Groene Wissels tocht Zeister landgoederen en Slot Zeist

Op donderdag 27 december 2012 zaten we rond half een aan de lunch. Opeens zei Coos, dat ze eigenlijk wel zin had om een eind te lo­pen. Ze dacht aan de NS route van station Driebergen-Zeist naar station Maarn en ze vroeg of ik mee wilde lo­pen. Ik wilde wel mee lo­pen, maar niet de voorgestelde wandeling. Want die had ik al tig keer gelo­pen. Laten we eens een route van de Groene Wissels lo­pen, stelde ik voor. De link van Groene Wissels is te vinden op www.wandelzoekpagina.nl. Vanuit NS Driebergen-Zeist beginnen twee wan­del­rou­tes. Een 11 km wandeling loopt naar NS Bun­nik en een 16 km rondwandeling vanuit NS Drie­ber­gen-Zeist. We besloten, ondanks het ge­vor­der­de uur op één van de kortste dagen van het jaar, de 16 km route te lo­pen.

Om 13:25 uur begonnen we aan de wandeling. Eerst lie­pen we door het park Beerschoten-Willinkshof. Daarna staken we de spoorlijn Arnhem-Utrecht over en dwaalden vervolgens over landgoed Bornia naar natuurgebied Heidestein. Dit gebied is omrasterd omdat hier ook schapen grazen. In het meest boomloze deel van Heidestein lie­pen we bij een meertje over een boogbruggetje. We lie­pen weer het bos in en even later werd de schaapskooi bereikt. Hier troffen we een bekend echtpaar, dat hier namens het Utrechts Landschap mede beheerders zijn. De schaapskooi was van binnen mooi in kerstfeer versierd. Ze vroegen of we komende zaterdag (29 december) ook met de wandeltocht van wandelvereniging Nooit te Ver te Zeist meededen. Want dan had men met die tocht een grote rust in de schaapskooi.

Lang bleven we hier niet. Door het sombere weer zou het wel vroeg donker worden en we hadden nog een heel eind te gaan. We staken de Grensweg over en lie­pen nu naar het hekwerk van het KNVB cen­trum te Zeist. Later lie­pen we ook langs de hoofd­in­gang van het KNVB cen­trum. Voor Hotel Oud Lon­don sloeg ons pad af, maar aanvankelijk lie­pen we hier verkeerd en kwamen langs twee ver­schil­len­de ingangen van dezelfde begraafplaats. De weg voor Oud Lon­don leek op een toegangsweg naar het hotel. Het zou goed zijn als de par­koers­be­schrij­ving hier duidelijker informatie over geeft. Het straat­naam­bord­je viel hier niet op en de straat­naam stond ook verkeerd in de rou­te­be­schrij­ving be­schre­ven. De straat heet hier Zwit­ser­se­ka­de en niet Zwit­ser­ka­de hetgeen in de rou­te­be­schrij­ving staat.

We dwaalden nu een tijdlang door het Zeisterbos. Na de Voomberglaan staken we de Prins Bernhardlaan over. Daarna kwamen we nog door bosgebied Hoog Beek en Royen met fraaie singels. Daarna kwamen we dicht bij het cen­trum van Zeist en lie­pen naar Slot Zeist. Er was inmiddels weinig licht en ook lichte motregen verhinderde om nog te fotograferen.

Slot Zeist werd in de zeventiende-eeuw gebouwd als lust­oord van Willem Adriaan, graaf van Nassau-Odijk. Macht, aanzien en rijkdom mochten gezien worden. De grandeur van dit aristocratische huis ervaart u direct al als u de statige oprijlaan op rijdt. De voorname entree biedt een royaal welkom. Het klassieke interieur van de stijlzalen ademt de weelderige warmte van de barok uit.
Met het ont­werp en het interieur introduceerde de ont­wer­per van het interieur, Daniel Marot, in Nederland de barok. De stijlzalen zijn geheel in tact gebleven en zijn vergelijkbaar met de interieurs van de koninklijke pa­lei­zen.
Door de jaren heen is het Slot diverse malen van eigenaar en van functie veranderd, totdat het uiteindelijk in handen kwam van de Gemeente Zeist.

We lie­pen bijna helemaal om Slot Zeist heen. Daar­na lie­pen we tussen sportvelden door. Na de Tiend­weg voerde het pad fraai over landgoed Blik­ken­burg. Het pad langs de Blik­ken­burgervaart was heel erg nat en modderig. Via de Bunsinglaan, de Laan van Rijnwijk en de Koeburgweg werd de provinciale weg van Zeist naar Driebergen bereikt. Nu was het nog 600 meter naar station Driebergen-Zeist. Het was 17:15 toen we bij Pannenkoekenhuis Princenhof, dat vlak voor het station ligt, nog een pannenkoek bestelden alvorens de thuisreis te aanvaarden.

Het was een hele mooie wandeling geworden die we beslist met volledig daglicht en met droog weer willen nalo­pen. Een compliment aan de parkoersuitzetter is hier zeker op zijn plaats.

Henri Floor