Nadat we bijna 24 km op de teller hebben staan wandelen we de plaats Elspeet binnen. Schuin tegenover de kerk van de Hervormde Gemeente betreden we de entree van uitspanning Restaurant ’t Edelhert. De jonge serveersters staan ons geduldig op te wachten en popelen om onze bestelling zo snel mogelijk bij een tafeltje op het verwarmde terras af te leveren.
Een kwartier later zijn de onderdanen uitgerust, de koffiekopjes leeg en op de schoteltjes is een spoor van appelgebak te ontdekken. Via de Vierhouterweg worden we weer het bos ingestuurd. En het malle daarvan is dat we ons nog laten sturen ook. Geeft niet, het is prima. Bij een bosrand betreden we voor de tweede maal de Elspeetsche Heide. Het is nu hei, hei en nog eens hei en we hebben prachtige vergezichten. Sommige zandpaden zijn een beetje mul, hetgeen het tempo belemmerd. De kilometers gaan onder onze stappers door en weldra staan we bij de koffiepost in Vierhouten. Hier waren we eerder op de morgen toen er snert geschonken werd. De verzorgingspost is vandaag een gecombineerde koffie- en fruitpost. Naast een bekertje limonade krijgen we ook een lekkere mandarijn in onze handen gedrukt. Zalig.
Vanaf deze post wordt het parcours alsmaar mooier. Het is genieten met volle teugen. We bevinden ons in het bosgebied tussen Vierhouten en Nunspeet. Over een viaduct kruisen we voor de tweede maal de A28 en we naderen de finish. Om de wandelaar het goede gevoel te geven mogen we een korte steile heuvel bestijgen. Eenmaal op de heuvel wandelen we over de kam totdat het pad bij een fietspad uitkomt. We zijn inmiddels in het kabouterbos gearriveerd. Of u het gelooft of niet, we worden door kabouters het juiste pad gewezen. Op dit deel van het parcours is het druk met dagjesrecreanten waar sommigen ons de doorgang op het pad blokkeren, maar dat is niet moedwillig. Laten we het houden op geen aandacht voor een ander hebben.
Aan het eind van het kabouterpad aan de voet van de uitzichttoren staat een kabouter van meer dan twee meter groot. Je kan me veel vertellen, maar dat is geen kabouter meer. Laten we het op een reuze kabouter houden. Nog even de Elspeterweg oversteken en we zijn terug bij zalencentrum de Pineta. Dit keer snel afmelden en op een holletje gaan Chris en ik naar het station, omdat de trein in de richting van Amersfoort spoedig te verwachten is. Een woord van dank aan de parcoursontwerper want die heeft een mooi product opgeleverd, maar daar waren we ook niet bang voor. Tot over twee weken in Laren (NH) voor de 7e tocht van de 41ste winterserie.
Alex Wijsman
