Eenmaal per jaar organiseert de wandelgroep Wandelen op Dinsdag van de OLAT een tocht naar het buitenland. En dan meestal een tocht net over de grens. Ditmaal was dat een tocht vanuit ´s-Gravenvoeren in België op 25 april 2017 met als eindpunt Teuven. Ik liep toen niet mee. Het leek mij mooi om deze tocht na te lopen. Van een medewandelaar had ik de GPS-route ontvangen. Na het nodige puzzelwerk kon ik 's-Gravenvoeren het beste bereiken vanaf station Eijsden. De aanloopafstand bedraagt ongeveer 4½ km en vanaf Teuven, het officiële eindpunt van de wandeling, is het ongeveer 2½ km naar een bushalte in Slenaken. Ik had nog een vrij reizen kaartje voor deze periode en dat wilde ik natuurlijk niet onbenut laten.
Met zonnig weer werd Utrecht met de trein van 6:39 uur verlaten. Nabij Den Bosch werd het bewolkt en verder naar Maastricht motregende het. En we hadden gedacht dat het vrijwel de hele dag droog zou blijven. In Maastricht brachten we nog een bezoek aan de HEMA om nog een regenponcho te kopen. Toen we in Eijsden aankwamen was het nog wel droog. Om 9 uur begaven we ons op pad. Over de Ingenieur Racourstraat en de Pisartlaan werd Eijsden verlaten. Daarbij kwamen we langs crematorium Walpot. Dit opvallende langgerekte groene gebouw kwam ons bekend voor. Met de Heuvelland4daagse waren wij hier ook al eens langs gekomen.
Mariadorp werd bereikt. We staken de A2 snelweg over. Bij een bankje stopten we even om de jas weer aan te doen. Want het was licht gaan motregen. We kwamen bij de Steenbergweg. Op de weg stond een wit/rood hek met een rond wit bord met rode rand ten teken dat je hier niet in mocht. Er kwam net een fietser voorbij gefietst. Daaruit concludeerden we dat we wel over de weg konden lopen. Het bleek dat de weg voorzien was met een laag grint. En dat was nog niet ingereden.
Het plaatsje Mesch werd bereikt. Langs de Steenbergweg liepen we onder de bomen en die had de motregen vooralsnog goed tegengehouden. Maar nu hielden de bomen op. Bij een bushaltehokje deden we onze regenponcho om. Het was jammer dat het in Mesch motregende, want er was normaliter wel het een en ander te fotograferen. Aan de rand van Mesch, bij Op den Driesch 3, stond een grote boom en van daaronder konden we een paar foto's maken van de boerderij. Mesch werd definitief verlaten over de Pletsgatweg, een betonnen fietspad. We kregen zicht op 's-Gravenvoeren. Maar het duurde nog even voor het centrum van 's-Gravenvoeren werd bereikt.
In 's-Gravenvoeren waren we met de Heuvelland4daagse al eens geweest en we herkenden dan ook verschillende plekjes. We realiseerden ons opeens dat mogelijk geen café open zou zijn. Want het komt nogal eens voor dat deze, zeker op maandag, gesloten kunnen zijn. Bij de eerste mogelijkheid stond dat ze op maandag en dinsdag gesloten waren. Maar Gasthof Blanckthys was gelukkig open. We lieten ons twee Latte Macchiato's goed smaken. Het was hier wel prijzig. De Latte Macchiato's kostten € 3,50 per glas.
Het regende nog steeds toen we het centrum van 's-Gravenvoeren verlieten. Buiten 's-Gravenvoeren liepen we over de Steenbos. Daarbij kwamen we langs Speelboomgaard Voeren. Bij de Steenboskapel hadden we een rust. We hadden trek gekregen. En met de verwachting dat het aan het eind van de ochtend droog zou worden, konden we met deze rust ons onttrekken van een deel van de regenperiode. In de kapel stonden bankjes om te bidden. En achter spijlen stond het altaar. Toen we hier een foto van wilden maken, begon er een muziekje te spelen.
De gemeente Voeren ligt in Belgisch Limburg, dicht bij de grens met Nederlands Limburg. De deelgemeente 's Gravenvoeren is vanuit historisch oogpunt het belangrijkste dorp van de Voerstreek. De naam houdt verband met het riviertje de Voer die het dorp doorkruist, en ook met het kasteel van de Graven van Voeren, dat intussen reeds lang verdwenen is. De huizen zijn langs de rivier gebouwd en vormen een zogenaamd lintdorp. Het dorp telt ongeveer 1400 inwoners (2008).
Reeds in 3000 v. Chr. werd deze streek al bewoond, zoals blijkt uit de archeologie. Men ontdekte dat hier silex of vuursteen werd bewerkt, wat hier veelvuldig in de bodem voor kwam. Men maakte hiervan allerlei gebruiksvoorwerpen zoals messen, schrapers en speerpunten. In de tweede eeuw na Chr. koloniseerden de Romeinen deze omgeving. Op het grondgebied van 's Gravenvoeren lag een landbouwnederzetting, die men destijds een 'villa' noemde. Hier werd graan verbouwd. Tussen 1840 en 1846 vond men bij historische opgravingen in het gehucht Schophem (Schoppem) de overblijfselen van deze villa. De toenmalige burgemeester liet op deze plaats rond 1850 een bidkapel bouwen, de Steenboskapel.
Wat de Steenboskapel zo uniek maakt is dat er voor een groot deel spolia in verwerkt zijn, ofwel delen van de oude Romeinse villa die als bouwmateriaal werden gebruikt. Hierdoor is de kapel van een belangrijke historische waarde. De weg die langs de kapel loopt, bestond ook al als heirweg in de Romeinse tijd.
In de kapel hangt een kleine driehoekige gedenksteen die men, waarschijnlijk omdat men de tekst niet kon lezen, per ongeluk ondersteboven heeft gehangen. Hierop staat Gods naam als het Hebreeuwse tetragram. Daaronder staat nog een Hebreeuwse tekst. De volledige tekst is derhalve: "Jehovah der legerscharen", zoals God bijvoorbeeld beschreven wordt in Psalm 84:12: "Jehovah der legerscharen, gelukkig is de mens die op u vertrouwt".
We liepen weer verder. Nabij de onderdoorgang van de spoorlijn stond het Lynotkruis. We bevonden ons hier ook op de grens van Vlaanderen en Wallonië. Net na de spoorlijn zagen we vier wandelaars in de richting van Warsage lopen. Dat was niet onze wandelrichting. Wij volgden nog even de voornoemde grens. Aan de rand van het Bois de Groensdael kwamen we twee wandelaars tegen. We vroegen hen wat voor wandeling zij maakten. Zij volgden een knooppuntenroute. Na een lange stijging kwam nu een daling. Daarbij hadden we prachtige panorama's.
Ik begon last van mijn rechtervoet te krijgen. Met de Apeldoornse 4-daagse had ik al een blaar aan mijn grote teen gekregen en die leek ver genoeg genezen om weer te kunnen wandelen. We volgden het dalende pad Chemin du Bois du Roi en kruisten weer een spoorlijn. Aan de rand van buurtschap Schophem stond een bankje. Ik bekeek mijn voet en stelde vast dat naast de vorige blaar een nieuwe blaar zich had gevormd. Omdat ik niet zo vaak blaren heb, had ik geen spullen bij mij om een blaar te behandelen. Mede omdat ik niet wist hoe het parkoers verder zou verlopen, bekeken we hoe we naar de dichtstbijzijnde bushalte konden lopen. Vanuit Schoppem of Schophem was het ongeveer 3 km naar Noorbeek.
Volgens de kaart voerde er gedeeltelijk een MTB route naar Noorbeek. Dit bleek een stijgende holle weg te zijn. Omdat het een maandag was en het sombere weer reden er op dat moment geen mountainbikers op dit traject. Op weg naar Noorbeek kwamen ons nog wandelaars tegemoet en passeerden wandelaars ons. Na de Sint Brigidakerk kwamen we net na één uur bij de bushalte aan. Met bus 57, die om 13:04 uur vertrok, reden de naar Maastricht. Dit was grotendeels een fraaie toeristische route. Want we kwamen door de plaatsjes Wesh, Mheer, Herkenrade, Sint Geertruid, Eckelrade, Gronsveld en ten slotte werd Maastricht bereikt. Met de trein reden we verder huiswaarts.
Klik HIER voor de betekenis van de buttons die boven aan dit verslag staan.
Henri Floor
