Op woensdag 18 november 2020 liepen wij de RS80 tocht vanuit Wassenaar. Hoewel Wassenaar de officiële startplaats was, besloten we de tocht vanuit Voorschoten te beginnen. Met de trein van 6.42 uur waren we via Schiphol naar Voorschoten afgereisd. We hadden nog een vrij-reizen-kaartje en daarmee konden we reizen door na 9 uur of voor half zeven in te checken. Wij deden dus dat laatste. Van station Voorschoten was het een km lopen om op de route te komen. Dat was ongeveer halverwege de officiële route. Rond 8.45 uur begonnen we aan de wandeling. Via het Geestwoningpad, Langs-de-Raephorst en de Horst-en-Voordelaan werd onze ingang tot landgoed De Horsten bereikt. De voorgaande avond hadden we vlak voor het slapen gaan nog bedacht dat we via internet een toegangskaart moesten kopen. Voor ons bedroegen de kosten 50 cent per persoon.
Het landgoed is ontstaan door het aankoopbeleid van prins Frederik der Nederlanden. Willem Frederik Karel, prins der Nederlanden, prins van Oranje-Nassau, ging als prins Frederik door het leven. Hij was een zoon van koning Willem I en Wilhelmina van Pruisen. Koning Willem II was zijn broer. Prins Frederik krijgt zijn opleiding in Duitsland, waar ook zijn militaire loopbaan begint. In 1825 trouwt hij met zijn nichtje Louise van Pruisen. Het paar gaat in Den Haag wonen. Frederik treedt nog op tijdens de opstanden in Brussel in 1830, maar is daar niet succesvol. Ofschoon hij in 1840 wordt benoemd tot veldmaarschalk speelt hij geen vooraanstaande rol in het militaire leven. Hij vervult wel taken bij officiële gelegenheden en hij speelt een belangrijk rol in het leven van de Oranjefamilie als de Grote Verzoener.
Prins Frederik is een vermogend man, vooral door zijn aandeel in de erfenis van zijn moeder en koopt diverse panden en gronden in en om Den Haag. Zo verwerft hij ook de landgoederen De Paauw, Ter Horst, Eikenhorst en Raaphorst in Wassenaar. Met zijn gezin gaat hij na een verbouwing van het landhuis op De Paauw wonen.
Na de toegang tot het park, waar trouwens geen controle op je entreebewijs was, liepen we eerst over bospaden door bosranden. Verder liepen we over het Molenpad. Bijzonder was het dat aan het eind van het pad vermeld stond dat het pad was afgesloten vanwege boswerkzaamheden. Over de Raaphorst liepen we een grote, maar fraaie lus door het bos. Halverwege verlieten we deze lus voor een bezoek aan Theepaviljoen Eikenhorst. Hier kochten we twee meeneem-koffie. Op het naastgelegen grote grasveld waren met zeer ruime tussenafstanden, delen van afgezaagde bomen gelegd waarover een zeil zat en waarop we zittend onze koffie konden opdrinken.
Nu zetten we koers naar de Seringenberg. Na de Raaphorstsloot moesten we het tweede pad afslaan. Door het egale bladerdek was het pad niet zichtbaar. Ook met de GPS lukte het niet om het pad helemaal te volgen. Na de Seringenberg was een parkoerswijziging. Het pad naar de top van de Seringenberg was niet coronaproof en derhalve afgesloten.
De ruim 20 meter hoge heuvel (Seringenberg ) dateert uit de periode na 1791-1792, toen Twent eigenaar van Raaphorst was.
(Mr. Adriaan Pieter Twent was een rijke burgemeester uit Gouda, die aan het eind van de achttiende eeuw doelbewust de omgeving van Den Haag had gezocht om zich aan de landelijke politiek te wijden). Van hem kwam het idee om aan de rand van de oude strandwal, waarop de voorloper van de Rijksstraatweg liep, een zandheuvel op te werpen met bovenop een uitzichtpunt en een kronkelpad naar boven.
De heuvel werd beplant met paarse seringen van het soort dat ook nog eens lekker ruikt. Aan de voet van de heuvel ontwierp Twent een waterpartij met open weilanden daar omheen.
Wie nu via het kronkelige, deels met oude straatstenen verharde pad de seringenberg beklimt, kan aan de seringenstruiken zien dat ze al heel oud zijn.
De onderzijden van de struiken zijn meestal kaal en kronkelig van vorm, de bladeren en bloemen zoeken immers steeds het licht op.
Ieder jaar is het weer afwachten hoe de berg erbij staat. De hoeveelheid vorst, zon en neerslag in het voorjaar beïnvloeden de bloei. Meestal begint de bloei medio mei en duurt ongeveer 14 dagen.
Voordat landgoed De Horst werd verlaten bij het Des Konings Jagt kwamen we nog langs een meer. Toen we bij het meer stil stonden en de routebeschrijving bestudeerden vroeg een dame of we Theehuis Eikenhorst zochten. Het was alweer even geleden dat we bij het Theehuis koffie hadden gedronken. Maar nu ik bezig ben met dit verslag zie ik op de ingetekende route, dat het theehuis aan de overkant van het meer ligt. Over de Papenweg liepen we naar het centrum van Wassenaar. Na de tunnel onder de provinciale weg N44 liepen we door een wijk waar opvallend veel auto's stonden waar in het kenteken de letters CD voorkwamen. Eigenaren van deze auto's behoren tot het Corps Diplomatique.
Het corps diplomatique bestaat uit de functionarissen die hun staat in een bepaald land vertegenwoordigen, zoals ambassadeurs en consuls. Tot het corps diplomatique behoren ook permanente vertegenwoordigers bij internationale organisaties, zoals de Verenigde Naties, de Europese Unie en de NAVO.
In het Park Ter Weer hadden we op een bankje in de zon een rust. Ter hoogte van de Oostdorperweg vroeg Coos of we al door konden steken naar de beginroute. Het laatste traject van de route alsmede het begin van de heen route zal wel niet zo heel bijzonder zijn. We kwamen toch wel aan de 25 km vanwege onze aan- en aflooproute van ieder 1 km. Bij de Princehaven liepen we verder langs het Havenkanaal.
We kregen een fraai zicht op de wit gekleurde Messiaskerk die fraai in het water weerspiegelde. Opnieuw liepen we door de Erik Hazelhoff Roelfzema tunnel ook wel 'Soldaat Van Oranje' Fietstunnel genoemd, maar nu tegengesteld en Wassenaar weer uit.
Sinds 23 mei 2013 is de fietstunnel 'Den Deijl' die onder de N44 door gaat en Wassenaar veilig met Voorschoten verbindt, officieel omgedoopt tot de 'Erik Hazelhoff Roelfzema Tunnel'. Dat gebeurde door burgemeester Hoekema en de weduwe van de Soldaat van Oranje mevrouw Karin Hazelhoff Roelfzema.
Burgemeester Hoekema en mevrouw Karin Hazelhoff Roelfzema onthulden met een heerlijk zonnetje het nieuwe naambord. Mevrouw Hazelhoff Roelfzema zei na de onthulling: "Toen Erik studeerde in Leiden, ging hij altijd op de fiets. Hij zou dit prachtig hebben gevonden."
Uit cijfers blijkt dat de fietstunnel veelvuldig gebruikt wordt. "Zo'n 700 fietsers, voornamelijk scholieren vanuit Voorschoten maken dagelijks gebruik van de tunnel. Het is een prachtige en veilige verbinding tussen de twee gemeenten." zegt burgemeester Hoekema.
Opnieuw betraden we landgoed De Horsten. Het was op de parkeerplaats behoorlijk druk. Alleen ver naar achteren was nog plaats om auto's te parkeren. Wij hadden daar als wandelaar geen last van. Nu liepen we meerdere malen over behoorlijk blubberige en modderige paden. Bij een pad stond zelfs een waarschuwingsbord voor de modder. Na Huize Ter Horst werd landgoed De Horsten verlaten.
Over het Oude Veenpad, een fietspad werd koers gezet naar het volgende hoogtepunt van deze tocht, namelijk kasteel Duivenvoorde. Vanwege het prachtige zonnige weer was het behoorlijk druk met fietsers. Langs de Veurse Straatweg, de provinciale weg N447, stond een bloemenstalletje waar alleen gerbera's werden verkocht middels zelfbediening. Over de Laan van Duivenvoorde werd het gelijknamige kasteel bereikt. Voordat het kasteel werd bereikt dronken we koffie bij de Hof van Duivenvoorde, een kofie-meeneem-lokaal ook wel Take-away genaamd. We aten er een lekkere cake bij.
Iets verder was de kaartjesautomaat. Na betaling kregen we een prachtige toegangskaart met de afbeelding van een oud Hollands tafereel. Als je na het lezen van dit verslag de wandeling met meerdere personen nog gaat maken dan adviseer ik je om allemaal apart een toegangskaart te kopen. Wij gaven op dat we met zijn tweeën waren en kregen toen 1 kaartje die voor 2 personen geldig is. Op de ingetekende route is het een relatief klein traject dat over landgoed Duivenvoorde loopt en voor ons, tweemaal zo duur als de toegang tot landgoed De Horsten. Maar toen we het kasteel zagen, vonden we dit alleen al de moeite waard, zo indrukwekkend was dit kasteel. Toevallig stond net een bruidspaar bij de voorkant van het kasteel. We liepen het landgoed rond en zagen het kasteel ook van achteren.
De Veurseweg werd weer opgezocht en een eind gevolgd. Een paar honderd meter verderop sloegen we af over het Laantje van Van Wissen. Door het landgoed Rosenburgh werd het beginpunt van onze wandeling bereikt. Met de zon in de rug liepen we naar station Voorschoten. Daarna reden we met de trein via Den Haag Centraal en Utrecht CS huiswaarts. Het was een hele mooie tocht geworden. Wij danken de parkoersbouwer en de organisatie hartelijk voor het mogelijk maken van deze tocht in Corona-tijd.
Klik HIER voor de betekenis van de buttons die boven aan dit verslag staan.
Henri Floor |
