11e PWN Egmond Wandel Marathon, 26 januari 2014

Op zondag 26 januari 2014 liepen we de zuid­rou­te van de Eg­mondse wandel Marathon. o­ver de Wa­ter­to­ren­weg liepen we naar de Voorstraat. Bij de Kerkstraat kregen we zicht op de Onze-Lieve-Vrouw-Onbevlekt-Ontvangenkerk. Iets verder lag aan onze linkerhand het Tehuis voor Oud-Zee­lie­den van de Prins Hendrik Stichting. 

De Prins Hendrik Stichting is sinds 1875 een tehuis voor oud-zee­lie­den voor alle categorieën zeevarenden van alle gezindten. Dit paleisachtige witte gebouw, was tot het jaar 2000 een nationaal tehuis voor oud-zee­lie­den com­pleet met een zeemanscafé dat nog steeds be­staat. Maar de tijd dat de ‘Stichtingmannetjes’ in hun zwarte uniformen op een bankje zaten, is al lang voorbij. Het waren mannen uit het hele land die de zeeën hadden bevaren, van baksmaat tot kapitein en zo bleven ze zich soms ook hier gedragen. Nu kunnen ook landrotten hier ankeren. De Prins Hendrik Stichting, dankt zijn naam sinds 1874 aan zijn beschermheer prins Hendrik. Hij was de broer van koning Willem III met de bijnaam ‘Hendrik de Zeevaarder’.

Daar waar de doorgaande verkeersweg naar links boog liepen we rechtdoor de winkelstraat in. We kwamen opnieuw langs kerken. Eerst was dat de Nederland Hervormde kerk uit 1746. Na restaurant De Parel van Eg­mond kwamen we langs de Oud Katholieke kerk. Een deur van de kerk stond open en we besloten eens binnen te kijken. Een dame vroeg aan mij of ik wist in wat voor kerk ik stond. Het ging om een Oud-Katholieke kerk. Een van de bijzonderheden in deze kerk is dat de pastoor getrouwd is.

De pastoor had een sportieve vrouw. Nadat de pastoor van mij had gehoord waar ik woonde vroeg hij of ik wel eens aan de Drie­ber­gen­loop had mee­ge­daan. Ik vertelde hem dat de Drie­ber­gen­loop een loop voor hardlopers was. Het bleek dat zijn vrouw wel eens aan de Drie­ber­gen­loop had mee­ge­daan en twee weken tevoren ook nog aan de halve marathon van Eg­mond.

We liepen verder en kregen uitzicht op de vuur­to­ren van Eg­mond aan Zee. Voordat we het strand opliepen passeerden wij nog het stand­beeld van Jae­pie Jaepie. 

Jacob Glas, alias Jaepie-Jaepie was de bekendste van alle Eg­monders die ooit deel uitmaakten van de red­ding­boot­be­man­ning. Vierenveertig jaar was Jacob Glas als vrij­wil­li­ger in dienst bij de Red­ding Maatschappij, eerst als roeier (1860-1880) en later als schipper (1880-1904). Gedurende die periode wist Jaepie-Jaepie, gesteund door zijn (mede-)roeiers, tenminste 170 schipbreukelingen aan land te brengen. Waarschijnlijk zijn het er nog meer geweest, maar de administratie, die in die tijd het nodige te wensen o­ver liet, registreerde er honderdzeventig. Tijdens zijn leven werd Glas meerdere malen onderscheiden voor uitzonderlijke red­dings­ac­ties.

Het bronzen beeld kwam tot stand met medewerking van de gemeente Eg­mond, de Koninklijke Nederlandse Red­ding Maatschappij en de Stichting Stand­beeld Jaepie-Jaepie. Vier achterkleinkinderen van Jacob Glas ont­hul­den het beeld op 23 juli 1999. 

De kunstenaar Ad Janssen (1930) uit Blerick werd als kunstschilder en beeldend kunstenaar hoofdzakelijk bekend van zijn religieuze werk. Door familie kwam Janssen in aanraking met Eg­mond en raakte hij geboeid door de maritieme wereld. Het kunstwerk van Jaepie-Jaepie maakte Janssen geheel pro Deo. 

Het had de voorgaande nacht hard gewaaid en geregend. Nu was het gelukkig droog maar we hadden de wind wel tegen op het strand. Op 3½ km was de tweede stem­pel­post op het strand, want bij de start hadden we ook al een stempel gekregen. Hier was de splitsing met de 10 km. Met Coos ging het deze dag in zo­verre beter dat ze nu wel liep, maar besloot om de 10½ km route te lopen.

Wij vervolgden de 21 km route in de richting van Castricum aan Zee. Even voor Castricum aan Zee zagen we iemand de zee inlopen. Dat was niet bepaald iets alledaags in dit jaargetijde met uitzondering van de nieuwjaarsduik. Toen we dichterbij kwamen was de man weer op het droge gekomen en was zich aan het afdrogen. Zijn kleren lagen op een hoop bij een bord dat aangaf dat o­ver 250 meter heerlijke koffie met appelgebak genuttigd kon worden. De man was gemakshalve naakt de zee ingelopen.

Bij Castricum aan Zee verlieten wij het strand. De afgelegde afstand bedroeg hier 8½ km en hier was de 3e stem­pel­post. Hier kregen we een mandarijn. Er stond hier een stand van de PvdA. Er werd verder niet actief reclame gemaakt, maar de reden dat ik dit vermeld is het feit dat we hier gratis erwtensoep kregen.

Nu dwaalden we een tijdlang door duingebied. Een bord met de afbeelding van een Schotse Hoog­lan­der gaf aan dat we deze dieren mogelijk te zien kregen. We kregen nu veel vergezichten. Nabij Camping Bakkum voerde de route onder een uitzichtduin langs. We besloten hier van de route te gaan en o­ver het uitzichtduin te lopen. Hier lopen we met de Bos-, duin- en strandtocht van de LAT elk jaar tegengesteld.

We kwamen nu bij stem­pel­post Kennemer Duincamping Bakkum. Hier werden we door mensen van het PWN op de foto gezet. Hier kregen we ook nog een krentebolletje. Een shantykoor was aan het uitrusten van een optreden.

Bij de samenkomst met de 10½ km route was weer een stem­pel­post. Op de stemposten waren steeds dixies en urinoirs. In dit deel van de route lagen nog meerdere omgewaaide bomen, die nog niet opgeruimd waren. Eg­mond aan Zee werd weer bereikt en vlak voor de boulevard stond een draaiorgel.

De wandelroute liep langs het duin waar de vuur­to­ren op stond. Je was natuurlijk vrij om dit duin, waarop een pad liep, op te lopen. En dat deden wij. Vanaf het duin bij de vuur­to­ren hadden we zicht op het dorp. Er stond hier ook nog een stand­beeld van een red­ding­boot met bemanning.

Voor de roei­red­dings­boot heeft de Eg­mondse boot nr. 5, die er in het museum staat, model gestaan. Deze boot van de Noord en Zuid Hollandse Red­ding Maatschappij voer van 1912 tot 1939 vele malen uit. De toenmalige NZHRM – nu KNRM, Koninklijke Nederlandse Red­ding Maatschappij, be­staat sinds 1824. Dit beeld ter herinnering aan boten die vele schipbreukelingen hebben gered is geplaatst op 2 december 2004 en onthuld.

Langs de Boulevard zagen we verderop een heel apart geel gekleurd vrijstaand huis met de naam De Geveerde Kikker.

De Geveerde Kikker is gebouwd in 1922. Het huis is als bouwpakket ontworpen en gefabriceerd door de firma Christoph & Unmack uit Niesky in Silezië. In het begin van de twintigste eeuw zijn tientallen van deze huizen in Nederland gebouwd waarvan nog een dertigtal bewaard is gebleven.

De Geveerde Kikker is door een Alkmaarse zakenman als weekendhuis gebouwd maar deze heeft het al na een paar jaar verkocht aan een arts uit Amsterdam. Deze bracht met zijn gezin vele vakanties door in zijn Eg­mondse huis, tot hij er na zijn pensionering permanent in ging wonen. In 1982 o­verleed hij op 100-jarige leeftijd en kwam het huis in handen van de huidige eigenaars.

De Geveerde Kikker is het oudste nog bestaande huis aan de Boulevard van Eg­mond aan Zee. Een aantal malen is het bijna ten onder gegaan. In de oorlog lag het gelukkig net buiten het gebied dat door de bezetter werd gesloopt. Duitse officieren hebben toen enige tijd in het huis gewoond. Sinds enige jaren is De Geveerde Kikker een rijksmonument.


Ook deze dag liepen we deze 21 km route in ongeveer 4½ uur. Deze dag was de route ongeveer 20 km lang en de noordroute was ongeveer 22 km lang. Bij elkaar was het weer een mooie tweedaagse geworden.

Klik HIER voor het verslag van 25 januari 2014.

Klik HIER voor de betekenis van de buttons die boven aan dit verslag staan.

Henri Floor