Wij mogen voor WS78 voor het seizoen 2010/2011 weer een tocht uitzetten. Wij hebben daarover al eerder bericht. Namelijk op 23 januari en 5 april 2010. In het OLAT-nieuws heeft zelfs al een verslag hierover gestaan over het samenstellen en opmeten van de eerste helft. Op Pinksterzaterdag was het zover dat de route vrijwel helemaal klaar was. We besloten daarop de route voor te lopen.

Een week tevoren lagen de temperaturen rond de 13 graden. Nu lagen deze tussen de 7 en 10 graden hoger. Dat was een flinke overgang. En dat was uiteindelijk ook te merken aan ons wandeltempo.

Hoewel de officiële startplaats Maarn is, pakten wij de route op nabij de geplande soeppost. Dit punt lag op ongeveer 2 km van ons huis en we besloten dan ook om wandelend van huis te gaan. Onze vertrektijd vanaf huis was 8:15 uur en ongeveer 20 minuten later begonnen we aan het officiële gedeelte.

We liepen onder de A12-snelweg door en staken even later de spoorlijn Utrecht-Arnhem over. Nu betraden we landgoed Bornia. Dit landgoed is, evenals alle andere bosgebieden waar we door liepen, onderdeel van het Nationale Park Utrechtse Heuvelrug. Bij deze wandeling is het niet zo, dat het landgoed zo snel mogelijk wordt doorkruist, maar worden de mooiste delen en leuke slingerpaadjes gevolgd.

Landgoed Bornia is 324 hectare groot. Hiervan zijn 300 hectare eigendom en onder beheer van de stichting Het Utrechts Landschap. Het betreft voornamelijk bossen van loof- en naaldhout en natuurgebieden met enkele restanten stuifzand en beekjes, die onder strikte voorwaarden toegankelijk zijn voor het publiek. In het gedeelte van het landgoed dat grenst aan Heidestein, staan enkele woonhuizen, oorspronkelijk dienstwoningen bij Bornia, die grotendeels verkocht zijn aan particulieren. Ook liggen er restanten van een spoorlijntje, omstreeks 1915 aangelegd door Thurkow voor zand- en houttransport en recreatieve doeleinden.

Later betreden we ook landgoed Heidestein. De grens tussen deze twee bosgebieden wordt duidelijk gemarkeerd door een hekwerk omdat in een groot deel van Heidestein schapen grazen.

De route voerde verder door een gebied waar rijke eigenaars in het verleden een spoorlijntje hebben aangelegd. Eén van de duidelijkste restanten hiervan zijn drie tunneltjes, waarvan wij er twee beroeren. In het verleden zijn wij hier eerder geweest en toen werden en een paar waxinelichtjes in de tunnels geplaatst tijdens de wandeling. We hopen dat dit keer tijdens de officiële wandeling weer te kunnen doen.

We verlieten Heidestein en volgden na een heideveldje een bospassage met hele smalle paadjes over heuveltjes. Dit zijn paadjes die door ATB’ers in stand worden gehouden. Als wandelaar moet ik zeggen dat dit het enige pluspunt is, wat ATB’ers voor wandelaars doen. We wandelden hier op korte afstand van het KNVB-centrum te Zeist. Door boswachterij Austerlitz bereikten we de geplande grote rust. In de direkte nabij was een supermarkt, waar wij wat te drinken kochten en daarna op een bankje de gekochte melk met een lekker smaakje opdronken.

De temperatuur was dermate gestegen, dat we besloten om de lange broek voor de korte te ruilen. Het was de eerste keer dit jaar, dat dit tijdens een wandeling voor ons gebeurde. We werden nu wel alerter op teken, want het schijnt dat het aantal besmette teken alleen maar toeneemt.

We verlieten Austerlitz en volgden een pad langs een manege. In het open gedeelte van de manage hoorden we een speaker opmerkingen maken waaruit we opmaakten dat de amazones hier les kregen. Belangstellende zaten buiten gezellig in de zon.

We staken de wat drukkere verkeersweg van Zeist naar Woudenberg over. We kwamen bij Het Witte Huis. Dit huis is nu in gebruik bij Staatsbosbeheer, maar in de eerste wereldoorlog heeft dit huis nog een funktie vervuld. Nu dwaalden we een tijdlang door bossen over wegen en paden en paadjes. Het verste punt was bij Wallenburg.

In 1797 vestigde Jean Marie D'Amblé zich op de heide ten oosten van Zeist. Hij bouwde er een huis, de Wallenburg genaamd. Hij probeerde de heide voor landbouw geschikt te maken. Hiervoor gebruikte hij paardenmest. Deze mest was afkomstig van de Napoleontische troepen. Napoleon was met zijn leger onder De Marmont op het Kamp van Zeist gelegerd in 1804. Het zou echter nog een hele tijd duren, tot het eind van de negentiende eeuw, voordat de woeste gronden weer werden omgevormd tot bossen. De bossen leverden grondstof voor leerlooierijen (eikenschors), brandhout en mijnhout. Huize Wallenburg werd in 1944 afgebroken.

De geplande koffiepost was ook in Austerlitz. Van hier besloten we naar het centrum te lopen en kochten nog wat extra limonadeflesjes, want we hadden nog 20 km te gaan. We volgden nu op relatief korte afstand de Traayweg, de weg die naar Driebergen liep en dit was met name om de A12-snelweg weer te kruisen en om zodoende niet over Landgoed Den Treek-Henschoten te hoeven lopen. De kosten voor een vergunning voor Landgoed Den Treek-Henschoten is dermate hoog, dat WS78 die extra kosten niet wil maken. WS78 moet al een flink bedrag doneren aan de startlocatie.

We liepen nu naar het grondgebied van Doorn en kwamen langs camping het Grote Bos. Op deze camping verblijven twee fanatieke WS78 lopers. Voor hen kan hier een extra rust zijn. We liepen nu in de richting van camping De Maarnse Berg, gelegen op de Maarnsche Berg. Dit is de naam waarnaar deze tocht genoemd is. Op de heenroute komen we hier ook langs, maar vanwege ons gewijzigde startpunt, zit dat bij deze tocht aan het einde.

We naderden nu Maarn weer en liepen onder de A12-snelweg en de spoorlijn Utrecht Arnhem door. Nabij de Theresiakerk betraden we nog een bosgebied. Even later werd de fruitpost bereikt, die dit keer op slechts 1½ km voor het officiële eindpunt ligt.

Wat veel wandelaars, op de dag dat deze tocht wordt georganiseerd, niet zullen verwachten, is dat er nog een kleine zandvlakte in het parkoers zit. Daarna wordt het officiële eindpunt bereikt. Na 8 uur lopen vond Coos het nu welletjes en besloot het voorlopen voor gezien te houden. Wel liep ze de eerstvolgende 500 meter mee omdat de route langs het NS-station voerde. Hier namen we, voor de eerste keer deze dag afscheid van elkaar, want zij kon mogelijk nog een halfuur-trein naar Driebergen halen. Ik dook nog de plaatselijke supermarkt in. De mondvoorraad moest worden aangevuld en dat werd met eierkoeken aangevuld.

Op het 5 mei plein in het centrum van Maarn zocht ik een bankje op. Even later kwam Coos aangewandeld. Ze had de geplande trein zien wegrijden en had daardoor een half uur extra de tijd. Coos had ook wel zin in een eierkoek.

Na een rust vervolgden we de route, want ikzelf wilde de tocht wel helemaal uitlopen ondanks het gevorderde uur van half vijf. We kwamen, na onderdoorgang van de spoorlijn en de snelweg nabij het Raadhuis. Na nog een paar straten werd het bosgebied weer bereikt. We dwaalden nu door een gebied dat tegenwoordig behoort tot Landgoed Huis te Maarn, maar in het verleden tot Natuurmonumenten behoorde.

We staken de verkeersweg van Maarn naar Doorn over en dwaalden nu door landgoed Stameren overgaand in Hoog Moersbergen. Ook in dit bosgebied troffen we enige heel smalle paadjes.

Stameren kent een rijke flora en fauna. Verschillende soorten vogels zoals groene specht, ransuil, raaf en geelgors worden er waargenomen. Ook reptielen zoals hazelworm en zandhagedis laten zich af en toe zien. Verder zijn bijzondere zoogdieren zoals boommarter, das, dwergvleermuis en laatvlieger in het gebied aangetroffen. In voorjaar en zomer biedt Stameren u een uitgekiend kleurenpalet van bloemen: onder andere de prachtig blauwe grasklokjes, de witte lelietjes-der-dalen, het frisse geel van de brem, het diepe paars van het maarts viooltje en de bleekblauwe bloempjes van het zandblauwtje.
Hoog Moersbergen, dat in de tweede helft van de 19de eeuw ten gevolge van de bebouwing van Doorn werd gescheiden van Moersbergen, ligt bovenop de Utrechtse Heuvelrug. Het landhuis dat in 1900 werd gebouwd is in 1935 alweer afgebroken. Alleen het centraal gelegen acacia- en taxusbosje herinnert nog aan dit buiten. Verder bestaat Hoog Moersbergen uit natuurlijk, jong bos van eiken en berken. Ook in dit gebied liggen verscheidene grafheuvels.

Nu zetten we koers naar camping Het Grote Bos waarover al eerder in dit verslag werd geschreven. Hier wordt een pad zowel op de heenroute als de terugroute gebruikt.

Daarna kwamen we in een bosgebied waarin zich een paar zandvlaktes bevinden en waarvan er één optimaal werd gebruikt. We liepen even door wat straten van Driebergen om vervolgens het Driebergse bos te betreden. Zowel in dit bos als het Rijsenbergse bos, waarin de route naadloos in overging, volgden we enige smalle paadjes. Ook werden heuveltjes in dit bosgebied niet onbenut gelaten.

Rond zeven uur werd de tocht voltooid. Coos, die de laatste 10 km van deze tocht niet had meegelopen, maakte kenbaar, dat ze deze 10 km nog wel wilde lopen. Op pinkstermaandag reden we met de trein naar Maarn en liepen deze 10 km nogmaals. Voor ondergetekende kwam zodoende de totale afstand op 50 km uit.