Op woensdag 8 februari 2012 organiseerde Comité Gelderland de Wandeltocht Onzalige Bossen. De start was vanuit het bezoekerscentrum Veluwezoom van Natuurmonumenten, voorheen bekend onder de naam De Heurne. Volgens de info was het vanaf het NS station 200 meter lopen. Het bleek een kleine km te zijn. Ter compensatie hoefden we de laatste km van de wandeltocht niet mee te lopen omdat de tocht vlak langs het station kwam.
Voor deze dag was wat minder koud weer voorspeld dan de dagen daaraan vooraf gaand. Op zaterdag 4 februari waren nog temperaturen van -20 tot -15 voorspeld en voor deze dag was dat lichte vorst.
Even na 10 uur verlieten we met ongeveer 50 man de startlocatie. De hele route liep door de Veluwezoom. Maar de verschillende bos- en heide gebieden hebben ieder ook hun eigen namen. Zo liepen we als eerste naar het Herikhuizerveld. Hier kwamen we op een pad, dat we ons nog goed konden herinneren. Met de WS78 tocht vanuit Velp kwamen we hier ook langs. De route voerde verschillende malen over flink wat heuvels.
We staken de Beekhuizenseweg over en dwaalden vervolgens door bosgebied Het Asselt. Na de Rouwenberg werd nabij de Lappendeken de Middachter bossen betreden. Op de flanken van de Prins Willemberg liepen we even verkeerd en spoedig daarop werd de Carolinahoeve bereikt. Hier was op 8 km de eerste café rust bereikt.
De Carolinahoeve werd in 1765 gebouwd aan een van de koningswegen. Het doel van de hoeve was om hier even te kunnen verpozen en paarden te laten verwisselen. De hoeve werd gebouwd in opdracht van prinses Anna van Hannover, weduwe van stadhouder Willem IV en, evenals die aan de koningsweg gelegen berg, genoemd naar de dochter Carolina van Oranje, vorstin van Nassau Weilburg, die in 1743 werd geboren. Een andere heuvel in deze omgeving kreeg de naam van haar zoon: prins Willem.
In 1862 is de Carolinahoeve, volgens de kronieken, geheel afgebrand, maar ook in de latere jaren is er nog een keer brand uitgebroken. De zwartgeblakerde balken heeft men bij een verbouwing enige tientallen jaren geleden nog aangetroffen. Omstreeks 1900 was de boerderij verpacht aan 3 broers en een zuster Pruis. De broers werkten op het land en in de bossen. Vrouw Pruis, zoals ze in De Steeg werd genoemd, zorgde voor de huishouding en verkocht toen reeds pannenkoeken aan de waarschijnlijk schaarse wandelaars. In 1922 werd de Carolinahoeve, na in 1911 eigendom van Natuurmonumenten te zijn geworden, verpacht aan de heer J. Dikker. Door hem zijn boven het stalgedeelte een aantal kamertjes voor pensiongasten gemaakt. Daarbij zijn de dakkapellen aangebracht, die het gebouw echter niet bepaald verfraaiden. In 1946 ging de pacht over van vader J. op zoon E.H. Dikker. Hij was de laatste exploitant van de boerderij en het theehuis. In 1973 beeindigde hij zijn bedrijf.
Verschillende prominente figuren hebben op de Carolinahoeve gelogeerd, o.a. prof. Gerbrandy, minister Kan en later zijn zoon Wim Kan met zijn vrouw Corry Vonk, die 26 jaar lang vaste gasten waren. In de oorlog lag de Carolinahoeve tussen 2 munitieopslagplaatsen in; evengoed waren er 7 onderduikers en ongeveer 15 vluchtelingen uit Arnhem. Ook vuurwapens werden door de ondergrondse in de kelder opgeslagen om vervolgens weer te worden doorgestuurd. De laatste maand van de oorlog werd de hoeve bezet door de Duitsers en met veel moeite mocht de fam. Dikker een kamer voor eigen gebruik houden. Later werden zij door de Engelsen bevrijd, waarbij de tanks dwars door het bos kwamen, alles wat op hun weg lag, platrijdend.
We hadden nog niet verteld dat er sneeuw op de route lag. In bijna geheel Nederland was de voorgaande vrijdag sneeuw gevallen. Hier lag naar schatting 4 cm sneeuw terwijl in onze woonplaats ongeveer 10 cm was gevallen.
Na deze rust, waar wij de warme chocolademelk zonder slagroom goed lieten smaken, vervolgden wij ons pad. Nu voerde de route door de Onzalige Bossen. Aan de rand van de Rheder- en Worthrheder Heide werd het bosgebied verlaten. De zon was inmiddels te voorschijn gekomen en in combinatie met de sneeuw zorgde dit voor fraaie vergezichten. De zon zorgde ook voor veel licht waaraan onze ogen flink moesten wennen.
We bleven nu de Burgemeester Bloemersweg volgen tot aan de Beekhuizenseweg. Daarna volgden we deze weg parallel tot aan de Posbank. Hier was op 16 km de tweede café rust. Ook hier hadden we een rust van ongeveer een half uur.
Theehuis de Posbank ligt op een hoogte van 90 meter boven NAP. In 1996 is de uitspanning die vroeger op de Posbank stond door een brand in 1996 verwoest. In 2002 werd het nieuwe theehuis geopend.
De naam van de Posbank is afkomstig van het monument dat aan de overzijde van het theehuis staat. Het heeft de vorm van een halfronde stenen bank. Deze bank is naar de heer G.A. Pos vernoemd. Hij was oud-voorzitter van de ANWB.
Het nabij gelegen Herikhuizervel wordt in de volksmond ook de Posbank genoemd.
We vervolgden ons pad wederom over het Herikhuizerveld. Uiteraard volgden we nu een ander traject als de heenroute. Wat wel hetzelfde was, was dat het hier ook heuvelachtig was. Gevormde traptreden waren af en toe flink hoog. Bij Herikhuizen was een platform gemaakt vanwaar we uitzicht op grazende paarden hadden.
Het laatste deel van de wandeling voerde door het dal van Beekhuizen. Daarbij kwamen we nog langs een ijskelder.
Voordat er koelkasten waren, bewaarden de bewoners van het voormalige Beekhuizen hun
voedselvoorraad in ijskelders. Koele, half in de grond gebouwde cellen die met een dikke laag
aarde werden overdekt, zodat ze er uitzien als heuveltjes. ’s Winters werden brokken ijs uit de
vijver gehakt, die in de kelder pas in juni, juli helemaal gesmolten waren. De spleet in de deur
is bestemd voor vleermuizen, die deze kelders opzoeken om hun winterslaap te houden. Deze
ijskelder werd gerestaureerd met medewerking van ANWB landgoedkampen.
Af en toe was er tijdens de tocht wat te zien of er was een wegvermalling waar je achter elkaar moest lopen. Achterliggers konden dan weer bij de groep komen. Daarbij behoorde ook ondergetekende.
We kwamen uit op de Arnhemse Straatweg te Rheden. Op het moment dat deze weg werd verlaten mochten treinreizigers afhaken. Want hier liepen we vlak bij het plaatselijke NS station. Treinreizigers hadden per slot van rekening al vanaf het station naar de start gelopen.
Het was een hele mooie tocht geworden. Al op de eerste rustpost brachten we de parkoersuitzetter de complimenten over. Het was een mooie route en het was mooi weer met zon in de middag en het was niet te koud.
|
Henri Floor
|
