Op zaterdag 4 juni 2016 organiseerde Kiwanis de Paleizentocht. De start was vanuit kasteel Groeneveld.
Kiwanis is een wereldwijde organisatie van vrijwilligers die zich inzet voor het verbeteren van de wereld, kind per kind en gemeenschap per gemeenschap. Het motto van Kiwanis is "serving the children of the world". Op vele manieren dragen de vrijwilligers van Kiwanis bij aan het welzijn en de ontwikkeling van kinderen.
Kiwanis is georganiseerd in locale clubs en netwerken. In 1965 werd in Nederland de eerste Kiwanis serviceclub opgericht in Amsterdam. Momenteel telt Kiwanis Nederland ruim 2200 leden in 115 clubs, in 16 regio's. Kiwanis Nederland is onderdeel van Kiwanis International, die haar roots in Amerika heeft. Kiwanis Nederland werd in 1986 een zelfstandig district van Kiwanis International. Kiwanis kent geen leeftijds- en beroepsbeperkingen.
Even na kwart over acht begaven we ons op pad. We verlieten het kasteel in zuidelijke richting.
Een bord gaf aan dat Landgoed Groeneveld in de zestiger jaren de plek was waar Pipo de Clown werd opgenomen. Na een boerderij rechts liepen we langs een weiland. Net in het bos liep een loslopend kalfje. Een dame voor ons besloot naar de boerderij terug te lopen om melding te maken van het loslopende kalfje. Voor de spoorlijn Hilversum-Baarn sloegen we af en even verderop liepen we via een brug over het spoor. De trap omhoog en omlaag was behoorlijk steil. Doordat het bij de start nog wat mistig was, voelde het al benauwd aan.
Aan de andere kant van de spoorlijn volgden we de spoorlijn parallel naar station Baarn. We staken de doorgaande weg van Baarn naar Soest, de Amsterdamsestraatweg over en dwaalden nu een tijdlang door het Baarnse Bos. Daarna kwamen we langs een meertje en liepen door een berceau, een slingerend beukelaantje. We kwamen op de Koningslaan en zagen Paleis Soestdijk, helaas nog wat in de mist, liggen. Na een drietal stoplichten kwamen we bij de ingang van Paleis Soestdijk. Hier was de eerste controlepost. Hier zaten twee mensen van de organisatie en stond een man van de bewakingsdienst.
We liepen voorlangs het Paleis. Ik maakte nog een foto van Coos op het bordes. Daarna waren er twee mogelijkheden om de wandeling voort te zetten. De eerste mogelijkheid was om de Paleistuin via de kortste route naar het kassagebouw de tuin te verlaten of om nog wat rond te lopen in de Paleistuin. Omdat we niet zeker wisten of we in de toekomst hier nog wel eens mochten/konden komen, besloten we wat rond te lopen in de tuin en het Paleis ook eens van de achterkant te bewonderen. We liepen ook nog om de grote vijver, eigenlijk meer een meer, heen en kwamen ook nog bij de koepel ijskelder. Via een trappetje liepen we even omlaag naar de ijskelder zelf. Deze droeg boven de ingang het jaartal 1950.
Rond 1650 liet een Amsterdamse burgemeester een jachthuis bouwen tussen Soest en Baarn. De jonge stadhouder Willem III, een fervent jager, kocht de hofstede aan de Zoestdijck in 1674. De stadhouders jaagden er, hun weduwen brachten er hun zomers door. In 1795 verloor de familie het jachtslot. Onder Franse invloed werd Soestdijk ‘genationaliseerd’. Het veranderde zelfs even in een Franse kazerne.
In 1815 was alles weer anders. De Fransen waren weg, Nederland was een koninkrijk en de kroonprins – de latere Koning Willem II – kreeg het jachtslot cadeau voor zijn optreden in zijn veldslagen tegen de Fransen.
De kroonprins en zijn Russische vrouw, Prinses Anna Paulowna, lieten Soestdijk verbouwen tot een echt zomerpaleis. Er kwamen twee zijvleugels en alles werd naar de smaak van de tijd - in empirestijl – ingericht. Ook na hen bleef de koninklijke familie het paleis gebruiken als zomerverblijf. Vooral Koningin-moeder Emma kwam er graag. In 1928 kreeg zij voor haar 70ste verjaardag een bijzonder geschenk: elektrisch licht op Paleis Soestdijk.
Permanent bewoond werd Paleis Soestdijk pas vanaf 1937, toen prinses Juliana en prins Bernhard er na hun huwelijk hun intrek namen. Het Nederlandse volk had het paar als Nationaal Huldeblijk een verbouwing aangeboden. Het paleis kreeg centrale verwarming en een comfortabel, modern appartement aan de achterzijde.
Via de Watertoren van Soest en de Springertuin werd de Paleistuin verlaten. Bij de uitgang kwam net een grote groep bezoekers de Paleistuin in. We kwamen weer op de Amsterdamse Straatweg uit, maar spoedig werd deze weer verlaten. We dwaalden weer door bossen waarbij we aanvankelijk langs het hekwerk van de Paleistuin liepen. We kwamen door natuurgebied De Stulp met fraaie heide en witgekleurde koeien. Op een bankje hielden we een rust. Hier zat een man uit Amersfoort, die de 35 km liep. Omdat hij aan het trainen was voor de 55 km route van de Nijmeegse vierdaagse was hij ook al uit Amersfoort komen lopen, een afstand van 16 km. Na afloop van de tocht wilde hij ook weer naar huis teruglopen.
We kwamen in Lage Vuursche. Bij Pannekoekenhuis De Vuursche Boer lieten we ons twee Lattte Macchiato's goed smaken. Na een welverdiende rust liepen we verder. We hadden nu 13 km afgelegd en waren derhalve op de helft was onze 25 km lange wandeling. Lage Vuursche werd verlaten over de Karnemelksweg. In het Smithuyserbos liepen we nog fraai langs het kasteeltje Wolfsdreuvik. We bezichtigden het kasteeltje ook nog van binnen. Hier waren de glas-in-loodramen heel mooi.
Tot ver in de 18e eeuw kwamen ook in het Smithuyserbos wolven voor. Over de Wolfsdreuvik (Wolvenheuvel) gaat de legende ‘De wolvin in de kerstnacht’. Tijdens een koude dag in december, de kerstnacht, achtervolgt een wolvin een kudde schapen in de hoop één van de lammeren te kunnen bemachtigen om zo haar eigen jonge te kunnen voeren. Hierbij loopt ze een doorn op in één van haar poten. Tijdens de moeizame jacht wordt de wolvin betrapt door de herder. Deze weet de wolvin te vangen en als de herder op het punt staat de wolvin te doden, hoort de herder het klokgelui van de kerk in de omgeving. De herder beseft; het is kerstmis. Een dag dat niet gedood gaat worden. De herder verwijdert de doorn. Als hij haar laat gaan, kijkt ze dankbaar terug naar de herder. Regelmatig komt het tot een respectvol treffen. De herder verzoekt de wolvin, de schapen verder met rust te laten. De wolvin kijkt nog eenmaal met een treurige blik de herder aan, ze draait zich om en verdwijnt. De herder kan daarna de schapen met een gerust hart veilig laten grazen over de prachtige Gooische heide, de “Wolfsdreuvik”.
Op de plaats waar deze legende zich heeft afgespeeld staat nu een ‘voor een bos onverwacht bouwwerk’. Er zijn geruchten dat er vanaf Kasteel Drakensteijn (het onderkomen van prinses Beatrix in de Lage Vuursche) een tunnel loopt naar deze plek. In geval van nood zou de koningin zo ongezien kunnen ontsnappen.
Daarna liepen we naar het Hilversumse Wasmeer. Door de warmte/hitte is ons dit meer niet (bewust) opgevallen. Daarna liepen we door het Cronebos en verder langs de Hilversumse golfclub.
Bij Theehuis 't Hooge Erf werd de laatste rustpost bereikt. Voor de balie stond een lange rij wachtende wandelaars waarop we besloten onze eigen boterhammen en drank te nuttigen. Hier was ook de laatste controlepost. We liepen naar de Hooge Vuurscheweg. Na deze weg gevolgd te hebben, staken we de Hilversumse Straatweg over . We staken de spoorlijn Hilversum-Baarn weer over. Via natuurgebied Buitenzorg kwamen we weer op Landgoed Groenendaal. Op dit landgoed volgden we niet de kortste route naar de finish, maar werden we over fraaie paden naar de finish geleid. Toen we bij de finish kwamen, was op het bordes van kasteel Groeneveld net een fotograaf bezig met een fotosessie van een pas getrouwd echtpaar. Voor de groepsfoto stonden heel wat mensen op het bordes.
Na het afmelden wilden we nog wat drinken in de brasserie. Het was er behoorlijk druk. Na 5 minuten wachten konden we onze bestelling plaatsen. Toen we na 20 minuten de bestelling nog niet hadden ontvangen, besloten we huiswaarts te keren. Het was een hele mooie wandeling geworden. Het inschrijfgeld van Euro 7,50 zou voor 100% worden doorgegeven aan het project Stichting Leergeld. Er waren 720 deelnemers.
Klik HIER voor de betekenis van de buttons die boven aan dit verslag staan.
Henri Floor |
