In het weekend van 11 t/m 13 juni 2010 bezochten wij het eiland Texel.
We kwamen hier op vrijdagmiddag rond drie uur in de middag aan.
Het was regenachtig en nadat we de spullen uit de auto hadden gepakt
en ons in de trekkershut hadden geinstalleerd bleven we in de hut tot het uitgeregend was.
Tegen vijf uur werd het droog.
We besloten naar het centrum van De Koog te gaan en te dineren in restaurant La Caserole.
Het voorgaande jaar was het ons hier goed bevallen, vandaar de keus voor dit restaurant.
Na het eten liepen we nog wat rond in het centrum van De Koog alvorens naar onze trekkershut terug te keren.
Op zaterdag 12 juni reden we met de auto naar 't Horntje.
Hier was de start van de NS wandeling Texel.
De NS wandeling volgt hier het Texelpad.
Oorspronkelijk was het de bedoeling dat Coos en ondergetekende samen de NS 2-daagse zouden lopen in één dag.
Ik was op 8 juni echter door de tandarts dermate onderhanden genomen, dat wandelen er de komende twee tot vier weken niet inzit.
Daardoor begon Coos alleen aan de wandeling.
Ikzelf reed wad rond met de auto.
Eerst reed ik naar de Mokbaai en volgde hier een traject van Rondje Texel.
Daarna kwam ik in Den Hoorn.
De plaatselijke kerk uit 1646, was een bezoek meer dan waard.
Rondom stonden oude grafzerken met geboortedata van mensen uit 1840.
De Hervormde kerk van Den Hoorn rond 1425 gebouwd.
Hier stond oorspronkelijk een houten kapel.
Deze werd in 1409 afgebroken.
In 1450 werd de kerk voorzien van een toren.
De toren heeft in het verleden dienst gedaan als baken.
Halverwege de 17e eeuw werd het koor afgebroken.
Daarvoor in de plaats kwam een rechte muur.
In de muurankers herinnert het jaartal 1646 hieraan.
In de Tweede Wereldoorlog werd de klok gevorderd door de Duitse bezetter.
De klok werd met nog 200 andere klokken naar Duitsland verscheept.
Bij Urk liet de schipper zijn schip zinken.
Na de oorlog zijn alle klokken weer geborgen.
Meestal staan kerken in het centrum van een plaats.
Opvallend hier is dat het kerkje buiten het centrum van het dorp ligt.
Vroeger lag de kerk echter wel midden in het dorp.
Den Hoorn was toen veel groter.
Daarna reed ik weer terug naar de trekkershut op Texelcamping Kogerstrand.
Vanaf ongeveer 12 uur kon Coos bellen.
Haar wandelroute liep door het centrum van De Koog en we hadden bij een bakker afgesproken waar je ook koffie kon drinken.
Daarna liep ik een km met Coos mee met haar vervolgroute van de NS wandeling.
Bij een strandopgang, die aan de noordzijde grensde aan de camping, liep Coos alleen verder en ik liep weer terug naar de trekkershut.
Ik ging weer een eind rijden.
Bij vliegveld Texel te Zuid Eierland stopte ik voor een bezoek.
En stonden talrijke vliegtuigen op het vliegveld geparkeerd.
Er werd door talrijke mensen naar boven gekeken.
Het bleek dat er een aantal parachutisten waren gedropt en de één na de andere parachutist landde.
Voor de ingang van het Vliegveld stond trouwens een oude straaljager.
Het vliegveld van Texel heette oorspronkelijk vliegveld "De Vlijt"
Op deze plaats stond oorspronkelijk een boerderij net de naam “De Vlijt”.
Op 9 april 1937 werd het vliegveld geopend.
Het vliegveld werd gebouwd in het kader van een werklozenproject.
Het werd gebruikt als militair vliegveld maar ook voor de burgerluchtvaart.
Na de oorlog heeft het vliegveld een paar jaar dienst gedaan als interneringskamp voor collaborateurs.
In 1952 werd het weer als vliegveld in gebruik genomen.
Bij de ingang van het vliegveld-terrein en zichtbaar vanaf de langslopende weg staat een Lockheed F104G Starfighter opgesteld.
Texel Airport is bekend van de Texel Airshow.
De volgende Texel Airshow staat gepland op zaterdag 30 juli 2011.
Eén van de belangrijkste activiteiten op Texel Airport is het parachutespringen.
Via de vuurtoren reed ik naar De Cocksdorp.
Na een gedenkteken ter nagedachtenis aan de stormvloed van 1 februari 1953 kwam ik bij het stoere monument De Schicht.
De stormvloed, die ons land in de nacht van 31 januari op 1 februari 1953 trof, was de ergste ramp van de 20e eeuw. De overstromingen kostten 1836 mensen en tienduizenden dieren het leven. De meeste slachtoffers vielen in het zuidwesten maar ook op Texel en in Engeland werd een verbeten strijd geleverd tegen het water.
Een ongelukkige samenloop van omstandigheden zwiepte het water tot ongekende hoogten: een bijzonder zware noordwester, met het ergste stormveld over de volle lengte van de Noordzee, bereikte tijdens astronomisch hoogwater (wanneer het water toch al het hoogst komt) de kust. Wat lang niet iedereen weet is dat naast Zeeland en Zuid-Holland ook de Texelse dijken niet bestand bleken tegen het wassende water. In polder de Eendracht brak op 1 februari de dijk en zes personen van een groep toegesnelde vrijwilligers vonden daarbij de verdrinkingsdood.
Geruime tijd woedde een zware tot zeer zware storm (windkracht 10 tot 11). In het noordwesten werden windstoten gemeten van 144 km/uur.
Uit naberekeningen met de gegevens van 1953 door de huidige computers blijkt dat de komst van zo'n storm vandaag de dag zo'n drie of vier dagen tevoren zichtbaar wordt op de weerkaarten. Op een termijn van 48 uur tevoren is tot in de kleinste details aan te geven hoe hard het gaat waaien. De rekenmodellen geven ook nauwkeurig aan hoe hoog het water dan komt. Het KNMI waarschuwt de bevolking en overheidsdiensten in zo'n situatie, bij windkracht 10 of meer, tegenwoordig door middel van het Weeralarm.
Het stoere monument De Schicht, ten westen van de Cocksdorp herinnert aan de verhoging tot Deltahoogte van de zeeweringen op het eiland Texel in de jaren 1961-1981. Deze dijkverhoging vloeide voort uit de watersnoodramp van 1953, waarbij ook Polder de Eendracht op Texel overstroomde. Bij die rampzalige gebeurtenis verdronken zes Texelse mannen. Het monument heet in de volksmond de Schicht. Het is een imposante staalconstructie op een sokkel van basaltstenen. De Schicht is ontworpen door de Texelse kunstenaar Harry Tielemans (1929-2001) en symboliseert de verhoogde en versterkte zeedijken langs de oostkust van het eiland. De vorm van het kunstwerk is gebaseerd op het verloop van deze dijken. Het bestuur van het oude waterschap Texel liet dit monument oprichten. De toenmalige minister van verkeer en waterstaat onthulde de Schicht op 3 november 1981.
Daarop werd Oosterend bereikt.
In dit plaatsje zijn de straten nauw waardoor ik besloot de auto aan de rand van het dorp te plaatsen en lopend het plaatsje te verkennen.
De plaatselijke kerk dateerde uit 1724.
Het meest in het oog springende gebouw van Oosterend is zonder enige twijfel de hervormde kerk van Oosterend. Er is geen ansichtkaart zonder dat zijn toren hoog boven het dorp uitsteekt. Oosterend heeft maar liefst 5 kerken in totaal.
Dit is niet alleen de meest in het oog springende maar ook nog eens de oudste bestaande kerk van het eiland. Deze kerk ligt omgeven door een kerkhof, in het midden van het dorp. Het staat vast dat de kerk in het begin van de twaalfde eeuw al bestond. De toren die wat minder oud is dateert uit de vijftiende eeuw en had oorspronkelijk een hoge spits.
Als Katholieke kerk was de kerk aan de heilige Sint Martinus gewijd. Volgens de overlevering bevatte de kerk eens een groot beeld van den Heilige Sint Nicolaas. Dit beeld werd met de inval van de watergeuzen op het kerkhof verbrand. Daarna ging het gebouw in Protestantse handen over en kreeg het een sober ingetogen interieur. Achter in de kerk staat een houten wand opgesteld met zeer veel 'huistekens'.
De tekens zijn op Runentekens gebaseerd. Ze dateren uit de 17de eeuw en zijn zeldzaam.
Tot de bijzonderheden van de kerk behoren onder ander het pijpwerk van het orgel daterend uit de achttiende eeuw, een houten schot met familietekens en de vloer die gemaakt is van een mozaïek van grafzerken.
Coos belde op en vroeg of ik haar op wilde halen.
Dat was bij Landal Greenparks Sluftervallei.
's-Avonds aten we in hetzelfde restaurant warm.
Op vrijdag 13 juni reden we eerst naar De Cocksdorp.
Daar was het eindpunt van de NS wandeling en we spraken een ontmoetingsplaats af waar ik Coos in princiepe rond half twee zou treffen.
Omdat we deze dag weer huiswaarts reden, moesten we eerst de trekkershut ontruimen.
Daardoor was de starttijd voor Coos van de wandeling rond kwart over tien.
Ik had deze dag het plan om Oudeschild te bekijken.
Op weg hier naartoe kwam ik door De Waal en bekeek deze plaats eerst.
Ook in dit plaatsje zijn de straten smal voor autoverkeer en opnieuw zetten we de auto aan de dorpsrand.
Hier staat onder andere een standbeeld van Sommeltjes.
De Sommeltjes komen van De Waal.
Ze woonden in de Sommelberg, rechts van de weg van Den Burg naar Oosterend. Het bergje waar ze woonden lag op het land van Simon de Breeker, die in 1777 de berg liet afgraven en de grond over het weiland liet verspreiden. Het bergje bevatte een aantal voorwerpen, waarvan er een aantal uit de Romeinse tijd zouden stammen. Het woord Sommeltje komt ook voor in de geschiedenis van Wieringen, waar ze Sommeltjes of Sammeltjes heetten. Ze hadden hun verblijfplaats in een kuil (2). Wat de oorsprong van de naam is blijft gissen. Mogelijk duidt de naam op samen, gezamenlijk Hoe ze er uit zagen weet niemand. Ze konden zich onzichtbaar maken en overdag verscholen ze zich in het bergje. Pas als het donker was kropen ze naar buiten en zwierven rond in de omgeving van het dorp.
De bewoners van De Waal wisten te vertellen dat het kleine aardmannetjes waren die door de spleten in de wand van de bedstee konden glippen.Ze deden niemand kwaad, maar als de kinderen kattenkwaad uithaalden werd er door de ouders dreigend gewaarschuwd" de Sommeltjes zullen bij u uit het bergje komen".
Ook nu nog weten de ouderen van De Waal dat ze in hun jeugd bang werden gemaakt met de Sommeltjes. In De Waal staat op het Hogereind een beeldje van de Sommeltjes, maar iedere afbeelding is mogelijk. Als ze maar klein zijn.
Voor een huis stond een fiets die ter gelegenheid van het voetbal in Zuid-Afrika oranje kleurig opgetuigd was.
De plaatselijke kerk was nu ook van binnen te bezichtigen.
Er was een kerkdienst geweest en een aantal kerkgangers waren in een achterzaal nog koffie aan het drinken.
Daarna reed ik naar Oudeschild en maakte hier talrijke foto's van de vissersboten.
Rond één uur kwam ik op de afgesproken plek in De Cockdorp.
Een kwartier later trof ik Coos.
Zij was al om kwart voor één in De Cockdorp gearriveerd.
We besloten een pannekoek te eten voor een betere bodem is onze magen.
Daarna reden we nog naar de vuurtoren.
De kassa stond aan het begin van het pad.
We wilden eigenlijk alleen tot aan de vuurtoren lopen, maar de vuurtoren niet bezichtigen.
Dat hadden we het voorgaande jaar al gedaan.
Maar bij de kassa aangekomen bleek dat deze defect was en dat de kaartverkoop in de vuurtoren zelf was.
Dat kwam voor ons dus goed uit.
Later reden we ook nog naar de aanleghaven van de boot naar Vlieland.
Daarna reden we huiswaarts.
Het was een geslaagd weekend geworden.
Het enige minpunt was het feit dat ik niet kon meewandelen.
Maar in plaats daarvan kon ik het eiland nu beter verkennen.
Henri Floor
|
