Op donderdag 3 oktober 2013 liepen we het laatste traject van het Westerborkpad. Even na 9 uur kwamen we in Beilen aan met de trein. Bij de naburige fietsenzaak dronken we een bekertje koffie. Na de psychiatrische inrichting Beileroord en het Altingerhof werd nabij een Joodse begraafplaats Beilen verlaten. Meteen zagen we het bord van Eursing. Na kruising met de N381 kwamen we langs begraafplaats Eursingerhof.
Daarna volgden we de doorgaande weg zo'n 4 km. Daarbij kwamen we langs een locatie waar talrijke pompoenen en kalebassen te koop waren. We volstonden met het maken van foto's hiervan, want meenemen van een enkele kalebas voor 5 euro zagen we toch niet zitten. Nabij het
Oranjekanaal hadden we rust in een van de zeer weinige bushokjes langs deze verkeersweg. Evenals de vorige dagen, waaide het ook deze dag flink en dan is het aangenaam om even uit de wind te zitten.
In kamp Westerbork werden verschillende industriële activiteiten ontwikkeld. Er werd opdracht gegeven ‘aus kriegswichtigen Gründen’ een smalspoorlijn tussen kamp Westerbork en het Oranjekanaal aan te leggen. Zo werd het Oranjekanaal betrokken in het functioneren van kamp Westerbork. Vandaar zouden de met schepen aangevoerde bouwmaterialen of te demonteren neergestorte vliegtuigen naar het kamp worden gevoerd. Op de filmopnamen die in mei 1944 in het kamp zijn gemaakt is veel van deze bedrijvigheid te zien: een schip in het Oranjekanaal dat wordt gelost, lorries die volgeladen op het spoorlijntje worden geduwd, aangevoerde materialen die gebruikt worden voor de bouw van een bloemenkas.
Het Oranjekanaal kreeg ook een rol in een aantal ontvluchtingen uit kamp Westerbork. Naar verhouding is het aantal ontsnapten uit het kamp gering geweest: op een totale bevolking van 100.000 gevangenen 300 mensen. De ontsnappingen kennen geen eenduidig patroon en hebben op zeer verschillende manieren plaatsgevonden. In een onbekend aantal gevallen is het Oranjekanaal de ‘weg’ naar de bevrijding geweest. Niet altijd was een brug te vinden voor de in de omgeving totaal onbekende vluchters.
Nadat de Oude Provinciale weg was overgegaan in de Beilerweg sloegen we af over de Zwiggelterweg. Na de spoorwegovergang werd even later de verharde weg verlaten en dwaalden we fraai door natuurgebied Heuvingerzand in het Hart van Drenthe. Daar waar de weg bij de spoorlijn uitkwam, ter hoogte van de Torenakkerweg hadden we zicht op de locatie van het voormalige treinstation Hooghalen. Op 27 januari 2012 reed ik met een bus van het Herinneringscentrum naar deze plek. Van hier werd naar kamp Westerbork gelopen en daarmee werd het Westerborkpad officieel voor geopend verklaard.
We liepen naar het centrum van Hooghalen en dronken koffie in het Wapen van Schotland. De koffiekopjes waren aan de kleine kant en toen we onze route vervolgden vonden we, bij het passeren van een bakker waar we ook koffie hadden kunnen drinken, het jammer dat we niet hier koffie hadden gedronken. Later die dag kregen we echter nog een herkansing.
Hooghalen werd in oostelijke richting verlaten en we staken de spoorlijn over. Over het traject van de voormalige spoorlijn van Hooghalen naar kamp Westerbork volgden we nu dat traject. Het eerste stuk hiervan was nu onderdeel van Vakantieoord en bungalowcentrum Grote Zand. Daar was trouwens ook nog een mogelijkheid van koffiedrinken.
We kwamen nabij het Herinneringscentrum, maar we besloten eerst de officiële route naar Kamp Westerbork te lopen. Naast het feit dat ik hier op 27 januari 2012 alleen was geweest, was ik hier met Coos ook op 21 september 2012 geweest met het Drenthepad. Toevallig had ik de voorgaande dag in het Westerborkpad-boekje gelezen dat we nog in aanmerking kwamen voor een aandenken. Dit aandenken bestond uit een speld in de vorm van de markering en wel een prikkeldraad en een prachtig certificaat.
Vervolgens liepen we weer naar het centrum van Hooghalen om met de uurbus huiswaarts te gaan. We wisten dat deze bus om 18 minuten over het uur zou vertrekken en daardoor hadden we nog net gelegenheid om naar de bakker te lopen en daar een heerlijk glas Latte Macchiato te nuttigen tezamen met een lekker en welverdiend gebakje. Het was voor ons ook feest omdat deze dag onze huwelijksdag was. Het was deze dag weer een mooie droge wandeldag met veel zonneschijn geworden met een maximumtemperatuur van 15 graden. Toen we met de trein huiswaarts reden troffen we bij het overstappen nog een, voor ons, bekend echtpaar dat deze dag 50 jaar getrouwd was.
