Op zaterdag 8 januari 2011 organiseerde de FLAL de Vrijbuiter-Stel wandeltocht vanuit Roden. De Vrijbuiter is een grote sportwinkel op industrieterrein Bitseveld. Hier was de start van de wandeltocht. Het had de voorgaande nacht flink geregend, maar toen wij ons op weg naar de start begaven was het onbewolkt en zagen wij talrijke sterren aan de hemel staan. Bij binnenkomst van de Vrijbuiter werden talrijke handen geschut vanwege het nieuwe jaar, al of niet vergezeld met een zoen. Er was dus tevens een nieuwjaarsbijeenkomst.
Even voor de start werden we naar de kantine gedirigeerd door de voorzitster van de FLAL voor enige huishoudelijke mededelingen. Zo werd medegedeeld dat we bij het verlaten van het gebouw een flesje fris mee konden nemen. Verder moesten we bij terugkomst de winkel via de kassa verlaten.
Zowel bij de start als later onderweg kreeg ik nog van wandelaars complimenten over mijn wandelverslag van de FLALtocht vanuit Koudum. Ik kon een afdoende verklaring geven waarom ik bij deze tocht geen foto’s had gemaakt.
We verlieten de start en liepen door het centrum van Roden. Na de Kastanjelaan kwamen we langs standbeeld Hendericus Scheepstra. Elk uur als hij de klok hoort slaan, slaat hij een bladzijde om. Vlakbij stond namelijk de Nederlands Hervormde Catharinakerk. Daarna kwamen we langs Havezate Mensinge. Het gebouw was omgracht en het water was nog bevroren. De Havezate weerspiegelde mooi in het water dat op het ijs lag.
Havezate Mensinge wordt omgeven door grachten, weilanden en bossen. Tot 1985 werd dit huis particulier bewoond. Mensinge is één van de boeiendste landgoederen van Drenthe omdat zowel de omgeving als het huis en het interieur in goede staat bewaard zijn gebleven. Alles wat in de Havezate staat is authentiek en hoort oorspronkelijk in de havezate thuis.
In 1381 wordt Mensinge voor het eerst genoemd. Er woont dan een zekere Steven Zighers, een leenman van de Bisschop van Utrecht. In 1480 wordt het huis grondig verbouwd door de nieuwe bewoner Onno van Ewsum. Hij is lid van een aanzienlijk adelijk geslacht uit Groningen. De Van Ewsums bewonen Mensinge tot 1721. Nadat Mensinge in 1499 en in 1514 door de stad Groningen is verwoest en geplunderd wordt het in 1540 herbouwd door Johan van Ewsum. Rond 1728 krijgt het huis de vorm die het nu nog heeft. Als het enkele jaren later voor fl. 10.850 wordt verkocht omschrijft men het als 'bestaande uit vijf kamers met een groote keuken en een schoone gang waarop alle vertrekken hun uitgang hebben'. U herkent in deze beschrijving de huidige plattegrond. Van 1764 tot 1818 woont de familie Ellents op de havezate. In 1818 laat de weduwe Ellents Mensinge na aan haar neef Jan Wilmsonn Kymmell (1761-1823). Het geslacht Kymmell zou het huis bewonen tot 1985. Jan Wilmsonn Kymmell was onder meer burgermeester van Roden. Zijn zoon en erfgenaam Coenraad Wolter Ellente Kymmell zou zelfs meer dan vijtig jaar het burgermeestersambt in Roden vervullen. Van 1878 tot 1925 is Mensinge in het bezit van Jan Wilmsonn Kymmell, een kleinzoon van de eerder genoemde naamgenoot. Jan Wilmsonn Kymmell heeft twee kinderen; Coenrad (1863-1924) en Christina Sophia (1868-1949). De laatste is bij vele oudere inwoners van Roden bekend als 'de joffer'. Coenraad was een verdienstelijk schilder. Van hem hangen in Mensinge veel schilderijen die een goed beeld geven van het Drentse landschap rond 1900.
Hier maakten we voor de eerste keer kennis met een bospad waarop opgevroren gesmolten sneeuw met een laagje water lag. Dit was natuurlijk spiegelglad. Maar door de berm konden we veilig verder lopen.
Na camping Ot en Sien kwamen we nog langs een kinderboerderij. Daarop werd het Mensingebos betreden. Daarna volgde natuurgebied Moltmakersstuk. We liepen hier min of meer parallel aan de Norgerweg.
We staken het riviertje Groote Diep over. Er kwam een bui aanzetten. Maar de laagstaande zon scheen eerst nog fel en zorgde voor prachtige kleurschakeringen. Nabij Alteveer verlieten we het Alteveerse bos en kwamen langs ijsbaan RAS.
Na bosgebied Holveen werd koers gezet naar Langelo. In de plaats zelf kwamen we niet, maar we liepen wel op korte afstand langs de gasopslag. Daarna dwaalden we door de Langeloërduinen. We volgden hier nog een traject van het Jacobspad.
We kwamen nu in Norg.
We liepen hier met een echtpaar uit Oosterwolde.
Terwijl de vrouw van het echtpaar naar een gebouw wees, vertelde zij dat zij daar in 1972 in het huwelijksbootje was gestapt.
Toen stond daar een ander gebouw, dat was het toenmalige stadhuis van Norg.
Vlak voor de eerste grote rust werden we ingehaald door de inmiddels haast legendarische persoon, die alle 50 elfstedentochten heeft gelopen.
Hij wil de elfstedentocht dit jaar voor de 51e keer lopen. Daarna hangt het mede af van een wandelaar uit Sneek.
In Café Zaal de Zwaneveld te Norg was op 11 km de eerste rust. Het was hier heel druk. Er waren geen zitplaatsen meer. De drukte werd mede veroorzaakt doordat een schuifwand niet opengeduwd was. We kregen de indruk dat we niet welkom waren. De organisatie valt in deze niets te verwijten. Als organisatie ben je vaak al blij als je ergens terecht kan. Wij besloten snel rechtsomkeert te maken. Later hoorden we dat de naastliggende snackbar goede zaken deed. Honderd meter verderop hielden we in een bushaltehokje een rust. We dronken en aten wat.
Café Zwaneveld ontstond door jaarlijkse paardenmarkten van Norg.
Deze traditionele markten brachten veel mensen naar het dorp en verschillende families wilden graag een graantje meepikken.
Zo ontstonden rond de Norger brinken veel koffiehuizen en cafés.
Café Zwaneveld is al sinds 1894 in het bezit van dezelfde familie. Generaties gastvrijheid dus.
Norg werd in zuidoostelijke richting verlaten over de Peesterstraat. Onze kaart gaf nu niet duidelijk aan hoe de gebieden precies heette waarover het vervolgtraject verder voerde. Maar we kwamen wel over het uitgestrekte Noordsche Veld.
In sommige sloten lag veel sneeuw al of niet van de weg afgeschoven, soms wel een meter hoog. We staken het Oostervoortsche Diep over. Daarna kwamen we op korte afstand langs het Bolveentje en de Negen Bergen.
Op een gegeven moment was op een boom een melding geprikt, dat we moesten oppassen voor afbrekende en vallende takken door de vele sneeuw en ijs die op de bomen had gelegen. We werden zelfs geadviseerd om niet verder te lopen. Maar naast het papier stond een rechtdoorpijl.
Verderop liepen we langs een bosrand over een heideveld. We hoorden op een gegeven moment in het bos nog een tak afbreken en toen dachten we meteen aan de melding hierover.
We liepen nu in de richting van Vries en kwamen meerdere keren langs grote grensstenen die daar rond 2005 geplaatst waren. Op de laatste paar wegen naar Vries kwamen we wandelaars tegen van dezelfde wandeltocht. Het bleek dat na de rust in Vries onze wandelroute meerdere malen dezelfde wegen volgden als naar Vries toe.
Nadat een wandelaar een foto van mij had gemaakt, kwam ik ook op het idee om van tegemoet lopende wandelaars foto’s te maken. In een buitenwijk van Vries liepen we langs een meertje aan het Esveen waarop een ijsbaan er vrij nat bij lag.
In het centrum van Vries liep de route door de winkel van Stel Orthopedie. Hier komt de de ortheses van Jaap de Jong vandaan, bij velen bekend als het loopwonder. In het atelier maakten we een paar foto’s. Bij de uitgang zat (een) Appie van het rode kruis en deelde kleine bloknootjes uit na opgave van ons startnummer. Later hoorden we van de hiervoor genoemde Jaap, dat hij als startnummer het nummer van James Bond opgaf.
Stel Orthopedie BV is een orthopedisch instrumentmakerij,
gevestigd in het Drentse dorp Vries.
Zij houden zich voornamelijk bezig met het ontwikkelen en vervaardigen van orthopedische hulpmiddelen.
Met een enthousiast team van medewerkers proberen zij mensen een oplossing te bieden voor een bepaald lichamelijk probleem,
om zodoende (weer) ongehinderd aan het normale leven deel te nemen.
Ook op sportgebied zijn reeds vele mensen voorzien van orthopedische voorzieningen,
waarmee ze kunnen duiken, golfen, motorrijden, mountainbiken of andere sporten beoefenen.
Niet alleen uit de regio maar vanuit het hele land komen klanten naar Vries.
Ook topsporters, waaronder basketballer Rick Smits en marathonloper Gerard Nijboer vonden oplossingen voor hun problemen bij STEL Orthopedie.
We liepen verder door het centrum. Opvallend hier was een heel grote steen bij een cafetaria annex ijssalon. Het deed ons denken aan een steen waar Obelix nog wel eens mee loopt in de stripverhalen van Asterix en Obelix. Daarna kwamen we nog langs de kerk van Vries alvorens Hotel Het Wapen van Leiden te bereiken. Hier was op 22 km de tweede en laatste grote binnenrust.
Er was voor deze dag veel wind voorspeld. Aanvankelijk viel de windkracht nog wel mee. Maar rond 12 uur begon het te waaien. Ook was voor deze dag was een kans van 90% regen voorspeld. Aanvankelijk viel dat nog wel mee. Tot een uur of twee hadden we een paar keer wat lichte buien. Maar daarna gingen de buien over in regenperiodes. Bij de eerste langere regenperiode betraden we net een bospassage. Aanvankelijk hoopten we dat het tot een korte regenperiode zou blijven. Maar aan het einde van de bospassage regende het nog steeds. We besloten de regenbroek te voorschijn te halen en ook aan te trekken. Toen we met deze handelingen klaar waren hield het op met regenen. We besloten de regenbroek toch maar aan te houden en daar hadden we later geen spijt van.
Zoals gezegd voerde de terugroute vanuit Vries in het begin over dezelfde traject als de heenroute naar Vries. Na heideveld De Welterberg liepen we onder Donderen langs. De regen en de wind maakte het wat minder aangenaam. Maar we bleven wel genieten van de rustige wegen en paden waarover de wandelroute voerde. Ook liepen we onder Altena langs en door het beekdal van het Peizerdiep.
Er deed zich een voorval voor dat mede slaat op een verhaal uit de bijbel waar staat dat Mozes met zijn staf op een rots slaat voor water tijdens de trektocht van de Israëlieten door de Sinaï-woestijn. We passeerden een wandelaarster, die langs de kant van de weg aan het telefoneren was. Meteen daarop kwam een trimmer aangelopen die zijn blik op oneindig had staan. Op het laatste moment zag de trimmer de telefonerende dame en zei “God”.
Zij antwoordde met "ik ben God niet en daar, wijzend naar mij, loopt Henri met zijn staf". Ik liep namelijk met een wandelstok.
We kwamen op 32½ km bij de verzorgingspost aan de Vaartweg. Wij waren hier rond half vier. Daarna liepen we naar het Groote Diep. Bij de brug over het groote Diep was hier een vispassage. We bevonden ons hier ten noorden van de plaats Lieveren. Op de kaart viel het op dat het traject van het Groote Diep ten noorden van Lieveren en ten zuiden van Lieveren het Groote Diep gekanaliseerd is maar langs Lieveren stroomt het Groote Diep, dat hier het Lieverense Diep heet, meanderend.
Voor Roden kwamen we nog door het Sterrebos, maar we zagen er geen enkele ster. Mogelijk mede vanwege de invallende duisternis. In Roden kwamen we nog langs Havezate Mensinge, langs de andere kant als de heenroute. Verder liepen we nog langs standbeeld Hendericus Scheepstra, de Catharinakerk en het standbeeld van Ot en Sien.
Rieks, zoals de roepnaam van Hendericus luidde mocht als jongste uit het gezin na afloop van de lagere school doorstuderen. Rieks doorliep de Rijkskweekschool. Hij volgde lessen in het naburige dorp Peize. Daar liep hij naar toe vanuit Roden. Met deze wandeltochten ontwikkelde hij liefde voor de natuur. Hij werd hoofd van een school in Dokkum en later in Arnhem. In 1913 overleed hij op 54-jarige leeftijd.
Ot en Sien waren in het begin van de 20e eeuw de hoofdfiguren uit een serie Nederlandse kinderverhalen. De verhalen werden geschreven door Hendricus Scheepstra en Jan Ligthart. Ot en Sien waren twee buurkinderen voor wie de kinderen van Scheepstra, een jongen en een meisje, model stonden.
Rond half vijf werd de finish bereikt. De afgelegde afstand bedroeg 37½ km. Bij het afmelden kregen we nog een papieren zakje met inhoud, te weten een consumptiebon, een sleutelhanger met thermometertje, een kortingsbon, waarmee we 10% korting bij de Vrijbuiter kregen. Ook zat er een tube met een bepaald soort schoensmeer in. Verder zat er nog een balpen en een opblaasbaar ballonnetje van Stel Orthopedie in. Op dit ballonnetje stond: "opzij, opzij, opzij, ik loop blessure vrij! www.stelorthopedie.nl".
Hoewel we uiterlijk om 17:00 uur de winkel De Vrijbuiter moesten verlaten, werden we in de kantine om 17:10 uur door een medewerker dringend verzocht weg te gaan.
Het was een hele aardige, maar zware tocht geworden. Want naast de sneeuw en ijs waren talrijke paden zacht door de regen en daardoor vaak modderig. Er deden 444 wandelaars mee. We willen de organisatie weer hartelijk danken voor het mogelijk maken van deze tocht.
|
Henri Floor
|
