Op zaterdag 19 mei werd de verjaardag van Coos en een vriendin Lydia samen met nog een vriendin gevierd met een NS wandeling. We kozen de wandeling uit Castricum omdat één van de vriendinnen daar dicht in de buurt woont en andere keren vaak verder moet reizen. We troffen elkaar rond 10:45 op het perron van station Castricum.
Eerst liepen we naar het centrum van Castricum. Want wandeltochten met de vriendinnen beginnen zo mogelijk steeds met een kop koffie en vaak ook met gebak. We liepen naar de
patisserie/tearoom De Roset gelegen aan de Burgemeester Mooijstraat 17 en lieten ons een glas latte macchiato en een appelgebakje goed smaken. Rond half twaalf begaven we ons dan op pad. Mijn GPS gaf als eerste tijd van de wandeling, na correctie, 11 uur 37 minuten en 4 seconden aan.
We verlieten Castricum langs de begraafplaats. Over de Oude Schulpweg liepen we naar de Geversweg. Halverwege de Geversweg werden we nog duidelijk herinnerd, dat we een toegangskaart voor het Noord Hollands Duin Reservaat moesten kopen. De toegangsprijs was verhoogt naar Euro 1,70 en moest bij een kaartjesautomaat gepast worden betaald. We liepen opnieuw over de Oude Schulpweg maar nu in bosgebied.
De Oude Schulpweg houdt de herinnering levend aan de schelp-visserij. Vooral in de 17e en 18e eeuw werden langs het Noordzeestrand lege schalen van weekdieren ‘gevist’. De Oude Schulpweg is één van de wegen waarlangs de schelpvissers hun beladen karren moeizaam naar de achter de duinen gelegen dorpen zwoegden. Bij Castricum werden de schelpen overgeladen op schepen en via de Schulpvaart vervoerd naar Akersloot of verder. In Akersloot werden de schelpen in kalkovens gebrand tot kalk. De kalk werd gebruikt als metselmateriaal.
Vlak voordat we het infiltratiegebied bereikten kwamen we nog langs een open terrein, een voormalig bouwland.
Tussen de Johanna’s weg en de Bredeweg ziet u links een open terrein. Het is voormalig bouwland, dat behoorde tot de verderop gelegen boerderij de Brabantse Landbouw. Op de wallen rond het perceel staan veel meidoornstruiken. Dit zijn restanten van de
meidoornhaag, die dienst deed als veekering. Vooral in de eerste helft van de 19e eeuw werden pogingen ondernomen de uitgestrekte duinvalleien geschikt te maken voor de landbouw. Erg veel succes had dit niet. De bodem bleek erg onvruchtbaar en de grondwaterstand schommelde te veel. In 1917 werd de Brabantse Landbouw als laatste duinboerderij opgeheven en zijn de terreinen aan de natuur teruggegeven.
We bereikten het infiltratiegebied. Van verre hoorden we hoe vogelrijk dit gebied is. Er zaten talrijke zwarte vogels op kaallgevreten takken van bomen.
In 1903 kocht de provincie Noord-Holland landgoed Bakkum aan. In 1920 werd het Provinciaal Waterleidingbedrijf Noord-Holland (PWN) opgericht voor de drinkwaterwinning en distributie door de provincie. De terreinen werden opengesteld voor het publiek. Na 1933 volgde uitbreiding van de bezittingen. PWN ging bijna heel Noord-Holland voorzien van schoon drinkwater. Amsterdam hield eigen waterleidingduinen. PWN kreeg ook het beheer van de duinterreinen toegewezen. Vanaf 1960 nam het belang van recreatie en natuurbescherming in het duingebied sterk toe. In de tweede helft van de 20e eeuw is overgegaan op infiltratie van voorgezuiverd rivierwater (IJsselmeer en Rijn) in de duinen, om de ondergrondse watervoorraad weer op peil te brengen en de achteruitgang van de natuur, als gevolg van de sterk gedaalde grondwaterstand, een halt toe te roepen.
Over een traject van de Johannisweg en later de Groeneweg werd koers gezet naar restaurant Johanna's Hof. Maar even voor de uitspanning was nog een uitzichtpunt bij een meertje. We besloten hier een deel van ons lunchpakket op te eten, want dat konden we beter niet doen in het verderop gelegen Johanna's Hof. Bij Johanna's Hof gingen we op het terras zitten voor opnieuw een kop koffie.
We verlieten het grondgebied van Castricum en ruilden dat in voor de gemeente van Bergen. In Bergen kwamen we niet, maar Egmond is gemeente Bergen. Een paar honderd meter voor een bankje ging Coos op een boomstam zitten, want ze had trek gekregen. Een blik op de kaart gaf aan dat over ongeveer één km een zitbank was. Maar ruim daarvoor bleek ook een niet vermelde bank te staan waar wij dankbaar gebruik van maakten. Dat was aan de Staringweg.
Nu volgden we een tijdlang de Lage Weg. We liepen een zijpad in naar een scherm waarachter we wisten dat een vennetje lag. Hoewel we verwachtten, dat we geen dieren hier zouden zien, waren we hoogst verbaasd hier twee bruine en een zwarte Schotse Hooglander aan te treffen. We werden verrast door één van de Schotse Hooglanders omdat hij vrij dicht naar ons toeliep. Hij liep tot ongeveer 5 meter van ons vandaan. Zijn tong kwam meerdere malen uit zijn bek en we hadden het idee dat hij wellicht door andere wandelaars wat toegestopt had gekregen en nu wellicht weer wat verwachtte. We konden de Schotse Hooglander gelukkig veilig passeren.
De Limiet is een begrazingsgebied voor verschillende soorten runderen en schapen als de Scottish Highlander, Scottish Blackface en Oud Hollandse Landbokken. Door begrazing wordt de middenduinvallei opengehouden en kunnen er zandviolen en bijzondere mossen groeien. Voorheen zorgden het duinkonijn en schapen van de Brabantse Landbouw voor dit beheer, maar door de verlaging van de konijnenstand door 2 epidemieën en het verdwijnen van de landbouw dreigde het gebied te verruigen. Afhankelijk van de ontwikkeling van de vegetatie en de konijnenstand wordt bepaald waar, wanneer en welke soort grazers er rondlopen, want elke soort heeft zijn eigen manier van grazen.
Het Scottish Blackface schaap is een gehard, sober en vitaal ras en uitermate geschikt voor tijdelijke en zwerf beweiding voor het in stand houden en verbeteren van diverse leefbiotopen. Zoals onder andere orchideeën, zandviooltjes, tapuiten, watersnippen en hagedissen.
De Oud Hollandse Landbok is van nature een echte alleseter. Boompjes, bramenstruiken, distel en brandnetel hij zit er niet mee, het gaat erin als koek. Deze bokken worden vooral ingezet om in het gebied de jonge boompjes en grote struiken te verorberen zodat het gebied niet verbost en de traditionele flora niet verloren gaat.
Nu werd Egmond aan Zee bereikt. We besloten een eind over het strand te lopen. Ik was de enige die hier zijn schoenen aanhield. Bij strandpaviljoen De Uitkijk verlieten we het strand en aten warm bij een pizzeria. Na het eten liepen we het centrum van Egmond aan Zee in naar het busstation. Met de bus en de trein reisden we huiswaarts.
Het was een geslaagde dag geworden mede dankzij het mooie en droge weer. De afgelegde afstand bedroeg 15 km.
