WS78 verslagen van Patrick en Linda Vanderstukken-Minne 2009       2008       2007       2006       2005

datum		startplaats
17 jan 2009		Zwijndrecht
14 nov 2009		Amsterdam-Zuidoost
28 nov 2009		Bergen op Zoom

De Oude Maas/Develtocht, startplaats Zwijndrecht, datum 17 januari 2009, verslag.

Linda geeft dit weekend forfait omwille van het voorspelde pokkenweer. Gelukkig brengen twee boemeltjes en de Amsterdammer mij ruim op tijd naar het Nederlandse Zwijndrecht. Ik wil perse aan den lijve ondervinden wat Quirinus als parkoersbouwer in petto heeft. Op het perron in Dordrecht al meteen een eerste bekende. Rendier weet te melden dat ook de Witte Petten afwezig blijven vandaag wegens ziekte van Theo. Ik bedenk dat die zowat halfdood moet zijn om een WS te laten schieten. In de goed bevolkte startzaal lijkt het wel een reünie van wijlen Wandelmee te zijn met Rob & Aartje, Clement & Daniël ook. Minstens drie Belgen dus vandaag. Een internationale WS-tocht.

We worden in groepjes op pad gestuurd vanwege de veerpont wat later op het parkoers. Gewoontegetrouw starten we door parken met waterplassen tussen woonwijken. De meeste vijvers zijn nog niet ontdooit en het ijs lijkt op een melkachtige, smeuïge massa. Eenden en andere watervogels hebben er ideale roetsjbanen aan. We verlaten parken en woongebied en kiezen voor de ruime natuur bij Munnikendevel. Begrijpen niet goed waarom de vroegste vogels ons in tegengestelde richting passeren op het dijkje iets hogerop.

Mogen langs een watergebied wandelen, nou ja, blubberen zegt maar over verende aangestampte klei. Eindelijk een WS parkoers hoor ik weerklinken uit de groep. Asfaltlopers zijn de habitués bij deze vereniging inderdaad allerminst. Helemaal aan de andere kant van de langgerekte plas heerst onrust in de groep. Sommigen vonden een pijl duidend dat we al 23km zouden afgelegd hebben en dit na maximaal een uurtje lopen! We snappen er geen jota van temeer daar Henkie en de andere fietsers ons netjes volgen. Iemand neemt het voortouw en we wandelen terug naar waar we vandaan kwamen. Passeren een stemmig kerkje en lopen mopperend over hetzelfde dijkje als de eersten vanmorgen. Bemerken bij een kruising van fietspaden een pijl rechtsaf. Ik zou zweren dat die er eerder vanmorgen niet hing!

De ganse groep zet nu koers richting veerpont. Met zo’n 200 zijn we, allemaal fout gelopen. Het bootje kan slechts 60 mensen aan en moet dus een aantal keer snel over en weer naar Puttershoek. Het dorpje wordt gekenmerkt door een fraai baaitje en een immense suikerfabriek. Het is mij niet duidelijk of deze laatste nog in werking is. Bij wat gedruppel en fris weer gaan we op- en benedendijks lopen tot de soeppost. Erwtensoep en het roggeboterhammetje met spek kost € 0.50. Het smaakt mij niettemin uitstekend.

Net voor Martin en samen met Rob & Aartje vervolg ik mijn weg. We volgen de Oude Maas over een smal paadje tussen riet en weiland. Is de ondergrond in den beginne sponsachtig en goed begaanbaar daar komt dra verandering in. Randje rivier gaan we echt schaatsen tot mijn jolijt maar dat kan niet van iedereen gezegd worden. Met schoenen verdubbeld in gewicht geraken we uit de smurrie en zetten koers naar de Heinenoordtunnel. Het blijkt dat niet iedereen blubberde. De Doetjes, zelfs de echte, zijn over het asfalt gestuurd en lopen nog rond al hadden ze hun zondagse schoentjes aan. De lange, ronde en witte boogtunnel, enkel voor voetgangers, heeft iets, ik vind het een prettig intermezzo. Een pad met haarspeldbochten brengt ons terug boven.

Menigeen snijdt de bochten af en kiest opnieuw voor asfalt i.p.v. natuur. Salonwandelaars, denk ik en stap dapper de dijk op. Je krijgt er een prachtig uitzicht over de machtige rivier en het weidse landschap. Het stukje blubber blijft deze keer beperkt tot zo’n 50 meter. We slingeren nog door een jong bosje en vervoegen onze asfaltlopers. Zetten nu samen koers, kuierend langs het water, richting Barendrecht en Heerjansdam waar de grote rust ligt. Het chalet van de tennisvereniging is druk bezet maar doenbaar. Even iets drinken en ik ga weer op pad. Die drie kilometer extra van vanmorgen hebben de minuten snel doen wegtikken.

Langs een molen zonder wieken en de sportterreinen gaat het nu richting polder. Het is echt niet warm maar gelukkig wel droog. Lange rechte wegen sturen ons door het desolate, winterse gebied. Bij het in aanleg zijnde Develbos kiezen de meesten nog eens voor asfalt. Bij een WS wandeling moet dit zowat een droevig unicum zijn! Ik volhard en volg Coos door de natuur in opbouw. Er komt een parkoerswijziging aan te pas. Op dat moment snap ik nog niet waarom. We passeren wel in de buurt van het kerkje waar we vanmorgen ook al waren. Ik kom terug bij de ‘afsnijders’. We moeten de trap op een rangeerstation van de spoorwegen over. Even verder volgt de koffiepost al …drie kilometer vroeger dan voorzien! Een initiatief van WS dat we toch wel op prijs stellen want zodoende zullen we met z’n allen voor donker binnen zijn.

Ik heb dus terug tijd zat en neem mijn pauze wat ruimer. Vanf de rust wandelen we door de Bakesteinpoort en komen in stedelijk gebied uit met een winkelcentrum, woonkazernes en de onvermijdelijke waterpartijen. Even komt het water ook fel van boven opzetten maar langer dan vijf minuutjes duurt de bui niet. De zon neemt zowaar de bovenhand en we zetten koers langs een lange laan tot aan het Noordpark. Toch wel een minder stuk in het parkoers.

Het Noordpark blijkt omgetoverd te zijn tot Beeldenpark Drechtoevers met monumentale beeldhouwwerken. Het zonnige uitzicht over waterlopen, mooie kadehuizen en een monumentale kerk, is ronduit schitterend. Ik geniet echt van dit voor ons Belgen Oerhollandse gezicht. Even een mandarijntje nuttigen en opnieuw langs de zonovergoten kade kuieren, de prachtige omgeving goed in mij opnemend. We verlaten het waterfront en wandelen door Zwijndrechtse straatjes rond de spoorbaan tot de aankomst. Daar wacht ons nog een verrassing met het Zwijndrechtse Smartlappenkoor. Ja Rene, zij brengen een ode aan Marina en menig wandelaar neuriet vrolijk mee! Wij hebben een beroemdheid wonen daar in het verre Diepenbeek!

Een Palmpje in de hand kaarten we nog wat na en dan is het tijd om afscheid te nemen en koers te zetten naar het station, zo’n 1600 meter teruglopend. Het is behoorlijk fris op het perron, maar diep in een zetel van de Amsterdammer gedoken kan ik een tukkie doen tot Antwerpen. Samengevat vond ik dit een tocht met twee gezichten. Tot de grote rust boeiend, erna heel wat minder daar er nogal wat saaie stukken (straten) in voorkwamen. Maar niet getreurd, we waren weer te gast bij WS en hun echt wel avontuurlijke opener van wandeljaar 2009.










































De Gijsbrecht van Aemsteltocht, startplaats Amsterdam-Zuidoost, datum 14 november 2009, verslag.

14.11.2009 WS78 te Amsterdam

De knooppunten Galder, St-Annabosch en Everdingen zijn ons welbekend, al is het dan al een hele tijd geleden dat we er nog langs reden. Vanaf het derde punt voert een autobaan als een biljartlaken ons recht naar knooppunt Holendrecht, het AMC en golfrestaurant de Houten Vier. Gastheer Henkie wijst iedereen z’n plekje aan op het ruime parkeerterrein. Dit is ontegensprekelijk WS78 ! De dames en heren in hun trendy golfpakjes en dito caddies weten niet wat hen overkomt. Het gewone volk voorzien van rugzak, regenkledij en stevige stapschoenen, is ruim in de meerderheid. Bij de ingang en binnen in het gebouw een drukte van belang. Willem heeft de meute nog niet afgevlagd. Aan de inschrijftafel is het nochtans al rustig. Iris krijgt natuurlijk haar ochtendzoen. Ze ziet er wat pips uit maar zal zeker lopen vandaag, we zullen doorgaan meisje ! Terwijl wij aan de koffie gaan komt Peter VDM binnen vallen, we vormen dus opnieuw een wandeltriootje vandaag.

Bij een grauwe lucht wandelen we groengebied De Hoge Dijk in. Een eerste prachtig stukje natuur meteen, met rietkragen en vlondertjes. Lopen vervolgens over rustige laantjes en paden om het AMC-ziekenhuis heen en onder de spoorbaan door. Rode fietspaden loodsen ons door stille wijkjes en vervolgens naar de Gaasperplas en het Diemerbos. Het begint van langsom harder te regenen, het beetje beschutting van bosjes en parken is meer dan welkom. We lopen al zo’n halfuurtje als ik plots iets mis …mijn rugzak is in de startzaal blijven staan ! Na het sleutelkind in Bussum, nu mijn hele hebben en houden netjes droog op een stoel. Als ik Iris vraag effe haar mobieltje te lenen om de startzaal te bellen, kan zij een lach nauwelijks onderdrukken. Die malle Belg heeft het weer eens uitgehaald ! Mijn hebben en houden is gauw gevonden en Willem zal het meebrengen naar de soeppost, waarvoor mijn oprechte dank. Het grootste gedeelte van deze eerste etappe speelt zich overigens af in bosrijk gebied. Heerlijk wandelen is het, zeker als de fikse regenbui wat mildert. Diemerbos wordt Penbos en zijn mooie rietkragen. Op grondgebied Diemen wacht de aspergesoep na ruim 11km prachtig wandelparkoers. En of dat smaakt !

Een groepje voor ons blijkt meteen na de rust fout gelopen te zijn. De pijlen wijzen nochtans duidelijk naar rechts. We wandelen voorbij de Diemerhoeve randje polder. In de verte doet koning auto massaal zijn ding. Lopen onder een imposant nieuw kunstwerk door en volgen een tijdje de kanaaloever bij Klein Merwede, kuierend langs een laantje in prachtige herfstkleuren. Duiken vervolgens opnieuw het hier natter liggende Diemerbos in. Dra komen de eerste straatjes van Driemond eraan. Het is wat keren en draaien door de wijkjes tot de grote rust bij voetbalclub VV Geinburgia. Linda kijkt er bezorgt, heupproblemen. Ze twijfelt of doorlopen wel verstandig is. Haar wilskracht haalt het wel degelijk van de fysieke klachten en we zetten opnieuw aan.

Langs de N236 verlaten we Driemond en wandelen naar de Gaasperplas. De ondergrond wisselt van gras tot blubber als we ons randje polder reppen naar de volgende bewoning. Vanuit de boerderijen prikkelt de geurende buitenlucht onze reukorganen. Met een paar molens als bakens gaan we nu asfalt lopen langs de Gein. Maken een ruime omtrekkende beweging door het polderlandschap met in de verte het AMC waar we de finish weten. Maar eerst lopen we Abcoude binnen na zo’n 9 km wandelen. We begrijpen eigenlijk niet goed waarom WS hier geen koffiepauze heeft ingelast. Ware ideaal geweest om de kuiten even te laten rusten, maar neen we lopen gewoon door. De Gein wordt afgelost door de Angstel tot het Abcoudermeer. We lopen even door de werf van de wegenwerkers en gaan dan weer de dijken op tussen water en polderland. Het moet gezegd dat dit gewoon kilometers malen is, gelukkig bij een intussen lekker weertje. De koffiepost ligt ruim 14km na de grote rust. Wandelaars ploffen neer op alle beschikbare stoelen en bankjes. Oef, we hebben het met z’n allen gehaald.

Langzaam komt de avond in de lucht als we onze weg verder zetten. Lopen meteen naar de Oudekerker plas, waarop ontelbare eenden van allerlei pluimage zachtjes dobberend komen overwinteren. Een breed vlonderpad loodst ons over het water. De golfslag klotst gemoedelijk, ritmisch tegen het onderliggende gebinte. Dit is werkelijk een schitterend stukje parkoers. Even verder ligt de fruitpost en dan gaat het in gestrekte draf langs een Amsterdams winkelcentrum en terug voorbij het AMC. Het is al bijna donker als we de finish bereiken. Ik haal even een geintje uit met de serveerster als ik na haar opsomming van Heineken, Amstel en Brand vraag of ze ook bier serveert ! Duvel zegt ze, Linda’s lievelingsdrank na een stevige tocht. Peter gaat er gauw vandoor, wij genieten nog even na en verlaten …als laatste wandelaars de zaak.

De terugweg zal wat drukker zijn dan vanmorgen maar toch vlot verlopen. Was ik zeer nieuwsgierig naar deze tocht dan kijk ik er nu met gemengde gevoelens op terug. Die 14 km polder in het middenstuk deden eigenlijk wat afbraak aan de rest van de tocht, wat wel prachtige stukken natuur waren. Morgen staat Olat op ons programma, tenminste indien Linda’s heup het toelaat.










































De Forten- en Landgoederentocht, startplaats Bergen op Zoom, datum 28 november 2009, verslag.

28.11.2009 WS78 te Bergen-op-Zoom

De eerste ‘Amsterdammer’ vertrekt klokslag 07:00 vanuit Antwerpen-Centraal. Linda zet mij een halfuurtje vroeger af bij Berchem-station. Kan ik op mijn gemakje een ticket kopen en een koffietje uit de automaat halen. Ik ben dus inderdaad weer alleen op pad. Dinsdag kan Linda haar geteisterde voet laten bekijken door de orthopedist en zolang houdt zij het wandelen even voor bekeken. Nog voor 08:00 ben ik al in het station van Bergen-op-Zoom samen met ondermeer Roland. De trein uit Roosendaal rijdt trouwens niet verder wegens geplande werken en wordt vervangen door bussen tot Vlissingen. Reken met een halfuur vertraging, zegt de omroeper van dienst. Het lijkt wel de Belgische NMBS, mijn dagelijkse kwelduivel. Kwellen doen de weergoden ons ook terwijl we ons langs de Parallelweg richting café Bellevue haasten. Net als de spoorwerken was de regen gepland, we kunnen niet zeggen dat we niet verwittigd waren ! Tot mijn verbazing zijn al heel wat wandelaars present op dit nog vroege uur. Ik krijg nu wel de kans een hele trits bekenden te begroeten die ik anders mis vanwege laattijdig toekomen. Toch laat ik ook vandaag de meute voor mij uitdraven, samen met Martin starten wij achteraan de groep.

Parkoersmeester Willem stuurt ons meteen de stad in. Langs het gemeentehuis met de barbaren op het dak, de in de streek beroemde warme bakker met koeken ter grote van kleine taarten, en vervolgens het historische centrum in. We wandelen langs ondermeer de ‘peperbus’ kerktoren, het standbeeld van een beroemde schrijver die volgens Martin iets onbelgisch heeft, het oudste hotel van Nederland en dies meer. Door de aanhoudende regendruppels en het pittige tempo van mijn gezel kom ik niet aan noteren toe. Ik hou het bij rondkijken en genieten van deze toch wel fraaie binnenstad. Langs een park en wat vijvers verlaten we de bebouwing. Domein Buitenlust zegt het bordje als we echt het groen induiken vlakbij de sigarettenfabriek van Philip Morris. Wij gaan er van weg, zoeken gezonde lucht op. Het wordt een parkoers met natuurlijke hindernissen. Erik komt zijn wandelaars ter hulp bij een nattig liggende dalende trap. Hierdoor heeft hij zicht de woede van …een konijn op de hals gehaald. De inboorling laat zich gelden bij de indringer die ‘fiets’ noemt en verliest er aardig wat pluimen, sorry haren, bij alvorens op de vlucht te slaan. Erik Dikken en zijn fiets, we kunnen er stilaan een boek over schrijven. Fort De Roovere zegt het naambord. Van stenen bouwsels niks te bemerken wel de resterende aarden wallen. Deze zijn een pracht voor het oog want volledig begroeid met nu rossige varens, een uniek en schitterend biotoop. Allebei zijn we aangenaam verrast door hetgeen Willem ons hier biedt. Deze tocht begint heel sterk. Het landschap wijzigt ook regelmatig van loofbos tot spar, groepjes berken en nattere stroken, vennen en beekjes. Vrolijk babbelend en genietend van de prachtige omgeving vergeten we het druilerige weer en stappen zo’n twee uur stevig door tot de eerste rust net voorbij een Ecoduct, mij overigens onbekend, tot de soeppost. Knap wat Willem ons tot nog toe voorschotelde.

Al staan we hier aan de rand van de polder, Willem is er helemaal niet in geïnteresseerd. Hij stuurt ons randje afrit 27 terug richting bos en heerlijke slingerpaadjes. Echt vlak is het terrein niet, eerder zachtjes golvend. Er komt zowaar een zandbak aan te pas. We zwoegen door het mulle zand naar de volgende bosstrook. De zon overwint de nattigheid, het zal verder droog blijven vandaag. Landgoed Zoomland lees ik op het bordje terwijl we langs een gracht wandelen. Vandaar Bergen-op-Zoom, zegt Martin die in de stad gewoond heeft. Wist ik dus niet, waar die naam vandaan kwam, dacht dat het iets met de landsgrens te maken had. Mis poes dus. Opvallend ook weer hoe het bosrijke landschap voortdurend varieert en ons een veelheid aan biotoopjes laat zien en dus geen moment verveling. Zelfs een strook dode bomen, de voetjes in het water, komt aan bod. De grote rust komt er na 22km in Stayokay of Nederlands voor Jeugdherberg, leert Martin mij. Nu ik alleen op pad ben heb ik geen eten mee en de te koop zijnde broodjes zijn dan ook meer dan welkom.

Gesterkt gaan we weer op pad. Hennie & Theo hunkeren blijkbaar nog altijd naar de zomer en ‘genieten’ op een bankje in het park. In deze streek geen wandeling zonder rododendrons en daar zijn we nu dus aan toe. We ruilen het park voor een strookje bos en dan een fantastische open plek waar het zachte paars van rustende heide wordt afgetroefd door het helgele van pijpenstrootje. Ronduit schitterend dit stukje puur natuur. Voorbij feestzalen De Nieuwe Kloof duiken we Zurenhoek in met zijn sparrenbossen en duintjes. Waar het terrein vlakker wordt herken ik de omgeving van de vele tochten die we hier al liepen. De koffiepost ligt in hoeve Snepvangers, waar Krabben en Arenden meestal ook halt houden. We maken even een praatje met Henri Floor en zetten onze reis verder. Een stukje steenweg en vervolgens in volgorde de Woensdrechtse Heide en Mattenburgh. Wandelen eigenlijk in het verlengde van de startzaal de Antwerpsesteenweg over. Vooral Mattenburgh is een heerlijke bosstrook met kanjers van beuken en de prachtige laantjes die zij vormen. We verlaten het bos voor de fruitpost. Zijn hier moederziel alleen, zelden meegemaakt. We wandelen nu verder langs velden en weilanden de spoorlijn tegemoet. Achteromkijkend de koeltorens van het Belgische Doel en een stukje Antwerpse haven. Aan de linkerkant een afgesneden Schelde-arm. Er langslopen kan niet vanwege te drassig. Langs kale akkers en over een rommelig boerenerf gaat het richting Kraaijenberg en zijn uitzichtpunt over ondermeer de Bergense skyline. In de open ruimte worden we intussen stormachtig begroet door stevige windvlagen. Geen nood, we naderen stilaan de finish. Lopen langs een ruime plas en recente flatgebouwen de stad in. Meer dan wat treiterend gedruppel sijpelt er niet meer door de hemelsluizen. Een laatste laantje randje sportvelden, de Bellevue is in zicht en …de Brugse Zot. Nog wat vrolijk napratend over …konijntjes en andere evenementen, laten we ons de bruine jongen smaken. Rond 17:30 neem ik afscheid van maatje Martin. Hij zorgde ervoor dat ik een klein uurtje eerder de finish bereikte dan gewoonlijk. Al kraken de knoken nu wel een beetje, toch doet het mij deugd dat hij die ‘ouwe knar’ nog eens op volle toeren heeft laten draaien.

Thuis gekomen vertel ik Linda van een fantastische ervaring. Al is het winterseizoen nog maar net op gang geschoten toch hebben naar mijn mening de afwezigen hier één van de mooiste tochten van deze jaargang gemist. Ja, wat Willem hier neerzette was een onvervalste topper. Zowel de combinatie stad met natuur als de vele verschillende doorwandelde biotopen …deze tocht benaderde de perfectie. Ook een woordje van dank aan Martin, mijn ideale gids en trekpaard vandaag, ik heb er van genoten !

WS78 verslagen van Patrick en Linda Vanderstukken-Minne 2008

datum		startplaats
19 januari 2008		Dordrecht
23 februari 2008		Zoetermeer
15 maart 2008		Nijmegen
22 nov 2008		Baarn

De Alblasser molentocht, startplaats Dordrecht, datum 19 januari 2008, verslag.

Zaterdag 19 Januari 2008
WS ’78 in Dordrecht
De Alblasser Molentocht

WS zakt ver genoeg naar het zuiden af om mij toe te laten er vlot met de trein naartoe te kunnen. Nauwelijks een uurtje doet de Amsterdammer erover vanuit Antwerpen Centraal. Ik vertrek een kwartiertje vroeger vanuit Berchem, het is warm voor de tijd van het jaar en winderig. Merels oefenen al hun voorjaarsliedjes. Het is erg stil in de trein, weinig reizigers op deze vroege zaterdagmorgen. Naar goede gewoonte meteen bij het verlaten van het Dordtse station de eerste WS krijtpijl. Het zal zo’n twee kilometer rechtdoor lopen zijn tot aan de startplaats, Parthenon. Alhoewel het nog maar 8:30 is vertrekken de eerste wandelaars al, het wordt mij later duidelijk waarom. Theo kondigt mij luid aan met ‘de verloren zoon is terug’, hij lijkt wel een bellenman! Bij het vertrekken geeft Henkie mij mee ‘neem de waterbus richting Papendrecht’, dat is dus de reden voor het gespreid starten.
We duiken meteen de stad in. De eerste winkelstraat heeft iets van een provinciestadje met z’n kleine zelfstandigen, de bakker, de slager en natuurlijk …de kaaswinkel. Bij het Sumatraplein lopen we het Merwesteinpark in en door. Hier bemerk ik een koppeltje prachtige zwarte zwanen. Het is trouwens nog duister, wordt een donkere, grijze dag vandaag. Ik loop er wat nors bij. Heb een zware werkweek achter de rug en mis Linda toch wel, het wordt op automatische piloot vandaag. We lopen door het Augustijnenklooster dieper de stad in. Met zijn kanaaltjes en oude, soms erg schuin hangende gevels, heeft deze stad iets aangenaams, geeft een zekere geborgenheid. Grappig vind ik de winkel van sportkledij in een kerkje. Stappend tussen winkels, kerken en water begin ik dit echt leuk te vinden. Voorbij de Grote Kerk komen we aan de majestueuze rivier en …onze waterbus. Afgeladen vol wandelaars vaart hij naar de overkant, naar de Papendrechtse woondozen. De ganse groep zet zich opnieuw in beweging over de dijk met de wind schuin linksvoor en een prachtig zicht op de Dordtse ‘skyline’. Aalscholvers schuimen de rivier af op zoek naar hun ontbijt. Onze groep houdt er een degelijk tempo op na. Het wordt wijkjes lopen en grachtjes tot …de soepfile (9260 m), voorbij het Noordhoekse Wiel. Erg druk is het hier dus en ik rust wat, gezeten op een muurtje. Als ik terug vertrekkenklaar sta is vrijwel iedereen verdwenen, Nederlandse wandelaars gejaagd door de wind!
Nog even dijkjes lopen en dan de A15 en de Betuwelijn oversteken. Hier wacht de polder maar gelukkig ook een eerste bosstrook. Aan de ingang van het Alblasbos staan H & T mij op te wachten. Waar is Linda en wij komen naar de Manneken Pistocht, zijn de voornaamste nieuwtjes. Gezamenlijk lopen we de bosdreefjes door tot Alblasserdam. Vervolgens gaat het in een weidse asfaltboog om het Unesco molenpark heen. Het unicum met zijn 19 molens is zelfs bij dit barre, winderige weer een schitterend decor. We lopen langs de verbindingsweg, maar wel op het gras (dat hier dus niet verboden was!), naar partycenter De Klok (19530 m) in Kinderdijk. Het is ook in de grote rust echt druk, ondanks er maar 335 dapperen het slechte weerbericht naast zich neer hebben gelegd. Ik vind een zachte sofa in de inkomhal en peuzel er mijn boterhammetjes op. Beslis alleen verder te lopen, heb nood aan eenzaamheid voor één keer.
Verheug er mij meteen op dat we de terugweg aanvatten dwars door het molenpark. In elke nok staat het jaartal 1740. Het is echt genieten zo langs het water met z’n oevers begroeit met hoge gele, winterse grassen en al die donkere molens erlangs. Het zijn lange rechte stukken maar ik vind het allemaal schitterend en aangenaam. We lopen om Oud-Alblas heen en komen bij het Kortlandpad, een blijkbaar gemarkeerde route. Nu begint het feest pas echt. Voorbij een troep grazende waterkiekens lopen we een eenmanspaadje op tussen twee grachtjes. Es, zwarte els en wilg vormen een onregelmatige zoom, een echt Gwy-otoop. Het is wel opletten waar en hoe je de voetjes neerzet want elke schuiver zou onvermijdelijk uitmonden in een nat pak. De eerste hekjes staan vriendelijk open maar daar komt gauw verandering in. De volgende hindernissen dienen overwonnen te worden middels opstap of …rondstap plankjes. Het is echt grappig menig wandelaar voorzichtig rond de hindernissen te zien laveren met …de kont boven het water! En glad dat die dingen zijn, van het water en steeds meer modder, naargelang er meer wandelaars passeren! Onwaarschijnlijk mooi en plezierig is het wel, dit smalle paadje midden de polder. Volgens de routebeschrijving is dit Tiendweg Kooidijk, ruim twee kilometer lang. Lang was ie inderdaad, maar wel het absolute hoogtepunt van deze tocht. Als afsluiter mogen we nog over drie metalen hekken klauteren. Je weet wel van die ondingen gemaakt uit ronde metalen staven die glijden als was het bruine zeep! We komen heelhuids en droog door dit prachtige stuk natuur bij de N481 die we nu moeten volgen. Met het droge is het uit voor vandaag. Het wordt dreigend donker en motregen valt gestaag naar beneden, gejaagd door de wind. Na 31180 meter is het tijd voor koffie …hoe kan het anders aan een hoeve bij een molen. Deze tocht moet zijn naam eer aandoen.
Henri komt aangelopen en merkt in zijn kenmerkende stijl zeemzoet op dat ik hem ‘zo maar’ voorbij gelopen ben. Terecht overigens, ik was er met mijn hoofd niet bij, sorry beste vriend. Ik hou mijn pauze redelijk kort, de treinuren in het achterhoofd, en vertrek opnieuw richting weer een andere molen. Merk op dat de wandelaars voor mij snel vertragen. Rechtsaf bij de molen en dan …dwars door een vrijwel verdronken weiland! Zagen we er tot nog toe vrij netjes uit dan is ook dit nu verleden tijd. Vieze zwijntjes zijn we, allemaal, met modder tot kniehoogte. Natuurlijk voel ik mij nu in mijn sas! We lopen recht naar het Alblasserbos en de eerste paden zijn er vrij beschaafd en netjes. Gaandeweg wordt dat een ietsje minder netjes. Een baancommissaris leidt ons dan ook met zachte maar gedecideerde hand het bos uit en het asfalt op. De modderduivel in mij treurt. Ik ken dit stuk van een andere tocht en had toch zo graag … beslijkt waren we toch met z’n allen al! Een kwartiertje asfalt lopen dus langs een drukke weg en met grote hoeveelheden miezerig hemelvocht over onze koppetjes. Het wordt stil op het parkoers, elke wandelaar is stilaan enkel nog met z’n eigen ellende bezig. Op zo’n momenten besef je dat je eigenlijk goed gek bezig bent. De banaan in de fruitpost brengt even soelaas en wat extra kracht voor de laatste loodjes.
Veel valt er nu niet meer te vertellen. Het is asfalt lopen langs drukke wegen en over de statige rivier, die er nu ook maar troosteloos bijligt. Neen, we zijn met z’n allen blij dat de finish in zicht komt. Het hoeft niet meer voor vandaag. In het vrij volle zaaltje meld ik mij af, geniet even van een Palmpje en vertrek naar het station. Het regent gelukkig niet meer en de terugreis verloopt vlekkeloos. Al is dit laatste woord niet helemaal op zijn plaats, zo zie ik er echt niet uit!
Al had ik een wat mindere dag, toch ben ik blij nog eens bij de WS-familie te gast geweest te zijn. Telkens weer bieden zij dat ietsje meer, die extra dimensie die je telkens weer in elke wandeltocht hoopt te ontdekken. Daarom bedankt jongens en hopelijk treffen we mekaar opnieuw bij minder balorige weergoden. Mijn laatste zinnetje vandaag is voor Karel, die ik samen met zijn familie veel sterkte en moed wens in deze voor hen moeilijke tijden.








































De Groen-Blauwe Slingertocht, startplaats Zoetermeer, datum 23 februari 2008, verslag.

Zaterdag 23 februari 2008

WS78 in Zoetermeer

De Groen-blauwe Slingertocht

De voorbeschouwing die Erik ons doorstuurt is zo aanlokkelijk dat we geen moment twijfelen, we gaan naar Zoetermeer! Het is nog geen anderhalf uur rijden tot kinderparadijs “Ballorig”, autobaan vrijwel van deur tot deur. We slingeren over de rustige Randstadwegen dat het een lieve lust is, oprit na afrit. De WS pijlen brengen ons feilloos waar we zijn moeten …bij Henkie met zijn trouwe stalen ros. Parkeren doen we veilig om het hoekje, aan de overkant van het Randrail stationnetje. Even een bemoedigende babbel met Monique en dan gauw inschrijven. De felle Hollanders trekken zich al op gang, wij hebben ruim de tijd voor koffie. Missen twee witte petten, een rumoerige en een stillere, straks even navragen.

Een asfaltbaantje langs een oerhollandse gracht en dito huizen zet ons meteen af in het eerste groen van de dag, het Westerpark, 170 ha groot. We mogen er ruim genieten van waterpartijen, bruggetjes, ontluikende paasbloemen en vogels van zeer divers pluimage. De ondergrond wisselt van asfalt over onverhard tot een heus stukje Finse piste. In de verte hoor je bijwijlen het geraas van koning auto. Dra wordt ook duidelijk waarom. Trappen op en een brug over de A12. Straks zullen we hier onderdoor naar huis rijden. Aan de overkant ligt het Floriadepark. Randje woonwijk mogen we betonnen vlondertjes lopen door rietbegroeiing. Was het hier vanmorgen nog mooi weer, nu wordt het mistig en fris. Voorbij kinderboerderij Balijhoeve volgt het gelijknamige bos, 300 ha groot. We genieten van het nog erg jonge gebied met z’n vettige paadjes, typische grachtjes, jonge beuk en hoge gelige grassen. We zijn in onze nopjes. Mogen het bos ruilen voor de open ruimte van plassengebied “de Scheg’, een eerste hoogtepunt van deze tocht. Brede kanalen, de oevers ruim begroeit met riet. Jammer dat de zon afwezig blijft. Ik praat even met een dame die nu net 10 weken een heupprothese heeft. Ze trekt zich aardig uit de slag, proficiat hoor! De plassen worden ingeruild voor poldergebied en een steenwegje zet ons af bij de soeppost. we hebben er 9,730 fraaie kilometer opzitten en bevinden ons randje Pijnacker.

Na het lekkere bekertje soep zetten we onze tocht verder randje bewoonde wereld. In de verte speelt de jeugd z’n wekelijkse voetbalwedstrijd met het nodige kabaal. Wij verwijderen er ons langzamerhand van voor het groen van de Haaglanden. Het thema blijft grachtjes en paden in het Bieslandse bos of de Polder van Biesland. Finaal rondden we een grote plas, “het Delftse Hout”. Enkele jonge amazones komen langsgereden. Eentje kan haar pony niet in bedwang houden en moet uit het zadel. Ik sta er als aan de grond genageld naar te kijken. De freule laat zich behoedzaam glijden en rolt over de grond, de pony gaat er driftig galopperend vandoor. De ruiter wordt opgevangen door de andere dames en blijkt zich gelukkig niet bezeerd te hebben. Wij bereiken intussen onze grote rust in theeschenkerij “Het Rieten Dak” na 20,260 km. Bij heel wat wandelaars staat er merkwaardig veel schuim op de thee. Rudolf en Corné geven gewoontegetrouw het goede voorbeeld. Ik informeer naar de witte petten. Thuis met rugklachten, zegt Rendier. We wensen je hierbij een spoedig herstel meisje. Ik miste wel iemand om mij de kast op te jagen! De boterhammetjes worden aangesproken en Linda lust wel een grote kop snert. Dat moet je haar niet leren kennen hoor!

We vertrekken opnieuw netjes binnen de richttijden en net na Henri Floor. Lopen een rondje langs de beide oevers van een rechthoekige plas. Houden net als Henri even halt bij een huis met scheefgezakte ramen, blijkbaar gebouwd in de late 1800 en met moeite de tand des tijds doorstaand. De eerstvolgende kilometers vinden wij de mooiste van de tocht. We mogen uitgebreid genieten van de Nootdorpse Plassen. De waterpartijen zijn overvloedig omringd door rietkragen en houtwallen. Meermaals stappen wij over idyllische bruggetjes. Een aanwakkerende wind laat de mist plaats ruimen voor een frêle zonnetje. Dit is werkelijk genieten en het stoort ons helemaal niet dat we elke meter wandelpad van dit gebied onder de slof geschoven krijgen. We slingeren ons met plezier door deze pracht. Bij molen “Windlust” verlaten we de plassen en lopen recente woonwijken van Nootdorp binnen en door. Even voorbij het Randrail stationnetje ligt de koffiepost na 29,140 km. Iris vind dat ik er moe uitzie en zo voel ik mij ook. Zijn de laatste weken hectische tijden geweest op het werk. Denk dat mijn oude botten beginnen kraken.

Linda voelt zich nog lekker en dat is het belangrijkste. Na de koffie lopen we voorbij de A12 over een fietspad dwars door de golfbanen van het Westerpark. Het is even heuveltjes lopen behalve voor de meefietsende WS-er, die ons op het vlakke lachend voorbijrijdt, de plaaggeest! We ruilen de golfbanen voor …U raadt het al …plassen en bruggetjes, en toch krijgen we er maar niet genoeg van. Na 34,900 km de fruitpost in een manege. Ik voel mij moe, leeg, dat laatste uurtje gaat nog pijn doen. Henri maakt een foto van de genieters, zoals hij ons noemt. Denkelijk zijn wij hier de laatste vertrekkers. Er werd ons een pittig einde voorgesteld, iets waar wij lacherig op reageerden. We zullen er snel anders over denken. Het Buijtenpark van 100ha is nog in volle aanleg, lijkt letterlijk op een puinhoop. De parkoersmeester ‘gunt’ ons elke heuvel die er te beklimmen valt. Van op de toppen hebben we een schitterend uitzicht over het inderdaad vlakke polderland. Alhoewel stevig is deze afsluiter toch een hoogtepunt van deze tocht, in alle betekenissen van het woord. Naast Snowworld dalen we terug naar de vlakke wereld. Tot vrijwel de laatste meters blijven we in het groen lopen. Ik plof bij ‘Ballorig’ op een stoel, het bobijntje is af. Linda laat de wandelboekjes afstempelen en ik ga een paar drankjes halen van wat men hier bier noemt. Elke slok van het goedje begint prompt in mijn maag te botsen. Ik voel me ellendig. We verlaten vrij snel de zaal. De terugweg verloopt vlotjes behalve dan een vervelende maag die nauwelijks aan het werken te krijgen is. Nog voor achten zijn we thuis. Sorry schatje, ik kruip meteen tussen de lakens, het vat is af!

Conclusie : WS78 en parkoersmeester Auke Jansma hebben vandaag voor een verassend mooie tocht gezorgd, gezien de plaats van het gebeuren. Henri zag nog nooit zo veel wandelaars over het parkoers lopen als vandaag. Het was dan ook de groen-blauwe slingertocht, een wel zeer terechte naam. De afwezigen hadden vandaag eens te meer ongelijk. Dit was weer eens zo’n tocht waar WS het patent van heeft, gedurfd en vooral zeer geslaagd. Op nu naar de finale tocht, de maidentrip, of is het meidentrip, van ons aller Iris. Wedden dat het een trapperige tocht wordt daar in Nijmegen ?










































De Groene Poort van Limburg-tocht, startplaats Nijmegen, datum 15 maart 2008, verslag.

Zaterdag 15 Maart 2008

WS’78 te Nijmegen

De Groene Poort van Limburg tocht

De drie Romeinse werkdagen zitten in de kleren. Niet zozeer omdat er stevig gearbeid werd maar wel vanwege de korte nachten. Toch komt ik vlotjes en vroeg het bed uit. We kijken allebei uit naar de tocht van Iris, tevens de WS’78 finale voor deze winter. Bij rustig weer rijden we kalmpjes naar het oosten. Vier snelheidsboetes binnen de drie maanden, het wordt te gortig. Gastheer Henk loodst ons het ruime parkeerterrein van de universiteit binnen. Inschrijftafel en cafetaria bevinden zich bovenaan de trap van een modern Gymnasion, zijn deze treden een voorbode ? De Belgische bierkaart is in elk geval motiverend, het natje achteraf zal zeker smaken!

Naar goede gewoonte vertrekken we een kwartiertje achter de meute waarin we ondermeer Peter VDM en H & T herkenden. Die zien we straks nog wel. Meteen na de start kruisen we al heel wat wandelaars. Hier blijkt een tweede wandeltocht aan de gang te zijn, tevens met witte pijlen maar zonder stempel. Stappen het Heumense bos binnen, leuke, vlakke slingerpaden. Een kruisbeeld onderweg nodigt uit tot een schietgebedje. Genietend van de vele zangvogels krijgen we een open stukje zandvlakte aangeboden, kwestie van op temperatuur te komen. In de verte doen schutters hun ding, verder kunnen we genieten van de rust. Het eerste prachtige stuk met heide en winterse grassen dient zich aan. Voorbij Jachtslot “De Mookerheide” wordt het parkoers langzaam maar zeker golvend. Tussen Heumense en Mookerschans nog meer trappekes, niet gemaakt voor ‘korte pootjes’. Vergapen ons aan een specht die onverstoorbaar zijn drilboor aan het werk zet. Het is nog behoorlijk druk als we na ruim 11 km de soeppost bereiken. Iris waakt er over haar kudde, zo’n 472 wandelaars dik.

In het gezelschap van een Grashoeker, wiens naam ik moet schuldig blijven, trekken we Natuurpark Zandberg binnen. Je wil niet weten waaruit deze heuvel is opgebouwd, zegt onze gezel. Ook voor ons is dit duidelijk. Rendier vertoeft in charmant gezelschap en is dus opvallend stil vandaag. We krijgen een paar stevige hellingen voorgeschoteld en de beloning is navenant …De Mookerheide. Stevig golvend heidelandschap, zanderige paden die wij zo maar mogen doorkruisen. In de verte de kerk van Cuyck en de Maas (toch niet de Rijn zoals een medewandelaar zei?). Deze ‘moment suprème” sluiten we af met de beklimming van ‘’een muur’ in bos. Blijkt de St-Jansberg te zijn en het woord ‘berg’ is hier echt wel van toepassing. We bekijken elkaar. Dit is Iris zoals wij ze kennen van Vilt en de Waalse tochten. Nochtans gaat het lopen ons heel vlot, Berggeit heeft een superdag en ik …ik ben gewoon goed genoeg om haar te volgen. Het parkoers wordt nu wat rustiger terwijl we weilanden en bosjes afwisselen. Vlak wordt het echter allerminst en stilaan rapen wij ‘lijken’ op, nog zo vroeg op de dag. Bij het nemen van de zoveelste helling zien we op de kim allemaal kleine ukjes dansen. Het blijken onze medewandelaars te zijn waarvan wij er een hele groep inhalen boven op het plateau. De prachtige vergezichten over het licht mistige landbouwland, daar genieten wij van. Lopen H & T en ook Peter voorbij, aan Berggeit is geen houden aan vandaag! Het Groesbeekse bos is een vlakker stukje parkoers, de grote rust in het dorp nadert. Met een kleine 23 km in de benen is het hoog tijd voor de boterhammetjes. Lopen wij uitstekend vandaag, toch laat het Iris parkoers de spieren in rusttoestand nagenieten. Stevige wandelkost hoor dit parkoers!

Verder lopen doen we over de Panoramaberg en weer gaat er eentje als een speer vandoor. Peter vindt het verstandiger zijn eigen tempo te lopen, ik probeer in haar kielzog te blijven. Smalle paadjes loodsen ons langs de golfterreinen Rijk van Nijmegen. Het gaat weer crescendo naar de Hooge Klaef, die zijn naam niet gestolen heeft. Aan weerszijden van de duin een schitterend groen panorama. Eentje ervan zullen we vrolijk doorkruisen. In het volgende bos heerst een echte kaalslag. Meefietsende parkoersbewaker slingert zich door het gevallen hout. Ook voor hem is dit niet altijd evident. Het volgende bord zegt waar Linda op wachtte : Gelderse Poort – De Duivelsberg. We beklimmen hem een eerste maal langs de makkelijkste zijde. De trapjes afdaling is dan weer technisch. De volgende prachtige holle bosweg omhoog, ronduit schitterend. We gaan nu slingeren hoog op de beboste helling. Jongens wat is dit mooi en toch nog winters en bruin! Plots een stevige afdaling, een bruggetje over en dan …een tiental wandelaars staan bijna stil. Schuifelen voetje voor voetje een heuse muur op, kreunend, zuchtend en hijgend. Eéntje loopt dartel naar boven, vier mannen durven het aan haar te proberen volgen. Dit is een helling om eerbiedig U tegen te zeggen. Zo eentje die naar je toekomt terwijl je aan hoogte wint. Even verder ligt de koffiepost. Zowat de helft van de aanwezige wandelaars lijken pasgekookte kreeften. Een blondine die ik kent van Vilt heeft een bijna paarse kleur. Deze acht kilometer waren prachtig maar hebben velen pijn gedaan. Ook Hennie heeft een meer dan gezonde blos op de wangen. Haar klokje klept iets minder dan wij van haar gewend zijn. Er volgt nog wat, zegt een man plagend, ik woon hier, voegt ie er aan toe.

We vertrekken terug richting bovenrand snoodaard van zo-even. Terwijl we Henri, zonder hoedje, en Coos op de gevoelige plaat leggen, schuifelt ‘Jezus’ Bartels voorbij. Glazige ogen, die is even niet meer van deze wereld! En Iris weet van geen ophouden. De volgende afdaling brengt mij op bekend terrein. Dit is Berg & Dal, hier erg letterlijk te nemen. Bij het zoveelste trapje zucht een dame ‘oh néé!’, we kunnen er nog om lachen. Stappen Heerlijkheid Beek binnen. Wij vermoeden dat vele wandelaars het eerste woord eerder een vorm van sadisme zullen gevonden hebben. Ook bij Coos lijken ons de beste pijlen verschoten. Voorbij de tennisclub, waar wij ooit met De Lat gestart zijn, krijgen we warempel vlakke boswegen aangeboden. Zouden we het zwaarste gehad hebben ? Een open plek met rennende honden en dan …Jeezes, een reeks trappen recht naar onze wandelhemel, als dat maar goed komt! Net niet verzuurd bereik ik de top. Berggeit bekijkt mij lachend, die is vandaag niet stuk te krijgen! Even uitblazen op vlakke paden tot de fruitpost met echt wel een appeltje voor de dorst.

Hebben we het nu gehad ? Vergeet het maar, zak eens lekker door en beklim dan de laatste trapjes! Iris jaagt de laatste ‘jus’ uit onze getergde ledematen. Dwars door Heilig Landstichting is het straatjes vals plat lopen terwijl we ons vergapen aan de villa’s. En dan mogen we eindelijk dalen tot voorbij de sportvelden en door een parkje. De finish … die ligt bovenaan de allerlaatste trap! We zoeken twee stoelen en laten de blonde Leffe aanrukken, die hebben we nu wel verdiend! Het terrein en Iris kennende hadden we steile verwachtingen naar deze tocht. Onze gastvrouw heeft ze helemaal waargemaakt. Met de verstandige opbouw en de 978 meter in stijgende lijn kon je jezelf als wandelaar hier terdege testen. Voor ons werd het een geslaagd examen en Iris …die krijgt van ons de Grootste Onderscheiding. Alleen heeft ze ons al die tijd al iets op de mouw gespeld. Zij noemt helemaal niet van Limburg maar …von Trapp!!!










































De Oranje-tocht, startplaats Baarn, datum 22 november 2008, verslag.

Ze zijn er! Ze zijn er! Zien doen we de witte paardenstaart en dito pet nauwelijks in de meute ongeduldig wachtende wandelfanaten. Horen doen we ze zeer zeker wel. Dansend onder een rode plu komt ze naar ons toe. Wie …ons aller Hennie natuurlijk! Willy hebben we dan al begroet, niet alleen zijn wandeltenue straalt de kleur van de liefde uit. En daarvoor stond Henkie gewoontegetrouw stoer te wezen aan de ingang van het parkeerterrein. We wurmen ons een weggetje naar en door de startzaal tot bij de inschrijvingstafel. Ook hier worden we hartelijk begroet. Dat warme gevoel van …hier zijn we thuis, maakt zich weer van ons meester. Ook al nemen we zo maar af en toe meer deel aan hun tochten, bij WS78 is hartelijkheid altijd troef.

Het weer oogt guur als we zo’n tien minuutjes na de meute vertrekken. Op het plein tussen Villa Amalia en het NS-station twijfelen we even. Kiezen in een klein groepje voor de eerste straat links. Groot is dan ook onze verbazing als aan het eind hiervan de grote groep van rechts blijkt te komen, netjes nog in dicht gelid. Effe de routebeschrijving raadplegen. We hebben denkelijk zo’n 7 à 800 meter ingekort. We trekken met de hele bende verder door de stille straten van Baarn. Een aantal huizen hebben een bijzondere architectuur. Komen we in België niet tegen, zulke wijken. De zon komt voorzichtig piepen als we over een eenmanspad tussen huizen en gracht, met vergezicht over de polder, ons weg vervolgen.
Ik vertraag langzaam, laat mij uitzakken, groepswandelen is niet mijn ding. Linda stopt ook even bij een bankje zodat we alleen kunnen lopen. Bij een industrieterrein horen we onze namen roepen. De Witte Petten en hun gevolg zijn op komst. Jullie liepen juist, zegt Hennie als ze mijn verhaal hoort. Werken aan de spoorbaan maakten er een zootje van deze morgen. En ik die dacht dat zulks typisch Belgisch was! Te midden het kleine groepje wandelvrienden zetten we koers door Eembrugge, één straat groot, langs jachthaventje Kloeze, naar de dijken van Eemland. Het is wel mooi zo over de groene dijken te wandelen, langs waterpartijen en groepjes winterende ganzen. De snijdende koude wind nemen we er dan maar bij. Aan het eind even over een hekje klauteren, de korte pootjes weren zich dapper, en dan is het tijd voor uiensoep (km 10,250). Martin heeft zijn portie al ‘soldaat gemaakt’ en vervolgt zijn weg met de boodschap ‘tot morgen in Hoeilaart’.

Even beschutting in een schuur en daar gaan we weer. Bij het gemaal van Eemnes ligt de boot van Sinterklaas klaar om uit te varen. Piet zit al hoog in de mast. We moeten terug de dijken op. Meer bepaald de Zomerdijk, een cynische naam bij dit gure weer. Het steentjespad is net niet te glibberig en toch vervloekt Linda modder en wind. In de verte kleurt de lucht donkergrijs maar we houden het droog. Onze begeleider, de eenzame fietser, helpt ons allen galant over een hekje met spekgladde plank. De laatste kilometer dijk wordt er een om U tegen te zeggen. Hier geen steentjes meer maar echte klevende modder, een heuse schaatsbaan.
Het tempo stokt bij menigeen, telkens weer zoekend en spiedend om de minst slechte stukjes te kunnen bewandelen. Voor één keer zijn we blij verharde ondergrond onder de sloffen aangeboden te krijgen. Nog drie kilometer tot de rust, zegt een medewandelaar. Een goed begaanbaar pad langs Goyergracht-Noord en vervolgens huisjes kijken in Blaricum, prachtige huizen en hoeves, het dient gezegd. De rustpost ( km 19,750) zit nog overvol, we bemachtigen maar net twee stoelen en gaan op de gang zitten. Linda’s kopje ziet eruit als een kleine donderwolk, neen dit was haar ding niet!

Niet getreurd echter, de voorbeschouwing van de tweede parkoershelft klonk veelbelovend. Het is nochtans nog een tijdje huisjes of beter villaatjes kijken terwijl we in het groen richting Laren stappen. Enkel een strookje Noorderheide brengt wat natuur. Eenmaal onder de autobaan door echter begint het feest. We betreden het Goois natuurreservaat. Beginnen eraan met het doorkruisen van een immense heidevlakte. Op de achtergrond de megagrote mast van de Nederlandse Wereldomroep. We wandelen vanaf randje Hilversum en met Coos in de buurt de Zuiderheide op. Het parkoers wordt wat golvender, zanderiger en bosrijker. Eén heuvel lijkt wel een zandmuur. Het zicht bedriegt, we zijn zo boven. Opnieuw bewandelen we een prachtige open ruimte, waar wij staan groen begroeid, het lager gelegen gedeelte in de verte kale zandbanken. Daar gaat het ook naartoe. Even ploeteren dus en dan terug de bosjes in. De koffiepost komt eraan bij een andere boerderij (km 30,850).

Onderaf de autobaan volgen we nu Goyergracht-Zuid, vervolgens terug een stukje Zuiderheide en Anna’s Hoeve. Opvallend zijn de betonnen paaltjes met wit voetje van het Hilversumse voetpad. Lijkt ons zeker als tocht ook de moeite waard. Steken de spoorbaan over bij De Vuursche en koersen verder door loofbos en langs een inktzwart ven. Coos wandelt nog steeds in onze buurt. Henri blijkt mijlen voor haar uit te lopen. Dit maakten wij nooit eerder mee. Zullen hem toch ter aankomst even apart moeten nemen om …in een potje te plassen! Waar loof- opnieuw naaldbos wordt, blijken honderden kleine kerstboompjes aardig te gedijen, een prachtig zicht die knalgroene ondergroei. Zo naderen we haast ongemerkt de vitamientjespost (km 36,085), een echte oerhollandse wagenrust. Het mandarijntje smaakt heerlijk en we lopen meteen door. Linda is duidelijk in haar nopjes met dit parkoers en stoomt terug de bossen in. Het wordt al donker, foto’s maken lukt niet meer, tempo maken dus wel. We volgen de spoorbaan richting Baarn maar wel netjes in het groen. De betonnen brug bij het station ligt er spekglad bij. We komen er heelhuids overheen en even verder ligt de finish.

We maken er een gezellige boel van met Henri & Coos, Erik en ons Limburgs koppeltje. Babbelen er vrolijk op los met een aantal andere wandelaars die wij niet bij naam kennen. Ja …ook bij WS sluiten wij nu al de tent! De lange terugweg van toch ruim anderhalf uur wordt er eentje met een stevige sneeuwstorm tussen Breda en Brasschaat. In Hemiksem liggen de wegen er nog droog bij. Een stukje eten en dan bedtijd …morgen Hoeilaart. Het weerbericht oogt slecht maar twijfelen doen we niet, we zullen paraat zijn!

WS78 verslagen van Patrick en Linda Vanderstukken-Minne 2007

6 januari 2007		Lelystad
20 januari 2007		Gouda
10 februari 2007		Driebergen
17 maart 2007		Harderwijk
6 oktober 2007		Bilthoven
8 december 2007		Oosterbeek

De Drie Koningentocht, startplaats Lelystad, datum 6 januari 2007, verslag.


Wandelverslag: Patrick en Linda Vanderstukken-Minne
06-01-2007
WS'78
Driekoningentocht
Vandaag ga ik weer alleen op pad. Ik zal die kleine dingetjes weer moeten missen die het lopen met mijn vrouwtje zo aangenaam maken. Samen naar de tocht rijden, af en toe een knuffel, twee inschrijvingen, twee consumpties bij elke rust, als gek achtervolgen na weer een fotostop … het zijn die kleine dingen die het hem doen. Anderzijds is er die behoefte aan de wekelijkse kilometers, nog versterkt door de roep van WS78. Rob vertelde dat Lelystad echt wel de moeite waard was, dus ik ga!
Het is nog donker en bijna volle maan als ik rond 7:00 uit Hemiksem vertrek voor een rit van zo’n twee uur. Het is rustig op de verschillende snelwegen. Vanaf Utrecht wordt het dag vanuit het oosten. De lucht klaart zacht blauw en rozig uit, het lijkt een mooie dag te zullen worden. Tot net voor Almere ben ik ooit al eens gereden en is het landschap dus bekend. Na Almere niks dan water en desolate polder, moderne molens vullen het gemis aan bomen op. Een vlucht grote, trage vogels trekt over de snelweg, blijken ooievaars te zijn, prachtig dus. Plots doemt een stadje op, Lelystad. WS loodst ons feilloos langs het station en naar de startplaats. Er staat warempel nog een andere auto met Belgische nummerplaat! Ik heb niet kunnen achterhalen wie dat dan wel was, maar ik vind dit best leuk. In de startzaal heel wat bekenden waaronder Martin, Willy en Ronnie. Iedereen natuurlijk naar Linda vragen! Ze is best wel populair hoor, dat vrouwtje van mij!
Na het koffietje begin ik zowat samen met Iris aan de opdracht voor vandaag. We lopen door wijkjes met veel waterpartijen en dus bruggetjes, tot voorbij het station. We zijn zo het stadje uit en lopen parallel en onderaf de spoorbaan door de natuur. Bereiken een kanaal dat we even volgen en dan oversteken. Vliegende Hollanders Piet & Co zoeven ons voorbij, dag mannen! We bereiken het Hollandse Hout en vanaf nu is het ‘fototoestel permanent in aanslag’. Het erg jonge bos ligt er nattig bij, geurt heerlijk naar humus en geeft al prille lente signalen al is het pas begin januari. Wat opvalt is de ruime aanwezigheid van helgroen mos op bomen en sprokkelhout en ‘kattekes’ in de bomen, lente dus. We lopen voorbij een heuvel waaronder Waterschip OC 60 begraven ligt. Een wimpel geeft aan hoe hoog de Zuiderzee hier vroeger kwam. Voel mij een klein ventje hoor! De bospaadjes liggen er soms nogal glad bij zodat we lopen en schaatsen kunnen afwisselen. Waar we door een beekje moeten staat Henk als een gentleman paraat om iedereen veilig naar de overkant te loodsen. Als hij mij in de mot krijgt, zegt ie vrolijk ‘laat die maar glijen’. Is altijd een beetje een schelm geweest!
We klauteren veilig en droog de dijk op en vervolgen onze weg langs een prachtige waterweg, inclusief metershoge rieten begroeiing. Komen opnieuw bij de spoorlijn en het wordt weer baggeren over gladde paden. Dit vind ik heerlijk, je geniet van elke spier in been en rug ondanks het vlakke parkoers. Na 12 prima kilometers bereiken we de soeppost in ‘de Oostvaarder’. Hennie en Theo met hun maatjes zijn er ook, één familie hoor daar bij WS78!
Willy gaat er net vandoor en Ronnie stelt voor samen verder te lopen. Zullen we doen tot de finish. Even een dijk op om te kunnen genieten van de Oostvaardense Plas en dan opnieuw het Hollandse Hout in, voornamelijk over fietspaden. We hebben heel wat ervaringen uit te wisselen Ronnie en ik en dus bereiken we snel ’t Bovenwater en de wijken rondom de plassen van dit deel van Lelystad. Ronnie zou hier niet willen wonen, ik vind het allemaal prachtig. We lopen richting haven en genieten van de bootjes op het water. Eerst enkele rivieraken en sleepboten, in Batavia haven zowaar meerdere fiere driemasters, ik kijk mijn ogen uit. De topper is natuurlijk de Batavia zelf, mensen wat een prachtboot zeg! We hebben er 23km opzitten en rusten in de cafetaria van Het Nieuwe Land. Erg druk is het hier met al die wandelaars en dus ‘doen we een terrasje’, het weer is er lekker genoeg voor.
Moeten lachen als we een snoodaard Henkies fiets met een scheepstros zien vastleggen aan een anker. Henk zelf staat er van ver op te kijken en te lachen, schitterende sfeer dus.
Vanaf de rust gaan we naar Batavia stad. Geen idee wat ik mij daar moet bij voorstellen. Bemerk enkele ommuurde straten. Doet denken aan een cowboy film uit de oude doos. Allemaal houten huizen, allemaal winkels ook van merkkledij. Begrijp dat Erik Dikken hier zijn gading gevonden heeft, het was van moeten! We verlaten dit gekke intermezzo door een heuse stadspoort die lijkt op de romp van een schip en duiken meteen opnieuw de natuur in. Achtereenvolgens lopen we door het Tuindersbos en het Zuigerplasbos. Deze laatste naam was wel erg toepasselijk vandaag. De waterpartijen (plassen) zijn indrukwekkend mooi. De modder, er is er steeds meer, zuigt zich inderdaad lekker vast aan je schoenen. Speciaal voor jou, zegt Ronnie. Ja, zeg ik, een echt Belgisch parkoers. Iris moet lachen met onze jongenspraat. We verlaten de natte, bosrijke omgeving voor een heerlijk éénmanspaadje langs een gracht. Daar is de koffiepost al, wat gaan de kilometers snel vandaag. Een jongedame verkoopt pompoenen (met tekst) en schorseneren aan de wandelaars. Kippen en hanen lopen letterlijk voor onze voeten. Nog maar eens SFEER!
Wij vinden het intussen een schitterend parkoers en het feest is nog niet uit. Onze gastheren hebben nog een prachtig, door jonge boompjes overwelft pad voor ons in petto. Lijkt op een oude spoorwegberm. Kan natuurlijk niet, merkt Ronnie terecht op, maar mooi is het wel. Een paar straatjes en we staan bij de fruitpost, de garage van een rijhuis. De laatste drie kilometer gaan over fietspaden en langs die heerlijke wijken bij het water waar ik zo van hou.
Net over 16:30 bereiken wij de aankomst. Ik neem afscheid van Ronnie. Bedankt gabber, het was een fijne dag samen. Ook bedankt WS78, dit was weer eens een schitterende tocht. Telkens ik bij jullie terugkom heb ik spijt van hetgeen ik gemist heb, zegt genoeg toch.
Rond 17:00 stap ik in de auto voor een lange terugrit …het regent pijpenstelen, de ganse tijd door. En zeggen dat wij het droog gehouden hebben vandaag. Hebben die van WS daarboven een streepje voor ?











































De Goudse- en Reeuwijksehout tocht, startplaats Gouda, datum 20 januari 2007, verslag.

Wandelverslag: Patrick en Linda Vanderstukken-Minne
20-01-2007
WS'78

Ben weer alleen op pad vandaag en kies dus logischerwijs voor WS78 en Gouda. Het is vrij winderig weer op de heenweg en vanaf Rotterdam druppelt het eerste hemelvocht op de ruit. Het zal toch niet waar zijn zeker! Vanaf uitrit 11 loodst WS ons feilloos naar de startlocatie, netjes zoals mijn routeplanner het had uitgestippeld. Krijg de raad mijn karretje achter te laten bij flatgebouwen, inderdaad plaats zat. Ben net op tijd om de ganse meute het parkoers te zien opstormen. Krijg zo alle ruimte voor een rustige inschrijving bij Vander en een kopje koffie met croissant voor € 2,00, wat een luxe. Henkie zit rustig te wachten tot de dames en heren wandelaars allemaal besloten hebben te starten. Het wordt een vast stramien.

We vertrekken midden de flatgebouwen, waterpartijen en …bruggetjes. Op één van de vijvers een koppeltje sierlijke zwanen, de toon is gezet. Een kar met paard is een verassende verschijning zo midden de woondozen. Ruilen de huizen voor sportterreinen, inclusief langlaufpiste en daarna kantoorgebouwen, alleen de waterpartijen vormen een constante. Een paar bruggetjes onder drukke wegen en daar wenkt de natuur. Enkele populieren hebben de donderdagse storm niet staande overleeft. Bij het eerste bruggetje de krijttekst ‘Henk, pas op’. Hij komt net aanfietsen en weet ook niet wat de bedoeling hiervan is. Even verder staat ook nog ‘mooi’, ons een raadsel. Op de smalle onverharde Winterdijk is het anders wel delicaat lopen. Het is ‘alle hens aan dek’ om er niet af te waaien de gracht in. Een loeiharde wind blaast van links naar rechts over de open groene vlakte. Mooi en pittig is het wel, Henk gaat van de fiets en loopt met ons mee. Bij een tuinbouwcentrum draaien we linksop tussen de huizen door. Heel wat daken hebben averij opgelopen. Zo bereiken we hefbrug Waddinxveen en mogen een eindje over een fietspad langs de Gouwe. Duiken een recreatiecentrum (camping) binnen en lopen langs kaarsrechte grachten. Een tuinhuisje is netjes in tweeën gehouwen door een omgevallen boom. Iedereen natuurlijk foto’s maken. Ramptoeristen, zou Hennie later gemaakt smalend zeggen. Het begint steeds harder te regenen en bij de soeppost in Reeuwijk zijn we met z’n allen al verzopen kiekens. Hier ontmoet ik vele bekenden waaronder Rob & Aartje, ook Henri is opnieuw van de partij.

Een berichtje naar het thuisfront en ik trek verder richting Tempel. Regen en wind gaan nu hevig tekeer. We klauteren over een hekje en mogen over een grasdijk verder. Knal open landschap en enkele lekkere porties blubber worden ons deel. Terug op het asfalt krijgen we de wind pal op kop. Hier hou ik wel van, kan je heerlijk knokken tegen de elementen. Ik haal het groepje De Joode in en Rob loopt een eindje mee, kunnen we wat bijpraten. De dijken noemen hier steevast Kade. Het parkoers wordt eentonig, de slingerweg tussen boerderijen randje Bodegraven een welgekomen afwisseling. Bij het AC restaurant hebben we er zo’n 23 kilometer opzitten. Het is er te druk en ik kies voor de rustiger Mc Donald. Neem een ruime pauze en trek mij opnieuw op gang. Ik heb van al die regen en wind vanachter een koude kont gekregen. Het parkoers was ook nog niet zo geweldig en dus loop ik er wat troosteloos bij. Maar zie, we draaien weg van de snelweg en duiken het Reeuwijkse Hout binnen. Een netjes aangelegd onverhard pad en letterlijk tientallen vlondertjes loodsen ons door een nog jong bos. Het zonnetje komt ook voorzichtig piepen terwijl wij door het natuurschoon kronkelen. Mijn humeur gaat met sprongetjes de hoogte in. Voorbij een camping bereiken we de huizen van de betere burgerij. De doorkijkjes geven uitzicht op grote waterpartijen. Wat nu komt is echt schitterend. Links en rechts telkens een groot meer, de oevers ruim met geel riet begroeit. Wij lopen op een dijkje bestaande uit twee evenwijdige asfaltwegeltjes met tussenin …een sloot. Dus tussen twee grote meren loopt en dijk inclusief brede sloot, een uniek gegeven. Alle wandelaars vinden dit onwaarschijnlijk mooi. Mede dankzij het mooie weer is dit echt genieten. Het koffietje op zo’n 10 kilometer van de finish smaakt. Henri legt er aan Coos en een paar andere dames uit wie die man uit Antwerpen wel is.

Ik trek snel verder. We lopen nog steeds tussen de meren door. Er staan wat meer huizen, de kleinere van Jan-met-de-pet netjes naast de kast van Mijnheer-met-de-hoed. Leuk om naar te kijken. Hier ook geen enkel huis zonder brugje, ophaalbaar of niet. We lopen recht naar één van de meren, het Elfhoeven strand. Ik maak een paar foto’s en loop rechtdoor langs de oever. Kijk na een tijdje verwonderd rond, geen andere wandelaars meer te bespeuren. Hoe kan dat nou, ik zat toch goed in de groep! Loop toch maar door tot de overzijde van het meer. Geen pijlen en geen andere wandelaars meer. Teruglopen maar. En ja hoor, zie iedereen netjes linksaf gaan waar ik daarstraks rechtdoor liep. Rob kijkt verbaasd al ik kom aangelopen. Nou ja, zeg ik gemaakt nonchalant, het parkoers is korter dan de geplande 40km, heb dus maar een ommetje gemaakt! Rob loopt terug een eindje mee over smalle asfaltbaantjes langs ontelbare grachten. Bij het Gouwse Hout ga ik er opnieuw alleen vandoor. Door open grasland kronkelen we opnieuw over ontelbare vlondertjes. Zalig vind ik het hier. Bij de fruitpost komen we Erik Dikken tegen, al netjes omgekleed. Hij bleek vanmorgen bij het bruggetje de gracht te zijn ingewaaid met fiets en al! Heeft ie weer voor de stunt van de dag gezorgd. Geen WS tocht zonder Dikkense capriool!

De laatste drie kilometer krijgen we nog wat grachtjes randje stad. Een paar straatjes, de flatgebouwen bij het station. Het is 17:15 als ik de finish haal, mijn ommetje moet zowat drie kilometer lang geweest zijn. Het werd een merkwaardige tocht vandaag. De eerste helft eerder saai en erg nat. De tweede helft zonnig en reuze boeiend. Net of ik twee tochten gelopen heb zeg ik tegen iemand van de organisatie. Toch was het een aangename dag en heb ik eens te meer genoten van die onovertroffen WS sfeer. Zonder onvoorziene omstandigheden ben ik er de volgende tocht opnieuw bij, gezond verslaafd












































De tocht naar de piramide van Austerlitz, startplaats Driebergen, datum 10 februari 2007, verslag.

ZATERDAG 10 FEBRUARI 2007
Wandelverslag: Patrick en Linda Vanderstukken-Minne
10-02-2007
WS'78
Tocht naar de Piramide van Austerlitz

De vier ongenode gasten houden Linda nog steeds onaangenaam gezelschap en dus breng ik in mijn eentje een bezoekje aan de achtertuin van de familie Floor. De knooppunten Galder, St-Annabosch en Lunnetten zijn mij al even familiair als pakweg Lummen of Zwijnaarde. Van een miezerig weertje in het Antwerpse evolueren de klimatologische omstandigheden naar koud en droog. Naar goede gewoonte ben ik net op tijd om de meute te zien vertrekken en een laatste plaatsje op de ruime parking te bemachtigen. Betreed een prachtige, moderne sport accommodatie, echt luxueus. De eerste bekenden zijn Nederbelg avant la lettre, Peter en Roosendaalse Martin. Schrijf mij in, een kusje aan Iris en toen …was er koffie!

Kwart over negen ga ik op pad. Kijk verwondert om men heen, ben vrijwel alleen. Een verre carillon begroet mij met een vrolijk melodietje. Passeer woondozen en woonwijken inclusief waterpartijen, we zijn weer bij WS! Een parkje leidt ons naar het Seminarie en door een houtwerk als van een prieeltje betreden we de bossen. Een mix van loof- en naaldbomen met een ondergroei van rododendrons. Een ‘hoofdpijnvogel’ heet ons van harte welkom. Na een paar laantjes kruisen we een asfaltbaantje en beginnen aan het echte werk. Zo maar ‘in the middle of nowhere’ een parel van een houten brug, hier moeten we uitgebreid van genieten. Henri stuurt er ons er helemaal rond zodat we niks hoeven te missen. Heerlijk lopen is het hier over smalle paadjes langs grachtjes midden het groen. Opvallend zijn de vele takjes die uit de naaldbomen gewaaid zijn en een groen tapijt vormen, alsmede de prachtige hulstboompjes in de ondergroei. ‘bosmens’ Floor geeft zijn eerste visitekaartje af als hij ons over menig slingerpaadje stuurt, echt mijn ding. Even een paar straatjes en dan een verassing. Plots staan we voor de ‘Coos’ duintjes (cfr. verslag WS), een open zanderige plek met in het midden een moerassig strookje, een leuk intermezzo. Moeten onder de autoweg en spoorbaan door recht naar Landgoed Noordhout (172 ha groot). We blijven maar door de bossen dollen over dreven en paadjes met wisselende boomsoorten. Het weer wordt grauw en zuur, ik loop eigenlijk stilaan een beetje chagrijnig rond. Geniet niet zo van mijn wandeltocht als anders. Heb ook een beetje dat grieperig gevoel. Als je bij het hondje slaapt krijg je haar vlooitjes! Na zo’n twee uur lopen bereik ik de soeppost en dat voor 10,5km. Ik loop dus echt niet goed alhoewel ik hier verre van alleen ben. Charmant vind ik deze post anders wel bij zo’n eenzaam huisje midden de bossen. Doet mij denken aan Hans & Grietje, alhoewel Henkie hier geen model voor staat!

Vertrek voor het tweede stuk en zie meteen enkele wandelaars hun parkoers inkorten door recht naar Henkies blitse vest in de verte te lopen. Ik volg netjes de pijlen van Henri. Kan dat eigenlijk niet hebben die parkoers afsnijders, is vals spelen. We blijven, één open plek bij een landhuis niet te na gesproken, door de bossen hossen. Soms moet je dat wel erg letterlijk nemen als Henri je dwars door strookjes dennen stuurt, een heel eigen interpretatie van de term ‘wandelpad’. Bedenk lachend dat hij hier zelf wel eens op handen en voeten kan doorgekropen zijn want hij is zelf ook geen klein ventje, maar ik hou wel van dit soort grappen. We moeten heel wat boslaantjes lopen maar dan komt toch de lang verwachte beloning … de piramide van Austerlitz! Het is inderdaad een prachtig bouwwerk van met gras begroeide trappen met in het midden een fraai torentje. Net erna een andere verassing. Een héél steile zanderige afdaling waarbij je je net aan een bouwsel van takken kan vasthouden en zo duik je een holle weg in. Het bouwsel blijkt van onderuit bekeken een geïmproviseerde hut te zijn. Enkele lange rechte bospaden verder bereiken we het ingeslapen dorpje Austerlitz en de grote rust. De Nederlandse wandelaars ontdekken er de geneugten van Belgische bieren. Westmalle en Kasteelbier gaan vlot over de toonbank. Henk port ons vriendelijk maar gedecideerd aan toch maar terug te vertrekken. Het is 13:30 met nog zo’n 20km te gaan. Hennie moet hier stoppen wegens symptomen van buikgriep, jammer.

Als we opnieuw vertrekken, midden het opstartend karnaval gedruis, begint het zachtjes te regenen. Wij stappen meteen opnieuw de Utrechtse Heuvelrug in richting Piramide. Die wil ik best nog eens een tweede keer bewonderen, maar eerst nog even genieten van een open plek in het bos, prachtig dichtgegroeid met heide. Moet schitterend zijn in het najaar. Heb niet veel wandelaars rondom mij en loop op mijn eentje door de stille dreven. Ook hier enorm veel stormschade en opvallend veel helgroene mossen aan de voetjes van de bomen. Bij een natuurlijk monument ter herdenking van een legerkamp haalt Theo mij in. We lopen samen verder richting soeppost. Volgens hem slechts 500 meter van de vorige rust. Zal wel juist zijn want we zijn opnieuw randje Austerlitz. Merk ik daar een beetje cynisme Mr. Floor?

Theo wacht op zijn maatjes en ik stap na de koffie alleen verder. Het bos dat we nu voorgeschoteld krijgen ligt mij beter want is een beetje golvend. Er staat een bord ‘bos wordt heide’ en het is nog waar ook. Wat nu volgt is één van de mooiste stukjes van het parkoers. De open ruimte is doorsneden door een grachtje en er ligt een idyllisch houten bruggetje over. Zou ideaal zijn voor een Valentijns tochtje. We volgen het watertje dat ons dieper een dennenbos inleidt. Mogen nog even over een wel stevig hekwerk klauteren, kwestie van de stramme loopspieren even te versoepelen. We lopen rond een erg groenig kleurende vijver met prachtig landgoed aan de overkant, Landgoed Heidestein. Even door een tunneltje en we zijn opnieuw in de bewoonde wereld. Wat straatjes lopen tot aan de fruitpost, gewoon achterin bij mensen in de garage.

Wat grappen met Wim Freriks en Henk, vort met de geit! Henri heeft nog een uitsmijter voor ons klaar …de Heidetuin. Heeft iets Japans vind ik met dat waterloopje in het midden en de prachtige perken heide die zelfs nu nog kleuren in roos en wit/geel. Vanaf hier is het gewoon uitlopen opnieuw naar ons sportcentrum. Henri en Coos zitten er onopvallend in een gangetje de honneurs waar te nemen. Krijgen vele felicitaties van tevreden wandelaars. Ik merk dat Henri er niet helemaal fit uitziet. Hoop dan ook dat die 500 deelnemers voor hem een hele opsteker geweest zijn. Het leek mij niet makkelijk hier een boeiend parkoers te bouwen omdat de bezienswaardigheden nogal ver uit mekaar lagen. Toch werd er bij de Leffe van ’t vat achteraf door menig wandelaar gezegd dat dit weer eens een leuke tocht was. Bij het afscheid maar één zin …tot in Schagen!













































De Waterfronttocht, startplaats Harderwijk, datum 17 maart 2007, verslag.

Voor de afstandenstapper is de spoeling in de Lage Landen dun vandaag, maar WS78 organiseert zijn finale en dan kan de dag voor mij niet meer stuk. De voorbeschouwing over de tocht in Harderwijk, die ik van Erik krijg, klinkt veelbelovend en …Linda gaat nog eens mee noordwaarts! Dat komt dus dik in orde!

Het is een donkere morgen terwijl wij ons over Breda en Utrecht richting Amersfoort spoedden. De laatste 20 minuten begint het ook nog te regenen. Henkie loodst ons bij het lokale station naar een parkeerplaats. Het is pas 8:40, ons nieuw persoonlijk record bij WS.
Het is enkele honderden meters lopen tot het startlokaal. We genieten al van de fraaie huizen onderweg. Alhoewel de meute reeds vertrokken is, blijft het er behoorlijk druk. Het kopje koffie aangeboden door Rob & Aartje smaakt heerlijk.

Vertrekken doen we meteen richting bloemenperken en water, naar ik vermoed een hoekje van het IJsselmeer. Duiken daarna meteen de oudere stad in en lopen zowaar fout. Linda moet even opnieuw wennen aan de WS-pijlen en ik …ik loop met mijn kop in de lucht!
We vinden dit stadje en zijn winkelstraatjes echt wel mooi. Verlaten de kern bij de Vischpoort en komen zo bij een leuk haventje, inclusief molen (Holland hé). Moeten door een industriegebied, over het aquaduct van het Veluwemeer en verderop door een dorpje. Huisjes kijken zeg maar, alhoewel het uitzicht over het meer prachtig was. Blijven bij de soeppost na ruim 10km toch een beetje op onze honger zitten, ondanks de soep dus!

Trekken verder in het leuke gezelschap van ‘sleutelkind’ Iris. Een kilometertje asfalt, de brug over spoorbaan en snelweg, het feest kan beginnen! Een boslaantje brengt ons randje ‘zandbak’. Zo ver je zien kan vrijwel kale duinen, maar wij lopen langs het randje. Wil niet zeggen dat we geen zand baggeren, dat is zonder WS gerekend! Strookjes bos en echt pure ‘zandbak’ wisselen elkaar af. ‘Berggeit’ voelt zich hier natuurlijk thuis en stormt voor ons uit. Een bos’pad’ bezaait met takken, remt haar enigszins af. Kan ik opnieuw aansluiten! We halen Henri in en even verder ligt de centrale rustpost in een partycenter (in het Vlaams zaal achter café). Blijkt een wel erg internatinale tocht te zijn vandaag want naast de twee Nederbelgen zijn er ook twee Limburgers aanwezig, Hennie & Theo. Nu eerst pauzeren en een hapje eten, lekkere verse soep hebben ze hier!

We trekken verder langs sportterreinen en meteen erna de bossen in. Koesteeg-Oost noemt het hier. Plots een nijdige helling naar een uitzichttoren. Knap beeld van de kale duinen, het Beekhuizerzand. We stortten ons terug naar beneden. Lopen nu in het gezelschap van onze Limburgse vrienden. Kunnen genieten van een heerlijk bosrijk gebied doorsneden met lieflijk kabbelende beekjes en dus leuke vlondertjes. Naar goede gewoonte wisselen de wandelkoppeltjes nogal eens. Bevind mij in het lieve gezelschap van Hennie terwijl Linda aan het babbelen is dan met Pieters’ vader, dan met Theo. ‘L’amitié par la marche’ op zijn Hollands. Het is druk bij de koffiepost, wij zijn vroeg. Effe tijd gemaakt om Pieter en zijn zoontje gedag te zeggen. We missen hem toch wel als fietsende grappenmaker.

We trekken verder met onze Limburgse maatjes, door bos en heide, genietend van de pracht van deze tocht. Mogen over een fietspad dat zich door de bossen slingert richting Harderwijk. Een paar straten en onze tweede WS winter zit er op. Bij een lekkere ‘triple Westmalle’ wordt er druk nagekaart …en vooruit gekeken! Bij mondjesmaat vertrekken al onze wandelvrienden huiswaarts. Ja, wij hebben de tent gesloten, samen met Hennie & Theo! Tot volgend seizoen vrienden, maar zeker vroeger nog ergens op Hollandse wandelwegen.












































De Goois Stichtse Tocht, startplaats Bilthoven, datum 6 oktober 2007, verslag.

Zaterdag
06 Oktober 2007
WS’78 te Bilthoven

Ondanks Linda’ kwellende artrose-kootjes kiezen we vandaag voor Nederland en de opener van WS’78. Zij verwennen ons vandaag met hun kijk op de Utrechtse Heuvelrug vanuit Bilthoven, nog geen anderhalf uur autorijden vanuit het Belgische Hemiksem. Wij zijn net op tijd om de meute uit te startblokken te zien schieten …de mens als kuddedier, aan ons niet besteed. Wij genieten nog even van een rustig kopje koffie in het gezelschap van Eindhovense Peter VDM, vandaag gaan we als drie Nederbelgen op pad.

We hoeven nauwelijks straten te lopen. Bij een golfterrein duiken we meteen het groen in. Even zand baggeren bij een mistig zonnetje en dan heerlijk over slingerpaadjes door bos en park Bilthoven. Opvallend veel spar in dit eerste deel en pas gekapte kers. Dit laatste waarschijnlijk om het oorspronkelijk biotoop te herstellen. Lopen langs villaatjes en een camping in het groen stilaan Den Dolder binnen. Soms kan zelfs WS niet anders dan ons stukjes dorp aan te bieden. Dra echter wordt het al bos wat de wandelslof te verwerken krijgt. Het Willem Arntsbos is 182ha groot en wordt doorkruist over prachtige lanen. De volgende strook noemt Op Hees, nog altijd even bosrijk en groen, met een keur aan prachtige paddenstoelen. Even een drukke baan over en dan Landgoed Pijnenburg in, weilanden afgezoomd met laantjes. Op de Biologische boerderij ligt ook de soeppost na ruim 11km. Het was heerlijk lopen bij lekker, zonnig en rustig herfstweer.

We blijven in bosrijk gebied wandelen. Lopen even samen met de roze pijlen en linten van SGWB-tocht Asistershope. Zo staat het op de linten, tot strikken gebonden rond de bomen. Dra zijn we opnieuw alleen en stappen domein De Stulp binnen, zanderig halfopen gebied met grillige naaldbomen en plukjes heide. Prachtige uitzichten ook over het lichtgolvende landschap. Het Paardenbos blijkt een deel te zijn van de Utrechtse Heuvelrug. Ik zoek tevergeefs naar de heuvel, zelfs geen molshoop is er te bekennen. Lekker lopen is het wel, meestal over verende slingerpaadjes in het bos. Zo bereiken we een drukke weg en dito kruispunt bij Baarn. Even opletten bij het oversteken en dan over het fietspad randje grote baan. Midden het bos een dreef in een dreef, iets heel speciaals. Het is net of je onder een erehaag van lage boompjes doorloopt, een soort van groene gaanderij midden het beukenbos. Deze zet ons af rechtover het paleis Soestdijk, zeg maar het Laeken van Nederland. We lopen er van weg door een majestueuze dreef tot bij ‘De Naald’, een herdenkingsmonument. Het is nu even steenweg lopen richting Soest. Vervolgens een pad door open veld onderaf een spoorbaan. Het bruggetje onderdoor en dan het lange Kerkpad NZ en ZZ. Voor Linda’s voetjes is het hoog tijd dat de grote rust er komt. In het Gildehuis hebben we er 22,5km opzitten. Van op het terras worden we uitbundig begroet door Hennie en haar maatjes. Even wat langer rusten en de schoofzak aanspreken.

Met een versterkte innerlijke mens gaan we met z’n drietjes terug op pad, gesterkt door de wetenschap dat de grote groep niet ver voor ons uitloopt. Het bos wordt meteen geruild voor weilanden en vergezichten. Tot onze verbazing bereiken we een rivier (de Eems volgens Theo) die we een heel eind zullen volgen, kuierend over een grasdijk. Een aangename verassing deze plotse verandering in het parkoers. We bereiken de andere kant van Soest en Kerkpad ZZ, dwarsen de spoorbaan nabij het lokale stationnetje en moeten een veldheuveltje over (dan toch eentje!). Hier wordt een nieuwe molen gebouwd met jaaraanduiding … 2008, maar al wel te bezoeken in …2007! Raar volkje die Nederlanders. Het is nu wat straatjes en parkjes lopen al zijn we op de uitkijk voor ‘iets’ dat we op de foto’s van de tocht zagen. Een parking in het groen en daar zijn ze dan …De Lange Duinen. Zand, zand en nog eens zand …baggeren maar! Achter elke heuveltop verwacht je de zee, maar er volgt alleen maar meer zand. Bij dit prachtige weer lopen er heel wat koppels rond met kinderen, een ideale speeltuin natuurlijk. Wij ploeteren ons door het prachtige gebied en bereiken de koffiepost er net achter, hebben er zowat 31,6km opzitten.

Vertrekken opnieuw als allerlaatste blijkbaar en met de ontpijlers in de rug. Is een onprettig gevoel zo de pijlen net achter je hielen te zien wegnemen. Onze twee WS-ers zijn echter net niet opdringerig en houden toch een beetje afstand. Wij lopen dan ook echt wel binnen de vooropgezette tijden. Mogen nu onderaf de ‘zandbak’ van daarstraks over bospaden kuieren. Het is en blijft mooi en heerlijk wandelen. Een lang recht graspad zet ons af bij het station van Den Dolder. Hier halen we Hennie’s clubje in en zullen met tien à twintig wandelaars in elkaars buurt blijven. We moeten opnieuw het dorp door, even de spoorbaan volgen. Er volgt een laatste pluk groen en zand. Dan de mooie Julianalaan in …omstreeks 17:25 zijn we ‘binnen’ net na Henri Floor. Napraten doen we nog even met Peter. Wensen hem goede Indiareis als hij vertrekt. We sluiten naar goede gewoonte zowat de tent. Er kan nog een gezellige babbel af met de familie Dikken en onze charmante Iris. Bij het afscheid één zinnetje …tot in Spijkenisse!

Conclusie : de opener van het WS’78 seizoen was een knaller. Hadden we veel bos verwacht, het tweede deel zat vol verrassende wendingen. Deze tocht bleef boeiend tot de laatste kilometer. En dan vraagt men ons waarom we steeds naar WS’78 terugkeren …













































De Stuwwal tocht, startplaats Oosterbeek, datum 8 december 2007, verslag.

Zaterdag 08 December 2007

WS’78

Stuwwaltocht in Oosterbeek

Met de hulp van de weerman en Erik Dikken kan ik op vrijdagavond Linda overtuigen nog eens naar een WS’78 tocht te trekken. Inderdaad lijkt het oosten van de Lage Landen de beste ‘weerpapieren’ te hebben. Erik stuurde ons een voorbeschouwing van de tocht in Oosterbeek om bij weg te dromen. Wij dus in gestrekte draf en binnen het anderhalf uur naar randje Arnhem, met de herinnering aan de Posbank nog levendig in de koppetjes. Fluo Henkie wijst ons de weg bij de ruime parkeerplaats. We stappen bij een frisse temperatuur naar het startlokaal. De meute is net losgelaten en zo zien we voor één keer het ganse WS-gild aan ons voorbijtrekken. Eén stemmetje komt er bovenuit van order een witte pet, Limburgs import Hennie natuurlijk. Jullie halen ons wel in, kirt ze, en gaat er ‘op korte pootjes’ meteen vandoor. Theo ziet er anders behoorlijk pips uit, de stoere krijger zal het wel redden. Bij de inschrijving worden we door WS bestuursleden zeer hartelijk ontvangen. Willy T. gaat intussen bij Linda ‘buurten’ zoals hij dat zo sappig uitdrukt. Dit alles ontlokt aan mijn vrouwtje de bedenking dat het hier net als thuiskomen is, zo vrolijk en gezellig gaat het er aan toe.

Na het koffietje gaan we er meteen tegenaan. Keren op onze stappen terug richting parkeerplaats en dorpscentrum. De trolleybussen en villa’s in koloniale stijl doen mij wegdromen. Nog een jazzbandje van gekleurde medemensen erbij en het lijkt wel St-Louis of New Orleans. Maar neen, dit is Nederland, en het eerste parkje (Hartenstein) met vijvers dient zich aan. Bij een sober, oud kerkje duiken we de polder langs, ondermeer over erg gladde vlondertjes (dank U voor de waarschuwingsbordjes). Beekjes komen snelstromend uit de beboste heuvels gedonderd. We krijgen een eerste uitzicht op de prachtige Rijnvallei. Het water slingert traag een baan richting zee door deze majestueuze rivier. Is de overkant vlak, wij mogen de beboste heuvels in. Het is hier even trapperig (Iris!). Van bij het gebouw op de heuvel, met de herinneringen aan de slag om Arnhem (1944), is het uitzicht over de vallei en groene vlakte overweldigend. We lopen door Heveadorp, een beetje verloederde woonwijken van huisjes met strooien daken. Hierna volgt Landgoed Duno. Geen meter vlak krijgen we. Het parkoers slingert over de rand van de heuvel, meestal net in de bossen en steeds met dat prachtige uitzicht. We duiken naar beneden voor een siteseeing van Kasteel Doorwerth. Linda’s snoetje glimt, die is in haar nopjes bij het gebodene. Een zacht hellende holle weg zet ons af randje Doorwerth-dorp. Meer dan enkele woondozen krijgen we er niet van te zien. Een prachtige kaarsrechte dreef leidt ons uit de Cardanusbossen en naar de soeppost bij een boerderij. We hebben er 11.405 meter opzitten. De Fluo Boy vertrekt net op zijn stalen ros als wij er aankomen.

We houden de pauze kort en gaan weer op pad. Mogen terug dalen naar de Rijnvallei en onder de snelweg door, net waar wij hem vanmorgen verlieten. Een kort klimmetje zet ons af bij Jufferswaard/Noordberg, een pracht van een dreef hoog boven de stroom en zijn ontelbare plassen. Het lage zonlicht zorgt voor een veelheid aan grijze en blauwe tinten. Schitterend is dit. Onze parkoersmeester gunt ons ook een stukje ploeterwerk als we tussen de plassen door over een dijkje mogen. Tussen ruïnes van en recente steenfabrieken gaat het richting Renkum. Pieter uit Grashoek loopt ons voorbij. Eén van de mooiste WS-tochten ooit, zegt hij. Wij zijn het daar volmondig mee eens, nu al. Lopen dwars door het dorp, met al een eerste Kerstmarkt, richting Landgoed Oranje Nassau’s Oord. Het is heerlijk lopen hier in de naaldbossen. Begroeten Henri Floor die druk in de weer is met het fototoestel in aanslag. Bij punt 85 een omleiding wegens ‘te slecht begaanbaar’. Als die van WS dat al zeggen dan moet het wat zijn! Dan maar even asfalt lopen, nog steeds in het bos tot randje Wageningen en de grote rust in Restaurant Campman. Hier sluiten we aan bij het groepje van onze Limburgse maatjes, ik zal het geweten hebben!

We vertrekken opnieuw samen met Hennie & Theo. Ik ben vandaag blijkbaar het geliefkoosde slachtoffer van het Nijmeegs-Limburgse duiveltje. De grappige opmerkingen vliegen me om de oren. Heb verdorie meestal niet eens een passend antwoord klaar! De beste van de dag komt er als ik Linda een zoen geef. Hé bejaardenseks, roept ze van achter ons uit …en daarna stilletjes tegen Linda ‘ik heb hem weer op de kast’. Ambiance verzekert als die in de buurt is. Intussen is het landschap danig veranderd. Geen waters & bossen meer maar landbouwgebied en een pracht van een ingesloten groene vallei. Op de Renkumse Heide gaat de wind vrij stevig te keer. Een vettiger paadje tussen bomen zet ons af in Wolfheze. Een prachtig gebied met hoge geel grassen en vredig grazende gitzwarte runderen, die ons nauwelijks een blik waardig gunnen. Een fietspad randje bos en langs de autobaan brengt ons bij de koffiepost na 29.145 meter. We zitten midden de gezelligheid van het laatste klad lopers. Nog ruim tien kilometer te gaan.

Onze parkoersmeester trekt nu vrolijke slingers door het bos langs de autobaan. Finaal lopen we er toch onderdoor en recht naar …een konijnenpijp onder de spoorbaan, nauwelijks 160cm hoog. Eerder iets voor de kleine drobbertjes dan voor deze lange kerel hier. We komen er toch heelhuids doorheen. Lopen nu evenwijdig aan de spoorbaan en over lange rechte paden naar de fruitpost. Helaas …geen fruit meer, het aantal deelnemers (435) onderschat, een minpuntje toch, echt het enige vandaag. We stappen dan maar verder, nog vijf kilometer te gaan. Het wordt al duister en dat is jammer want deze finale is er eentje om in te kaderen! De landgoeden volgen elkaar op : Lichtenbeek, Boschveld, Mariendaal. Dit wordt een laatste maal genieten. Is het in den beginne gewoon bos, langzamerhand komen er meer open grasstukken in voor en wordt het terrein ook glooiender. Het summum is een dreefje van meerdere honderden meter waarbij je onder verstrengelde boompjes loopt als ware het een baldakijn. Konden de freules in vroegere tijden hun melkwitte huid behouden, merkt Theo op. Wij houden er een uniek wandelpad aan over. Er rest ons nog een lang recht pad in een park tussen woonkern en spoorbaan. Het groen verlaten we pas in de laatste meters.

Klokslag vijf uur zijn we binnen. Het is warempel droog gebleven vandaag. Voor het parkoers hebben we maar een woord : SCHITTEREND. Uiteraard is dit een mooie streek, maar de variatie die er in zat is het werk van parkoersmeesters die hun vak kennen. Van ons krijgen jullie een welgemeend PROFICIAT. Rond kwart voor zes zoeken we ons karretje op. Het is intussen zachtjes beginnen regenen. De ganse terugweg krijgen we een stortvloed over ons heen. Hebben wij even geluk gehad vandaag!

WS78 verslagen van Patrick en Linda Vanderstukken-Minne 2006

7 jan 2006		Dordrecht
21 jan 2006		Arnhem
11 feb 2006		Breukelen
25 feb 2006		Lunteren
7 okt 2006		Bussum
21 okt 2006		Oisterwijk

07-01-2006
WS'78
De Brabantse Biesbosch tocht

Het is in België nogal dunnetjes wat de lange-afstandtochten betreft en dus wenden wij de steven vandaag opnieuw pal noord want WS 78 organiseert hun Brabantse Biesbostocht vanuit Dordrecht. De voorstelling van de tocht op hun website spreekt nogal wat over polder en onze vorige uitstap naar Dordrecht was voor een stadswandeling,maar toch zijn we allebei hoopvol gestemd. Het is vrij winderig en mistig als we, na een uurtje rijden, de ruime parking van de lokale atletiekvereniging opdraaien. Er staan al opvallend veel auto’s hoewel het nog net geen 9:00 is.We vinden geen enkele andere belgische nummerplaat.In de startzaal heerst een gezellige drukte alhoewel de meeste wandelaars al vertrokken zijn. Bij een koffietje bekijken we de parkoersbeschrijving. De ‘rust’posten liggen weer 10 kilometer en meer uit elkaar dat wordt dus stevig doorstappen.
Rond 9:20 beginnen we er ook aan. Alhoewel we nog midden de buitenwijken van deze toch wel grote stad zitten is het parkoers als heel groen. We stappen stevig door over een dijk met links een waterloop en rechts woonwijken waarvan de gebouwen, drie hoog, met hun voetjes in het water staan. Die grachtjes tussen de huizen is voor ons belgen heel ongewoon en wij vinden dit leuk. Ongegeneerd kijken we bij de mensen binnen om een glimp op te vangen hoe die hollanders nu wel wonen. Het is ook honden-uitlaattijd en de baasjes kijken soms verwonderd naar al die snuiters die voorbijrazen. Na een paar kilometer laten we de huizen achter ons en lopen over fietspaden op- of onderdijks door poldergebied tot aan de Nieuwe Merwede,waar we ter hoogte van Kop van’t Land de veerpont zullen nemen. Vermits ‘bootje komt zo’ nemen we een korte pauze op de bankjes die er staan. We hebben er 7,4km opzitten.
Samen met enkele auto’s en een WS78 begeleider met de fiets worden ruim 20 wandelaars feilloos afgeleverd aan de andere oever. We hebben Zuid-Holland verlaten en stappen in de Brabantse Biesbos aan wal. Onze begeleider houdt galant een kantelpoortje voor ons open en heet ons welkom op de Spieringpolder. We lopen over een dijk met links de brede rivier waar aan de oever riet wordt gekapt, en rechts een prachtig slikkengebied. Als we van de rivier wegdraaien veranderd het landschap in immens weiland, vrij desolaat zo in de winter en zonder grazers. Maar niet getreurt, na een kleine 12km lopen bereiken we de Emmahoeve waar een lekkere kop soep wacht, die we rustig gezeten op een bankje,opdrinken.
Gesterkt trekken we langs Gemaal Boomgat (die namen hé) terug de weidse polder in. Het dreigt even saai te worden maar alras bereiken we een ronduit schitterend natuurgebied dat het midden houdt tussen een meer en slikken. Grote waterpartijen met tussenin begroeiingen van grassen en kleine boompjes. Het zonlicht speelt met het haast meditterane blauw van het water, het groen en geel van de grassen tot de rode schijnen van wilgentwijgen. Ik reken dat we zeker driekwart uur nodig hebben om rond het meer te lopen. Mensenlief wat is dit genieten, hier zou ik nog wel een tijdje kunnen blijven! We verlaten deze pracht langs enkele eenzame huisjes tot aan het Biesboschmuseum. Hier stappen we het openluchtmuseum Pannekoek binnen. Tot onze verbazing blijkt dit een wilgenplantage te zijn, haast een wilgenbos eigenlijk. Vele boompjes worden blijkbaar op zo’n 50cm gesnoeid en zo te zien is de oogst heel rijk. De parkoersbouwer stuurt ons nu kris-kras over grachtjes en langs wilgendreven. Met het fototoestel konstant in aanslag vorder ik traagjes door deze pracht. De paadjes zijn vrij glibberig en ik help even een medewandelaar over een hekje kruipen, de brave man heeft al twee maal de grond gekust. Nog even een eindje benedendijks langs de polder en we bereiken de centrale rust gelegen aan een klein binnenhaventje. We hebben er zo’n 21 kilometer opzitten. In de taverne laten we ons de soep en het broodje rookworst smaken.
Iets na 14:00 vertrekken we terug want zo’n 1300m verder maakt het veer zijn opwachting
om 14:15. Het is even hollen om nog netjes op tijd te komen. We zijn benieuwd wat de Zuid-Hollandse oever ons zal brengen! Een fietsende begeleider is nu ook wandelaar geworden want de achteras van zijn stalen paard heeft de geest gegeven. Het is een klein ventje maar met een razend wandeltempo. Met de parkoersbeschrijving in zijn vestzak loopt hij met ons mee. Service voor de wandelaar is bij WS78 echt geen ijdel woord. Zo zien we dezelfde man even later aan iemand met zwakke ogen uitleggen dat deze beter een stukje langs de asfaltweg loopt omdat er een vrij technisch deeltje in het parkoers zit, heel attent hoor.
De eerstvolgende 3 kilometer lopen we langs de oevervan de Nieuwe Merwede (is dit een andere naam voor de Waal?). Eerst over een zanderige ondergrond door het riet en met zowaar een aanspoeling van zeeschelpjes. Gaandeweg gaat de ondergrond over in bosgrond en het wordt een beetje slijkerig. Aangeplante wilgenbosjes en woeste natuur met dicht bemoste bomen en struiken worden ons deel. De doorkijkjes over de rivier bij laagstaande zon zijn adembenemend. Deze tocht overtreft onze stoutste verwachtingen! We verlaten de rivier voor een eindje desolate polder tot aan een boerderij waar we genieten van een kopje koffie en een korte rustpauze op een bankje. Alhoewel het een vlakke en makkelijke tocht is merken we zowel aan onze eigen spieren als aan onze medewandelaars dat de afgelegde kilometertjes hun tol beginnen eisen.
Vol goede moed beginnen we aan de laatste 8 à 9km. Waterpartijen en bosstroken wisselen mekaar af tot we de rand van Dordrecht bereiken. Op de dijk het gemotoriseerd verkeer, wij worden onderdijks gestuurd over een aarden pad langs de grachten. Aan de overkant staan de huizen met kleine tuintjes en de voetjes in het water mooi te wezen bij valavond. Zo’n drie kilometer van het einde nog even een stukje fruit oppeuzelen bij de laatste post. Het is nu wel donker en in gestrekte draf gaat het nu door een kasteelpark en rondom de verschillende sportterreinen. Het is zowat 17:30 als we blozend de aankomst bereiken. Het is hier nog behoorlijk druk want heel wat wandelaars komen samen met ons binnen. Bij een glaasje bruin zitten we na te genieten. WS78 heeft hier een dijk van een parkoers neergezet. Het was lekker sportief stappen maar oh zo mooi en oh zo verzorgd qua parkoers, bepijling en begeleiding.
Over een paar weken organiseren zij terug in de buurt van Arnhem, voor ons ver weg maar deze mensen zijn zo goed dat we toch overwegen er naartoe te rijden.
WS78 van deze twee belgen hier een welgemeend proficiat, de 444 deelnemers aan deze 40km hebben jullie absoluut verdiend. Graag zagen wij wat meer belgen ook deze overstap eens wagen het loont absoluut de moeite.

Patrick & Linda Vanderstukken-Minne








































21-01-2006
WS'78
De klim naar de Posbanktocht

180km en een kleine twee uur autorijden naar de start van een wandeltocht, is dit nog wel rationeel? Emotioneel was het zeker. WS78 had ons in de Brabantse Bieschbos een parkoers geboden dat recht naar ons hart ging. De e-mailtjes van Erik D., Rob D.J. en Willy T. maakten dat wij de uitdaging niet konden uit de weg gaan. Arnhem, here we come!
Om 7:00 starten wij ons karretje om vlotjes over Breda, Tilburg, ’s Hertogenbosch en randje Nijmegen in Arnhem de startzaal te bereiken, net op tijd om een omvangrijke meute te zien wegstormen. We zijn hier heus niet alleen! Bij het binnentreden van de Hogeschool spreekt iemand mij aan. Ik herken meteen Rob die moeiteloos Linda uit de drukte heeft geplukt. Dat is leuk en het wordt nog plezieriger als ook Willy zich bij ons voegt. We maken even kennis en zij vertrekken terwijl wij richting inschrijving en koffie lopen.
Het is 9:30 als wij aan de tocht beginnen.Arnhem zijn we zo uit en stappen langs een drukke baan Velp binnen, ons op een opschrift aangeprezen als ‘zilveren dorp in het groen’. Dit kan niet mis gaan! Enkele straten verder en midden de woningen van de meer begoede burgers, bereiken we Rozendaal en het duurt geen drie kilometer vanuit de start of we lopen door nog jonge loofbos. Het parkoers is lekker golvend, lijkt wel belgisch. Langzamerhand gaat het bos over naar naaldbomen met een ondergroei van ‘klokkebeesen’ zoals wij dat noemen. We krijgen ook een eerste malse buitje te verwerken. Verder valt het ons op dat de bepijling bevestigd is op losliggend hout en vrijwel nooit in bomen is geniet. Nederlandse wetgeving? Het naaldbos gaat langzaam over in open ruimte begroeit met hoge, gele grassen en heide. De eerste schitterende vergezichten worden ons aangeboden. We lopen hier door het Nationale Park Veluwezoom en dat zal voor het overgrote deel van de dag zo blijven. Onze fietsende begeleider (Pieter ?) komt zijn eerste praatje maken en meldt trots dat er meer dan 500 deelnemers zijn. Schitterend toch. De eerste 12km tot de soeppost zijn zo mooi en zo gevarieerd dat ik verbaasd ben reeds twee uur aan het lopen te zijn. De tijd vliegt als je geniet. Gezeten op een paar houtblokken drinken we ons bekertje leeg. Merkwaardig dat de eerste afvaller zich hier al meldt, zo moeilijk was dit deel van het parkoers nu ook weer niet. Maar ja, een slechte dag kan altijd, zelfs voor de best geoefende wandelaar.
Na deze eerste rust mogen we meteen terug de golvende open ruimte in. Er staan prachtige mastodonten van naaldbomen, al-dan-niet gehavend door stormschade. Een uit de kluiten gewassen longhorn stier stapt loom langs de rand van ons pad. Hij gunt ons gelukkig geen blik waardig en graast rustig aan de rand van een plas. Als we een zanderige ruimte bereiken kirt Linda vrolijk ‘Radio Kootwijk’! We mogen meteen een zandbergje afdonderen en linksweg draaien. Hier blijf ik pal staan – koude rillingen lopen over mijn rug – dit is niet te geloven, dit heb ik nog nooit gezien. Recht voor ons ligt een zanderig valleitje, een zand-canyon eigenlijk, begroeit met plukken heide en enkele spaarzame berken en naaldboompjes. Aan weerszijden zijn de hellingen meestal volledig bedekt met heide soms ook met korstmossen en grassen. Het spel van de vele wolken met het sporadische zonlicht geeft het geheel honderden kleurschakeringen. Zelden heb ik zo iets moois gezien en we mogen er ruim één kilometer van genieten, dromend terwijl we door het rulle zand baggeren. Ik hoor een paard in galop naderen ...ben ik dan toch echt in de Far-West ?
Wie canyon zegt, denkt heuvel en er volgt inderdaad een leuke klimpartij tot helemaal boven de Posbank. Gaandeweg wordt de horizon breder en indrukwekkender. De vele paars-bruine heideheuvels, dooradert met gelige wandelpaden, zijn een uniek dekor. In de verte Rheden en één rokende schoorsteen, net een beeld uit de vlaamse film Pallieter.
Vanaf de top van de Posbank mogen we over stevig golvende paden richting Rheden en de grote rust stormen. Willy T. vertrekt net als wij er aankomen en steekt zijn duim in de hoogte – ‘lekker eten’, roept hij. En inderdaad, in een nog drukke maar ruime en mooie zaal, is er voor elk wat wils. Een kom soep en een broodje gaan er gewillig in na de eerste 22km die echt boeiend waren. Een klein halfuurtje later vertrekken we vol verwachting voor het tweede deel van deze tocht. We verlaten snel Rheden en mogen meteen een paar kilometer zachtjesaan klimmen tot helemaal boven de canyon, zoals Rob later vertelde het hoogste punt van de Veluwe. Het is vrij stevig werk, alhoewel je het nauwelijks merkt. Er zit geen meter vlak in maar het is bosrijk met tussendoor prachtige vergezichten, dit wordt je nooit beu. Ook onze fietsende begeleider houdt er de sfeer in, mensen toch wat is dit plezierig. Als we bij het oude kerkhof van Rosendael komen begint het terug te regenen en helaas zal dit buiïg weertje duren tot het einde. Een lange afdaling brengt ons aan de koffiepost bij het kasteel van Rosendael. Hier heel wat bekende Nederlandse stappers die allemaal vriendelijk gedag zeggen, echt de sfeer van de grote dagen. Er blijven zo’n 11 kilometer te gaan en dat zien wij goed zitten!
Meteen na de rust rondden wij het kasteel middels een paar stevige en, wegens de boomwortels, technische heuveltjes. Hierna volgt een schitterende kaarsrechte kasteellaan, te herkennen aan de dubbele bomenrij weerszijden het bospad. Net voor we meer open terrein betreden vind ik Linda niet meer wegens een wederzijdse plaspauze. Is zij nu voor of achter mij – het duurt even maar na een paar minuutjes is het wandelkoppeltje terug verenigd. Bij een verstrooiterrein (vreemd woord niet) krijgen we nog een appel die echt lekker en sappig smaakt. Nog een zestal kilometer. We stappen verder hoog boven de snelweg de Koningsheide binnen, in feite een ruim naaldbos. Hier draaien we lustig rondjes rond een verkeersknooppunt van autowegen. Zo bereiken we stilaan randje Arnhem ter hoogte van een ruime sportinfrastruktuur. Het laatste kwartiertje, in het donker, is het straatjes lopen in het aangename gezelschap van onze fietser en om 17:45 bereiken we terug de Hogeschool.
Binnen mag niet gerookt worden en dus staat Rob er buiten eentje te verbranden. Aartje en hij hebben op ons gewacht. Dit vinden wij reuze. Rob gaat galant ook gelijk drinken halen en we praten nog zo’n halfuurtje na over ...het wandelgebeuren natuurlijk. De beide koppels hebben duidelijk gelijklopende interesses, meningen en plannen voor 2006. Rond 18:30 verlaten we de Hogeschool, nemen afscheid van onze wandel-meeërs en kan de terugweg naar huis worden aangevat. Het is 20:45 als we in Hemiksem aankomen. Nog wat eten, de foto’s verwerken en het is bedtijd. Intussen natuurlijk al bekeken wat Rob reeds op wandelmee heeft gezet.

WS78 jullie hebben nu ook in België een fanklubje. Er zijn voorlopig nog maar twee leden maar wij raden alle belgische wandelaars die graag een stevige tocht stappen intussen genietend van puur natuur, ten stelligste aan met ons mee te komen.
En Aartje en Rob, bij een volgende gelegenheid trakteren wij op een lekker schuimig bruintje!!

Patrick & Linda Vanderstukken-Minne

P.S. Wij hopen dat Erik een fiets kan vinden die WS78 bestand is !!!







































Wandelverslag: Patrick en Linda Vanderstukken-Minne

25-02-2006
WS'78
De Valouwetocht

Na een echt hectische werkweek is het eindelijk weer zaterdag en dus wandeldag. Het voor ons toch wel redelijk verre Lunteren is vandaag de startplaats voor de volgende WS78 tocht. Mijn vrouwtje komt iets voor de wekker van 6:00 uit bed voor een strategisch wel erg goed geplande plas. Ik volg even later stommelend de trap af. We nemen rustig onze tijd bij een eerste kopje koffie en gaan rond 7:00 de deur uit. Het is nog stil in ons straatje en een gure noordenwind blaast ons meteen wakker. Het wordt een voorspoedige rit over Breda, Utrecht en randje Ede. Vanaf afrit Lunteren brengen de startpijlen van WS78 ons feilloos naar de vertrekzaal. Alhoewel het nog maar 8:40 is (een nieuw tijdsrekord voor deze belgen !), zien wij al een hele horde wandelaars starten. Daarbij hebben zij het centrum van Lunteren letterlijk met auto’s volzet en het vergt van ons een paar sluwe vossestreken om toch nog een plaatsje dicht bij de start te versieren voor ons karretje.
Bij binnenkomst van de zaal ontmoeten we nog net Rob & Aartje. Een kort praatje,zij gaan van start en wij naar de inschrijftafel. Het is nog erg druk in de zaal en we besluiten eerst een koffietje te drinken alvorens bij de wachtrijen voor het inschrijfbureau aan te schuiven. Bij het overlezen van het parkoers bekijk ik ook even de achterflap van het dokument. Coos Verburg legt vandaag haar 10.000 km voor WS78 af. Van ons natuurlijk ook van harte proficiat en nog vele kilometertjes erbij. Plots valt mijn oog op een artikeltje ‘België over WS78’ en lees mijn eigenste kommentaar op de tocht in Dordrecht. Ik toon blij verast dit tekstje aan Linda. Ja, die twee Belgen zitten hier toch wel bij te glunderen hoor! Na het plegen van de nodige formaliteiten voegt Peter uit Eindhoven zich bij ons. Net als in Breukelen zullen wij vandaag een wandeltriootje vormen. Nog even handjes schudden met een paar WS78 leden en weg zijn wij rond 9:30.
Langs het stationnetje verlaten we vrij snel het stadje, lopen een kort stukje door het Buurtbos Lunteren en draaien dan de open vlakte in. Het is nog vrij koud, wollen muts en dito handschoenen zijn meer dan welkom. Bij het landgoed Kernhem en zijn fraaie molen draaien we het Edese bos in. We lopen over de zanderige maar toch vanwege de vrieskou vrij harde, ondergrond. Naald- en loofbomen wisselen elkaar af. Wanneer we een mooie kasteeldreef, met weerszijden dubbele bomenrij, bereiken weten we de soeppost vlakbij. En inderdaad, randje Ede doet een garage dienst als rustpost. Het is er al vrij rustig, de meeste zijn hier al voorbij.
We drinken ons bekertje leeg en vervolgen onze weg. We duiken meteen terug het Edese bos in, ditmaal over zeer brede paden tot aan de Ede & Ginkelse Heide. Terwijl we door de heideplantjes in winterslaap lopen genieten we van een schitterend vergezicht over de rondom liggende bossen. Wat verderop geschiedt het onheil. Een medewandelaarster struikelt over één van de vele luchtwortels, valt en komt terug overeind met een bloedende onderlip. Gelukkig zal het voor haar meevallen en kan ze haar weg vervolgen. Stilaan gaat het parkoers weer over in meer bosrijk gebied. Ik wil nog een paar foto’s nemen van een fraai laantje maar mijn digitaaltje weigert elke dienst. Ik foeter en stap pissig verder, bedenk wel dat Rob vandaag de fotograaf van dienst zal zijn voor wandelmee.be en .nl. We maken een weidse lus rond camping ‘de wije werelt’ en bereiken, in het gezelschap van ‘bezemwagen’ Pieter het centrum van Otterlo waar we na 21,435 km onze centrale rust hebben. Behoudens het fototoestel loopt het voor ons drietal vlotjes. Bij een kop verse groentesoep en een boterham slaan we een babbeltje met een aantal bekenden.
Een klein halfuurtje later zijn we weer op pad. We verlaten meteen Otterlo voor enkele stroken door open veld gevolgd door lange rechte wegen randje Roekelbos. Na het dwarsen van een drukke baan mogen we terug het Edese bos in en stappen flink door over brede zandpaden, opvallend met telkens een asfalt fietspad aan één kant. Plots de aanduiding van een omleiding. Door een poortje stappen we het Wekeromse Zand binnen en dienen houten paaltjes met rode kop te volgen – een ‘last minute’ parkoersstukje ? Het is anders wel een prachtig halfopen bos even later gevolgd door een open stuk volgroeid met heide. Waar we de rode paaltjes verlaten volgt het mooiste stukje van het parkoers. We stappen een licht golvende open vlakte binnen. Volgen een vrij zanderig pad tussen heideplanten en zandplaten waarop soms alleen maar rossig-rode mossen kunnen gedijen. Het uitzicht over de opeenvolgende zandplaten onder een stralend blauwe hemel is echt uniek en we genieten met volle teugen. Na het verlaten van dit moois, middels een uit de kluiten gewassen draaihek, bereiken we dra de koffiepost (km 32,255) aangemonsterd door een kleine kudde schotse highlanders. Met hun lange haren lijken het net flower-power koeien!

Er restten ons nog ruim 7 km tot de aankomst. Het eerste deel zullen we vooral door het Edese Bos lopen tot aan de fruitpost. Hier pikt Erik ons op en samen met hem lopen we babbelend en lachend door het Buurtbos Lunteren, langs de uitkijktoren ‘de Koepel’ (ter nagedachtenis van de oprichter van het bos), en een paar straatjes. Het is net 17:00 als we de aankomst bereiken. Bij een paar biertjes wordt er druk nagekaart met bekenden en minder bekenden. Twee dametjes die voor het eerst bij WS78 lopen vragen ons om meer informatie, die wij graag geven. Peter, Rob & Aartje nemen afscheid en wij zoeken ons karretje terug op. Het is intussen al ruim 18:45. Ja, bij WS78 daar voelen wij ons thuis! Erik, Pieter, Henk en de anderen, jullie zijn een reuze groep. Dit was weer een heel mooie tocht waar wij hebben van genoten. En die 584 deelnemers die hebben jullie echt wel verdiend.

Patrick & Linda Vanderstukken-Minne







































ZATERDAG 7 OKTOBER 2006
Wandelverslag: Patrick en Linda Vanderstukken-Minne
WS'78
De Muiderslottocht

Donderdagavond klaagt Linda opnieuw over rugpijn. Ik zie de bui al hangen en inderdaad, ga jij maar alleen wandelen zegt ze, ik hou het bij fitness vandaag. Ze weet, de roep van WS78 klink als het zoetgevooisde gezang van een zeemeermin in ondiep Hollands water in mijn oren. Hier kan ik niet aan weerstaan! Temeer daar wij van de tocht in Bussum heel veel verwachten. We waren eerder al in het naburige Huizen en dat was een meevaller geweest.
Ik dus op mijn eentje op weg bij triestig regenweer over de Antwerpse ring richting Breda. Vanaf hier echter mooi weer en witte wolkjes aan de hemel tot voorbij Utrecht. Bij afrit Eemnes begint het opnieuw te regenen en dat blijft zo tot aan de startzaal, netjes gepijlt door WS vanaf afrit Bussum. Iets na negenen stap ik de voetbalkantine binnen, de meute is al onderweg. Wordt meteen door het bestuur begroet met een krachtig en grappig ‘goede morgen halve belg’. Is vandaag wel héél toepasselijk. Lidgeld betaalt voor dit jaar, nu horen we er echt bij. Nog een babbel met Iris die zich flink bezeerd heeft bij een val in Seefeld. Spoedig herstel gewenst meisje. Een kop koffie (€ 0,70) en weg zijn wij.
Het is fris en winderig maar dat kan de pret niet drukken. Eén straatje ver en we lopen al door een park. Het is er honden-uitlaat-uur. Ik moet effe wennen aan de krijtpijlen die soms wat verregent zijn. Gelukkig hangen er verderop ook veel witte papieren pijlen. Aan de rand van het park … waauw een schitterend heidegebied ontrolt zich voor mijn verbaasde ogen. In de verte bossen en een knots van een kommunikatietoren. Wij mogen meteen dwars door deze pracht, ja dit is WS78, onmiskenbaar. Randje bos en net voor het Ecoduct moet ik lachen. De voetgangers hebben een erg ruime doorgang, op het ruiterspad staat een klaphek, enkel voor jumpers ?
We wandelen over het ecoduct met een prachtig uitzicht over een golfbaan aan de ene kant en puur natuur aan de andere kant. Stappen het Spanderswoud binnen, nou ja woud …bos had ook goed geklonken hoor. Het is er in elk geval prachtig. We ruilen het woud voor het Fransche Kamp en opnieuw heide. Het parkoers blijft een mengeling van bos en heide en het zonnetje doet haar best, heerlijk is dit. Zo bereiken we Bussum. We lopen het stadje binnen over prachtige lanen en langs statige herenhuizen, het lijken meer prote landhuizen, oud en nieuw door elkaar. Moeten ook een paar keer dwars door wegenwerken …dacht dat de verkiezingen hier al voorbij waren!
We lopen voorbij het station en door modernere buurten terug het stadje uit. Een parkje langs een dichtbegroeide beek zet ons af midden de weilanden en leidt naar de eerste rust. Dit is zowaar een binnenrust in een hoeve nu eigendom van Natuurmonumenten (het broertje van Natuurpunt in Belgie). Hier staan zowaar een vijftigtal stoelen zodat we even kunnen pauzeren bij ons kopje tomatensoep. Een eerste keer een praatje gemaakt met de jubilaris van de dag, proficiat Henri met je 10.000 WS kilometer.
We trekken verder door de natuur van het Naardermeer. Een heel lang pad tussen bos en sloot volgen we nu. Hoog boven ons zweven grote gladde vogels haast geluidloos door het zwerk …Schiphol is blijkbaar niet ver meer. Loop voorbij een huis met tuin waar je voor € 0,70 koffie kan krijgen. Hoor roepen – waar is Linda ? Bekende gezichten uit Noordholland. Even wat bijkletsen. Het parkoers blijft open en groen. Heel in de verte ligt een stadje met fraaie kerktorens, geen idee waar we zijn. Als we een dijk opstappen krijgen we een heuse storm over ons heen, wind en regen, een gevecht met de regenjas en de elementen. We bereiken de A1, steken de Vecht over en lopen onder de drukke autobaan door. Dit is randje Muiden. Lopen door een park en langs een gracht fraai afgezoomd met hoge bomen. Bereiken de grote rust in de plaatselijke voetbalkantine, we zijn halfweg.
Het druppelt nog even als we terug vertrekken, de regenjas moet een laatste keer aan. Passeren een ronde middeleeuwse burcht De Batterij genaamd en lopen middels enkele trapjes de dijk op. Hebben een prachtig uitzicht over het IJsselmeer, een jachthaventje en het Muidersslot even verderop. Lopen middels een smal brugje het stadje binnen. Heerlijke steegjes, fraaie geveltjes soms in trapjesstijl, statige boten op een kanaal. Jongens wat is dit mooi en zo oerhollands. Middels een parkje en langs het water lopen we rond het Muidersslot, nu aan de overkant van een brede gracht. Wat zich hier afspeelt is onwaarschijnlijk. Ik blijf maar staan kijken, heb nog nooit zo veel verschillende eeuwen menselijke ‘beschaving’ in één plaatje gezien. Stel je even voor. Tussen twee middeleeuwse kastelen liggen een fiere driemaster en moderne jachten zij-aan-zij. Jumbo en andere jets komen konstant aanvliegen. Als klapper op de vuurpijl een schotelantenne vastgemaakt aan de toren van het Muidersslot. Dit is onwaarschijnlijk, ik krijg er maar niet genoeg van, het beeld brand op mijn netvlies.
Maar we moeten verder. Lopen een dijk op tussen gracht en polder. De schapen die op ons pad liggen verroeren van geen vin. Ik stop mijn vingers diep in hun zachte wollen vacht, ze hebben daar geen enkel probleem mee, speciaal. Hier begint ook het ‘klunen’, telkens twee trapjes op, twee trapjes af. Vanop de zonovergoten dijk zullen we het eerstvolgende halfuur een schitterende ervaring rijker worden. Links ligt het Ijsselmeer met zijn veelheid aan watersporters, groene eilandjes en enkele windmolens, rechts de weidse weilanden van de vlakke groene polder. We zijn nog met z’n drieen en lopen te genieten dat het een lieve lust is. Ik ben in feeststemming. De boord van het meer is bezaait met grote ronde keien, rotsen eigenlijk waartusen boomwortels zich een weg zoeken. Maak hier een plaatje van …het lijkt net de Kroatische kust, maar dit is dus Nederland. Onwaarschijnlijk. Bij één van de volgende hekjes lopen we dwars door de tuin van een eenzaam huis. Een kortharige windhond ligt aangelijnd midden het pad. De lieve loebas laat zich uitgebreid door mij strelen. Mensen wat geniet ik van deze tocht.
We lopen Muiderberg en zijn watersportcentrum binnen. Is een Vlaming geboren met een baksteen in de maag dan zal dat voor de gemiddelde Nederlander minstens een surfplank zijn! De parkoersbouwer stuurt ons middels schelpenpaadjes rond het dorp en naar de koffiepost bij mensen thuis. Deze etappe hoort bij de mooiste en wonderlijkste die ik ooit gelopen heb.Ik praat nog wat bij met Henri en ga terug op pad. Wat asfalt onder de wandelslof nu, onder de autobaan door en dan dwars door een prachtig aangelegd golfterrein met heel wat waterpartijen, het Naarderbos noemt dit hier. Bedenk dat deze sport er mee zorg voor draagt dat ons groene patrimonium behouden blijft, net als de militaire oefenterreinen in het verre Limburg. Een pad door een smalle strook groen langs een kanaaltje brengt ons naar vestingstad Naarden. Onderweg verkoopskantoren gezien van zowat alle automerken die ik ken. Naarden dus en een pad tussen Vecht en gracht anex betonnen omwalling van het stadje. Op de Vecht een zwanenfamilie druk in de weer met hun toilet en sierlijk voorbijglijdende roeiers. Haal een drietal wandelaars in waarvan het vrouwtje de kilometers begint te voelen. Verlaten de vesten voor enkele idylissche achterafjes door de buitenwijken van het stadje. Een grachtje loopt kaarsrecht door de weilanden. Ik tel niet minder dan 5 reigers over enkele meter, turend naar het water als vissers naar hun dobber, prachtig.
Bereik de laatste rust bij zwembad De Lunet. Een appeltje voor de dorst, nog een kleine 4 km. We zullen het nu wel gehad hebben denk ik. Dat is zonder WS gerekend. Eerst wat huisjes kijken over laantjes met ruim begroeide grachten in het midden. Plots trapjes af – hier ligt warempel een pracht van een park met waterpartijen een tiental meter lager dan de huizen. Heerlijk rustig lopen is het hier bij valavond en feest tot het einde van de tocht. Een paar straatjes en ik loop uitgelaten de startzaal binnen. Feliciteer het bestuur en de parkoersmeester, dit was een parel van een tocht. Jammer dat er slechts 344 deelnemers waren, de afwezigen hadden weer eens ongelijk.Voor de wandelaar was dit een heus feest maar de bouwers van de volgende WS parkoersen wezen gewaarschuwd – de lat ligt meteen al héél hoog!
Praat bij een pilsje van de tap wat na met Iris en loop blijgezind terug naar mijn karretje. Wissel van schoenen, even Linda bellen, klap de koffer dicht …shit mijn autosleutels liggen IN de koffer !!! Loop terug naar de start. Erik belt ANWB, die kunnen niets doen zonder opdracht van het belgische Touring. Thanks Erik , ik bel die wel effe en red me wel. Binnen het halfuur staat er iemand van ANWB, helaas krijgen we de auto niet open. Heb drie opties, ruit breken, Linda laten overkomen met reserve sleutels of naar huis sporen. Ik kies voor het laatste. Bel Linda, heb héél weinig tijd om de laatste Amsterdammer naar Antwerpen te halen. Kan geen ticket kopen want heb geen munten meer voor de automaat, dan maar zwartrijden. De treinconducteur is eerst nors maar begrijpt de ernst van mijn situatie en legt mij haarfijn uit welke treinen ik dien te nemen. Heb in Amsterdam 7 minuutjes om de laatste trein te halen. Doe opnieuw mijn verhaal en het lukt zonder boete. Zowel de mensen van Touring als van ANWB bellen mij nog op om te vragen of ik het red. Ja hoor en bedankt lieve mensen allemaal voor de service. Iets voor middernacht staat Linda op het perron van het Antwerpse Centraal station. Goede avond verloren zoon, zegt ze lachend, er ligt een rode loper voor je uit! Is natuurlijk niet voor mij maar er heeft een modedefilé plaats in de ruime stationshal. We pikken nog een pizzaatje mee in de Koekestad en zijn om 2:00 in de ochtend thuis. Amaai wat een avontuur. Morgen sporen we de omgekeerde weg met reservesleutels!









































21-10-2006
WS'78
Kampinatocht Oisterwijk

Er zijn een hele trits boeiende afstandstochten in Belgenland vandaag. Gelrode, Ophasselt, Warsage om maar deze te noemen. Toch kiezen wij opnieuw voor Nederland want de kombinatie WS78 en Kampina dat belooft vuurwerk te worden!
Nog voor achten gaan we de deur uit en rijden bij een rustig doch bewolkt weertje richting Breda. Net voorbij de afslag Galder komen we in wegenwerken terecht, iedereen netjes over de pechstrook. Kunnen we rustig bekijken hoe een tiental ‘werkers’ naar die éne zielepoot staan te kijken die wel echt iets doet! Voor één keer print ik de route niet uit want Oisterwijk weet ik echt wel liggen. De afslag van de autoweg die wij nemen is blijkbaar niet diegene die men bij WS in gedachten had want er hangen geen pijlen en dus …draaien we een paar rondjes door het nog stille dorp. Toch bereiken we net na negenen het startlokaaltje.
Louis uit Wechelderzande vertrekt net, er zijn dus minstens 3 Belgische deelnemers vandaag! Een praatje aan de inschrijftafel, het obligate kopje koffie en weg zijn wij. Henk vergezelt ons met de fiets door de straatjes van het nog slapende stadje. Dra stappen we de Oisterwijkse bossen & vennen binnen. Dit wordt een echte vennentocht. Het Esschenven is al meteen een pareltje. Een reeds hoogstaand zonnetje strooit er kwistig met licht, het feest kan beginnen! Wat verderop het Staalbergven, deels uitgebaat als rekreatiegebied, maar nu stil en verlaten. Aandachtig lopen moet je hier wel vanwege de vele boomwortels die omhoog steken uit het mulle zand.
Bij Bowling Boxtel en de Finse boshutten komen we op bekend terrein, hier wenkt de Kampina. Het eerste stukje is nog jong bos. Geleidelijk aan wordt het landschap meer open. Een lang recht pad stuurt ons tussen vennen en rozige heide. Ruime plassen kunnen vakkundig ontweken worden. Af en toe steekt er een stormachtige wind op. Deze zorgt ervoor dat de lucht steeds blauwer wordt. Wat een heerlijke wandeldag! We stappen de immense open ruimte in. Gelig helmgras voert hier de boventoon. Een verdwaalde berk of jonge eik staat als een baken de wind te trotseren.
Aan de overkant van de vlakte bereiken we de Zandbergsvennen, die meer op moerasjes lijken. Een paar plukjes bos, met bomen afgezoomd weiland en we staan terug in de bewoonde wereld. Na zo’n 11km genieten bereiken we de soeppost waar het al erg rustig is.We ‘nemen er vijf’ op een bankje en gaan terug op pad. Eerst opnieuw door de weilanden en dan terug de hei in. De kudde wilde paarden houdt ons even gezelschap maar negeren ons verder straal.
Prachtige dreven door meer bosrijk gebied krijgen we nu onder de wandelslof geschoven. Het slingerende paadje langs het idyllische beekje (de Beerze ?) is ons niet onbekend. Bij het Banisveld moeten we even het asfalt op. In de verte loopt blijkbaar viervoetig gezelschap. Ja hoor, een kudde zwarte en bruine runderen doet er zich te goed aan de vele eikels. De dieren hebben een nog prachtig gave wintervacht. Ze storen zich nauwelijks aan onze aanwezigheid wel onder het motto – blijf van mijn lijf! Vanaf hier gaan we grasdijkjes lopen.
Is het lager gelegen gebied in den beginne moerassig, het gaat spoedig over in een heuse gracht. We dwarsen één van de weinige asfaltwegen voor vandaag en stappen het Dal van de Beerze binnen. Dit is nieuw voor ons. In een grote omtrekkende beweging lopen we rond de natte vlakte. Je ziet de andere wandelaars wel een kilometer voor je uit lopen. Bij het binnenkomen van het dorp merken we Willy op die al aan de terugweg begonnen is. Al valt het leven je nu tegen beste vriend, bedenk dat het alleen maar beteren kan, de moed niet laten zakken dus en doorvechten met de gedrevenheid die we van jou kennen. Bij de allerlaatsten bereiken we de grote rust. De fietsende begeleider die de rij sluit komt de nog aanwezige wandelaars aanporren door te lopen. Gemor alom, wij weten toch echt wel waar we mee bezig zijn en halen 17:30 heus wel. Pieter we missen je vrolijkheid en kwinkslagen heel erg!
We pikken de draad weer op waar we hem gelaten hadden. Lopen spoedig Spoordonk uit en slaan bij de watermolen opnieuw het Dal van Beerze in. Het graspaadje meandert vrolijk met het beekje mee. Een opvallend weelderige plantengroei trekt onze aandacht. Dit is een fraai stukje parkoers dat wij niet kenden. We lopen langs de overkant van de natte vlakte van daarstraks. Een troep witte koeien staart ons liggend aan als een koe …op een wandelaar. Er worden heel wat foto’s genomen. We lijken wel een bende schoolkinderen uit de grootstad op uitstap naar het platteland.
De dijkjes wisselen af met strookjes bos en we bereiken terug onze weilanden van deze morgen. De koffiepost is dezelfde als de soeppost van daarstraks, een luxe voor de helpers die zo minder verhuisgedoe om de oren hebben. Deze keer is het hier wel behoorlijk druk en we gaan dan maar op de grond zitten. Veel bekenden ook, Henri en het groepje rond Hennie & Theo. Deze laatsten zullen onze maatjes worden bij het verder naar binnenlopen net als in Wildert vorige week. Lekker gezellig.
Bij het verzetsmonument draaien we opnieuw de Kampina in. Een paar bosrijke duintjes en daar ligt het Kogelvangersven, voor mij één van de mooiste van het ganse gebied. Het kabaal van kikkers en meeuwen uit het voorjaar heeft nu plaatsgemaakt voor absolute rust en stilte. Een avondlijke zon spreidt schitterend getemperd licht over de dichtbegroeide oevers. Grasplukken nemen gele en okeren tinten aan. Een paradijslijke omgeving. Vennen, bosjes, stukjes heide, dit wordt je nooit beu. We kennen deze stukjes parkoers echt goed en toch is het telkens weer feestelijk genieten.
Een kleine vier kilometer van de eindstreep nog een lekker sappige appel meegraaien, even stilstaan bij het laatste ven dat ligt te schitteren in de avondlijke Indian Summer, we lopen Oisterwijk binnen. Bij aankomst wacht ons een heus ontvangstcomité. Het is van ‘babbelgem’ bij een lekkere La Trappe. Blij weerzien met Peter en zijn maatje. Is altijd een feest als hij er is. Grappen en interessante weetjes wisselen mekaar weer aan hoog tempo af. Alle wandelaars krijgen ook nog een zakje bloembollen mee, aangeboden door een medewandelaar, een zeer geapprecieerd gebaar.
Het is weer tijd om afscheid te nemen van al onze wandelmaatjes. Samen met Peter sluiten we net niet de tent, daar zorgt Frans wel voor. Nemen afscheid van Peter en zoeken ons karretje op. In het straatje merken we een grieks restaurantje op, moeten we toch eens proberen. Jongens, het werd een heerlijke bekroning van een prachtige dag. Warme fetakaas met knapperige groentjes, een lamsboutje uit de oven en dessertje na, Metaxa bij de koffie. De Nederbelgen keren voldaan naar huis terug, nagenietend van dit wandelfestijn.








































25-2-2006
WS'78
Valouwetocht Lunteren
Na een echt hectische werkweek is het eindelijk weer zaterdag en dus wandeldag. Het voor ons toch wel redelijk verre Lunteren is vandaag de startplaats voor de volgende WS78 tocht. Mijn vrouwtje komt iets voor de wekker van 6:00 uit bed voor een strategisch wel erg goed geplande plas. Ik volg even later stommelend de trap af. We nemen rustig onze tijd bij een eerste kopje koffie en gaan rond 7:00 de deur uit. Het is nog stil in ons straatje en een gure noordenwind blaast ons meteen wakker. Het wordt een voorspoedige rit over Breda, Utrecht en randje Ede. Vanaf afrit Lunteren brengen de startpijlen van WS78 ons feilloos naar de vertrekzaal. Alhoewel het nog maar 8:40 is (een nieuw tijdsrecord voor deze Belgen !), zien wij al een hele horde wandelaars starten. Daarbij hebben zij het centrum van Lunteren letterlijk met auto’s volzet en het vergt van ons een paar sluwe vossenstreken om toch nog een plaatsje dicht bij de start te versieren voor ons karretje.
Bij binnenkomst van de zaal ontmoeten we nog net Rob & Aartje. Een kort praatje,zij gaan van start en wij naar de inschrijftafel. Het is nog erg druk in de zaal en we besluiten eerst een koffietje te drinken alvorens bij de wachtrijen voor het inschrijfbureau aan te schuiven. Bij het overlezen van het parkoers bekijk ik ook even de achterflap van het document. Coos Verburg legt vandaag haar 10.000 km voor WS78 af. Van ons natuurlijk ook van harte proficiat en nog vele kilometertjes erbij. Plots valt mijn oog op een artikeltje ‘België over WS78’ en lees mijn eigenste commentaar op de tocht in Dordrecht. Ik toon blij verast dit tekstje aan Linda. Ja, die twee Belgen zitten hier toch wel bij te glunderen hoor! Na het plegen van de nodige formaliteiten voegt Peter uit Eindhoven zich bij ons. Net als in Breukelen zullen wij vandaag een wandeltriootje vormen. Nog even handjes schudden met een paar WS78 leden en weg zijn wij rond 9:30.

Langs het stationnetje verlaten we vrij snel het stadje, lopen een kort stukje door het Buurtbos Lunteren en draaien dan de open vlakte in. Het is nog vrij koud, wollen muts en dito handschoenen zijn meer dan welkom. Bij het landgoed Kernhem en zijn fraaie molen draaien we het Edese bos in. We lopen over de zanderige maar toch vanwege de vrieskou vrij harde, ondergrond. Naald- en loofbomen wisselen elkaar af. Wanneer we een mooie kasteeldreef, met weerszijden dubbele bomenrij, bereiken weten we de soeppost vlakbij. En inderdaad, randje Ede doet een garage dienst als rustpost. Het is er al vrij rustig, de meeste zijn hier al voorbij. We drinken ons bekertje leeg en vervolgen onze weg. We duiken meteen terug het Edese bos in, ditmaal over zeer brede paden tot aan de Ede & Ginkelse Heide. Terwijl we door de heideplantjes in winterslaap lopen genieten we van een schitterend vergezicht over de rondom liggende bossen. Wat verderop geschiedt het onheil. Een medewandelaarster struikelt over één van de vele luchtwortels, valt en komt terug overeind met een bloedende onderlip. Gelukkig zal het voor haar meevallen en kan ze haar weg vervolgen. Stilaan gaat het parkoers weer over in meer bosrijk gebied. Ik wil nog een paar foto’s nemen van een fraai laantje maar mijn digitaaltje weigert elke dienst. Ik foeter en stap pissig verder, bedenk wel dat Rob vandaag de fotograaf van dienst zal zijn voor Wandelmee.be en .nl. We maken een weidse lus rond camping ‘de wije werelt’ en bereiken, in het gezelschap van ‘bezemwagen’ Pieter het centrum van Otterlo waar we na 21,435 km onze centrale rust hebben. Behoudens het fototoestel loopt het voor ons drietal vlotjes. Bij een kop verse groentesoep en een boterham slaan we een babbeltje met een aantal bekenden.

Een klein halfuurtje later zijn we weer op pad. We verlaten meteen Otterlo voor enkele stroken door open veld gevolgd door lange rechte wegen randje Roekelbos. Na het dwarsen van een drukke baan mogen we terug het Edese bos in en stappen flink door over brede zandpaden, opvallend met telkens een asfalt fietspad aan één kant. Plots de aanduiding van een omleiding. Door een poortje stappen we het Wekeromse Zand binnen en dienen houten paaltjes met rode kop te volgen – een ‘last minute’ parkoersstukje ? Het is anders wel een prachtig halfopen bos even later gevolgd door een open stuk volgroeid met heide. Waar we de rode paaltjes verlaten volgt het mooiste stukje van het parkoers. We stappen een licht golvende open vlakte binnen. Volgen een vrij zanderig pad tussen heideplanten en zandplaten waarop soms alleen maar rossigrode mossen kunnen gedijen. Het uitzicht over de opeenvolgende zandplaten onder een stralend blauwe hemel is echt uniek en we genieten met volle teugen. Na het verlaten van dit moois, middels een uit de kluiten gewassen draaihek, bereiken we dra de koffiepost (km 32,255) aangemonsterd door een kleine kudde schotse highlanders. Met hun lange haren lijken het net flower-power koeien!

Er restten ons nog ruim 7 km tot de aankomst. Het eerste deel zullen we vooral door het Edese Bos lopen tot aan de fruitpost. Hier pikt Erik ons op en samen met hem lopen we babbelend en lachend door het Buurtbos Lunteren, langs de uitkijktoren ‘de Koepel’ (ter nagedachtenis van de oprichter van het bos), en een paar straatjes. Het is net 17:00 als we de aankomst bereiken. Bij een paar biertjes wordt er druk nagekaart met bekenden en minder bekenden. Twee dametjes die voor het eerst bij WS78 lopen vragen ons om meer informatie, die wij graag geven. Peter, Rob & Aartje nemen afscheid en wij zoeken ons karretje terug op. Het is intussen al ruim 18:45. Ja, bij WS78 daar voelen wij ons thuis! Erik, Pieter, Henk en de anderen, jullie zijn een reuze groep. Dit was weer een heel mooie tocht waar wij hebben van genoten. En die 584 deelnemers die hebben jullie echt wel verdiend.







































11 FEBRUARI 2006
DE VECHT EN POLDERTOCHT
WS78 BREUKELEN
Toen ik in de loop van de week op de website van WS78 de parkoersbeschrijving voor de Breukelentocht las dacht ik meteen 'dit moet ik gezien hebben'. Vrijdag was voor Linda een zwarte dag vanwege migraine maar op zaterdagmorgen was ze in een mum van tijd vertrekkenklaar. Ik wist meteen dat het voor mijn knoken een zware dag zou worden! Na een voorspoedige rit van zo'n anderhalf uur reden we bij Breukelen de autoweg af. Meteen stond er een eerste startpijl van WS. Feilloos werden we over rotondes en door wijkjes geloodst tot bij een begeleider op de fiets die ons een parkeerplaats aanwees. Dit, zei ik tegen Linda, is het verschil tussen een gemiddelde tocht en een toporganisatie.
We waren net op tijd om de meute te zien vertrekken en toch was het nog behoorlijk druk in de startzaal. Meerdere medewerkers van WS kwamen 'de twee Belgen' begroeten, voorwaar en fijn gevoel. Intussen hadden wij het gezelschap gekregen van Peter (neen niet Heesakkers) uit Eindhoven. Het was lang geleden maar we zouden vandaag nog eens samen een tocht volmaken. Meteen na de start was het al goed raak! We liepen door een mooi park met een laantje knotwilgen als erehaag en dan langs een perfect symmetrisch aangelegde tuin. Daar doemde het kasteel Neijenrode al voor ons op, gigantisch en imposant. We mogen er volledig rondwandelen, voorwaar een belevenis en er zouden er nog vele volgen vandaag. Langs een redelijk drukke baan komen we het dorp binnen met mooie huisjes op het dorpsplein en in de steegjes. Over een ophaalbruggetje bereiken we de Vecht. Randje drukke baan bewonderen we de imposante woningen, koloniale stijl en ronduit schitterend. Peter vertelt dat hier de zéér begoede Amsterdammer een onderkomen heeft gevonden. Dra draaien we de polder in over een net niet vettig paadje met een paar erg smalle bruggetjes. Als we een breder pad opdraaien mogen onze reukorganen genieten van de nitraattoevoer van een aantal boeren aan hun velden. Zo bereiken we Scheendijk, wat voor ons zuidelijke landrotten een belevenis is. Elke woning blijkt een bedrijfje van bootmaterialen te zijn. De vele doorkijkjes zien telkens uit op kleine jachthaventjes, woonboten en andere huisjes (nouja zeg maar huizen) langs de waterkant. Terwijl we verder trekken langs het water richting Loenen, genieten we van het uitzicht op een prachtige kazerne en vele riante villa's. Ik loop constant met het fototoestel in aanslag en ben heus niet alleen. Linda en Peter, die elkaar hiervoor niet kenden, lopen vrolijk keuvelend voor mij uit, ook dat zit dus snor.Zo bereiken we na 10,5km de soeppost. Mensen wat is het hier druk ondanks dat wij pas om 9:20 vertrokken zijn. Pieter 'de bezemwagen' komt aanfietsen en meldt trots dat er 521 deelnemers zijn. Dat hadden wij al in de gaten.

Na het soepje trekken we meteen wat Peter noemt 'het veen' binnen. De parkoersbouwer heeft zowaar een pad langs een gracht eigenhandig uitgehakt om ons een extraatje te gunnen. Niet struikelen over takken allerhande is hier de boodschap en wij vragen ons af hoe de fietsers hierdoor gaan geraken. Blijkbaar is een WS-er van geen kleintje vervaart want ze komen er allemaal met ongeschonden stalen paard voorbij. Als ik van op een houten pontje een zoveelste kiekje wil maken, dans ik prompt de lambada en sta vlugger terug in het gras dan bedoeld was, net zeep zo glad. Linda en Peter gieren natuurlijk! Er volgen nog enkele lange rechte paden dwars door de Loosdrechtse plassen en we kijken onze ogen uit over dit immense natuurgebied. Zo bereiken we de Grote Rust in 's-Gravenland na 20,2km.Mensenlief wat was dit mooi en ondanks het vele water toch boeiend en gevarieerd.

Een kom lekkere snert en een boterhammetje verder gaan we weer op pad. In ons gezelschap ook een goedlachs koppeltje uit het verre Limburg dat wij vaak tegenkomen en waar we nu effe lekker gezellig blijven mee kletsen. Meteen na de rust mogen we langs een poortje los door de weilanden. Het tempo gaat in ons groepje snel de hoogte in tot ons Limburgs vrouwtje protesteer 'omdat ze maar korte pootjes heeft'. Hilariteit alom natuurlijk! Mijn dwerggeitje huppelt echter vrolijk mee en Peter en ikzelf moeten stevig doorbijten om te kunnen volgen, ik was vanmorgen gewaarschuwd! Als we door een bosrijk gebiedje stappen zijn er metalen rasters in de grond verwerkt en gelukkig maar want zelfs met deze erbij is het er behoorlijk drassig. We krijgen ook een tarmacje (zoals JP dat zo mooi zegt) te verwerken langs het zoveelste grachtje net na het doorkruisen van Kortenhoef. Stilaan begint een 'déjà vu' gevoel zich van mij meester te maken, zou ik moe worden ? Zodra we echter over een ruim, licht kronkelend, onverhard pad tussen twee grote meren lopen,neemt het plezier terug de bovenhand. Groot ook onze verbazing als we in de weilanden van 'Wijde Blik' zowaar twee ooievaren mogen bewonderen. Blijkbaar overwintert dit koppeltje hier in Vreeland. Vanuit het dorpje volgen we nog een lang recht pad door de polder tot aan de koffiepost 'bi de boer' na meer dan 31km. We 'nemen er even vijf', gewoon op de grond gezeten want het is er nog erg druk.

Hierna lopen we recht naar de dijk van het Amsterdam-Rijnkanaal, stappen over de ruime brug en mogen even verder een grasdijk op van een ander kanaaltje. We passeren een aantal woonboten wat voor ons een ongewoon gezicht is. Even verder staat, helemaal alleen, een prachtige molen en molenaarshuisje. De zon komt eventjes piepen door vrij donkere wolken. Dit alles levert een idyllisch stilleven op waar ik intens van geniet. We stappen stevig door, terug richting kanaal en de fruitpost. Na de schillen van ons mandarijntje netjes in het vuilzakje gedeponeerd te hebben stappen we op veerpont 'AA' dat ons in razende vaart en over woelige baren naar de overkant brengt. We zullen nu het Amsterdam-Rijnkanaal volgen tot aan de kades van Breukelen. Vele uit de kluiten gewassen binnenvaarders, meestal erts- of vloeistofschepen, varen af en aan. Zo bereiken we na een achttal uren de finish waar Erik deze keer als ontvangstcomité dienstdoet, zijn fiets heeft stand gehouden! Dit moet met gulden letters in de analen van WS komen! Zijn pa en de parkoersbouwer wordt erbij gehaald en gelukkig brengt Peter drank voor Linda of het kind kon ter plaatse omkomen van dorst. Hollanders en Vlaming staan het hier samen uit te leggen, ik ben in mijn sas. Als ik Erik vertel over de startpijlen en hoe knap ik dat gedaan vond zegt hij fier 'dat was ik met mijn pa'. Eerlijk, dat schouderklopje was verdiend. Blijkt de pa ook nog éne Carlo Pittoors in België te kennen ons eveneens welbekend van menige tocht in het zuiden. Wat is de wereld toch klein.

We geraken weer moeilijk weg want er is zoveel te vertellen. We nemen afscheid van Peter die met zijn honderden interesses en weetjes ook voor Linda een boeiend en aangenaam gezel was. Met een 'tot in Lunteren' van menig medewerker verlaten we het startlokaal. Ook deze keer zijn we uitermate tevreden deze verplaatsing gemaakt te hebben en rond 20:00 staan we terug in de Hemiksemse huiskamer een schitterende ervaring rijker.

WS78 verslagen van Patrick en Linda Vanderstukken-Minne 2005

12 nov 2005

Leerdam

12-11-2005
WS'78
De tussen Lek en Linge tocht

6:00 de wekker loopt af in de K. Debackerstraat 17 – we beginnen aan dag twee van onze trilogie. Deze brengt ons naar WS’78 die vandaag in Leerdam een 40km organiseren in het kader van hun winterserie. Zelfs door een ‘lokale’ omleiding van zo’n 10km laten we ons niet uit het lood slaan en staan netjes om 9:00 in het startlokaal ‘Het Dak’ voor de ‘tussen Lek en Linge-tocht’. Net op tijd om een horde hazewinden te zien wegstormen al betrof het de eerste dag van het jachtseizoen. Lachend bedenk ik dat wij nu rustig een plaatsje kunnen uitzoeken voor een kopje koffie. Gezien wij voor het eerst bij deze vereniging deelnemen krijgen we vakkundig uitleg over hoe de tocht verloopt, voorwaar een gunstig voorteken. We ontmoeten ook Peter uit Eindhoven die we lange tijd niet meer gezien hadden. Hij is zeer verbaasd hier Belgen tegen te komen, maar ja ... ons kan je ook overal verwachten.

We verlaten de startzaal en het stadje door een paar wijkjes waarvan vele huizen met hun voetjes in het water staan. Dit vinden wij wel mooi. Vrij snel bereiken we het open veld en inderdaad ... deze tocht kan je best samenvatten als wandelen langs water, wilgen en weilanden. Behoudens enkele boerderijen randje Schoonrewoerd en het stukje drassig bos,
met al-dan-niet geknotte, wilgen en lekker glibberige bruggetjes over de grachten, bij Over-Heicop is het 10,215 km www. Zo bereiken we de boerderij van de familie Kool voor een lekkere beker ... koolsoep. Helaas geen toilet of rustbankje, Linda kijkt bedenkelijk.

Wanneer we een paar km na de rust in een bos met ... wilgen een bankje vinden ‘pakken we er 5’ zoals Linda dat zo mooi kan zeggen. Iemand van de organisatie fietst ons voorbij en heeft even tijd voor een praatje. Dit zullen we vandaag meer doen en wij stellen het ten zeerste op prijs. Een viertal mensen volgen de wandelaars met de fiets en nemen ruim de tijd voor een babbel af-en-toe,tof hoor. Het parkoers valt ons een beetje tegen want nogal eentonig. Als we kort na de middag langs de snelwegen lopen staan daar toch wel lange files richting Utrecht en dat op een zaterdag en met de hoge brandstofprijzen! Dit zijn voorzeker geen zuinige Nederlanders.We bereiken Vianen en lopen meerdere km door de industrieterreinen en woonwijken van het stadje tot we de grote rust in de lokale tennisklub bereiken na 20,985 km. Hier is de soep op en het wordt dus elke een broodje kaas en een colaatje.

Kort na het terug vertrekken bereiken we het Merwedekanaal dat we ruim 2km volgen, wel water dus maar geen wilgen, voor even maar. We verlaten het water en lopen richting Hei & Boeicop waar we in café ’t Trefpunt zelf een rustpost inlassen, we hebben er zo’n 26,6 km opzitten. Daarna terug langs weilanden en grachten tot aan boerderij Bikker in Schoonrewoerd voor een kop koffie of een bekertje fris. Dit dorp blijkt ’s zomers een ooievaarskolonie te huisvesten, te zien aan de nu verlaten nesten op de schoorstenen. We verlaten het dorp langs een boomgaard waar hoogstam fruitbomen in ere worden gehouden en bereiken de Diefdijk. Hier nog een laatste rustpost, benedendijks, voor een paar lekker sappige peertjes. Als we vertrekken voor ons laatste stukje beginnen we zowaar te zingen – ‘met de vlam in de pijp scheurt ze over het dievenpad ...’ – ja we zien het nog goed zitten voor ons laatste uurtje.

De zon die af-en-toe door het wolkendek komt piepen besluit langzaamaan haar slaap te vatten en wij krijgen nu het mooiste stukje van de tocht aangeboden. Eerst het natuurgebied Schaayk, benedendijks en ...U raadt het al ... grachtjes en wilgen maar wel heel mooi. Zo bereiken we Leerdam bij vallende duisternis en dat is jammer want blijkbaar loopt er een omwalling rond de stadskern, langs het jachthaventje en daar kunnen we nu niet ten volle van genieten. Een fietsende helper vertelt ons intussen dat er 408 deelnemers waren aan deze 40km. Daar kunnen vele belgische organisatoren alleen maar van dromen, bedenk ik zo. Zo bereiken we het startlokaal met een gemengd gevoel. We vonden het wel een leuke tocht maar nu hoeft deze streek effe enkele maanden niet meer.

In de stad had ik een Argentijns restaurantje opgemerkt maar Linda eet zelden vlees en dus vergeet ik het maar. Als ik vraag waar wij gaan eten zegt mijn vrouwtje echter ... ik heb een leuk restaurantje gezien ... een Argentijns !!! Ik schater van het lachen ... ja, het was héél lekker.

Patrick en Linda Vanderstukken-Minne