Plateaux Hageven tocht met OLAT vanuit Valkenswaard

Op zondag 21 februari 2016 organiseerde OLAT een wandeltocht vanuit de gemeente Valkenswaard. De start was vanuit Feesterij-Camping Dommelvallei in buurtschap Schafterbeemden. De startlocatie was met het openbaar vervoer slecht bereikbaar. De dichts bijzijnde bushalte waar een bus op zondag stopt, lag op 5 km afstand. Wij hadden in Borkel en Schaft overnacht op ongeveer 1 km van de start. Toen wij naar de start liepen, waren net de wandelaars gestart en liepen wij hen tegemoet. Wijzelf begonnen om 10 minuten over acht aan de wandeling.

Na de start liepen we eerst in de richting van natuurgebied Malpie. Na het oversteken van de Dommel kwamen we in het bosgebied van Malpie. Het bekendere open en mooiere gedeelte van Malpie liet men rechts liggen, maar er zouden nog heel veel mooie andere gebieden te bewonderen zijn tijdens deze tocht.

De naam Malpie heeft men lange tijd afgeleid van ‘Malpays’. Dit betekent in het frans ‘rot land’ en dat zou stammen uit de Napoleontische tijd. Dit is echter niet waar want in de tijd van Napoleon waren er geen Franse soldaten in Valkenswaard. Waar komt het dan vandaan? Een andere uitleg is dat Mal op een molen duidt of staat voor gerechtsplaats (denk aan maal in de betekenis van denkmaal) . Pie is een vervorming is van pee of paaike. Dus het pad naar het gerecht of het pad naar de molen. Met deze laatste wordt bedoeld de Venbergse Molen langs de Dommel. Voor de betekenis van pad naar de gerechtsplaats, weten we dat vroeger dergelijk soort gerechtsplaatsen buiten bestonden.

We zagen de wieken van de Sint Antonius Abt molen te Borkel. We liepen geheel om Borkel heen en kwamen weer bij de Dommel. Deze rivier volgden we tot de eerste wagenrust op 5 km. Hier was de splitsing met de 15 en de 20 km route. Wij volgden de 30 en 40 km route.

We bleven de Dommel nu zo'n 1½ km volgen. De Dommel is hier zeer sterk meanderend. Talrijke keren moesten we over overstapjes ons pad vervolgen. Er waren maar liefst acht overstapjes. Daardoor zakte het wandeltempo, maar het bleef wel volop genieten. Ook kwamen we hier langs geknotte wilgen. Nu werd buurtschap Achterste Brug bereikt bij vakantiehuis "Bij de Buurvrouwen".. Het motregende licht. Voor ons niet ideaal om te fotograferen. Maar het waaide af en toe flink. Daardoor konden we wel in de luwte foto's maken.

Vakantiehuis ‘Bij de buurvrouwen’ is de helft van een langgevel boerderij midden op het Brabantse platteland op de grens met Belgie. Deze boerderij werd door de familie in de jaren vijftig aangekocht en wegens ernstig achterstallig onderhoud met de grond gelijk gemaakt om het vervolgens uit het originele materiaal weer terug op te bouwen. De boerderij werd jarenlang verhuurd aan verschillende gezinnen. Soms wel drie. Later woonde de familie er zelf. Nu jaren later viert de familie er vakanties en verhuurt zij de helft van de boerderij. De helft van het huis verhuurden zij aan twee zusters. Deze zusters, ex nonnen, verlieten onlangs wegens hoge leeftijd hun paradijsje. Daar komt de naam ‘Bij de buurvrouwen’ vandaan.

Nu kwamen we in het natuurgebied Plateaux Hageven. Dit is de naamgever van dit verslag. Plateaux Hageven is een grensoverschrijdend natuurgebied en met een lus in de route werd de grens snel tweemaal achterelkaar gepasseerd. We zagen hier ook een grenspaal staan. Onze wandelroute liep ongeveer 5 km over dit prachtige natuurgebied. We kwamen, op Belgisch gebied bij een heel aparte brug, namelijk een touwladderbrug.

Plateaux De Hageven vormt een internationaal natuurgebied van Natuurpunt en de Nederlandse Vereniging Natuurmonumenten. Het Hageven is een oase van heide, vennen, bossen en graslanden, waar de Dommel zich een weg baant langs het prachtige natuurlandschap. De Plateaux is bekend om zijn unieke vloeiweiden. De bloemenpracht met o.a. brede orchis en herfsttijloos is hier een streling voor het oog.

Een km verderop was langs de Grote Heide de tweede rustpost. Door de harde wind en de windvlagen bleven de bekertjes koffie/thee/bouillon niet op de tafel staan. Nadat we een bekertje hebben gekregen moeten we naar de man met de ketel met heet water gaan om deze bij te laten vullen. De afgelegde afstand bedroeg hier 15 km. We hoorden hier een paar 30 km-wandelaars klagen over de grote afstand tussen rustpost 1 en rustpost 2 van 10,3 km.

Na de Grote Heide liepen we door natuurgebied Buitenheide over veldwegen en langs beken, zoals de Prinsenloop. Bij een trainingscentrum voor honden staken we de Prinsenloop over. Even later staken we ook de Sint Odilialaan te Rodenrijt over. Deze weg is het verlengde van de op Nederlands grondgebied gelegen Maastrichterweg. Door bosgebied Binnenheide liepen we naar Domein De Bever. We kwamen hier in relatief bekend gebied. Eenmaal per jaar kom ik hier samen met Coos als wij van een midweek genieten op het bungalowpark De Kempervennen van CenterParcs te Westerhoven, nabij Valkenswaard. Dan rijden we met de auto naar de Achelse Kluis en lopen dan een eind België in, onder andere naar cafe restaurant De Bever. Toen wij met de wandeling bij de Warmbeek aankwamen, hadden we nog overwogen om even van de route af te gaan en naar het hiervoor genoemde restaurant te gaan om wat te drinken. Want we hadden dorst gekregen. Maar het was volgens de GPS en de routebeschrijving nog zo'n 2 km naar de volgende rustpost. En dat was gelegen in een Belgisch cafeetje.

Nadat we de Warmbeek waren overgestoken werd het parkoers heel erg nat. Wandelaars voor ons hadden al een alternatief pad gemaakt, dat wij nu volgden om de meeste nattigheid heen. We kwamen bij de Molendijk en zagen dat de Warmbeek, aan beide zijden van de brug over de Warmbeek van een gerenoveerde bedding met oevers was voorzien. Toen Coos en ik hier drie maanden geleden kwamen, waren arbeiders hier nog druk bezig.

Hoeve 't Mulke werd bereikt. Dit was een oude boerderij en hier was op 25 km de derde rustpost. Na een welverdiende rust, tezamen met de laatste loper op de 40 km, vervolgden we ons pad. Nu liepen we door wandelgebied Het Mulke. We kwamen langs een geologische tuin met hele oude stenen. Deze lag nabij ruïne de Waag. Hier was 10.000 jaar geleden een kampeerplaats van rendierjagers. Verder liepen we langs de Beverbeek. Op een gedeelte van het naastliggende pad leek het alsof de beek zich over het wandelpad had vervolgd, zo nat was het. Door de takken vingen we nog een blik op van kasteel Beverbeek. Daarna kwamen we nog langs De Laathoeve Beverbeek . Van afstand zag het gebouw er fraai uit, maar dichterbij was duidelijk te zien dat de tand des tijds aan het gebouw had geknaagd.

We kwamen weer bij de Warmbeek. Hier voegde zich de 30 km route zich bij onze 40 km route. Hier troffen we ook de laatste wandelaar van de 30 km route. Hij had zich ingeschreven voor de 20 km. Maar toen hij bij de splitsing kwam, ging het zo goed dat hij besloot over te stappen op de 30 km route. Rond 13:00 uur kwam hij bij de 2e rustpost aan en zag dat men hier bezig was met inpakken. Want die rustpost zou tot uiterlijk een uur open blijven. Gezamenlijk liepen we nu verder langs de Warmbeek naar de Achelse Kluis. De afgelegde afstand bedroeg hier 35 km.

Het gebied rond de Achelse Kluis kent een lange religieuze traditie. Al in 1656 werd in de omgeving, op een perceel heidegrond tussen Zwartven en Kerkeven, een grenskapel gebouwd. Het was de natijd van de godsdienstoorlogen. Katholieken uit het naburige protestantse Nederland konden er hun erediensten houden.

In 1686 stichtte Petrus van Eijnatten uit Eindhoven hier een gemeenschap van kluizenaars. Sinds die tijd is de ‘Achelse Kluis’ een centrum van gebed, beschouwing en christelijke cultuur. Na een onderbreking als gevolg van de Franse Revolutie, namen de trappistenmonniken van Westmalle de religieuze draad weer op en stichtten in 1846 op deze plek de Sint-Benedictusabdij. De monniken leefden in de geest van de cisterciënzerorde, volgens de regel van Benedictus. De nieuwe gemeenschap groeide gestaag en stichtte op haar beurt dochterhuizen in Echt en Diepenveen (Nederland), in Rochefort (België) en in Kasanza (Democratische Republiek Congo).

Na de Tweede Wereldoorlog werd gestart met de bouw van een nieuwe abdij. Slechts twee van de vier geplande vleugels werden gerealiseerd. De gemeenschap telde toen om en bij de honderd monniken. Ze speelden jarenlang een voortrekkersrol op het gebied van landbouw en veeteelt en oefenden allerlei ambachtelijke activiteiten uit.

In 1989 werd het grootste deel van de landbouwgronden als natuur- en recreatiegebied verkocht aan het Nederlandse Staatsbosbeheer en het Vlaamse Gewest. De kleine monnikengemeenschap die vandaag is overgebleven, is nu voor haar inkomsten voornamelijk aangewezen op handelsactiviteiten, waaronder de verkoop van zelf gebrouwen Achels trappistenbier.

Na een opnieuw welverdiende rust vervolgden we onze wandeling. Op de kruising met de Abdijweg besloten wij een alternatieve vervolgroute te nemen. Bij de voorinformatie hadden we gelezen, dat de route via stapstenen de Tongelreep gekruist zou worden. Mede met de voorstelling hiervan wilden wij dat traject niet lopen. We liepen per slot van rekening voor ons plezier en voor eigen rekening en risico. Over de Abijweg en de Brugseheide werd de laatste verzorgingspost bereikt. We troffen hier een bekend echtpaar uit Herniksem nabij Antwerpen. Hij houdt de website www.beneluxwandelen.eu bij. Hierop staan aankondigingen van wandeltochten en links naar verslagen en fotoreportages van wandeltochten in de Benelux.

Door een bosgebied en over een oude spoorbaan werd de Maastrichterweg bereikt en even gevolgd. We liepen hier ter hoogte van het Meelbergven, maar door de bomen is dit ven niet zichtbaar. Nu was het niet ver meer naar de finish. Als laatste liepen we nog over een camping alvorens de finish te bereiken. De finish werd even na half vijf bereikt. Het was een schitterende tocht geworden met prima bepijling. We danken de organisatie dan ook hartelijk voor deze tocht.

Klik HIER voor de betekenis van de buttons die boven aan dit verslag staan.

Henri Floor