Wichelroedetocht met OLAT vanuit Vught

Op dinsdag 22 ju­li 2014 lie­pen wij een tocht van OLAT met de wandelgroep Wande­len op Dinsdag. De start was van­uit Theetuin Bui­tenlust te Vught. Hoe­wel één van de deel­ne­mers de tocht had uit­ge­zet bood de be­heerder van Bui­tenlust aan om de tocht te leiden want hij or­ga­ni­seer­de ook wan­del­toch­ten. Om­dat we van zijn startlocatie ge­bruik kon­den ma­ken, kon dit aanbod niet geweigerd wor­den.

Na de start ver­lie­ten we de Esscheweg o­ver de Scheepersdijk, een onver­har­de weg. We sta­ken de Ber­genhui­zenseweg schuin o­ver. Toen dwaal­den we door bosge­bied Jagershagen. We volg­den hier ver­schil­len­de keren hele smal­le paad­jes, pa­den die ook niet op topografische kaarten staan. Het woord "teken" viel al snel bij dit soort pa­den en we letten dan ook hiervoor heel goed op.

Ongemerkt ging het landgoed Jagershagen o­ver in landgoed Spar­ren­daal. Hier kwa­men we bij een ou­de be­graaf­plaats waar paters van Spar­ren­daal be­gra­ven lig­gen. Ver­der­op, na o­versteek van een houten bruggetje met één leuning o­ver een droge sloot werd een oud kapelletje be­reikt. We lie­pen speciaal naar dit kapelletje toe, want e­ven later lie­pen we o­ver een zelfde traject te­rug.

Na Landgoed Wargashuyse werd de Helvoirtse weg / N65 o­ver­ge­sto­ken en e­ven later de spoor­lijn Den Bosch-Tilburg. Daar­na werd ho­tel res­tau­rant De Kruishoeve be­reikt. Hier was op bij­na 7 km de gro­te rust. Hier zagen we een Lincoln Limousine staan. De­ze auto kon­den we per uur huren voor 75 euro inclusief chauffeur. We beslo­ten dit niet te doen, want we wa­ren hier voor een wan­de­ling geko­men. Op het terras was het e­ven zoeken naar een geschikt plekje. Van­we­ge de zon en de warm­te wil­den we al­lemaal het liefste in de schaduw zitten.

Na de­ze rust vervolg­den we ons pad. We sta­ken eerst weer de spoor­lijn o­ver. Dat was na­bij de aan­leg en inrich­ting van Landgoed Wolfbosch. Daar­na sta­ken we de Helvoirtseweg o­ver en be­von­den we ons op landgoed Wargashuyse. O­ver de Spar­ren­daalseweg kwa­men we op de Hoe­venseweg en van hier liep een smal pad naar een zeer gro­te boom. We be­von­den ons nu trou­wens op landgoed Elzenhage. Vol­gens on­ze gids zat er in de­ze boom heel veel energie. Dat kon­den we proef­on­der­vin­de­lijk vaststel­len met een wi­chel­roe­de voor ieder die er voor o­pen stond. Ver­schil­len­de wandelaars pro­beerden met een wi­chel­roe­de de energie vast te stel­len, maar bij de meesten lukte dat niet, maar ze heb­ben het in ieder geval gepro­beerd. An­de­re wandelaars legden hun oor te­gen de boombast en zeiden in de boom een geluid te ho­ren.

Een pendel is een gewichtje aan een draad of ketting. Dit gewichtje kan van elk materiaal of vorm zijn naar je eigen behoefte of voorkeur.
Een pendel wordt vaak gebruikt in combinatie met een kaart/plattegrond. Je hebt heel veel verschillende kaarten, van heel simpel (ja, nee, misschien) tot heel erg uitgebreid.
Hoe de pendel precies werkt is voor niemand echt duidelijk. Volgens Albert Einstein heeft het te maken met het aardmagnetisch veld. Hetzelfde veld dat vogels gebruiken om hun plaats en route te bepalen.
Een pendel en een wichelroede werken volgens hetzelfde principe al wordt de wichelroede meer buiten gebruikt (of voor wateraders in huis) en de pendel meer binnen. Dit in verband met weersomstandigheden die de beweging van de pendel kunnen beïnvloeden (wind).


Na het Kapellebos kwa­men we na­bij sportpark Ber­genshui­zen bij een re­la­tief groot meer, het zo­ge­naam­de Kraaiengat. Hier had­den we aan de oe­ver ons appelmoment. Dat is een rust waar­bij we ons zelf meegenomen appeltje soldaat kon­den ma­ken. We ble­ven langs de oe­ver van het meer lo­pen. Na een paar hengelaars, waar­van er een bezig was een vis in te halen, zagen we iets wat we helemaal niet verwachtten. Langs ons pad lag een vrouw van een jaar of 60 op haar buik te zonnen waar­bij ze al­leen een minuscuul klei­ne string droeg. Met haar armen had ze wel het zicht op haar borsten afgeschermd.

Na van de­ze "schrik" beko­men te zijn, lie­pen we via de Scheepersdijk en de Esscheweg weer te­rug naar de fi­nish. Hoe­wel het een aardig tocht was ge­wor­den met leuke smal­le paad­jes en het leren van de wi­chel­roe­de techniek wa­ren vele van de 36 aanwezige wandelaars terleursge­steld o­ver de gelo­pen af­stand, namelijk 12½ km.

Klik HIER voor de betekenis van de buttons die boven aan dit verslag staan.

Henri Floor