Drenthepad, een rondwandeling door Drenthe

datum : zaterdag 22 september 2012
traject: Hooghalen - Laaghalen - Brunsting - Beilen
afstand: 21 km

Op zaterdag 22 september was de laatste etappe op het Dren­the­pad.

We had­den goed overnacht in het Bed and Breakfast dat tevens een adres van de stichting Vrienden op de Fiets was. Bij adressen van de stichting Vrienden op de Fiets worden we bij aankomst meestal verwelkomd met koffie of thee. Hier werden we meteen naar onze kamer gebracht. Het zag er luxueus uit. De kamer was ruim. Er was een grote overloop en er was een grote dou­che­ruim­te. Het was een soort e­ta­ge­ruim­te. Alles wat nodig was voor het ontbijt was aanwezig en dat konden we de volgende ochtend zelf klaarmaken.

Even voor half negen begaven we ons op pad. Toen we 's ochtends onder de dou­che stonden, regende het nog, maar nu scheen de zon fel. We liepen terug naar het her­in­ne­ringscentrum Kamp Westerbork en pakten hier het Dren­the­pad pad. Over een vrij rechte bosweg werd Hooghalen be­reikt. We liepen hier door een bungalowcentrum. Een bordje verwees nieuwkomers naar de receptie. Maar om welk park het ging hebben we niet gezien. We kwa­men niet door het centrum van Hooghalen.

Buiten Hooghalen staken we de A28 snelweg over en kwa­men daarop in Laaghalen. We liepen naar het Hijkerveld. Dit was weer een heel mooi na­tuur­ge­bied met veel heidevelden. Jammer was het echter, dat het grootste deel van het Dren­the­pad deze dag over as­falt­fiets­paden liep. We keken eens uit naar een bankje. Bij het eerste bankje was veel koude wind waarop we besloten door te lopen. Bij het tweede bankje stonden te veel Schotse Hoog­lan­ders in de directe omgeving. Daarop gingen we op het derde bankje zitten. Alle drie de bankjes wa­ren zonder leuning. Net toen we zaten druppelde het licht. We aten een bo­ter­ham­me­tje. Daarna begon het harder te regenen. Daarop trok Coos de regenkleding ook aan. Ikzelf had de regenkleding al aan vanwege de kou.

Toen we ons pad weer vervolgde, kwa­men we even later bij een bankje met leuning. Als we dat van de te­vo­ren had­den geweten wa­ren we hier naartoe doorgelopen. We kwa­men bij het Oranjeka­naal. Er stond hier een verhaal van een mysterieuze verdwijning. We staken het Oranjeka­naal over en volgden dit even westwaarts. Hier was geen fiets­pad langs de verkeersweg en auto's raasden hier snel voor bij. Maar spoedig werd afgeslagen en liepen we langs het Zuid-Hijkerzand. Verderop kwa­men we bij het Westerveld. Hier misten we een afslag. Omdat we deze dag al veel over as­falt­fiets­paden had­den gelopen, dachten we ditmaal ook het fiets­pad te moeten volgen. Het missen van de afslag had vermoedelijk te maken met het feit dat we iets na de splitsing een bankje met rugleuning stond en wij daar al onze aandacht op richtten. Het kwam wel vaker voor dat de werkelijke route iets afweek van de in­ge­te­ken­de route.

In het Westerveld lagen de Brunstinger plassen. Daarna werd Brunsting be­reikt. De plaat­se­lij­ke hotelboer­de­rij was verhuurd aan een groep mensen, die op dat moment niet aanwezig wa­ren. Mede daardoor konden we hier nu geen koffie drinken, want het was alleen hotel.

Na Brunsting staken we de A28 snelweg over. In het centrum van Beilen drongen we bij een bakker nog koffie en aten er iets lekkers (yammi) bij. Bij het station van Beilen konden we bij de plaat­se­lij­ke rijwielhandel nog koffie voor in de trein kopen. Met de trein reden we via Zwolle, Deventer en Arnhem huiswaarts.

Het Dren­the­pad is een hele mooie wan­del­rou­te en we willen anderen deze tocht van harte aan­be­ve­len. Enige keren hebben we in regenkleding gelopen. De eerste paar dagen was het zo warm dat het korte broeken weer was. De laatste vijf dagen kwam de temperatuur echter niet boven de 16 graden uit.

Henri Floor