NS wandeling Veerse Wateren

Op zaterdag 1 augustus 2015 re­den we met de trein naar Mid­del­burg. Hier kwamen we om kwart o­ver tien aan. Meteen vanuit het sta­tion liepen we naar de sta­ti­ons­brug over het Kanaal door Wal­che­ren. Dit was het be­gin­punt van de oude NS wan­del­twee­daag­se. De eerste etappe was naar Veere en was 13 km lang. De tweede etappe was 9 km. Wij liepen deze twee­daag­se in 1 dag.

Het was deze dag een stralende, zonnige dag. Derhalve waren we onder andere gewapend met een zonnebril. Ikzelf had een zonnebril die over een bestaande bril past. Een brillenarm had ik in mijn T-shirt gestopt. Maar op de Stationsbrug buk­te ik voorover en viel de zonnebril op de grond. De bril stuiterde eenmaal en verdween vervolgens over de brugrand in het water. Gelukkig had ik wel een zonnehoed die mij zo goed mogelijk tegen de zon beschermde.

In de middeleeuwen ontpopte Middelburg zich tot voor­ha­ven van Brugge en Antwerpen. Later werd het één van de belangrijkste handelssteden in de Lage Landen. Maar de grootste bloei ontstond in de 16 en 17e eeuw na de oprichting van de Middelburgse Commercie Com­pag­nie gelijk met de VOC. Uit die tijd dateren de vele mo­nu­men­ta­le huizen. De Norbertijnen Abdij uit 1150 wordt wel de mooiste van ons land genoemd. De Lange Jan torent overal boven uit. Het Zeeuws Museum is in de voor­ma­li­ge abdij gevestigd

We liepen het centrum van Middelburg in. Op een T-splitsing met de Lange Delft stond een stand­beeld van een naakte vrouw in een ligstoel. Verder liepen we naar de Abdij en liepen over het Ab­dij­plein. Daarna kwamen we langs het fraaie Sint Jo­ris­doe­len-gebouw.

Het centrum van Middelburg met zijn cafeetjes was toch minder groot dan we verwacht hadden. Eigenlijk te laat wil­den we nog ergens wat drinken voordat Middelburg werd verlaten en dat werd uiteindelijk een fles fanta dat we bij een bak­ker kochten.

Middelburg werd over de Noordweg verlaten. Vooraf hadden we de route al op een kaart bestudeerd en hadden ons toen afgevraagd waarom het zo mooi zou zijn om 1½ km over een verkeersweg door Middelburg te lopen. Maar met het lopen over deze weg werd dat duidelijk. Langs de kant van de weg staan talrijke fraaie huizen. Later lazen we ook dat de Noordweg een van rijkswege beschermd stadsgezicht is. Ook door Sint Laurens en Brigdamme bleef de weg Noord­weg heten.

De Noordweg is een van de oudste uitvalswegen van de stad. De weg loopt over een van de zogenaamde kreek­rug­gen: oude zeearmen die heel lang geleden volslibden met zand en die, omdat zand minder inklinkt dan klei, nu de hoogste punten van het eiland vormen. Uitgelezen plekken voor nederzettingen en wegen. In 1946 sprak men van ‘verfoeilijke lintbebouwing’ langs de Noordweg. In 2003 werd diezelfde Noordweg wegens zijn schoonheid van vriendelijke, aaneengesloten bebouwing uitgeroepen tot ‘beschermd gezicht’. Langs de weg staan nog enkele oude boerenhofsteden.

Over het Brigdamse padje werd Brigdamme ver­la­ten. We kwamen uit op de Brigdamse weg. Deze weg volgden we, die aanvankelijk parallel liep met de President Rooseveltlaan. Bij een tunneltje on­der de nieuw aangelegde N57 liepen we over de Golsteinseweg naar Kaasboerderij Schellach. Hier hielden we een rust. We wilden hier wat drinken. Coos koos voor karnemelk en ikzelf zag een fles met een donkerbruine in­houd staan en was van mening dat hier chocolademelk inzat. Maar bij het nuttigen ervan, bleek er chocoladevla in te zit­ten. En dat smaakte ook goed. Vlak bij ons op het terras van de kaasboerderij zat een man van de gemeente Middelburg. Hij was bezig met het verkennen van een wandeling vanuit Middelburg.

We vervolgden ons pad. Buiten buurtschap Schellach verlieten we de verharde wegen. Nu liep ons pad fraai over een graspad langs de Veerse Watergang. Het was goed dat we hier de lange broek aanhadden, ondanks het warme weer. Want het was een pad waar talrijke niet-op-vakantie-gaande-teken konden zitten. We volgden het graspad langs de Veer­se Watergang maar liefst 3½ km.

De Veerse Watergang is een rust- en broedgebied voor veel vogelsoorten. Ook de felblauwe ijsvogel voelt zich hier in de winter thuis. Het water van de Veer­se Wa­ter­gang is, evenals het water in de meeste sloten op Wal­che­ren, brak en heeft daardoor weinig plantengroei. Om de oever tegen afkalving te beschermen en kleine dieren zich te kunnen laten verplaatsen zijn tijdelijk vlechtwerken van wilgentakken aangebracht. Op den duur verteren ze, maar tegen die tijd is de oever voldoende ingeklonken. In de winter houdt het Waterschap het waterpeil 30 cm la­ger, zodat in deze natte periode geen wateroverlast kan ontstaan. Langs de oevers zijn tussen de grijze klei soms donkerbruine banen zichtbaar. Dit zijn veenlagen, waaru­it zout werd gewonnen.

We kwamen uit op de Kreekweg. We volgden deze weg over de Botjeszeekreek. Verderop volgden we de Botjeszeekreek tot aan de Polredijk. Deze dijk werd beklommen over een nieuw aangelegde stenen trap. Hier week de route af van de GPS-route. Het was maar goed dat we hier de stenen trap opliepen, want verderop bleek dat de GPS-route dood liep op een hekwerk.

Over een lange grasdijk liepen we naar de vesting Veere. Hier maakten we iets mee, wat ik nog niet eerder had mee­ge­maakt. Bij de Stenen Beer in de oude vesting, liep ons pad door een gang in die Stenen Beer. Daarbij daalden we via een wenteltrap eerst af naar beneden. Het was in die gang aanvankelijk behoorlijk donker en we moesten eerst even aan het licht wennen. Onderstaand een foto van de Stenen Beer.

Over de Koningin Beatrixbrug werd het centrum van Veere bereikt. Het was hier, mede door het zonnige weer en de vakanties, behoorlijk druk met toeristen. Bij de Campeerse Toren hadden we op het terras van een ijssalon een rust en dron­ken er lekkere Latte Macchiato.

Met directe toegang tot open zee en de rijke Vlaamse steden in de omgeving ontwikkelde Veere zich tot een belangrijk handelscentrum. Vooral de wolhandel met Schot­land floreerde. Zo’n belangrijke haven- en han­dels­stad moest zich kunnen verdedigen, vandaar dat muren, poorten en torens werden gebouwd. De Grote Kerk heeft verschillende functies gehad. Behalve religieus centrum was het een hospitaal voor de soldaten van Napoleon, later kazerne en nu cultureel centrum. In 1581 kocht de Prins van Oranje het markizaat Veere. De titel markies van Veere is nog steeds in het bezit van het huis van Oranje-Nassau.

Nadat we Veere van de noordzijde hadden bewonderd konden we dat ook nog eens doen van de zuidzijde tijdens het ver­vol­gen van onze wandeling. Op een parkeerplaats zagen we nog een oude Rode Kruis auto staan uit 1955. We waren niet de enige die er een foto van maakten. Het kanaal door Walcheren werd (weer) overgestoken via het slui­zen­com­plex.

Nu voerde ons pad ongeveer 2 km over fiets­pa­den. Er reden hier nu veel fietsers. Bij een par­keer­plaats­je werd het fietspad verlaten en liepen over een graspad vrij dicht langs het Veerse Meer. Na een km kwamen we weer op het fiets­pad uit, maar dat werd weer spoedig verlaten. We kwamen via een overstapje op een grasdijk uit. Nu volgden we parallel de Oranjepoldersche Wa­ter­gang. Toen deze Watergang haaks naar links boog, liep ook het meest belopen pad naar links, maar wij moesten hier rechtdoor lopen.

We kwamen uit op de Oostweg. Hier moesten we snel twee keer over een overstapje lopen. Na het tweede overstapje moesten we vrij steil de dijk af. Bij nat weer kan dit best voor problemen zor­gen. Onder aan de dijk gekomen moesten we naar links lopen. Het was hier vrij smal en verderop zagen we talrijke koeien lopen. Daarop besloten we terug over het overstapje te gaan. Want gelukkig liep op dat punt een grintweg parallel aan onze route.

Daar waar we de Oranjepolderseweg kruisten, pakten we de route weer op. Opnieuw werd via een overstapje een grasdijk betreden. Een het eind van deze dijk troffen we opnieuw koeien aan. Nu was het terrein gelukkig wat breder dan bij de vorige situatie. Na nog zo'n dijk werd Ar­ne­mui­den bereikt. Bij het zien van de spoorlijn lie­pen we naar de spoorlijn en staken deze over. Daar­na liepen we naar rechts omdat we het sta­ti­on in die richting zagen liggen. We waren even he­le­maal onze wandeling vergeten, want de officiële route sloeg voor de spoorlijn af en ging pas bij het station de spoorlijn over.

Met de trein van 17:47 uur reden we huiswaarts. Het was een hele mooie wandeldag geworden met een maximum temperatuur van 25 graden.

Bijgaand drie wijzigingen in de routebeschrijving. De overige tekst klopt niet overal, maar spreekt verder voor zich.

1. na ongeveer 1,5 kilometer, rechtsaf gaan, een betonplatenweg. Bij ANWB wegwijzer 17229/1 gaat u rechtdoor richting Gapinge,

wijzigen in

na ongeveer 1,5 kilometer, rechtsaf gaan, door een tunneltje onder de N67. Daarna rechtsaf,

2. U volgt dit pad tot u bovenop een verharde dijk komt. U steekt de weg rechtdoor over en gaat rechtsaf een lager gelegen fietspad op. Na 10 meter linksaf, langs een houten slagboom, het bos in. Aan het einde van het pad gaat u rechtsaf, een bospad. Na 15 meter verlaat u het pad en gaat linksaf tussen de bomen door. U gaat het overstapje over en de dijk op.

wijzigen in

U volgt dit pad tot u bij een trap van basaltstenen komt. U gaat de trap op, U steekt de weg en het fietspad over en gaat rechtsaf de grasdijk volgen.

3. U komt op een grasveld en steekt dit rechtdoor over naar de waterkant. Bij de waterkant rechtsaf gaan en langs het water lopen

wijzigen in

Na een overstapje komt u op een grasveld. U houdt enigszins rechts aan naar de hoek van een bos en gaat daarna opnieuw over een overstapje.

4 U volgt dit onverharde paadje door gras en riet parallel aan het water tot u bij een afrastering met prikkeldraad komt. Hier gaat u rechtsaf, een graspad op. Aan uw linkerhand heeft u een greppel en bos, rechts bos.

wijzigen in

U volgt dit onverharde paadje.

Klik HIER voor de betekenis van de buttons die boven aan dit verslag staan.

Henri Floor