Op zaterdag 25 februari 2017 organiseerde WS78 de 2e Bekendal en (uiter-)waardentocht. De start was vanuit het Marnix college te Ede. Omdat er ook een 60 km tocht werd georganiseerd, konden we al om 8 uur starten. We liepen allereerst naar het NS station over dezelfde route als we ook vanaf het station naar de start waren gelopen. Aan de andere zijde van het station liepen we naar het voormalige ENKA terrein. Rond de niet afgebroken gebouwen lagen grote plassen water. Later liepen we door de nieuwbouwwijk naar het Hoekelumsche Bosch.
Bij het Monument voor Otto van Wassenaer en Gerrit van Hoogstraten liepen we onder de A12-snelweg door. Op de terugroute kwamen we ook door deze tunnel en toen was hier de fruitpost gesitueerd. Na een leuk smal pad staken we een open terrein begroeid met gras over. Over de Dikkenbergweg en de Franse Kampweg werd landgoed Quadenoord bereikt. In lattenschuur Quadenoord was de soeppost op 8 km. Hier begon de 1e lus van de 40 km. Deze lus was 5 km lang. We besloten door te lopen en de soeppost op 13 km te benutten.
In de tuin op landgoed Quadenoord is een expositie met Afrikaanse beelden. Ook worden er 's zomers workshops beeldhouwen gegeven in de oude kapschuur. Naast de kapschuur staat langs de beek het overblijfsel een oude molen. Van de vele molens die langs de Renkumse Beek stonden is deze als enige overgebleven. De molen is gespaard omdat deze dienst deed als generatorhuis voor het Grote Huis van Quadenoord, dat begin vorige eeuw gebouwd werd.
We volgden de Molenbeek tot het punt waar we de beek en het Renkumse beekdal konden oversteken. We werden hier ingehaald door een snellere wandelaar die in zijn werkbare leven bakker was geweest. Ook de Molenbeek werd overgestoken. Nadat we de doorgaande weg van Renkum naar Bennekom hadden overgestoken liepen we vlak langs de Molenbeek. We kwamen bij een meertje, Zwemvijver voor heren.
Zwemvijver voor heren.
Deze grote vijver in de beek is ooit aangelegd als zwembad met springplank. De heren uit de omgeving van de landgoederen zwommen in de vijver die wel vijf meter diep was. Ook Koning Willem III en de gasten van Hotel Nol in 't Bosch zwommen hier regelmatig. Tegenwoordig is de vijver daar te ondiep voor. Het water zakt niet weg, want vijf meter diep ligt een laag blauwe rivierklei die is gewonnen onderaan de Noordberg. Ook wordt ergens vermeld dat het een wasvijver is. In het Renkums Beekdal kwamen meerdere wasserijen voor. Ook nu nog is er aan de rand van het dal een industriële wasserij gevestigd. Ze maken al tijden geen gebruik meer van het heldere beekwater.
Over een lange vlonder staken we het Renkumse beekdal weer over. Voor ons liep een stelletje, ook wandelaars, waarbij veel foto's van elkaar werden gemaakt. Langs de Molenbeek liepen we nu weer terug naar de soeppost. Dit laatste traject liepen we ook in de 2e 40 km lus. Vlak voordat we bij de soeppost aankwamen, kwam de eerder genoemde snelle wandelaar ons tegemoet gelopen. Hij vond de 1e 40 km lus zo mooi, dat hij hem nog een keer wilde lopen.
Nu begonnen we aan de 2e 40 km lus die ongeveer 19 km lang was. Nu dwaalden we lange tijd door de bossen van landgoed Quadenoord overgaand in de bossen van landgoed Oranje Nassau Oord.
Op de grens van Renkum en Wageningen ligt landgoed Oranje Nassau Oord. Koning Willem III kocht in 1881 landgoed Kortenburg of Cortenbergh voor zijn veel jongere vrouw Koningin Emma en gaf het de naam Oranje Nassau Oord. Hij hoopte dat ze zich hier in het mooie landschap thuis zou voelen, want ze had heimwee naar Hessen, haar geboorteplaats.
Nadat Willem III in 1890 was overleden ging koningin-regentes Emma regeren in Den Haag en gaf ze het vanwege de goede lucht de bestemming sanatorium voor tuberculose lijders. Naast het zomerpaleis werd het gebogen gebouw gebouwd, waarin de patiënten tochtvrij op de veranda's konden revalideren. Nu is het een geriatrisch verpleeghuis met de naam Cortenbergh.
Bij de rotonde bovenop de Wageningse Berg werden de bossen verlaten. we kregen hier zicht op het voetbalstadion van Wageningen en de watertoren waar we voor langs liepen. Het nieuwe arboretum met de naam Belmonte Park werd doorkruist. Daarbij kwamen we nog langs een bijenhotel. In het voorjaar en de zomer is dit een prachtig park, maar nu was er niet zoveel te beleven.
Het landgoed Belmonte werd eind achttiende eeuw gesticht door Thierry Juste, baron De Constant Rebecque de Villars. Hij bouwde rond 1845 een pompeuze villa in Italiaanse stijl op het hoogste punt van Belmonte. Zijn schoonvader kocht stukken grond en uiteindelijk was het landgoed een aansluitend geheel van zeventien hectaren. Jarenlang bewoonden baronnen en baronessen het huis, dat in 1936 in het bezit kwam van Stichting Het Gelders Landschap. Helaas werd het landgoed aan het eind van de Tweede Wereldoorlog verwoest. Van het huis resteerde slechts een ruïne en veel bomen waren zwaar gehavend. Wageningen UR (toen nog de Landbouwuniversiteit) kocht het landgoed in 1951 voor een klein bedrag om haar botanische tuin De Dreijen uit te kunnen breiden.
Het herstel van Belmonte en de aanleg van het arboretum waren in 1954 al zover gevorderd, dat de botanische tuin open kon. Er stonden toen, behalve de oorspronkelijke bomenstrook in het midden van de tuin, alleen nog maar kleine bomen. Loofbomen, want van coniferen en andere naaldbomen bestonden al veel collecties.
De Holleweg werd overgestoken. Ik had hier nog jeugdherinneringen. Tussen mijn 3e en 7e levensjaar woonde ik hier vlak in de buurt. En ik herinner mij dat ik in een winter hier op de Holleweg boven op de rug van mijn vader zat, die op een slee lag en over de sneeuw naar beneden gleed. Niet ver daar vandaan loopt de Rijn en in de winter van 1956 was de Rijn bevroren en liepen we even de Rijn op. Ik wilde graag over de Rijn naar de overkant lopen, maar mijn vader vond dat niet goed.
Over het fraaie Bergpad werd het centrum van Wageningen bereikt. Helaas was het licht gaan regenen waardoor ik minder foto's maakte. Na Hotel de Wereld liepen we door de Hoogstraat, de winkelstraat van Wageningen. Bij Bagels en Beans hadden we de grote rust. We wisten dat bij deze zaak de Latte Macchiato, mijn lievelingsdrank, altijd lekker smaakt. We zagen hier opvallend veel Japanse studenten. In de routebeschrijving stond dat we zelf een rust konden uitzoeken omdat bij café/bar Loburg, de officiële rustpost, maar een kleine ruimte beschikbaar was.
Nadat we de route vervolgde bleek het nog niet helemaal droog te zijn. Langs de fundamenten van een oud kasteel werd het Wallenpad bereikt en even gevolgd. Daarna werd de Grebbedijk even gevolgd. De Grebbedijk is de winterdijk van de Rijn. Nu begon het meest avontuurlijke deel van de wandeling. Nadat we met moeite over een hekwerk waren geklauterd, dwaalden we door de Wageningse Uiterwaarden. Daarbij kwamen we nog langs een voormalige steenfabriek. Met enige flinke stukken met modder kreeg deze tocht definitief het predicaat "WS78 waardig".
De uiterwaarden werden verlaten. NU steeg ons pad even erg steil met de beklimming van de Wageningse Berg. We kwamen weer door het Belmonte Park. Nu liepen we langs de meest zuidelijke kant van het Park en hadden daarbij fraaie panorama's op de Rijn en de Betuwe in. De doorgaande weg van Wageningen naar Renkum werd overgestoken. Nu dwaalden we weer door landgoed Oranje Nassau's Oord. We liepen nu vlak langs het hoofdgebouw. Even verderop kwamen we langs Lusthof De Ommuurde tuin.
Ommuurde Tuin van Renkum
Bij een groot landgoed als Oranje Nassau Oord hoorde altijd een tuin waar groenten voor de bewoners van het huis werden gekweekt. In dit geval was dat voor Koningin Emma en haar gezin, als ze hier 's zomers op bezoek waren. De muur is van deze oude tuin.
Enthousiaste ondernemers hebben de oude traditie hersteld. Ze telen ruim honderd verschillende groenten, kruiden en fruit: moderne, historische en 'wilde' rassen. De geur van verschillende kruiden is een ware ontdekkingsreis. Je kunt de tuin bezoeken en er net als enkele chef-koks je kruiden en verse groeten kopen. Of op het terras genieten van een kop koffie of thee met koek of andere lekkernijen. Verder zijn er kookworkshops, snoeicursussen, etc.
Over een betonpaadje langs de Ordermolenbeek kwamen we op een plek waar volgens de kaart van mijn GPS een groot gebouw zou staan. Er stond nu nog een oude muur.
Kunstwerk Renkums Beekdal
Om het Renkums beekdal om te vormen tot natuurgebied zijn de nodige fabrieken in de periode 2010-2012 gesloopt. Deze muur is blijven staan als restant en tevens als aandenken van de architectuur van de fabrieksgebouwen, waarbij voor de fabriekshallen baksteen gevat werd tussen betonnen zuilen. De ramen en de achterzijde zijn omgevormd tot een kunstwerk.
Na het "Monument Renkumse papiermakers" volgden we de Molenbeek tot aan de koffiepost, die voorheen de soeppost was. Na een rust begonnen we aan de laatste 9 km.
Het Monument Renkumse papiermakers met de (papier-)molenstenen bij de kruising aan het begin van het Renkums Beekdal is een herinnering aan de vele personen, die in de papierindustrie gedurende vier eeuwen werk vonden in dit beekdal. Doordat het Veluws beekwater zo schoon was, was het bij uitstek geschikt om papier van goede kwaliteit te produceren. Deze eerste industrie zorgde voor een levendig, welvarend dorp Renkum.
Er werd weer een beek opgezocht. ditmaal was dat de Bosbeek. Nabij de splitsing met de Quadenoordsespreng, de Paradijsspreng en de Bosbeekspreng werd de Bosbeekspreng gevolgd. Over de Hertogweg werd café restaurant Panoramahoeve bereikt. Hier stond op het terras een standbeeld van kinderen op een schommel. Verder liepen we over landgoed Quadenoord naar de tunnel onder de A12-snelweg. Hierin was nog de fruitpost gevestigd. We konden hier kiezen tussen een appel en een mandarijn. En het gebruikelijke dropje van Hillie lieten we niet onbenut. Daarna dwaalden we weer door het Hoekelumsche Bos en kwamen langs de achterkant van kasteel Hoekelum.
Na de nieuwbouwwijk op het voormalige terrein van ENKA kwamen we bij station Ede-Wageningen. Nu was het niet ver meer naar de finish. Hier kwamen we om 17:20 uur aan. We hadden bijna 9½ uur over deze prachtige wandeling gedaan. Na afloop brachten we aan de voorzitter de complimenten over omdat we de parkoersbouwer op dat moment niet zagen. Wij danken de organisatie hartelijk voor deze tocht. Het IVV nummer was 11670.
Klik HIER voor de betekenis van de buttons die boven aan dit verslag staan.
Henri Floor |
