Op zaterdag 22 december 2012 werd voor de 7e keer de Sagambiaratocht georganiseerd. De start was vanuit het Denksportcentrum te Putten. Met de trein waren we naar Ede-Wageningen gereisd en verder met bus 107 naar Putten gereden. Om 9:15 uur kwamen we in Putten aan en toen was het nog 5 minuten lopen naar de start. We konden ons vlot inschrijven en even na 9:30 uur begaven we ons op pad.
De bebouwde kom van Putten werd spoedig verlaten en betraden we de Puttense bossen. Er waren 4 afstanden georganiseerd, de 10, 20, 25 en 30 km. Evenals 105 andere wandelaars kozen wij de 30 km route. De parkoersbeschrijvingen van de 30 km route waren op. Er waren (maar) 100 30 km routebeschrijvingen gedrukt. Maar er werd gezegd dat we zonder problemen de lus van de 30 km konden kopen omdat de route goed gepijld was en dat bleek ook het geval te zijn. Na het fraaie Solsche Gat was het niet ver meer naar de eerste rustpost.
Op 5½ km was de eerste verzorgingspost. We lieten ons een kommetje erwtensoep goed smaken. Na landgoed Nieuw Groevenbeek werd koers gezet naar de Ermelose Heide. Deze heide werd nabij camping De Paalberg bereikt. Het was deze dag zwaar bewolkt en enigszins nevelig. Op de Ermelose Heide konden we prachtige vergezichten hebben bij mooi weer. Maar we waren allang blij dat het, voorraalsranog, droog was. Bij het Boshuis in buurtschap Drie was de grote binnenrust. We lieten ons de koffie goed smaken. Graag hadden we hier ook ons brood opgegeten, maar het zag er te deftig uit om dit te doen. Hier troffen we een bekende wandelaar met lange witte baard en in een korte broek.
Opnieuw liepen we in de richting van de Ermelose Heide. Maar vlak hiervoor boog ons pad voor de heide af. Na Bospark De Tonnenberg en Camping Binnenveld liepen we westelijk langs buurtschap Speuld.
Nu werd koers gezet dat de borrelpost. Net als de routebeschrijvingen van de 30 km waren ook het aantal borrels gelimiteerd. Dus toen wij hier langs kwamen waren de borreltjes ook op. Gelukkig was de laatste verzorgingspost, die dezelfde als de eerste was, nog wel in bedrijf en lieten we ons de erwtensoep opnieuw goed smaken. Hier hoorden we dat het totale aantal deelnemers 307 bedroeg.
Het was de eerste 4 uur van de wandeling droog gebleven, maar even na half twee begon het toch te regenen. En het bleef de rest van de wandeling en ook lang daarna doorregenen. Na 6 uur en 20 minuten werd de finish bereikt. Ik had over deze tocht even lang gedaan als een week tevoren op de 35 km. Maar dit parkoers was door de nattigheid, de plassen en de modder op de paden zwaar lopen. Bij de finish vernamen we dat er 305 deelnemers waren. Hiervan liepen 157 deelnemers de 30 km route.
Het was een prachtige bossentocht geworden. We willen de hele organisatie hartelijk danken voor deze tocht. Op het laatste deel van de route werden we gepasseerd door een jongeman op een quad. Dat is een soort motor op 4 wielen. Deze motor laat een zeer smerige stank achter.
Bovendien is het als wandelaar niet leuk om in bosgebied door zo'n lawaaierige motor gepasseerd te worden. We hoorden dat andere wandelaars zich hieraan ook gestoord hebben.
Deze tocht werd voor de 7e keer georganiseerd. Er zullen inmiddels een zeker aantal wandelaars zijn, die niet weten hoe men aan de naam Sagambiara is gekomen. Zes jaar geleden, toen de tocht voor de eerste keer werd georganiseerd, was dit ter gelegenheid van het feit dat de organisatrice 50 jaar was geworden. Zij had daarmee dus Sara gezien. Zij wilde met deze tochten geld inzamelen voor de armen in Gambia. Door nu het woord Sara in tweeën te delen en het eerste deel voor Gambia te zetten en het tweede deel er achter kom je uit op Sagambiara.
Het ging in eerste instatantie om de St. Theresaschool te Serrekunda in Gambia. Later kwam daar ook een school in El Seibo in de Dominicaanse Republiek bij.
Meer informatie over Gambia, Serakunda en Banjul is
HIER te lezen.
Meer informatie over El Seibo is
HIER te lezen.
