Het verslag begint onder de foto 
Kasteel Hernen
at doe je als alle wandeltochten in ons land zijn afgelast en je hebt geen zin om in je ‘uppie’ op pad te gaan omdat het weer even niet meewerkt. Hoezo, het weer even niet meewerkt? Neen, het is zelfs zo slecht om naar buiten te gaan. Nou, dan kun je een goed boek ter hand nemen, nutteloos naar de televisie staren of in oude jaargangen van je wandelboekjes bladeren. Dat laatste doe ik. Ik neem een slok koffie uit de mok die naast m’n laptop op tafel staat. Daarna leg ik een stel oude wandelboekjes naast me neer. Relikwieën die ik vanaf 1970 op jaar heb gerangschikt. Eerst vond ik het registreren van afgelegde kilometers een overdreven eigenschap van dwaasheid, maar al gauw kwam ik op dat standpunt terug. Bij enkele wandelaars zag ik boeiende logboeken met stempels, foto’s en wandelboekplaatjes. Dat gaf bij mij de doorslag om ook een boekje bij te houden. Bladerend in de bijna vergeelde boekjes trekt er een boeiend wandelleven aan me voorbij. In 1969 vond mijn eerste officiële wandeltocht vanuit het dorp Putten plaats, een oord gelegen op de Veluwe. Daarna volgden er wandelingen in het Amsterdamse Bos en rondom het Gelderse villadorp Velp. Afijn, de ene na de andere wandeling en het ene na het andere boekje krijg ik onder ogen. Sommige wandelingen zijn al jaren uit mijn geheugen verdwenen. Dat heeft niets te maken of een tocht interessant of niet interessant was. Nee, ik ben het gewoonweg vergeten. De gebeurtenissen zijn weg, pleite, foetsie! Maar in enkele gevallen komen de herinneringen aan een evenement vaag terug.
ls ik bij het jaar 1977 ben aanbeland en de bladzijde naar de tweede dag in juli omdraai, verschijnt er een glimlach op m’n gezicht. Ja, deze wandeling herken ik nog goed. Heel goed, zelfs! Met z’n vieren (=Max Jansen, Cisca Wijsman, Fred Westerheijden en ik) gingen we naar de ‘Heineken bier wandeltocht’ in Den Bosch om daar een mars van 40 km te wandelen. De start was in de kantine van de brouwerij, een mooie ruime locatie. Na het gebruikelijke kopje koffie gingen we op pad. De route leidde ons door de dorpjes Nieuwkuyk, Vlijmen, Haarsteeg, Bokhoven en Engelen. In Nieuwkuyk bezochten we de uit 1886 stammende stellingmolen Emma. Een molen waar heden ten dage nog graan gemalen wordt. Een fraaie sticker van de molen bevindt zich in mijn livret. Bij de laatste controlepost werd onze startkaart geknipt door een jonge blonde dame. Eigenlijk waren we allemaal nog jong. Ik sprak het meiske bij haar voornaam aan. Ze stond versteld hoe ik haar naam wist. ‘Kent u mij’, vroeg ze? Fred haakte er meteen op in en zei: ‘Ja, je bent toch in september jarig’, is ‘t niet? Ze was zo verbaasd dat ze geen woord kon uitbrengen. Geheel onthutst lieten we die lieverd met haar kniptang achter en stiefelden vrolijk verder. Tja, hoe wisten wij die specifieke feiten? Zoiets schudde je toch niet uit je mouw. Ach, eigenlijk was het heel simpel. Het naïeve kind had om haar hals een kettinkje met haar sterrenbeeld hangen en om haar pols droeg ze een gouden armband waarin haar naam was gegraveerd. Om zulke feiten vast te stellen hoef je niet over de eigenschappen van Sherlock Holmes te beschikken. Terug bij de brouwerij was het met bekende wandelaars een gezellige boel. Een biertje kostte slechts ƒ 0,10 en een glaasje bessen van Coebergh was ook betaalbaar. Logisch dat het gezellig was. Hier kon je nog eens een rondje geven. In een uitgelaten stemming reden we huiswaarts. Max was de BOB; hij was de chauffeur. De naam BOB was toen nog niet bedacht; hij was gewoon nuchter. De autoradio stond op volle sterkte. Sailing van Rod Stewart schetterde door de Volvo. Met ons viertjes zongen we luid mee: I am sailing, I am sailing, Home again, Cross the sea, I am sailing, Stormy waters, To be near you, To be free etc. etc., daarna viel ik in slaap.
erug naar het heden. Onlangs heeft ons kabinet besloten om de gedeeltelijk lockdown op te heffen waardoor we weer iets kunnen ondernemen. Het sein staat op groen, zoals men dat noemt. Een paar dagen later kwam in mijn mailbox een bericht dat de ‘Land van Maas en Waaltocht’ vanuit Wijchen doorgang kan vinden. In deze barre tijd is dat geweldig nieuws. Weer wandelvriend(inn)en ontmoeten en allemaal blije gezichten, waardoor je zelfs met slecht weer op pad wilt. Overigens kwam deze week een groep politici van ‘Wijchen Lokaal’ opmerkelijk in het nieuws. We hebben het allemaal kunnen zien dat de lijsttrekker uitgedost in Schotse kledij met kilt en blote billen prominent in beeld kwam. Jazeker, onder z’n korte geruite rok droeg hij een ‘niksie’ ofwel hij liep in z’n blote togus. Waarom? Wat is zijn motivatie? Wil deze politicus soms aantonen dat hij niet voor een gat te vangen is of dat zijn partij niets te verbergen heeft? Google maar eens, je vindt een leuk filmpje. Maar goed, dit terzijde. Van Diemen naar het Gelderse Wijchen is het een kilometer of honderdtwintig. Je ontmoet veel chagrijn als er een trein niet rijdt, waardoor je te laat op je plaats van bestemming komt. Daarom gaan Cisca en ik een dagje eerder naar Nijmegen om aldaar de nacht in een hotel door te brengen. Dat betekent tevens dat er de volgende dag een beperkte reistijd is. Vandaag is onze parcoursbouwer Erik Dikken, dat houdt in dat we een mooie wandeling voorgeschoteld krijgen. Ik mag wel zeggen: ‘Dat kan niet missen’.
ven voor 07:45 uur stap ik bij zaal Sterrebosch binnen. Vandaag is daar het start- en finishbureau gehuisvest. Anderhalve week geleden heb ik me digitaal voor de wandeling ingeschreven waardoor ik nu alleen een paar fiches in ontvangst hoef te nemen. Deze gekleurde ronde schijfjes zijn goed voor enkele consumpties. Het is vroeg in de morgen en er zijn nog weinig wandelaars aanwezig. Dat zal straks wel veranderen. Met de parcoursbeschrijving in de hand ga ik samen met mijn wandelmaat Antoine op pad. Het is koud en de temperatuur schommelt iets boven het vriespunt. Handschoenen aan, muts op en via een groengebied verlaten we Wijchen. Over landelijke, autoluwe wegen voert de route ons naar de plaats Hernen. Intussen hebben we diverse varkensboerderijen gepasseerd. Voor menigeen zijn die stallen herkenbaar aan de onaangename odeur die de ‘spekkies’ teweegbrengen. Neen, dat is beslist geen 4711, Dior, Chanel, Calvin Klein of Óscar de la Renta. Verre van dat! Met luid gegak vliegt een groepje eenden over. Het lijkt dat ze overleggen welke vliegroute ze zullen nemen. Na 8,5 km stappen, wandelen we de plaats Hernen binnen. Aan de westkant van het dorp ligt het gelijknamige kasteel Hernen. De middeleeuwse burcht is omgracht en heeft zijn oorspronkelijke karakter nog voor het overgrote deel behouden. Eind zestiger jaren was het kasteel het decor voor de populaire televisieserie Floris. Misschien herkent u het nog, het zwartwit televisietijdperk. Of was het allemaal voor uw tijd. Floris van Rosemondt, een moedige ridder voegde zich bij de Bourgondiërs om te vechten tegen de soldaten van Gelre, een huurlingenleger van Maarten van Rossem. Hij deed dit samen met zijn vriend fakir Sindala. De hoofdrollen in de serie werden gespeeld door Rutger Hauer (Floris) en Jos Bergman (Sindala).
waterreservoir van 800 m³
ij het Dorpshuis hebben we een pauze. Een broodje, een kopje koffie en dan weer op pad. We hebben 20,3 km afgelegd en zijn halverwege. Voor het Dorpshuis komen we Bram, Linda en Danny van Houwelingen tegen. Drie generaties die zojuist bij dit punt zijn aangekomen. De met asfalt bedekte wegen gaan over in onverharde paden. Een smal pad tussen een sloot en een brede wetering brengt ons bij een brug die over de wetering gaat. Ook hier hangt een markering van het WoW-pad. Dus ben ik hier eerder geweest. Langs de oostelijke vleugel van Kasteel Hernen wandelen we het dorp Hernen wederom binnen. We zijn zeven kilometer verder en weer terug bij de verzorgingspost. Over het tuinpad komen we bij een schuur. Hier staat een groep wandelaars die de 20 km-wandeling lopen. Antoine komt aanzetten met een Klarenbeker (=marsreep) nadat we eerder een bekertje limonade hebben gekregen. Het volgend doel is de fruitpost op 38,0 km. Aan De Dreef in Hernen staat aan de voet van de Sint Judocuskerk – Judocus ofwel Sint Joos(t) is een heilige uit het Franse Bretagne, die leefde in de 7e-eeuw. Men mag hem niet verwarren met Jodocus, want dat is een kletsmajoor die onzin uitkraamt. Ik weet niet of Jodocus van Judocus afgeleid is, maar je kan niet alles weten – het uit Franse kalksteen opgetrokken beeld ‘De Begroeting of De Wachter’. Het beeld toont geen karakteristiek personage en heeft daarom geen gelaat, maar doet denken aan een monnik of een wachter die met een geheven lantaarn in z’n rechterhand naar de weg gekeerd staat.
angs de ronde stenen molen van Hernen, eveneens een beltmolen voor het malen van graan, betreden we een aantal leuke interessante paden. Uiteindelijk arriveren we in de heerlijkheid Leur waarbij wij langs de buitenplaats Huis te Leur struinen. Bij de toegangspoort van het landgoed staat op elke zuil een leeuw met een schild in z’n poten afgebeeld. Een onverhard pad brengt ons bij een bruggetje. Het brugdek vertoont enkele wankelende planken en heeft volgens mij z’n langste tijd wel gehad. Het onverharde pad overgaand in een verharde weg leidt ons langs de Dorpskerk naar het centrum van het dorp. Voor uitspanning ‘De Leurs Hof’ staat op een kruising een oude wegwijzer van de ANWB. Op dit rustieke plekje zijn bankjes bezet door wandelaars die van de omgeving genieten en even uitrusten van de opgelopen vermoeienissen. Aan de Leurseweg, een lange rechte weg, staat de watertoren van Leur. Het is een 40 meter hoog bouwwerk met een waterreservoir van 800 m³. Vandaar stiefelen over het Hazenpad – hebben wij niet gekozen – en kruisen de autosnelweg A326 waarna we terugkeren naar Wijchen. Op 38,0 km zijn we bij de fruitpost aangekomen. Er heerst daar een gezellige drukte en ik ontmoet verschillende wandelaars waaronder Henri Floor en Rob Breed. Rob heeft het moeilijk en is geblesseerd, waardoor het zijn wandelplezier enigszins bederft. Henri is benieuwd naar mijn verslag. Een heerlijke mandarijn wordt van zijn jasje ontdaan en we hebben nog twee kilometer te gaan. Vlak bij het eindpunt betreden we de kasteeltuin van Kasteel Wijchen. Het kasteel stamt uit de 14e-eeuw en werd in de loop der eeuwen verschillende malen gerestaureerd. Het valt op door de sierlijke in renaissancestijl opgetrokken hangtorentjes en de traptoren met zijn peervormige spits. Op een steenworp afstand van het kasteel bevindt zich de finish van onze wandeling en we mogen constateren dat we een machtige wandeling hebben gehad. Een wandeling waarop we met veel plezier kunnen terugkijken. Logisch, bij WS is dat puik en voel je je senang. Tot ziens in Schiedam.
Alex Wijsman
