Camino Groningen 2019

Op zaterdag 9 november 2019 werd de Camino Groningen 2019 georganiseerd. Aan deze tocht kon alleen deelgenomen worden op uitnodiging. Die wandelaars die het Pronkjewailpad, noordroute, zuidroute of noord en zuidroute dit jaar geheel hadden uitgelopen, kwamen in aanmerkingen. En wij bevonden ons in deze groep. Op vrijdag 1 november 2019 kregen wij de uitnodiging. We waren ingedeeld in groep 2a met een vertrektijd van 9.50 uur. Dat was voor ons veel te vroeg. Met het openbaar vervoer konden we niet voor 9.55 uur aankomen. En dan moesten we om half zes van huis. Na emailcontact werden we ingedeeld in groep 4a met een vertrektijd van 10.45 uur.

De Camino Groningen heeft als beginpunt de Sint Maartenkerk te Middelbert. Toen we daar met de bus aankwamen stroomde de bus vrijwel leeg. Bij een stalletje konden we voor twee euro koffie of thee krijgen en een koek. Wij hadden al op station Groningen koffie gedronken omdat we daar een overstaptijd van 20 minuten hadden. Vrij snel na de start zagen we Sint Maarten op zijn paard zitten. Over het Kerkpad liepen we naar de Borgsloot en net voor Meerstad sloegen we af. Mijn wandelschoenen zaten wat los waarop ik besloot deze vaster te maken. Tevens kon ik een sanitaire stop inlassen. Maar daarna was het wel even doorlopen om bij de groep te komen. Bij Ruischerbrug haakte ik weer aan toen de groep voor een stoplicht stond te wachten.

Het was deze dag aanvankelijk heiig. Daardoor maakte ik geen of minder foto's van vergezichten. We liepen nu in de richting van Noorddijk en sloegen af voor een wandeling door het Edonbos. Voor de Borgsloot boven de Rollen, voorheen Thesingermaar, sloegen we af en volgden deze naar de ingang van het Bevrijdingsbos. We genoten hier, ondanks het sombere weer, van de mooie herfstkleuren. Over het Kinderrechtenpad en het Maple Leaf pad werd de Noaberstee bij de Stefanuskerk bereikt. Hier werd het toilet door menigeen gebruikt. Coos, die eerder al in de Sint Maartenkerk de finishstempel van het Pronkjepailpad in haar wandelboekje had laten plaatsen, kon hier ook het stempel van de Noaberstee in haar boekje plaatsen. Later zou ze in café restaurant De Kostery nog het fraaie startstempel in haar wandelboekje plaatsen.

Hoewel nog niet iedereen in de groep getoiletteerd had, besloot de captain van de groep verder te lopen omdat de vastgestelde tijd zoveel mogelijk aangehouden moest worden. Daarna bezochten we de Stefanuskerk. De dienstdoende "priester" sprenkelde weiwater over onze hoofden bij binnenkomst waarbij door mij wel het fototoestel tegen waterdruppels werd beschermd. Na een asfaltfietspad kwamen we op de Lijzijde uit. In 2018 liepen we hier RD. Nu sloegen we LA. Even verderop sloegen we RA de Stadsweg op. Het nu volgende traject mag niet echt de naam weg hebben want het was meer een bospad langs water. Daarbij moesten we oppassen om niet uit te glijden op gladde stukjes. Doordat sommigen nu langzamer en voorzichtiger gingen lopen viel de groep uiteen. Omdat wij achteraan liepen, hadden wij daar dus ook mee te maken. Toen we op de Ra-weg uitkwamen zei een man met meer overtuiging dan ondergetekende dat we LA moesten, want zo zei hij, we waren al eerder van de GPS route afgeweken. Coos en ik besloten het groepje te verlaten en liepen de route zoals de smartphone aangaf. Toen we bij de Smulcorner aankwamen (ook een pronkjewailpad-stempelpost) zagen we in de verte een vrouw uit Grootegast lopen. Dat zij uit Grootegast kwam wisten we op dat moment nog niet.

Opnieuw werd de Stadsweg opgezocht en even gevolgd. Vervolgens liepen we naar het Roeierspad en volgden het Eemskanaal. Op een bankje zaten twee wandelaars. Op onze vraag of ze ook pelgrims waren werd ontkennend beantwoord. We zagen (vermoedelijk) onze groep weer lopen, wel in de verte. Toch lukte het niet om ze in te halen. Want we wilden nog steeds fotograferen en dat houdt op. Bij de Oostersluisbrug zagen we drie wandelaars voor de geopende brug staan wachten. De officiële route voerde volgens ons over de Aegirbrug. Na het Pioenpark liepen we door Het Blauwe Dorp. Hoe dit dorp aan zijn naam is gekomen vond ik zelfs op google niet. Zelfs niet op de eigen website van het dorp. Ik trof de kleur blauw niet aan in dit dorp/deze wijk.

Na het UMC troffen we meerdere keren wandelaars die de afscheidsceremonie al achter de rug hadden en huiswaarts gingen. De Prinsentuin lieten we rechts liggen, mede omdat het licht regende en omdat er een groep wandelaars uit de tuin liepen. Bij de poort bij de Prinsenhof stand de groep stil. De captain van groep 3B gaf nog uitleg. Daarna liepen we naar Sint-Joris en de draak. Hier zat Sint Maarten op een hoge trap. In processie liepen we rond het Martinikerkhof en betraden vervolgens de kerk. Bij de ingang werden we door Sint Maarten gefeliciteerd met onze prestatie. Toen we in de kerk zaten, bleek dat we naast de captain van groep 3A zaten. Ter afsluiting kregen we o.a. een eierbol. Dit had de vorm van een grote bitterbal en had ook het omhulsel van een bitterbal. Alleen zat er nu dus een gekookt ei in. Na afloop liepen we opnieuw naar Sint-Joris en de draak. Hier troffen we wandelaars van groep 5B. Onder hen was een wandelaar die, net als wij, deze bijeenkomst belangrijker vond dat de WS78 tocht vanuit Spijkenisse. Daarna aaten we nog een pannenkoek op de pannenkoekenboot alvorens huiswaarts te reizen.

Klik HIER voor de betekenis van de buttons die boven aan dit verslag staan.

Henri Floor