Van 24 t/m 27 mei 2012 werd voor de 18e keer de Drentsch Friesche Wold Wandelvierdaagse vanuit Diever georganiseerd.
Op donderdag 24 mei 2012, de eerste wandeldag, stond de plaats Dwingeloo centraal. We verlieten de start in zuidelijke richting. Door de Zuurlandse Es liepen we naar de Drentsche Hoofdvaart.
De Drentsche Hoofdvaart is gegraven tussen 1769 en 1780. Het vormt de verbinding tussen Assen en het Meppeler Diep. Het kanaal heeft zijn ontstaan te danken aan de wens van het andschap Drenthe om haar venen in de marken Witten en Halen te ontsluiten en te exploiteren. Een goede afwatering en bevaarbaar water was hierbij noodzakelijk. Daarvoor kon gebruik worden gemaakt van delen van de reeds aanwezige Smildervaart, die vanaf 1750 tussen Meppel en Dieverbrug was gegraven ter vervanging van het riviertje De Oude Vaart.
In 1771 kon de eerste andschapsturf worden afgevoerd richting Meppel. Het laatste deel van het kanaal, vanaf de Grietmanswijk tot de Kolk in Assen, kwam in 1780 gereed. Aanvankelijk heeft het kanaal negen sluizen gekend: de Paradijs-, Boskamps-, Pastoors- (later Haveltersluis), Uffelter-, Wittelter-, Diever-, Halfwegen-, Haar- en Venesluis. De Boskamps-, Wittelter- en Halfwegensluis zijn inmiddels al lang opgeruimd. Het kanaal heeft thans nog wel een functie als vaarweg voor de recreatievaart, maar niet meer voor de beroepsvaart.
Via de Oldendieverbrug werd het kanaal overgestoken en even gevolgd. Daarna sloegen we af en even verderop staken we de Oude Vaart over bij de stuw Koningsschut. Langs het Laar liepen we vervolgens naar Batinghe. Bij de start hing een kaartje van de ingetekende route. Het viel ons op dat bij Batinghe de ingetekende route afweek van de gemarkeerde route.
Batinge begon als een versterkte middeleeuwse hofstede met een zware, hoge verdedigingstoren. In de 17de eeuw sprak men over een huis met on-Drentse allure. De edelman Elbert Anthony van Pallant, die Batinge in 1685 kocht, bood ook onderdak aan asielzoekers. Gevluchte Franse Hugenoten mochten op Batinge godsdienstoefeningen houden. Later liet hij in het dorp een rij woningen voor hen bouwen. Die zogenaamde ‘Franse huizen’ vormen nog immer een karakteristiek stukje Dwingeloo. Het Huis Batinge is in 1832 afgebroken; wat resteert is een laan, een stuk van de gracht en een oud bijgebouw.
Vlak voor de eerste rust en stempelpost in Dwingeloo kwamen we langs de Sint Nicolaaskerk, die op de terugweg opengesteld was voor publiek. De afgelegde afstand bedroeg hier 7.2 km.
De Hervormde Sint Nicolaaskerk van Dwingeloo valt op met zijn uivormige torenspits. In de volksmond wordt de toren "de Siepel" genoemd, de Drentse benaming voor ui. De huidige torenspits dateert van na de grote brand van Dwingeloo in 1923. De vorige spits was veel ranker en was in 1630 gebouwd. De toren behoort tot het bekende Drentse type met aan elke zijde een slanke spitsboognis, echter met dit verschil dat de hoogopgaande onderbouw gesloten is, uitgezonderd de ingangspartij aan de westzijde. Omstreeks 1500 werden de traditionele torenspitsen vaak vervangen door elegante peervormige bollen met open ornamenten, die later vaak dicht gemaakt werden. Waarschijnlijk is de peervormige torenspits in Dwingeloo gebouwd in 1631, nadat een jaar tevoren de torenspits naar beneden was gekomen en dwars door het dak van de kerk viel.
Tegenover Hotel de Brink stond een wandelaarster en we hadden het idee dat ze niet precies wist waar ze naar toe moest lopen. Toen wij er naar vroegen zei ze, dat ze in het tegenoverliggende hotel overnachtte. Ze moest nog startten en ze liep de 10 km route. We zeiden tegen haar dat ze dan naar de start kon lopen en vervolgens de heenroute kon volgen. Maar daar voelde ze niets voor.
Bij deze stempelpost kregen we een banaan. Hoewel het al heerlijk weer was om buiten te zitten, gingen wij toch binnen zitten. We lieten ons een Latte Macchiato lekker smaken. Hier in Dwingeloo was de splitsing van de 40 km met de 20 en 30 km. We zagen geen bordje staan, dat de splitsing aangaf. Maar we hadden andere wandelaars al de kant op zien gaan, die ook in de routebeschrijving stond aangegeven.
Zowel de 40 km als de 30 km voerde naar dezelfde volgende stempelpost, maar over verschillende routes. De 40 km route liep eerst naar buurtschap Lhee. Daar werd het Dwingelerveld in boswachterij Dwingeloo betreden en doorkruist. Bij de radio telescoop werd het bosgebied verlaten en we staken de Dwingeloose Heide over. Door het zonnige en warme weer was het hier afzien, maar het was wel een heel mooi gebied.
Op de GPS-kaart waren in dit gebied talrijke paden aangegeven, die echter bijna allemaal afgesloten waren. Een van die paden liep naar een bospassage met de naam Spaarbankbos. Later vonden we op internet dat er talrijke bosgebieden in Nederland zijn met de naam Spaarbankbos. Maar van het Spaarbankbos op de Dwingeloose Heide vond ik geen informatie.
De nationale parken Dwingelderveld en Drents-Friese Wold zijn twee unieke natuurgebieden
in zuidwest-Drenthe en aangrenzend Friesland. Beide gebieden behoren
tot de grootste natuurterreinen van ons land. Nationale parken bestaan al sinds
1871, toen het beroemde Yellowstone in Noord-Amerika deze titel kreeg. De parken
zijn vooral bedoeld om de weergaloze natuur waar ook ter wereld te beschermen.
Daarom spannen Staatsbosbeheer, Natuurmonumenten, het Drents andschap en
anderen zich in om de natuur in onze parken te beheren en te herstellen. Nationale
parken zijn ook bedoeld om er van te genieten, om te ontdekken, te beleven en om
in te recreëren. Lange wandelingen en fietstochten, beide
parken zijn er uitstekend voor geschikt.
Daar waar onze route naar rechts afsloeg, stonden een paar picknickbanken. We besloten hier een rust te houden en te genieten van de rust. Enige 40 km lopers kwamen langs gelopen. Nu zetten we koers naar de Anser Dennen. Hier was de tweede stempelpost. De afgelegde afstand bedroeg hier 17,2 km.
De groentesoep smaakte hier uitstekend. Net toen ik mijn tweede kom soep op had gegeten kwam Coos aangelopen.
Wij vervolgdem ons pad op de 40 km. Coos liep deze dagen trouwens de 30 km route. We verlieten de Anser Dennen en liepen nu naar Engeland toe. Het meest opvallende in de 40 km lus naar buurtschap Engeland was molen de Zaandplatte in buurtschap Engeland. Naast buurtschap Engeland liepen we in deze lus ook door buurtschap Bendersche.
Oorspronkelijk stond deze molen in het buurtschap Echten; in 1962 werd de vervallen molen daar afgebroken en in 1964 op de huidige molenwerf in het buurtschap Engeland, nabij Ruinen, herbouwd. De Zaandplatte dateert uit 1964 en is ontleend aan de vroegere woeste grond waar de molen nu staat. Gedurende ruim 25 jaar was de molen in gebruik als vakantiewoning en verder niets; geleidelijk aan raakte de molen daarom weer in verval en ook sterk ingegroeid. De ommekeer kwam in 1989, toen de Stichting Vrienden van de Ruiner Molen werd opgericht om de molen maalvaardig te restaureren. In 1992 volgde de verklaring tot rijksmonument, waardoor het project in aanmerking kwam voor overheidssubsidies. In 1993 kreeg de stichting de molen in eigendom en in 1995/1996 voerde molenmaker Vaags een forse restauratie uit: het verwaarloosde gaandewerk werd grondig herzien en met een tweede koppel stenen uitgebreid; ook de kap onderging grondig herstel. Hiermee kon niet worden volstaan: ondertussen werden in de omgeving talloze bomen en struiken gekapt of gesnoeid, waardoor deze geheel ingegroeid geraakte molen weer in de wind en het zicht kwam. 6 september 1996 volgde een feestelijke ingebruikname en sindsdien is de molen weer regelmatig draaiend en malend te zien.
Voor mij persoonlijk was deze dag de eerste wandeldag dat ik in de korte broek liep. Nabij camping de Wiltzangh stond een bankje en ik besloot de korte broek te verwisselen voor de lange broek. Mijn benen waren nog niet gewend aan een hele dag zonlicht.
We kwamen weer bij de Anser Dennen. De afgelegde afstand bedroeg hier 24,1 km.
Hier troffen we een dame, die op het voorblad van het meinummer van 2012 van het Wandelsport magazine, samen met een wandelvriendin stond afgebeeld. Het ging hier om de rechterdame met rode jas en hoedje. Die foto was gemaakt tijdens de Sallandse vierdaagse 2011. De wandelaarster wist dat er een foto van haar was gemaakt, maar ze wist toen nog niet dat deze de voorpagina van voornoemd wandelblad zou halen.
De wandelroutes bij de Anserdennen liepen hier weer eens flink door elkaar en je moest dan ook goed oppassen, dat je de goede route liep. Helaas komen dit soort zaken vaker voor bij deze vierdaagse. We vervolgden ons pad weer. We kwamen opnieuw door boswachterij Dwingeloo. In buurtschap Westeinde kwamen we nog langs Huize Olden Hut, Havezate Oldengarde en Huize Nyen Gaerde.
Een havezate is een versterkt huis (burcht), hofsteden, hof of hoeve. Oorspronkelijk was het een benaming voor een grote boerderij met land, later een speciale term voor landelijke huizen, waarvan de bewoners speciale rechten genoten. Dit laatste meestal in verband met ridderschap. Huize Oldengaerde is een goed bewaarde Drentse havezate uit de vijftiende eeuw (verbouwd in 1717).
Het lanen- en grachtenstelsel dateren eveneens uit die tijd. In de tuin achter de havezate is een 'Grand Canal' aanwezig, een smalle rechthoekige vijver. Samen met nog drie Havezathen, namelijk Batinge, Entinge en Westrup maken deze vier havezathen onderdeel uit van het Gemeentewapen van Dwingeloo.
Het imposante herenhuis Nyen Gaerde werd in 1926 in neorenaissancestijl gebouwd in opdracht van mevrouw Westra van Holthe. Zij was een zuster van mr. dr. J.G. Westra van Holthe, burgemeester van Dwingeloo en eigenaar van Oldengaerde.
In Dwingeloo kwamen we langs pension het Rustige Heuveltje alvorens de rustpost te bereiken. De afgelegde afstand bedroeg hier 32,3 km.
Na deze rust kwamen we opnieuws langs de Sint Nicolaaskerk in Dwingeloo. De kerktoren heeft aan de bovenzijde de vorm van een ui op een manier zoals je dat ook vaak in Duitsland kan zien. Zoals al eerder vermeld was de kerk opengesteld en we besloten de kerk te bezichtigen.
Het laatste trajekt van de route was niet indrukwekkend. Via een oude verkeersweg liepen we naar Dieverbrug en vandaar langs de verkeersweg naar de finish. De 40 km route was 36,5 km lang.
Het IVV nummer was 11447.
