Omstreeks 1900 werd als geldbelegging een grote oppervlakte heide ten oosten van het dorp ontgonnen en veranderd in een groot landgoed van 300 ha, De Vossenberg. Dit was in handen van de Landmaatschappij Drenthe, die veel joodse aandeelhouders had. Na WO II moest het worden verkocht, omdat de meeste joden de oorlog niet hadden overleefd. De nieuwe eigenares werd de Twentse textielfabrikantenfamilie Breuning-Ten Cate. Toen in de periode 1950-1970 de textielindustrie tanende was, dienden veel boerderijen hier, met bijbehorend land, te worden verkocht. In 1974 werd de toen nog resterende 150 ha aangekocht door Het Drentse Landschap. Er waren toen nog twee van de elf boerderijen over. Het landhuis Vossenberg dateert uit 1918.
Landgoed De Vossenberg dankt zijn naam aan een prehistorische grafheuvel, waarop vroeger een vlaggenmast geplaatst stond, achter het huidige landhuis. Wanneer er een jachtpartij werd gehouden, werd de jachtvlag gehesen waarop een rode vos stond afgebeeld. De Vossenberg kan het beste getypeerd worden als een jong heideontginningslandgoed. De ontginningslijnen in het landschap lopen straalsgewijs vanuit Wijster. Oostelijk grenst het landgoed aan het beekdal van de Zuidelijke Sint-Niklaasbeek. De vele lommerrijke lanen en het Linthorst-Homankanaal met zijn weelderige oeverbegroeiing geven dit stille landgoed een geheel eigen sfeer.

In de verte zagen we runderen lopen. Op ons pad moesten we regelmatig voor hun uitwerpselen oppassen. We kwamen weer bij het kanaal Linthorst Homankanaal en volgden dit nu zuidoostwaarts tot aan de eerste brug-overgang. Over de Boerkoelweg liepen we naar het centrum van Wijster.
Op een kruising met de Marsweg kwamen de pijlophalers van de 25 km aangelopen. Ze waren helemaal verward toen ze ons zagen. Ze herkenden in ons wel wandelaars. Ze vroegen of wij de 50 km liepen. Dat was vreemd, want die afstand werd niet georganiseerd. Later, in de grote rust belden ze naar het "zenuwcentrum" op. Ze hadden namelijk de instructie gekregen om tot aan de grote rust alle pijlen weg te halen. Maar als er dan nog andere wandelaars van een andere afstand dezelfde route lopen, dan ga je natuurlijk geen pijlen weghalen. De groentesoep met soepballetjes op de grote rust smaakte zo goed, dat we nog een tweede kommetje bestelden. Toen we zeiden, dat de soep zo lekker smaakte, werd het tweede kommetje soep wat voller opgeschept.

Wijster is een esdorp in de gemeente Midden-Drenthe (tot 1998 Beilen). Schimpnaam voor de inwoners van Wijster: Brabanders (afgeleid van het ras Brabander voor konijnen en/of paarden).
Wijster is een typeaanduiding voor een boerderij uit de Romeinse tijd, genoemd naar de opgravingen te Wijster waar een groot aantal voorbeelden van dit huistype te voorschijn is gekomen. De eerste bewoners in de omgeving van Wijster waren niet te vinden in het huidige dorp, maar meer naar het noorden
Wijster heeft een station gehad aan de spoorlijn Groningen-Zwolle (1870), eerst voor goederentransport (1873), daarna ook voor personenvervoer (1898); in 1940 is het afgebroken. Ten westen van het voormalige station stond - tot de opheffing in 1998 - het Biologisch Station van de Landbouwuniversiteit Wageningen, opgericht door W. Beijerink in de boerderij die hij van zijn schoonvader overnam.

We verlieten de grote rust, die in café Pot te Wijster was, weer. We waren duidelijk in de achterhoede beland, maar de pijlophalers van de 40 km hadden we hier nog niet getroffen. Wel bij de start trouwens. We verlieten het centrum van Wijster via de wegen Emelangen en Holthe.

De Emelangen was vroeger een stuifzandgebied. De voormalige Sint Nicolaasbeek alhier heette eertijds Eem (= water); Emelangen betekent: langs de Eem. Door het graven van het Linthorst Homankanaal veranderde de ontwatering en verdween de beek. Een deel van het gebied heet in de volksmond De Zandbergen, waar boeren rood zand wonnen voor hun potstallen, weg en huizen; wit zand werd gebruikt ter versiering van de vloer. Het stuiven van het zand werd tegengegaan door het poten van bomen (berken, eiken, grove dennen).

We staken hier nog eens het Linthorst Homankanaal over. Langs dit kanaal is ‘t Schelpenpadtie aangelegd.

‘t Schelpenpadtie
Met vereende krachten hebben de dorpen Holthe, Lieving, Makkum, Drijber en Wijster het oude schelpenpaadje langs het Linthorst-Homankanaal weer terug gebracht op de kaart. De historische route werd gemist en in het dorpsplan ‘Essen in perspectief’ uit 2000 is als wens geuit het oude pad weer open te krijgen voor fietsers en voetgangers.
In samenwerking met de gemeente Midden-Drenthe het Recreatieschap en Welzijn Midden-Drenthe is het pad weer doorgetrokken en op 19 juni 2008 officieel geopend. Niet alleen de route is weer begaanbaar, ook heeft de werkgroep de historie van het kanaal en zijn gebruikers prachtig weergegeven op twee informatiepanelen langs het kanaal. Dit alles is mogelijk gemaakt dankzij subsidie van het Europees fonds voor regionale ontwikkeling en het samenwerkingsverband Noord-Nederland.

In buurtschap Holthe heetten alle wegen Holthe, dat was niet erg overzichtelijk. Het begin van een bekend kinderliedje luidt: “in een groen, groen knolleland, daar zaten twee haasjes heel parmant …” We liepen hier in Holthe langs een groot groen knolleland, maar daar zaten geen haasjes, maar plotsklaps sprong haast uit het niets een ree te voorschijn op ongeveer 10 meter afstand voor ons. We waren te perplex om het op de gevoelige plaat te kunnen vastleggen. De route voerde hier opnieuw over een aantal prachtige natuurgebieden, waaronder het Holther Zand.

Door het Holther Zand loopt een diepe sloot die indertijd gegraven werd om het schapenveldje aan de asfaltweg af te wateren. U ziet dat de sloot behoorlijk kronkelt. Dat heeft echter niets met een natuurlijke loop van het water te maken, maar alles met de oplettendheid van de bosarbeiders destijds die liever om een heuveltje heen gingen dan er dwars doorheen.

Het noordelijkste puntje van de route voerde door buurtschap Makkum en we liepen hier door het Makkummerstraatje. Opnieuw kwamen we in buurtschap Holthe en wel nabij camping Molenhorst. We zagen hier naar toe de Molen van Makkum in de verte met draaiende wieken.

De Molen van Makkum werd in 1906 in opdracht van Lukas Reinds te Beilen gebouwd als opvolger van een standerdmolen. Deze, de laatste standerdmolen van Drenthe, woei op 18 januari 1906 om. Voor de nieuw te bouwen molen werd gebruik gemaakt van een voormalige poldermolen te De Groeve, gemeente Zuidlaren. In 1944 werd de molen hersteld door het steken van een nieuwe bovenas door molenmaker H. Wiertsema uit Scheemda. In november 1957 brak een deel van de roeden af, waarna de molen meteen buiten gebruik werd gesteld. Een restauratie, uitgevoerd door de molenmakers Doornbosch en Schuitema, verliep moeizaam en duurde van 1961 tot 1964. Pas in dat laatste jaar werden nieuwe roeden aangebracht. Nieuwe tegenslag volgde bij de beruchte storm van 12/13 november 1973: vrijwel alle heklatten werden weggeslagen. Pas vele jaren later werd de molen daarvan hersteld. Daarmee was het voor deze kleine korenmolen bepaald nog niet gedaan: op 13 januari 1993 sloeg, wederom bij een zware storm, de gehele kap van de molen, waarbij ook as en roeden onherstelbaar beschadigd werden. In 1997 werd de molen geheel gerestaureerd opgeleverd met onder meer een nieuwe bovenas en roeden.

Rond Holthe zagen we diverse keren landbouwgronden en bospercelen waar trajecten voor een motorcross in gereedheid werd gebracht. Deze werd de volgende dag georganiseerd

De start van de Offroad rit vond plaats bij Bandenmontage Gils, Holthe 64, 9411 TL te Beilen. Vanaf 10:15 uur kon op zondag 22 november 2009 gestart worden, nadat vanaf 9 uur de motor eerst gekeurd moest worden. De route was ongeveer 45 km lang, geschikt voor beginners en gevorderen en ook voor quads (een vierwielig motorrijtuig zonder carrosserie).

We staken nog weer het Linthorst-Homankanaal over en even later een spoorlijn. We waren nu in buurtschap Terhorst nabij de gelijknamige camping. Alsof we nog niet voldoende van mooie natuur genoten hadden, volgde ons (asfaltfiets)pad nu over een groot heideveld met veel jeneversbestruiken, het Terhorster Zand genaamd. Het geheel werd opgesierd met een meer, de Makkumerplas We kwamen uit op de weg Smalbroek en staken de A28 snelweg over
We volgden nog een bosparkoers door het Dwingelderveld. Even voor half vijf werd de finish bereikt. Een wandelvriend bracht mij naar het station in Beilen, waarvoor wederom dank. Zodoende kon ik de trein van 16.54 halen om vervolgens het midden van het land weer op te zoeken.
Het was een schitterend parkoers. Er waren 541 deelnemers. Wij willen de organisatie heel hartelijk danken voor het organiseren van deze tocht. Kijk ook eens naar die nieuwe website van de FLAL die op vrijdag 20 november 2009 het levenslicht heeft gezien.