Op zaterdag 11 september 2010 bevonden wij ons in Bakhuizen, zie desgewenst het verslag van vrijdag 10 september.
We konden zo vroeg als we wilden opstaan.
Met de bus van even voor half negen reden we terug naar Rijs naar de halte bij het Sybrandy's Ontspanningspark.
Hier pakten we de wandeling op.
We kwamen langs Hotel Gaasterland en even verderop sloegen we af, het Rijsterbos in.
Het Rijsterbos is door zijn ligging een bijzonder bos. Vanaf Rijs strekt het 172 hectare grote bos zich uit tot aan het Mirnser Klif aan het IJsselmeer. Het Rijsterbos werd al halverwege de zeventiende eeuw aangelegd en bestaat nu uit een gevarieerd loofbos met veel oude eiken en beuken. Net als elders in Gaasterland zijn er veel soorten varens en paddenstoelen. Het bos is een bijzondere plek voor vogels die tijdens de trek het Rijsterbos als rustplaats gebruiken en als verblijf- en broedplaats voor zeer veel vogelsoorten. De das is een vaste bewoner en heeft er een aantal burchten. Ook de eekhoorn is er nog steeds te vinden, hoewel in aantal drastisch gedaald. Door de natuurlijke glooiing is het een prachtig wandelbos met aan de randen mooie vergezichten over de glooiende weilanden en het IJsselmeer
In dit bos liepen we langs het Vredestempeltje.
Het oorspronkelijke Vredestempeltje is in 1814 gebouwd, vlak na de Franse bezetting. De tempel was een uiting van blijdschap en opluchting voor de herverkregen vrijheid. In 1941 nam It Fryske Gea het Rijsterbos over van familie Van Swinderen en verkreeg hiermee ook het Vredestempeltje. Dit oorspronkelijke en zeer karakteristieke monument bevond zich eerst op een andere plek. Het stond toen schuin tegenover het bedrijfsgebouw van It Fryske Gea genaamd:`de Wildtskuorre'. Helaas was dit oorspronkelijke Vredestempeltje niet bestand tegen het oorlogsgeweld van de Tweede Wereldoorlog. In de herfst van 1944 was dit bos een paar weken lang de lanceerplaats van de V-2 raket. Vanaf het Rysterbos schoten de Duitsers bijna zeventig raketten richting Antwerpen en Zuid-Engeland. Een drietal lanceringen mislukte, maar die richtte weinig schade aan. Op zaterdag 30 september 1944 ging er weer een V2 van start. De motor kwam echter niet op gang en het projectiel stortte neer in het bos. Een explosie bleef eerst uit, maar een uur later volgde nog de knal, waarbij het Vredestempeltje werd vernield. Op de plek waar de raket neerkwam werd in 1945 het tempeltje opnieuw gebouwd van oude materialen. In 1969 was het zo vervallen dat sloop onontkoombaar was. Een groep Gaasterlanders heeft het in 1977 herbouwd in de huidige vorm.
We verlieten het Rijsterbos bij Strandpaviljoen 't Mirnser Klif.
We zagen het IJsselmeer voor ons liggen.
Tientallen kitesurfers waren al aktief. Hun zeil, in de vorm van een parachute, was een mooi gezicht.
We liepen verder over een graspad langs het IJsselmeer.
Spoedig verlieten we dit echter weer en dwaalden langs de westzijde van het Rijsterbos in de richting van Bakhuizen.
Buiten het bos kregen we fraaie vergezichten vanwege het plaatselijk golvende landschap.
In Bakhuizen kwamen we langs een supermarkt, waar we onze eerste dorst lesten met een pak melk met een lekker smaakje.
Bakhuizen heeft een overwegend rooms-katholieke bevolking, wat voor Friesland uitzonderlijk is. De Reformatie is aan dit dorp voorbijgegaan, vermoedelijk door de krachtige invloed van het klooster St. Odulphus bij Stavoren. Doordat het dorp tegen een heuvel gebouwd is, krijgt het landschap hier bijna Zuidlimburgse trekken. Overigens liggen vrijwel alle dorpen in Gaasterland (een gaast is een licht bollende zandrug) op zo’n hoogte.
Daarna kwamen we bij het plaatselijke café-restaurant waar we de vorige avond goed gegeten hadden.
Nu zagen we daar ook een tuintje met een heleboel kaboutertjes.
Daarop kwamen we bij de katholieke Sint Odulphuskerk.
De kerkdeur stond open, waarop we naar binnen liepen.
Na de hal was een groot hekwerk dat op slot zat.
In de kerk waren wel mensen die bezig waren om de kerk voor openstelling gereed te maken vanwege open monumentendag.
We werden uitgenodigd om buitenom naar een andere ingang te lopen en daarop konden we de kerk alsnog bezichtigen.
Aan de rand van Bakhuizen was een parkoerswijziging in het Zuiderzeepad aangebracht.
We konden wel de beschreven route volgen, maar de parkoerswijziging volgend profiteerden we van een fraai trajekt dat er bijgekomen was. Wel werd de route hierdoor 1˝ km langer.
Langs een brede sloot in natuurgebied Alddyksgat kwamen we aan de rand van Bakhuizen uit.
Nu liepen we naar Mirnsum,
Daarna volgenden we vrijwel het hele resterende traject naar Stavoren langs een verkeersweg.
Het was geen heel drukke weg, maar omdat het deze dag zaterdag was en mooi weer was, was het vermoedelijk toch drukker dan normaal.
In Mirns volgden we even de ANWB autoroute Havensteden.
Verderop was bij een boerderij geitenkaas te kopen.
Het was zelfbediening en de geitenkaas lag in een koelkast.
In het grasveld voor een boerderij stond een opgezette geit.
Er was nog een afslagmogelijkheid naar een vogelhut.
Maar die mogelijkheid lieten we aan ons voorbij gaan.
Op de dijk hadden we prachtige vergezichten over de weilanden met talrijke schapen.
We passeerden natuurgebied Mokkebank.
Vanaf de dijk heeft u een mooi uitzicht op het 2000 ha grote waterwildreservaat Mokkebank. Vroeger viel de zandbank alleen droog bij eb, waarna de mokken (meeuwen) op de zandplaat hun voedsel kwamen halen. Na de afsluiting van de Zuiderzee viel de zandbank permanent droog. Het water werd zoeter en de bank raakte steeds meer begroeid. De meeuwen maakten plaats voor andere vogelsoorten. Nu is de Mokkebank internationaal van betekenis als rust- en ruiplaats voor veel vogelsoorten. Door de invloed van eerst zout en later zoet water is ook de flora op de Mokkebank bijzonder.
In Laaxum hadden we een grote rust.
Het waaide best behoorlijk en hier konden we in een café/cafétaria wel in de zon, maar niet in de wind zitten.
Na deze rust vervolgden we de met basaltstenen verstevigde kustlijn over het naastliggende weiland.
Een volgend bezienswaardigheid was het Roode Klif.
Roode Klif is een 10 meter hoge keileembult, die los van Gaasterland ligt. De naam is ontleend aan de rode kleur (geoxydeerd ijzer) van het keileem. Nu de invloed van de Zuiderzee verdwenen is, is er een einde gekomen aan de afslag en is de klif begroeid. Op de heuvel ligt een verzameling grote zwerfkeien, die door de gletschers uit Scandinavië zijn meegevoerd. Op Roode Klif is een zwerfsteen als monument opgericht ter herdenking van de slag bij Warns in 1345. Nog ieder jaar wordt deze slag herdacht, waarbij het behoud van de Friese taal, cultuur en identiteit centraal staat. Verder lopend in de richting van Stavoren is het mogelijk dat u op een heldere dag Enkhuizen aan de overkant ziet liggen.
Even voorbij het Roode Klif verzwikte ik mijn linkervoet.
Ik kon nog wel verder lopen, maar dan bij voorkeur alleen over de verharde weg.
Hoewel de vervolgroute eigenlijk over de toppen van de grasdijk langs het IJsselmeer liep, besloten wij nu de parallellopende asfaltweg naar Stavoren te lopen.
Daarbij werden we enige keren door een soort open skelter gepasseerd, die erg lawaaierig waren.
Er was druk toeristisch scheepvaartverkeer bij de sluis in het Johan Frisokanaal te Stavoren.
We zagen de ophaalbrug al van verre en toen wij er aankwamen, was de ophaalbrug net voor de tweede keer opgehaald.
De laatste boot had moeite om de sluis in te varen, waardoor het langer duurde voordat de ophaalbrug weer omlaag kon.
In bar Jake's Place hadden we nog een rust.
Verder liepen we over een grasdijk langs de uitmonding van het Johan Frisokanaal naar het IJsselmeer.
De routebeschrijving was nu even onduidelijk. Er stond dat we voor het eerste huis aan de dijk de dijk moesten verlaten. Werd daar nou mee bedoeld het eerste huis dat onderaan de dijk lag of op de dijk.
Het maakte verder ook niet zoveel uit, want Stavoren was bereikt en in het dorp stonden verwijsborden naar het station.
Wij bezochten nog de doopsgezinde kerk en de Nicolaaskerk alvorens bij het standbeeld van het Vrouwtje van Stavoren aan te komen.
Het was best een mooie route geworden en beslist de moeite waard.
We hadden oorspronkelijk het plan om de volgende dag onze wandeling te vervolgen met de oude NS wandeling Friese IJselmeerdijk.
Deze route begint in Stavoren en heeft als eindpunt station Workum.
Vooral vanwege mijn verzwikte enkel en het ruige parkoers en een weersverwachting met regen besloten we deze wandeling vooralsnog niet te maken.
Wel hadden we een overnachting gepland.
In Stavoren hadden we geen geschikte en betaalbare overnachting gevonden, waarop we wel een overnachting in Sneek vonden.
Omdat we het niet schikte, dat we daar voor 6 uur zouden aankomen, besloten we in Sneek eerst wat rond te kijken en warm te eten.
Vanwege open monumentendag was de grote Martinuskerk geopend.
Bij de markt zong een shantykoor en voor de terrassen was het heel druk.
Toch vonden wij een plek en wel nabij restaurant Onder de Linden.
Uiteindelijk besloten we hier ook warm te eten.
De volgende ochtend reden we met de eerste trein vanuit Sneek huiswaarts.
