Het verslag begint onder de foto Franse Kampheide at voor wandelaar je ook bent bij WS78 zit je goed. Trek je wandelschoenen aan en ga sportief stappen bij de Gooi- en Eemlandtocht in Bussum, waar je kunt genieten van een boeiende herfstwandeling. Eén ding is zeker: je gaat straks met een fijn gevoel weer naar huis. Na de Dolderse Boschtocht, een pittige herfstwandeling met uitzonderlijk goed weer, liet het najaar zich van een andere kant zien. Dalende temperaturen, regenbuien, stormachtige wind en eerder donker zijn daar debet aan. Een nazomer ofwel oudewijvenzomer is er helaas niet meer bij. Nog een paar weken dan krijgen grauwe winterkleuren de overhand en de natuur gaat in diepe winterslaap. Zoals gewoonlijk zijn er twee routes waar je uit kan kiezen. Een lange wandeling van 40 km en een kortere van 20 km. Voor elk wat wils. De parcoursbouwer zal je verrassen door de verscheidenheid aan landschappen die in de route zijn opgenomen. Heidegebieden, bossen, weilanden, akkervelden en polderwegen, je komt ze allemaal tegen. De ideale mix van cultuur en natuur. Het startbureau is ingericht bij sportcentrum de Zandzee te Bussum. Op 18 januari 2020 had WS78 hier haar startpunt voor de Gooise Merentocht. Al vroeg is er flink wat bedrijvigheid rond de sportaccommodatie te bekennen. Van heinde en verre komen sportievelingen op de wandeling af. Logisch, men wil er op uit. Dus, de rugzak op, parcoursbeschrijving bij de hand en er vandoor. Laren, 'De Korenmoler' uit 1724 Eempolder a een aantal regenachtige dagen ziet het er vandaag een stuk vriendelijker uit. Misschien zal dat menigeen aansporen om aan de tocht deel te nemen. In tegenstelling tot voorgaande tochten kan ik nu wel op tijd aanwezig zijn, aangezien mijn reistijd tot het minimum is beperkt. Martijn Biesmans ziet het helemaal zitten en gaat ook mee op pad. Rond kwart voor acht stappen we het startbureau binnen en na aanmelding zitten we aan de koffie. Een dag begint altijd goed met een stevig bakkie. Dan is het tijd voor actie en de eerste wandelaars gaan op pad. Wandelen is het meest natuurlijke ritme van de mens en dat ritme hebben we snel te pakken. Binnen een kilometer staan we bij de watertoren van Bussum. De watertoren stamt uit 1897 en had aanvankelijk een hoogte van 35 meter en een reservoir van 200 m3. In 1967 vond er een rigoureuze verbouwing plaats waarbij de mantel rond het waterreservoir werd vervangen. Ook werd de toren met 5 meter ingekort. In april 2010 is de watertoren als het meest duurzaamste kantoorgebouw van Nederland opgeleverd. Via de bebouwde kom wandelen we naar de Bussumerheide. De zon komt op en schijnt door het met nevel bedekte landschap. Het is wel koud, maar heerlijk om te wandelen. Gezellig converserend met de oud voorzitter van WS78 worden de eerste kilometers afgelegd. We nemen het ene na het andere pad voor onze rekening tot we bij een greppel aankomen. In de greppel draaien we met enkele bochten mee, waarna we het bos uitgaan en de plaats Laren binnenwandelen. Eempolder Eempolder aren is een van de oudste dorpen van het Gooi. Wandelen leidt tot trek en we zijn op weg naar de soeppost waar we de inwendige mens gaan versterken. Maar eerst lopen we door het centrum van het dorp. Een mooie hardstenen pomp staat aan de Brink. De pomp dateert uit 1907 en heeft een reliëf van een schaapherder en een herderin. Een halfronde spoelbak hangt enkele decimeters onder een bronzen spuit. Bij de meeste waterpompen is de spoelbak in de grond verwerkt. Eveneens op de Brink staat voor de Sint-Jansbasiliek het beeld van Johannes de Doper op een sokkel. In z’n rechter hand houdt hij een kruis vast en z’n linker arm heeft hij geheven. Nog enkele straten en we zijn bij de verzorgingspost waar de bemanning de deelnemers staan op te wachten. Ook Martijn staat hier op mij te wachten nadat hij eerder een tempoversnelling heeft ingezet. De soeppost is ingericht bij ‘De Dorstige Duif’ waar we als een hongerige wolf arriveren. Hier hebben we 9,2 km afgelegd. De soep smaakt overigens prima. De Dorstige Duif blijkt ook het onderkomen van postduivenvereniging ‘De Zwaluw’ te zijn. Vliegensvlug gaan we op pad voor de volgende kilometers. Als we het dorp hebben verlaten struinen we door het Goois Natuurreservaat ‘Bosje van Six’ en daarna over een graspaadje langs een sloot om over een viaduct de autosnelweg A27 te kruisen. Dan bevinden we ons in de Eempolder. De wegen zijn hier kaarsrecht, saai en lang. Het pad loopt rechttoe-rechtaan op een zomerdijk af. Hier heb ik met het Nesserpad, een klompenpad, ook gewandeld. Dan weet je wat er je te wachten staat. Na twee kilometer gaan we door een klaphek en banjeren over een zomerdijk. Deze grasdijk heeft een onderlaag die bestaat uit baksteen. De GORE-Tex schoenen heb ik niet aangetrokken en hoop met mijn sportschoenen droge voeten te houden. Ruiters op de Westerheide Crailo, Goois Natuurreservaat 'De Zanderij' ij een windmolen dient zich het eerste hekje aan waarover we moeten klimmen. Hier gaat de zomerdijk over in een zompig graspad en dan weet je het wel. De kolken in het landschap waar allerlei vogels foerageren maakt het uitzicht nog een beetje aantrekkelijk. Ter hoogte van ‘vogelhut eemmeer’ maakt de zomerdijk een scherpe bocht naar links en dan hebben we nog enkele hekjes te weerstaan. Voor het onderdeel hordelopen ben ik niet geschikt. Lenigheid is bij mij voltooid verleden tijd, maar ik doe m’n best. Een klaphekje houdt in het einde van de grasdijk en over een viaduct kruisen we nogmaals de A27. Ter hoogte van Carpoolplaats Blaricum-Huizen slaan we af en wandelen over de provinciegrens van Utrecht met Noord-Holland. Na een paar honderd meter staan we bij de kantine van handbalvereniging SDS in Blaricum, waar onze voorzitter ons onbezorgd staat op te wachten. Inmiddels hebben we 22,1 km op de teller staan. Hier gunnen we de onderdanen wat rust, want die moeten toch heel wat incasseren. We verorberen een broodje en gebruiken een drankje om daarna weer met onze missie verder te gaan. Martijn gooit al snel het tempo omhoog en de afstand tussen ons wordt alsmaar groter. Op zich niet erg, want dat moet kunnen. Boven of onder je tempo lopen leidt op een gegeven moment tot problemen. De route brengt ons bij groengebieden, langs akkers en door bosschages. Inmiddels loop ik samen met een dame. Bij de Tafelbergweg ontdekken we geen markeringen meer. Dat is foute boel. Bij een bewoner vraag ik de weg naar Laren. Deze vriendelijke man wijst ons de juiste richting en na enige tijd arriveren we bij ‘De Dorstige Duif’. De soeppost is nu een koffie- en limonadepost. Op vijf meter afstand bevindt zich de fruitpost waar ik een peer uit een doos mag pakken. n Laren aan de Molenweg staat een korenmolen van het type grondzeiler met de toepasselijke naam “De Korenmolen”. Deze achtkante binnenkruier dateert uit 1724. Tot voor kort was het bouwjaar niet bekend, maar na onderzoek in historische archieven kwam daar onlangs verandering in. Schepenen van Laren verleenden op 31 mei 1724 het “regt van de wint” op basis van een jaarlijkse erfpacht van 6 guldens. Een maand later werd er door de molenaar voor het eerst op windkracht gemalen. In 1733 wordt de molen in het verpondingskohier aangeslagen voor 120 Carolusguldens. Tussen de 17e en 19e eeuw werden gegevens in registers opgetekend over grondbezit ten behoeve van de betaling van grondbelasting. Een Carolusgulden is een muntstuk ter waarde van 20 stuiver en werd zowel in goud als in zilver geslagen. De zilveren Carolusgulden — met de afbeelding van het borstbeeld van Karel V — werd in 1540 ingevoerd en heeft een gehalte van 833/1000 fijn zilver met een gewicht van 22,85 gram. Doch dit terzijde. De molen heeft nooit een naam gehad. Na de restauratie van 1996 is de aanduiding “De Korenmolen” in gebruik gekomen. amen met Kees Koelewijn struin ik over allerlei smalle kronkelende paadjes van de Westerheide. Een groep ruiters kruist stapvoets ons pad. Bij de Aardjesberg heeft een grapjas schildjes en lintjes weggehaald. Vijf wandelaars die onbekend zijn met de omgeving gaan dwalen. Kees en ik zijn de redders in nood. Gezamenlijk lopen we naar de Crailose Brug waar ieder op z’n eigen tempo verder gaat. Bij Goois Natuurreservaat ‘Zanderij Crailo’ gaan we over vlonderpaden. Dit is een van de hoogtepunten in de wandeling. Aan de andere kant van het water staat een aantal runderen, volgens mij zijn het Gasconnes. Als ik het niet bij het juiste eind heb, mag u mij gerust corrigeren. Wederom zijn er schildjes en linten verwijderd, maar dwalen is er niet bij. Via de Franse Kampheide waar boomwortels als kruiend ijs over het pad liggen keren we terug naar het finishbureau. Daar staat Lidwina met haar fototoestel op ons te wachten. Misschien voor het ideale plaatje, maar na 40 km zien we er mogelijkerwijs een beetje afgepeigerd uit. Het bewijs zal op de usb-stick staan. Alex Wijsman