Op zaterdag 9 april organiseerde de LAT de bollen-, bos-, duin- en strandtocht vanuit Castricum. De start was vanuit de kantine van Sportpark 'Puikman', alwaar voetbalvereniging Vitesse 22 zijn thuishaven heeft. Toen wij net na 7 uur als één van de eersten buiten stonden, waren we verbaasd, dat er nog geen routebeschrijvingen werden uitgedeeld. Even later kwam de vrouw van de voorzitter naar buiten met een megafoon. Haar eerste vraag was of iedereen haar goed kon verstaan. Niemand reageerde. Dat vond ze wel vreemd, want ze was van mening dat ze luid en duidelijk te verstaan was. Dat was ze ook inderdaad, maar wij wandelaars moesten kennelijk nog “wakker” worden. De belangrijkste mededeling was wel dat we op splitsingen niet verkeerd moesten lopen. Verder werd de marsleider gehuldigd na 20 trouwe dienstjaren.
Bij de start was het nog behoorlijk fris en we waren dan ook blij dat we een das hadden meegenomen. Een dame uit Oldeholtpade werd op weg naar de start op de fiets gezien. Haar werd gevraagd of ze het hele eind op de fiets had afgelegd. Ze had in de buurt overnacht op een camping. Na de start liepen we langs de begraafplaats. We kwamen uit op de Oude Schulpweg, die ons naar Huize Kijk Uit voerde.
Rondom Huize Kijk Uit komen een groot aantal paden en wegen samen, hetgeen (in het verleden) gevaarlijke situaties zou kunnen opleveren. Vandaar dat men de waarschuwing KIJK UIT op het huis met grote letters heeft geplaatst. Het gebied is in 1934 aangekocht door de provincie Noord-Holland ten behoeve van de waterwinning en de recreatie; het Provinciaal Waterleidingbedrijf van Noord-Holland (P.W.N.) beheert dit prachtige natuurgebied, dat een onderdeel vormt van het Noord-Hollands Duinreservaat.
Door het Koningsduin werd restaurant Johanna’s hof bereikt. We staken de Zeeweg, die naar Castricum aan Zee loopt over en betraden daarop camping Bakkum. De ingang werd opgesierd met een eekhoorn met een grote plunjezak op zijn rug.
Camping Bakkum, idyllisch gelegen op korte afstand van strand en zee, kent een lange geschiedenis. De camping is min of meer toevallig op die plek ontstaan, op het toenmalige privé-landgoed van een Duitse prinses, Prinses Von Wied. Een dame die de natuurliefhebber een goed hart toedroeg, want in 1914 gaf ze toestemming aan een aantal personen op het landgoed hun tent op te slaan.
Het blijft kennelijk niet bij deze kampeerders alleen, want zoals in het jaarverslag 1920 van De Provinciale Staten, dat het domein inmiddels beheerde, valt te lezen: "Op 1 mei wordt een vergunning verleend aan elf dames en negen heren om enige tijd op het landgoed te kamperen."
'Kamperen in Bakkum' raakt in bredere kring bekend, gezien het aantal kampeerders dat iedere zomer in de beboste duinen wil bivakkeren. Aanvankelijk gaat het dan nog om een enkeling, zoals 'enige jongelui uit Schagen' die in 1921 een kampeervergunning aanvragen. Die wordt verleend en zij kregen bovendien de beschikking over een Nortonpomp met overvloedig duinwater, terwijl dicht bij hun bivak een closet werd geplaatst, waardoor ook 'aan eisen van zeden en welgevoeglijkheid kon worden voldaan'.
Een paar jaar later, in 1924, is er al sprake van 517 kampeerders die hun tentje in Bakkum opslaan. In datzelfde jaar wordt dan ook besloten om voor het eerst een tarief in te stellen en kampeergeld te heffen:"...voor alle personen die aan het kamp wensen deel te nemen; de kosten bedragen voor een vergunning van ten hoogste 14 opeenvolgende dagen fl 1,- per persoon (ongeveer 45 eurocent). Kinderen beneden de 10 jaren genieten vrije toegang..."
In 1928 komt er een belangrijke verbetering en uitbreiding van Kamp Bakkum tot stand: het kampeerterrein wordt opgeknapt en voorzien van drie toiletgebouwen, wasgelegenheden en een wachterhuisje. En er was toen ook al sprake van een autoprobleem. Er komt een parkeerterreintje, waardoor de overlast afneemt van de op de wegen geparkeerde auto's van de campinggasten. Bovendien wordt er een nieuwe loods gebouwd om het tentmateriaal op te bergen. Maar die blijkt al snel te klein want ook nadien moesten nog vele tenten elders worden opgeslagen.
Op de kruising van de Van Oldenborghweg en de Grote Veldweg beklommen we het eerste uitkijkpunt van deze tocht die, net als alle andere uitkijkpunten op de top van een duin was gelegen en die meestal beklommen werd middels trappen.
Op de kruising met de Vlewoseweg volgden we dit zandpad tot aan een vogelbroedreservaat. Hier moesten we wel afslaan. Want het vogelbroedreservaat is gesloten van 1 maart tot 1 juli. Daarop werd het tweede uitzichtsduin beklommen. Nu waren het 96 treden. Dit uitzichtsduin lag ook op korte afstand van de Van Oldenborghweg
Verderop volgden we de Lage Weg die langs voornoemd vogelbroedreservaat liep. In dit duingebied hebben verschillende delen aparte namen. Zo liepen we nu vervolgens langs het Centrale Vlak, Soeckebacker en Waterkuilen naar Egmond aan Zee. Op 13 km was hier de eerste wagenrust. Er zouden er nog twee volgen. Vlak voor deze wagenrust werden wij, kort achter elkaar ingehaald door twee zeer snelle wandelaars.
Na deze rust vervolgden we ons pad door Egmond aan Zee. We liepen over de Sportlaan en herkenden de startlocatie van de Egmondse Twee-daagse. Via de Boulevard werd het strand betreden en volgden dit 3800 meter tot aan Bergen aan Zee. Op 19½ km was de eerste binnenrust in Hotel Restaurant Victoria. Er zouden nog twee binnenrusten volgen. We verlieten Bergen aan Zee langs een kerkje.
Met nog geen 400 inwoners is Bergen aan Zee één van de kleinste badplaatsen aan de Nederlandse kust. Het dateert uit 1906 en kwam vooral tot bloei met de komst van de Stoomtrein "Bello" in 1909. Verder is de rietgedekte Rooms Katholieke Vredeskerk uit 1918 beeldbepalend in het dorpsbeeld. Bergen aan Zee is vooral bijzonder door de ligging midden in het Noord-Hollandse Duingebied.
Ons pad voerde over een terrein waar we attent werden gemaakt op loslopende runderen. Opnieuw betraden we bos- en duingebied.
Nu werd koers gezet naar Boswachterij Schoorl. Door het Russenduin liepen we in de richting van Huize Glory, maar voor het toegangshek sloegen we af. Ons pad voerde verder lang het Lange Vlak. In het Bergse bos kwamen we door een gebied met de naam Bijlenboom. Na het Linksche Rand liepen we door het Russengat naar skibaan Il Primo. De langlauf-les voor pupillen van een jaar of zes werd net beëindigd door hun lerares.
Het Russengat dankt zijn naam aan het volgende: Op 19 september 1799 werd hier door Russische en Franse militairen een strijd op leven en door gevoerd. Deze bloedige gevechten vormden een onderdeel van de beruchte 'Slag van Bergen' op diezelfde dag.
De kunstskibaan van Il Primo, de oudste skiclub in Nederland, is uniek gelegen in het duingebied van Bergen (NH). Door haar beschutte ligging hebben de weersinvloeden bijna geen greep op de buitensporter.
We liepen nu op relatieve korte afstand van bebouwing van Schoorl naar Café Restaurant De Viersprong te Schoorl. De afgelegde afstand bedroeg hier 29½ km en we waren dus nog net niet halverwege.
Ik had het geluk dat ik bij de start een wandelaar had gesproken, die ook de 60 km liep en bij de start al wist dat hij niet in de Viersprong zou rusten. Daarop bood hij mij zijn consumptiebon aan en had ik er nu twee.
Er wachten ons nu het steilste traject van de route. We moesten hier namelijk, zonder traptreden het steile 51 meter hoge klimduin op. Boven hadden we natuurlijk wel een fraai uitzicht op Schoorl. Over het Torenpad vervolgden we ons pad.
Verderop liepen we vlak langs een zandvlakte en kwamen we zuidelijk langs het bekende Berenkuil-restaurantje in de Schoorlse bossen. Het restaurantje zelf zagen we echter niet. We kwamen nog langs een klein, en van boven bolvormig klein gebouwtje. Op www.bestgenog.nl lazen we waartoe het gebouwtje vermoedelijke voor diende.
Het betonnen/stenen koepeltje was in de 1e wereldoorlog een plaats waar de paarden van de kustbewaking veilig konden drinken.
We liepen er naar binnen. In 2009, toen we de voorgaande keer aan deze tocht meededen, lag er een soort gastenboek/huttenboek in, waar je wat in kon schrijven.
Na het Reigersbosch en over ’t Groote Ganzenveld, zonder ganzen gezien te hebben, kwamen we weer in Bergen aan Zee. We kwamen langs het NIVON Zeehuis. Dit is tegenwoordig het beginpunt van het Trekvogelpad. Vroeger was dit het beginpunt van het Waterland pad. Maar het Waterlandpad is, net als de Veluweroute en het Gelrepad samengevoegd tot het Trekvogelpad.
Het mooie weer had veel bezoekers naar Bergen aan Zee getrokken en op de boulevard waren dan ook praktisch alle parkeerplaatsen bezet. We werden ingehaald door een wandelaar uit Barendrecht. Hij was om 8:20 uur gestart. Hij is een bekende lange afstand wandelaar en vermoedelijk op basis daarvan kreeg hij toestemming om na 8 uur te mogen startten. Op 39 km werd met HR Victoria de derde grote binnenrust bereikt. We zaten nu in het gedeelte waar onze ogen vielen op een echte ouderwetse jukebox.
Over de Zeeweg werd Bergen aan Zee weer verlaten en spoedig werd het duingebied weer betreden. Bij het gebied dat wordt aangeduid met Meeuwen Lekken liepen we over mul zand en zonder een trap weer een duin omhoog. Er liep hier een zijpad dezelfde richting min of meer omhoog. Dit pad was veel minder zanderig en in de verte zagen we twee hoofden van wandelaars nog net naar rechts bewegen. En omdat we hier alleen wandelaars van onze tocht verwachten namen we dit pad, hoewel er geen pijl dit pad opwees. Even later keken we om en ja hoor, achterop komende wandelaars volgden ons allemaal. We kwamen gelukkig wel goed uit.
Verder liepen we langs De Nollen en tussen Beukenduin en de Verbrande Pan werd een uitzichtsduin met 100 treden omhoog niet overgeslagen. Verder liepen we langs het Nieuwelandse bos en ‘s Heerenweide naar de Woudweg. Voor buurtschap Het Woud, nabij de (denkbeeldige) verzorgingspost van de Egmondse Tweedaagse vervolgden we ons pad. Nu betraden we het gebied dat in het verleden bekend stond onder de naam van het duingebied van Jonkheer Six van Wimmenum
Na het Klampduin (klampen = ruziemaken) liepen we vlak langs buurtschap Wimmenum. Nu kregen we talrijke vergezichten op bollevelden. Het aantal bloeiende bollenvelden viel dit keer erg tegen. Vanwege het mooie zonnige weer hadden we veel meer bloeiende bollenvelden verwacht.
De vraag waar velen (niet de wandelaars van deze dag) mee worstelen is: schrijf je Wimmenum(m)er met één of met twee m’s op het eind? Feit is dat in de officiële stukken van polder- en waterschap Wimmenummer met twee m’s wordt geschreven. Topografische kaarten schrijven ook altijd Wimmenummerpolder en Castricummerpolder met twee m’s (maar merkwaardig genoeg weer Bussumer- en Blaricumerheide met één m!). Een aardrijkskundig woordenboek uit 1894 heeft het weer over Wimmenumer met één m. Over het probleem is enige correspondentie gevoerd met lexicografen van het WNT (Woordenboek der Nederlandsche Taal) te Leiden, met de historicus Frits David Zeiler en met de Fryske Akademy (er deden minsten 12 Friezen mee deze dag). Het probleem is mede een gevolg van op sommige punten tegengestelde tradities en spellingsregels. Tradities omdat men in Friesland Jelsumer, Dokkumer e.d. allemaal met één m schrijft, en spellingsregels die de verdubbeling van de m afhankelijk laten zijn van het aantal lettergrepen en de klemtoon.
Het gehucht Wimmenum ligt op de geestgronden ten noorden van Egmond aan den Hoef en was ooit een grafelijk bezit. De hoge- en vrije heerlijkheid Wimmenum kwam in de 17e eeuw in handen van de familie Six. Tweemaal heeft Wimmenum zijn zelfstandigheid verloren; in 1811, toen de plaats slechts 68 inwoners telde, werd het bij Bergen gevoegd, het geen vier jaar later weer ongedaan werd gemaakt. In 1857 (aantal inwoners ruim 110), werd Wimmenum bij de gemeente Egmond-Binnen gevoegd.
De plaatsnaam Wimmenum laat zich niet zo eenvoudig verklaren. Waarschijnlijk komt de naam reeds voor in een oorkonde van omstreeks het einde der 8e eeuw en wel in de vorm van Witmundheim of Wihtmundhem, omstreeks 960. In latere oorkonden wordt deze plaatsnaam o.a. weergegeven als Wimnon (1083), Wynnem (1254) waarvan de vorm Wijmnam in de Latijnse oorkonde van voor 989 een gebrekkige weergave is. Zeer waarschijnlijk is de eerstgenoemde vorm de oorspronkelijke; men ziet in het eerste deel een persoonsnaam die in plaatsnamen op –heim (um) veelvuldig voorkomt.
Op de website van mijn broer treft u meer informatie over Wimmenum: www.keesfloor.nl/wimmenum/
De westkant van Egmond aan de Hoef werd bereikt. Even verderop was op 47½ km een verzorgingspost aan de oostkant van Egmond aan Zee. Het was tegen vijf uur en we verwachtten niet meer, dat we voor de officiële sluitingstijd zouden arriveren omdat we nog 12½ km te gaan hadden.
Nabij De Kaap beklommen we, middels 108 treden opnieuw een uitzichtsduin. Van de top hadden we een schitterend uitzicht op Egmond aan de Hoef met zijn talrijke bollenvelden en Heiloo. Ook zagen we de Hoogovens liggen. Egmond aan Zee zagen we de andere kant op liggen. Bij Bakkum Noord kwamen nog langs een Duinmeer, even later gevolgd door de laatste wagenrust op 56½ km.
Het was kwart voor zeven. De officiële sluitingstijd van 7 uur was dus niet meer te halen.
Over het terrein van GGZ Dijk en Duin, beter bekend onder de naam Duin en Bosch te Bakkum, vervolgden we ons pad en namen op dit terrein nog foto’s van het oude theehuis, een parkwachterwoning uit 1909 en een opzichterwoning. De totale afstand bedroeg 59,810 km en werd net voor half acht bereikt. We waren nog niet de laatste wandelaar. De wandelaar achter ons was om 8:05 uur gestart.
Het was de hele dag droog gebleven. In de ochtend was het bewolkt. Vanaf 9 uur werd de eerste zonnestraal gesignaleerd en om 10 uur was het vrijwel onbewolkt geworden. De maximum temperatuur bedroeg 14 graden. Het zonnige weer deed het warmer aanvoelen, vooral op beschutte plekken. Na de rust op 30 km nam het aantal wandelaars in korte broek sterk toe.
Er was slechts 1 klein minpuntje. De laatste 20 km waren de krijtpijlen niet altijd even duidelijk. Op veel splitsingen stond de krijtpijl net na de afslag. Het lijkt mij een kleine moeite om de krijtpijl net voor de afslag te plaatsen. Niet iedereen heeft per slot van rekening hele goede ogen om veraf te zien.
Wij willen de organisatie hartelijk danken voor de organisatie van deze tocht.
|
Henri Floor |
