Rondwandeling vanuit Maarn

Op don­derdag 26 maart 2015 re­den we met de trein naar Maarn. Daar be­gon­nen we aan groe­ne wis­sel wan­de­ling 118 - Maarn: Pyramide van Aus­ter­litz. We ver­lie­ten Maarn in noor­de­lij­ke rich­ting. Aan de rand van het dorp volg­den we een pad oostwaarts naar het ruitersportcen­trum Maarn. Daar­na werd het Hen­scho­ter­meer be­reikt. Dit meer ligt in twee ge­meen­ten. De zui­de­lijk helft be­hoort tot Ut­recht­se Heu­vel­rug en het noor­de­lij­ke deel tot Wou­denberg.

In een oor­kon­de van Karel de Gro­te wordt mel­ding ge­maakt van de schen­king van en­ke­le “foreesten” aan de St. Maartenskerk te Trecht, waar­on­der “Hengestooten” (777 n.c.). In de Mid­del­eeuw­en behoor­de de­ze woes­te grond (voor­na­me­lijk hei­de) toe aan de ge­meen­schap­pe­lij­ke gron­den van de Marke Maarn. Door o­verbe­wei­ding van vee en het ste­ken van hei­plag­gen ont­ston­den in de­ze streek gro­te zand­ver­stui­vin­gen. 

Het stuif­zand vormde een be­drei­ging voor de straat­weg tus­sen Zeist en Wou­denberg, daar­om be­sloot men het ge­he­le stuif­zandge­bied weer af te dek­ken met hei­de­plag­gen (1895; die plaggen wer­den gestoken op de Leusderhei). Tus­sen de­ze hei­deplaggen wer­den jon­ge dennenboompjes ge­plant die voor de vastlegging van het stuif­zand en voor la­tere hout­pro­duc­tie moes­ten zor­gen. De eer­dere zand­ver­stui­vin­gen zijn nog te her­ken­nen aan het fij­ne wit­te zand en aan de stuif­heu­vels, die nu met naald- en loof­bo­men zijn be­groeid.  Er ko­men veel ver­schil­len­de diersoor­ten voor, zo­als ree­ën, ha­zen, vos­sen, zwar­te spech­ten, bos­ui­len en boom­val­ken. 

Tij­dens de mo­bi­li­sa­tie­pe­ri­o­de (rond 1939) wer­den in het ge­bied bo­men ge­kapt en zand ge­dol­ven. Dit zand, met het vrij ge­ko­men hout, werd ge­bruikt voor de stel­ling­bouw in de Greb­be­li­nie tus­sen Wou­den­berg en Leus­den. Wat o­ver­bleef was een wa­ter­plas van ca. drie hec­ta­re. 

Door de toe­ne­men­de mo­bi­li­teit en de daar­mee gepaard gaande ver­an­de­rin­gen in vrijetijdsbes­teding trok de­ze plas in het be­gin van de zestiger ja­ren een toene­mend aan­tal recreanten. Pro­ble­men op het ge­bied van hygiëne en ver­keersveiligheid bracht de Ver­e­ni­ging de Ut­recht­se Heu­vel­rug, in nauw o­verleg met de gron­dei­ge­naar het land­goed Den Treek – Henschoten, er toe een plan te la­ten ontwikkelen dat voorzag in een re­cre­a­tieplas met een opvangcapaciteit van ca. 10.000 be­zoe­kers per dag. De­ze op­dracht werd ge­ge­ven aan de Kon. Ned. Hei­demaatschappij die het plan in 1972 realiseerde. 

Het Henschotermeer be­slaat thans een op­per­vlakte van 60 hec­ta­re. Hier­van is 13 ha. wa­ter, 10 ha. stuif­zand en 30 ha. bos.  Het wa­ter in het meer blijft op peil door­dat grond­wa­ter op meer­dere plaat­sen opwelt. Soms wordt er me­cha­nisch extra grond­wa­ter opgepompt. Door het zelf­rei­ni­gend vermo­gen van het wa­ter blijft de kwa­li­teit goed en wordt vervuiling in zeer kor­te tijd af­ge­bro­ken.

We sta­ken de door­gaan­de weg van Maarn naar A­mers­foort (N227) o­ver. E­ven la­ter sta­ken we ook de door­gaan­de weg van Wou­denberg naar Zeist, de Zeisterweg (N224) o­ver. Bei­de we­gen zijn druk­ke we­gen en hier moest bij het o­verste­ken goed uitgeke­ken wor­den.

We lie­pen nu meer­dere ke­ren o­ver bos­pa­den waar veel tak­ken op de pa­den la­gen. We waren blij dat we de in­ge­te­ken­de rou­te ook op on­ze GPS had­den ge­plaatst, an­ders was hier niet uit te ko­men. We kwa­men uit bij de pyramide van Aus­ter­litz. Daar­na daalden we af naar het ge­lijk­na­mi­ge partycen­trum met ver­schil­len­de ker­misattrac­ties die nu ech­ter niet in be­drijf wa­ren.

De "Pyramide van Aus­ter­litz” is ge­le­gen op het hoog­ste punt van de Ut­recht­se Heu­vel­rug. Het mo­nu­ment stamt uit de tijd van Na­po­le­on van be­gin 1800. In 1804 liet generaal Marmont de piramide bou­wen door het Frans-Bataafse le­ger, als eerbetoon aan zijn vriend en voor­beeld Na­po­le­on Bona­parte. Ge­ïn­spi­reerd door diens veldtocht naar Egypte, koos Marmont voor een piramide, bekroond met een obelisk. De­ze obelisk was van hout en raak­te snel in verval. Na­po­le­ons broer Lodewijk Na­po­le­on, in die tijd ko­ning van Holland, gaf het mo­nu­ment de naam "Pyramide van Aus­ter­litz" naar de veldslag in het hui­di­ge Tsjechië. In 1894 werd een nieu­we obelisk ge­bouwd van steen, maar de pyramide zelf werd nau­we­lijks her­steld. 

In 1876 kocht Anna Alida Stoop, douairière A.J. de Beaufort, de Pyramide met herberg en grond. De uitspanning was toen verhuurd aan Dirk van Kolfschoten, wiens naza­ten de uitspanning nog steeds pachten. Door het toene­mend toerisme werd de uitspanning gestaag uit­ge­breid met di­ver­se ge­bou­wen, een groot terras en een o­verdekte miniatuur au­tobaan. De "Pyramide van Aus­ter­litz" werd een begrip en bij he­le ge­ne­ra­ties een ver­plicht num­mer bij schoolreisjes.

Tot een paar jaar gele­den was slechts de ste­nen obelisk op de top van de Pyramide te zien, door­dat er door de ja­ren heen wei­nig  on­der­houd meer aan het mo­nu­ment ge­pleegd was. Di­ver­se o­verheidsinstanties heb­ben in sa­men­wer­king met de Franse o­verheid be­slo­ten dat het mo­nu­ment een mo­nu­ment moet blij­ven. Medio 2000 is be­slo­ten  het ge­heel, met het bos erom heen, te gaan reno­veren met als uitein­delijke re­sul­taat dat de "pyramide"on­der de ste­nen obelisk weer zicht­baar is ge­wor­den. 

Op­nieuw werd land­goed Den Treek-Henschoten be­tre­den. O­ver een paar lan­ge bos­we­gen werd de boswach­terij Aus­ter­litz be­reikt. In het cen­trum van Aus­ter­litz had­den we een rust bij res­tau­rant Het Plein. Dit res­tau­rant is sinds fe­bru­a­ri 2015 ge­o­pend on­der de naam Het Plein. Daar­voor heet­te het Bona­parte. Het is ge­o­pend van­af 10 uur. 's-Maan­dags ge­slo­ten behal­ve op een feestdag (2e paas- en pinksterdag). We dron­ken hier een Lat­te Mac­chi­a­to.

We lie­pen weer naar het bos van boswach­terij Aus­ter­litz. Door de meest oos­te­lij­ke on­derdoor­gang van Drie­ber­gen on­der de A12-snel­weg en de spoor­lijn lie­pen we nu in de rich­ting van cam­ping het Gro­te Bos. O­ver een aan­tal leuke smal­le bos­paad­jes werd ver­vol­gens koers ge­zet naar het gro­te o­pen grasveld na­bij de Maarnse Berg. De za­gen hier een paar mi­li­tai­ren in ca­mou­fla­ge-uit­rus­ting.

De door­gaan­de weg van Maarn naar Doorn werd o­ver­ge­sto­ken. Door het bos­ge­bied van Land­goed Huis te Maarn, waar­bij het ge­lijk­na­mi­ge huis ook nog werd ge­zien, werd de Maarnse Grintweg be­reikt. Nu was het niet ver meer naar de sta­tion Maarn, het eindpunt van de­ze tocht. Vlak voor het ein­de kwa­men we nog langs het fraaie voor­ma­li­ge raadhuis te Maarn. Met de trein van 13:00 uur, die 20 mi­nu­ten vertraging had, re­den we huis­waarts. De ver­tra­ging van de trein kwam door­dat de trein tot drie­maal toe tot stil­stand kwam zon­der ver­klaar­ba­re re­den. Daar­op werd be­slo­ten het au­to­ma­ti­sche blok­ke­rings­sys­teem op te hef­fen, maar daar­door mocht de trein niet har­der dan 80 km per uur rij­den.

Het was een he­le aar­dige tocht ge­wor­den. Het verdient wel aanbevelingen om de GPS mee te ne­men en de rou­te op de GPS te vol­gen.

Klik HIER voor de betekenis van de buttons die boven aan dit verslag staan.

Henri Floor