Wat aan de wandeltocht vooraf ging
Direkt naar het verslag van de wandeltocht
Wat aan de wandeltocht vooraf ging
Mij wordt wel eens de vraag gesteld hoe ik een parkoers maak.
Zoals de trouwe lezers weten, heb ik de laatste jaren steeds een parkoers gemaakt vanuit Maarn voor WS78.
Ik ben dus al bekend in het bekend. Bovendien heb ik in het verleden voor Euraudax talrijke parkoersen gemaakt.
Verder heb ik een topografische atlas met schaal 1:25.000.
Met de kennis hiervoor genoemd heb ik een voorlopig parkoers ingetekend op een vergrote kopie van de topografische kaart.
Vervolgens heb ik, op 2 april 2011, deze route gefietst met een GPS-apparaat.
’s-Avonds heb ik de route vervolgens in een excel-bestand ingevoerd.
Op vrijdag 23 april 2011 (Goede Vrijdag) heb ik de eerste helft met een hodometer (meetwiel) opgemeten. Een dag later, zaterdag 24 april 2011 (Stille Zaterdag) heb ik de tweede helft opgemeten.
Daarna heb ik de omschrijvingen in het excel-bestand aangepast en de afstanden toegevoegd. Ik kwam toen uit op tussenafstanden voor de volgende posten:
Soeppost: 11,8 km, grote rust: 17,8 km, koffiepost: 30,0 km, fruitpost 33,9 km en finish 38,1 km.
De tussenafstand tussen de soeppost en de grote rust is te klein en de afstand tussen de grote rust en de koffiepost is te ver.
Op zondagmiddag 25 april 2011 heb ik de route aangepast waardoor de volgende tussenafstanden van de volgende posten alsvolgt werd:
Soeppost: 11,8 km, grote rust: 19,6 km, koffiepost: 29,2 km, fruitpost 33,1 km en finish 37,4 km.
Hoewel het om een 40 km tocht gaat, heb ik het verzoek van het bestuur gehad om de route 38 km lang te maken. 37,4 km vind ik wel te kort, dus ik ga nog aan de slag om er ongeveer 38 km van te maken,
Op vrijdag 29 april 2011 maakten we nog een lusje erbij waardoor we nu op 38 km uitkomen.
Op zaterdag 30 april 2011, Koninginnedag, besloten wij de tocht nu in zijn geheel te lopen. Waar nodig pasten we de parkoersbeschrijving aan. Even na half acht kwamen wij op station Maarn aan. We liepen niet naar dorpshuis De Twee Marken. Omdat de route langs het station komt, pakken we hier de route op.
Als eerste liepen we langs het raadhuis van de voormalige gemeente Maarn. Langs de kant van de weg stonden hier nog lege stalletjes, die in de loop van de dag allemaal bemand en gevuld zouden worden vanwege de koninginnemarkt. Nadat we het bos hadden betreden kwamen we spoedig bij Huis te Maarn op Landgoed Huis te Maarn. Ons pad steeg nog verder en de grens met Doorn overschrijdend kwamen we bij de uitkijktoren op de Doornse berg.
Als u na vele treden omhoog bent geklommen staat u op 67 meter boven NAP. Vanaf het ruime platform op meer dan 25 meter hoogte heeft u een schitterend uitzicht over vrijwel de hele Utrechtse Heuvelrug. Van de Amerongse Berg in het oosten tot de de Domtoren van Utrecht in het westen. In het noorden ziet u Soesterberg liggen. Bij mooi weer ziet u in het zuiden zelfs de Rijn die als een glinsterend lint door de weilanden stroomt
We daalden de Doornse berg in oostelijke richting af en kwamen daarop bij het poortgebouw van Huize de Ruiterberg. Huize de Ruiterberg zelf zagen we verderop ook.
In 1916 is men begonnen met de aanleg van de laatste buitenplaats in Doorn. De stichter en opdrachtgever was J. Wilmink, directeur van de Koninklijke Hollandse Lloyd. Hij trok voor het ontwerpen van zijn buitenplaats de Utrechtse architect J.C. Wentink en de tuinarchitect P.H. Wattez (1871 - 1953) uit Apeldoorn aan.
In 1917 is men begonnen met de bouw van het buitenhuis, de toegangspoort, een hoeve, een jachthuisje met een kleine oranjerie en een ijskelder. Het buitenhuis is in de Tweede Wereldoorlog verwoest. Het huis telde twee bouwlagen en was overkapt met een afgeplat tentdak. De noordgevel werd gedomineerd door twee torens, waarvan de hoogste toren een belvédère bezat die uitzicht bood tot ver in de omstreken.
Het verwoeste huis is in 1950 in Delftse Schoolstijl herbouwd. Dit nieuwe ontwerp werd geleverd door architectenbureau Sutterland en gebouwd door Van Vliet & Van Dulst uit Rotterdam. De opdrachtgever was W.D. Cramer.
In 1956 werd het landgoed aangekocht door de Vereniging tot Behoud van Natuurmonumenten. Zij verhuurden alleen het huis met de verplichting de tuin te onderhouden. Daar kwam weinig van terecht en in 1997 kon het huis verkocht worden en de tuin ging in erfpacht.
Verderop liepen we langs de achterkant van camping De Bonte Vlucht. Nu werd het Let de Stigterpad bereikt.
Het Let de Stigterpad is vernoemd naar Let de Stigter, de eerste voorzitter van het Nationaal Park Utrechtse Heuvelrug en is bedoeld voor recreatieve fietsers in het park.
Het loopt vanaf het station Driebergen-Zeist, één van de poorten van het nationaal park Utrechtse Heuvelrug, naar Rhenen. Een paar jaar geleden is begonnen met de aanleg van het fietspad, men heeft hierbij ook gebruik gemaakt van al bestaande fietspaden, maar ook zijn stukken nieuw fietspad aangelegd. In het voorjaar van 2009 was het fietspad voor een groot gedeelte gereed.
In dit bosgebied lopen talrijke bospaden en ruiterroutes. De ruiterroutes zijn onaangetast gebleven. Daardoor zijn veel bospaden opgeofferd aan dit nieuwe fietspad. Om een aantrekkelijke wandelroute door dit gebied uit te zetten was het onvermijdelijk en noodgedwongen om trajecten van dit fietspad in deze wandeling op te nemen.
We kruisten een asfaltweg en liepen nu een paar honderd meter weer over een bosweg. Daarop komt het Let de Stigterpad van rechts er weer bij om even verder het fietspad weer te kunnen verlaten.
We naderden nu de doorgaande weg van Leersum naar Maarsbergen. Hier is recentelijk een tunneltje gemaakt voor wandelaars, fietsers en ruiters, waardoor we deze weg nu zorgeloos kunnen kruisen.
Hieronder staat achtergrondinformatie over genoemd tunneltje.
Het kunstenaarsduo Berkmann en Janssens tekenen voor de kunstzinnige aankleding van de fietstunnel. Natuur en kunst in gedecoreerde tegels en een figuratief open hekwerk van 112 meter lengte. Het hekwerk verbeeldt witte buitelende apen en bladmotieven. Vijfhonderd vierkante meters tegels aan de wanden tonen goudkleurige aapjes, die zichzelf in spiegels bekijken. Uiteraard verbeelden de blaadjes de bomen in de omgeving en staan de apen met spiegels voor het spiegelende effect van de nabij gelegen vennen.
Nu werd het Leersumse Veld bereikt. Aan de rand van het Leersumse Veld staat gebouwtje De Veldschuur van Staatsbosbeheer en voor De Veldschuur staat een pikniktafel waar wij onze eerste rust hebben.
Nu dwaalden we over het Leersumse Veld. Daarbij kregen we meerdere (Leersumse) Plassen te zien. Deze tocht vindt plaatst tijdens het broedseizoen, dat van 15 maart tot 15 juli duurt. Het centrale gedeelte van de Leersumse Plassen is dan niet toegankelijk. Maar de route blijft meer dan mooi.
Daarop werd een boerderij-camping bereikt. Hier is op 17 maart 2012 de soeppost gelegen. De afgelegde afstand bedraagt hier ongeveer 12 km. Hier hebben we in het verleden met WS78 al heel vaak een verzorgingspost gehad.
Na de soeppost werd een kleine zandverstuiving bereikt. Daarna volgde nog een groot heideveld. Opnieuw werd er een asfaltweg gekruist.
Op een parkeerplaats kunnen auto’s staan van mountainbikes omdat hier een startlocatie van een mountainbikeroute is. Wij zullen meerdere keren deze mountainbikeroute kruisen.
Nu zetten we koers naar bosgebied De Hoge Ginkel. Het is niet bekend waarom, maar in dit gebied komen meestal maar heel weinig wandelaars. Opnieuw werd een asfaltweg gekruist nabij een hondenpension. Dus als u blaffende honden op afstand hoort, dan zitten de honden (meestal) vast. Nu werd langzaam de Amerongse Berg bestegen. De route voerde over de 68,9 meter hoge top. Bovenop is echter helemaal geen uitzicht, want er staan alleen maar hoge bomen.
We liepen nog naar een achtsprong, dat het verst gelegen punt van de route is. Hier staat in het midden een boom waar omheen allemaal banken staan.
Voordat we bij de grote rust aankwamen, kwamen we op zeer korte afstand langs het Berghuis met daar vlakvoor een grafheuvel waar je doorheen kon lopen. Dit ligt ongeveer 40 meter van de officiële wandelroute.
Het Amerongse Bos is één van de oudste bossen op de Utrechtse Heuvelrug. Dat is op zichzelf niet zo bijzonder omdat de meeste bossen op de Heuvelrug pas ongeveer honderd jaar oud zijn. Het Amerongse Bos steekt hier echter met kop en schouders bovenuit: sommige grove dennen dateren uit 1770 en delen van het gebied doen met hun enorme woudreuzen, weelderige ondergroei en reusachtige, omgevallen stammen denken aan een oerbos. Het bos dankt zijn leeftijd aan de kasteelheren van het in de Amerongse Bovenpolder gelegen kasteel Amerongen. Zij lieten het bos aanleggen om er te kunnen jagen. Naast zijn ouderdom heeft het Amerongse Bos nóg een bijzonderheid. Het bos ligt namelijk op de 69 meter hoge Amerongse Berg, het hoogste punt van de Utrechtse Heuvelrug. Aan de zuidrand van het bos liggen oude bouwlanden met een aantal gerestaureerde tabaksschuren. In één van deze historische tabaksschuren is informatiecentrum de Amerongse Bergschuur gevestigd (naast restaurant Berghuis). Naast de Bergschuur ligt een kunstmatige grafheuvel die een beeld geeft van de (vele) grafheuvels in de omgeving.
De grote rust op 17 maart 2012 is in de Grote Zaal van Gemeenschap van Zendings-Diaconessen. Hier waren we ook al met de 6e lustrum tocht van WS78. Maar wij hadden een rust in restaurant Berghuis.
Van de bebouwde kom van Amerongen en kasteel Amerongen zien we met deze wandeling dit keer niets. Amerongen werd in westelijke richting verlaten. Door opnieuw de boswachterij Amerongse Berg wordt boswachterij Leersum weer bereikt. We liepen langs de noordkant van Leersum en kwamen daarop bij de Uilentoren. Dat ligt niet zover van het Mausoleum op de Donderberg waar we ook langs kwamen.
In 1904/05 liet deurwaarder/rentmeester H.G. van Dam heide ontginnen en bos aanplanten. Bij de ingang van het terrein Lombok werden vier sierpalen gezet. Op het hoogste punt van het Lombokbos werd een uitkijktoren gebouwd "Pyramide Lombok", een open onderverdieping met een trap en veel kantelen, met saterkoppen en uilen als versiering. Later kreeg hij zijn naam Uilentoren. In 1926 werd de uilentoren eigendom van de voormalige gemeente Leersum.
De Graftombe van de familie van Nellesteyn is een monument op het hoogste punt van De Donderberg (36 m), met aan de voet ervan de grafkelder van de familie Van Nellesteyn. De graftombe is 14 m hoog en geeft een mooi uitzicht over de omgeving.
In 1818 werd de bouw voltooid van de graftombe van het geslacht Van Nellesteyn door J.D. Zocher jr. Dit gebeurde in opdracht van Cornelis Jan van Nellesteyn, de toenmalige eigenaar en bewoner van ridderhofstad Broekhuizen. In 1830 werd hij als eerste bijgezet in het mausoleum. In 1917 werd het twaalfde en laatste familielid bijgezet. Hierna werd de ingang van de tombe dichtgemetseld.
Het monument bestaat uit twee gedeelten, een hoge, slanke bovenbouw, de uitzichttoren en de brede onderbouw. In de onderbouw, die in de heuvel is ingegraven, bevindt zich het mausoleum. Aan de voorzijde is een rondboogtoegang met sluitsteen waarin het jaartal 1818 is opgenomen. Hierboven is een steen in gemetseld met de tekst: 'Blijmoedig aan / het graf te denken / is ook een vrucht / die 't kruis ons gaf / Gez. 189 VS 2B. Behalve als mausoleum moest het monument ook fungeren als tuinsieraad. Als achtergrond van het monument liet Zocher 'somber' hout planten om een melancholieke sfeer op te wekken. Zo moest het monument voor passanten een verwijzing naar de dood zijn.
Bij restaurant d’Arthuizen staken we de provinciale weg over. We lieten ons de koffie in restaurant d’Arthuizen goed smaken. Ook de oranje-tompoes, speciaal vanwege koninginnendag smaakte goed. Het was binnen in het restaurant erg rustig. De meeste bezoekers zaten buiten op het zonnige terras. Opnieuw liepen we door boswachterij Leersum. Het gebied hier heet Darthuizen. In het buitengebied van Leersum kwamen we langs de geplande koffiepost. Over de van oorsprong middeleeuwse Postweg werd Doorn bereikt. In een wijk met hele duren huizen hadden we een familie getroffen die bereid was hun garage voor onze fruitpost ter beschikking te stellen.
Nu kwamen we nog langs Chalet St. Helenaheuvel, een luxueus theehuis dat in de Kaapse bossen ligt. Over landgoed Huis te Maarn werd het centrum van Maarn bereikt. Als het even meezit wordt op 17 maart 2012 weer een bord geplaatst in een tuin, dezelfde als voorgaande jaren, om alle wandelaars te complimenteren met het behaalde resultaat. De totale afstand bedraagt 38 km.
De parkoersbouwers wensen u voor 17 maart 2012 een mooie en fijne wandeling toe.
