Op zaterdag 18 juni organiseerde de wandelsportvereniging Blauw Wit vanuit Ede een Bostocht.
De start was vanuit clubhuis Blauw Wit.
Er kon gekozen worden uit de afstanden van 5, 10, 15, 20, 30 en 40 km.
Coos koos de 30 km, terwijl ik voor de 40 km opging.
Bij het inschrijven werd gevraagd of we met herinnering wilden lopen.
Ter gelegenheid van hun 75 jarig bestaan hadden ze een speciale medaille ontworpen.
Omdat wij al een heleboel medailles hebben besloten wij toch zonder herinnering te lopen.
Om 8 uur verlieten we de start.
Bij de start zagen we meerdere bekenden van WS78 en FLAL.
Als eerste liepen we naar landgoed Kernhem.
Nadat het in de voorgaande nacht af en toe flink had geregend was het bij de start weliswaar droog.
Maar het was dermate zwaar bewolkt dat we elk moment een regenbui verwachte, die vooralsnog voorlopig niet kwam.
Na de Doolhoflaan kwamen we op de Doesburgermolenweg uit.
We passeerden de Doesburgermolen en even later herkenden wij het adres waar wij met de WS78 tocht vanuit Lunteren van 15 januari 2011 de fruitpost hebben gehad.
We staken de spoorlijn van Ede-Wageningen naar Amersfoort over. De Valleilijn genaamd, en bleven de Doesburgermolenweg volgen tot aan de Goorsteeg.
Na Hotel en Congrescentrum Belmont verlieten we de Goorsteeg en dwaalden over een fietspad langs een zandweg door het Lunterse Buurtbos. We kwamen langs Recreatiepark 't Gelloo en Landgoed Groot Zonneoord.
Het parcourd viel in de 1e lus van de 40 km flink tegen. We liepen veel over asfaltwegen of zandwegen. De parkoersbeschrijving was ook niet altijd even duidelijk. Als er in de routebeschrijving sprake was van een pad, dan werd in feite een zandweg bedoeld.
In het Edese bos kwam nabij een spoorwegovergang de 30 km er weer bij. We hadden inmiddels 11 km gelopen en een rustplaats van de organisatie was nog niet in zicht. Gelukkig liepen we spoedig langs een bankje en hier hielden we een rust. Een echtpaar uit Heerlen kwam achteropgelopen. Zij waren eveneens niet onder de indruk van het parkoers. Zij vonden het ook de hoogste tijd voor een rust en zij besloten naast ons te komen zitten. We konden ons niet herinneren dat wij vaker met z'n drieën in deze samenstelling samen op een bankje hadden gezeten en we besloten dan ook dit voorval voor het nageslacht vast te leggen.
We staken de Apeldoornse weg, een vierbaansweg over, bij een rotonde en volgden daarop de Koeweg. Na een veerooster werd het parkoers mooier en dwaalden we over een echt bospad naar de eerste wagenrust. Deze lag op 15 km. Zowel deze rustpost als de volgende wagenrust was bijzonder goed gesitueerd en we konden er, naast koffie, thee en limonade, ook tomatensoep krijgen.
We liepen weer naar de Apeldoornse weg en volgden deze meer dan een km. Nou heb je zoveel uitgestrekte bossen en heide aan de noordkant van Ede en dan moet je meer dan een km langs zo'n provinciale weg lopen. We vonden dit traject dan ook één van de dieptepunten van deze tocht.
We betraden het Roekelse bos. Bij de toegangsweg stond een grote steen met opschrift: "Roekelsebos eigendom van de gemeente Ede". Twee wandelaars kwamen ons tegemoet gelopen. Zij hadden de afslag van de 20 km gemist. Want we liepen nu op het 30 en 40 km parkoers. We kwamen weer op de Koeweg uit. Dit is een zandweg met naastliggend asfaltfietspad. Dit volgden we meer dan twee km. Verschillende keren kruiste onze wandelroute een uitgezette route voor mountainbikes. We waren iedere keer, dat we hun parkoers kruisten, erg jaloers op hun route. Hun parkoers liep mooi over smalle bospaden en wij moesten steeds de brede zandwegen volgen.
Nog net voor het verlaten van open gebied langs de Edese heide werden we voor de eerste keer overvallen door een regenbui. Vlug werd de paraplu tevoorschijn gehaald.
We kwamen bij de Bor de Bondt bank. We besloten hier weer een rust in te lassen. Deze bank was grotendeels van steen met een houten zitting. Het voordeel van deze rust was dat de bank een rugleuning had en dat verwachtten we niet bij de volgende verzorgingspost van de organisatie.
Voor een tweede keer werden we door een regenbui overvallen en opnieuw pakten we de regenparaplu er bij. Later zou blijken dat dit de enige twee buien waren waarbij een paraplu noodzakelijk was. We kwamen op 24 km bij de tweede verzorgingspost. Deze was even goed als de eerste. Maar nu waren er naast de twee piknikbanken ook drie banken van de organisatie.
Bij deze tweede wagenrust was weer een splitsing. De 30 en 40 km liep naar de rondweg om Ede toe. Bij een rotonde staken we over en kwamen langs een stilstaand rupsvoertuig met kanongeschut. Dit was een vooruitgeschoven post van de achterliggende kazernes. Wij liepen tussen twee kazernes door naar bosgebied De Sysselt. Ons pad slingerde nu flink over De Sysselt. Het was op zich best kunstig van de parkoersarchitect om 10 km van de wandelroute over de relatief kleine oppervlakte van dit bosgebied te laten lopen. Als u de
ingetekende route bekijkt, dan zult u dit ook kunnen zien. Het is het gedeelte tussen de 25 en 35 km op de ingetekende route.
De wandeling voerde op een gegeven moment vrij dicht langs de A12 snelweg en dat was ook goed te horen aan het autolawaai. Via de Kazernelaan, de Eikenlaan en de Van Heutzlaan werd het centrum van Ede bereikt. We staken nog de spoorlijn Ede-Wageningen Amersfoort over. 100 meter voor de finish kwamen we nog langs onze auto waar we alle overbodige last konden droppen. Bij het afmelding kregen we, als we er om vroegen, een heel eenvoudig wandelplaatje dat voor ons thuis in de prullenbak belandde.
De wandelvereniging bestond 75 jaar. En ter gelegenheid hiervan was een speciale medaille vervaardigd. Maar een fatsoenlijk wandelplaatje was er helaas niet bij.
De tocht voerde door een mooie omgeving. De organisatie rondom deze tocht, waaronder de verzorgingsposten, waren zeer goed. Jammer dat vergeten was om een aantrekkelijk parkoers uit te zetten. Ook de parkoersbeschrijving klopte niet altijd. De afgelegde afstand bedroeg 38,3 km.
