Van 12 t/m 14 mei 2018 werd de Ronde van Zuid-Limburg voor de 75e keer georganiseerd. De start was vanuit 'De Spuiklep', het ontspanningsgebouw van de SSOVH (ontspanningsvereniging voor het personeel van de Nederlandse Spoorwegen) te Heerlen. Bij aankomst schreven wij ons in. Coos liep twee dagen want zij wilde op de laatste dag meedoen met een andere aktiviteit. Ikzelf schreef in voor de driedaagse. Op vrijdag 11 mei waren wij in Heerlen gearriveerd en overnachtten in een hotelletje. Op 12 mei reden we tijdig van ons overnachtingadres weg zodat we de auto vlakbij de start konden parkeren.
Om vijf minuten voor acht uur konden we starten. Wij vinden het altijd wel fijn om rustig te lopen en startten daarom enkele minuten later. We liepen in de richting van het station. Ditmaal niet, zoals voorgaande jaren, over de Parallelweg maar over de aangrenzende P&R parkeerplaats. Op verschillende gebouwen waren meer dan levensgrote afbeeldingen geplaatst. Bij het station is nog steeds een grote bouwput en langs de omheining staat een mooi versierd hekwerk.
We staken de spoorlijn Heerlen-Landgraaf tweemaal over. Daarna liepen we door het Caumerbeekdal naar de 225 meter hoge Wilhelminaberg. Tegen de helling is skibaan Snowworld gebouwd. Wij hebben nog meegemaakt dat op die helling een stoeltjeslift was. Tegen we Wilhelminaberg is een trap gebouwd met maar liefst 508 treden. En daar kregen we ook zicht op. Daarna liepen we door het Strijthagenerbeekdal. Daarbij kwamen we langs talrijke vijvers en bij een vijver stonden een hele grote hond die wel 2½ meter hoog was en mooi weerspiegelde in het water. Ook zagen we
kasteel Strijthagen
liggen.
Na 63 jaar steenkoolwinning, werd Staatsmijn Wilhelmina in 1969 gesloten. Wat overbleef was een enorme mijnsteenberg. Deze grootste steenberg van ons land heeft een volume van maar liefst 20 miljoen m³. Afgraven was te veel werk en te duur, dus werd een alternatief bedacht. De Wilhelminaberg bleek een perfecte plek om te skien - in SnowWorld kun je het hele jaar terecht op de overdekte pistes - het bleek ook perfect te zijn voor de bouw van de langste trap van Nederland.
De 508 treden tellende trap op de Wilhelminaberg - 8 treden meer dan De Domtoren in Utrecht- overbrugt 90 meter en is 248 meter lang. Omdat de treden beneden veel breder zijn dan boven (beneden 12 meter, tegen 2 meter boven), lijkt het alsof de trap oneindig is. En eigenlijk voelt het ook wel zo in je kuiten als je naar de top loopt. De trap is dan ook een populaire plek voor hardlopers.
Het beklimmen van de langste trap ter wereld is slechts weggelegd voor een select groepje professionals. Werklieden wel te verstaan. De onderhoudstrap langs de tandradbaan op de Zwitserse berg Niesen (2363 meter) is maar liefst 11.674 treden lang, maar alleen toegankelijk voor onderhoudswerkzaamheden.
Bij de watermolen Strijthagen was op 7 km een verzorgingswagen. We lieten ons een kommetje kippensoep goed smaken. We hoorden een wandelaar zeggen dat hij vond dat er weinig zitplaatsen waren en dat de organisatie aan de hand van het aantal inschrijvingen toch kon concluderen dat meer zitruimte gewenst was. Ik vond dat we blij moesten zij dat de organisatie überhaupt deze driedaagse nog kan en wil organiseren. Om voldoende inschrijvingen te krijgen was het nu ook mogelijk om per dag in te schrijven, Daginschrijving was tot voor kort niet mogelijk.
Verder liepen we en even later staken we de N300 over nabij station Eygelshoven. Deze nieuw aangelegde weg is nog niet voor 100% gereed. We kwamen bij de
Cranenweyer, een groot stuwmeer. Tussen Kerkrade en Eygelshoven door liepen we naar de
Worm
en volgde deze ongeveer 5 km. Daarbij liepen we een kleine 3 km over Duits grondgebied. Ook kwamen we nog langs het voormalige
gehucht Finkenrath.
Na
kasteel Rimburg was bij café D´r Eck de grote rust op 17 km. Hier aten we een heerlijke kop eigengemaakte groente- en tomatensoep. En dat voor maar € 3,50. Buiten het café speelde een muziekgroepje.
Na de rust brachten we nog een bezoek aan de Drievuldigheidskerk. Door de buurtschappen Broekhuizen en Op de Hoven. Na de watertoren Rimburg kwamen we weer in Landgraaf. De wandeling door Landgraaf bleef verrassend. Dan weer een stuk door een stedelijk gebied en dan weer natuurgebied. dat we op de laatste rustpost kwamen, hadden we nog een rust op een bakje. Hier zat een echtpaar met hun kleinkinderen. De kinderen waren de doppen van flessen aan het verzamelen, die ze bij het bankje vonden. Ze hadden er al 18 gevonden. Er lagen ook hele vieze kroonkurken, maar die mochten ze niet oprapen.
Op 24 km was de laatste verzorgingspost. Net als bij de eerste wagenrust lieten we ook nu een kommetje kippensoep goed smaken. Het tempo zat er deze dag niet zo in. Dat kwam onder andere ook door het warme weer. Met 26 graden was het warm voor de tijd van het jaar.
In het laatste deel van de route liepen we nog door het Caumerbeekdal. We werden ingehaald door twee 15 km lopers. Een van hen had lintjes van de markeringen aan haar tasje hangen, waarop bij de opmerking maakten of zij de pijlophalers waren. Dat waren ze niet. Maar ze waren heel laat gestart. Ze wisten niet dat de aangegeven starttijd van 8 tot 9 uur ook strikt werd nageleefd. Zij waren rond 11 uur gestart. Zij waren geïnformeerd dat markeringen al waren weggehaald, maar zij vonden toch nog achtergebleven markeringen.
Na bijna 8½ uur lopen werd de finish bereikt. Het was een hele mooie route geworden. Door omstandigheden hebben we de twee/driedaagse afgebroken en zijn zondagochtend huiswaarts gereden.
Klik HIER voor de betekenis van de buttons die boven aan dit verslag staan.
