Egmond Wandel Marathon 2009, Zuidroute

Op zaterdag 24 januari en zondag 25 januari werd de Egmond Wandel Marathon alweer voor de 6e keer georganiseerd over de afstanden van 10 en 21 km. Wij kozen het 21 km parkoers. Coos deed voor de derde keer mee en ondergetekende voor de tweede keer.
Bij de laatste Elfstedentocht kregen heel veel schaatsers een rood/oranje muts met de tekst UNOX. Electrabel leek dat kennelijk een goede reclame. Want nu werden soortgelijke mutsen gratis uitgedeeld met uiteraard de tekst Electrabel erop en waren in wit uitgevoerd. De muts zat echter te strak om ons hoofd en er was maar een maat. Later konden we een collega op het werk er blij mee maken.
We verlieten de start en liepen nu eerst naar het centrum van Egmond aan Zee. Daarbij kwamen we langs Huize Prins Hendrik, een bejaardenhuis voor zeelui. Bij de zijstraat voor dit huis stond een bord met de tekst: “Afzetten deelnemers wandeltocht” met een pijl naar links. Deze was voor auto’s bestemd.
In een andere zijstraat, de Kerkstraat zagen we een Rooms Katholieke kerk van de Onze Lieve Vrouwe Onbevlekt Ontvangen en even verderop kwamen we nog langs twee kerken, te weten de Nederlands Hervormde kerk en de Oud-Katholieke kerk. De vuurtoren zagen we meerdere malen. Voordat we het strand opliepen kwamen we nog langs het standbeeld van Jaepie-Jaepie. Op de terugweg kwamen we ook langs dit beeld en toen droeg het een witte muts die aan wandelaars waren uitgedeeld. Er werd nu net een boot van de reddingmaatschappij het strand op gereden. Daarna reed de auto met op de oplegger de reddingboot een eind langs het strand alvorens de zee in te rijden en de boot te lozen.
Het zonnetje had inmiddels zo goed zijn best gedaan waardoor we nu met een blauwgekleurde hemel het strand op liepen. De flauwe wind was westelijk. We besloten zowel de muts als de capuchon op te zetten. We zetten er flink de pas in en haalden talloze wandelaars in. Als we rondje Texel lopen, dan worden we door bijna iedereen ingehaald en nu was het net andersom. Met het rondje Texel (20 juni 2009), dat 60 km lang is, voert 25 km van het parkoers over het strand.
Op het strand zagen we twee grote parachutes met aan elke parachute een man hangen. Zij scheerden vlak over de duinen langs het strand, ook wel paraglyding genaamd. Op 4 km was de tweede stempelpost. Van Coos hoorde ik later dat je hier gratis koffie kon krijgen. Ik vond het er zo druk, dat ik besloot meteen door te lopen.
Verschillende keren keken we naar de horizon zeewaarts en we verbaasden ons over de talrijke windmolen-turbines die we zagen. We hadden het idee dat het er meer dan 100 waren.
Op het verste punt van de wandeling verlieten we het strand. Er was een stempel- en rustpost (8 km)op het duin en het was hier best druk. We waren al aardig bezweet. En het was best frisjes, ondanks de zon. Daarop besloten we hier niet stil te blijven staan. Zonder rust vervolgden we ons pad.
Nu voerde het parkoers fraai door een wijds duinlandschap. We passeerden een groot spandoek met de afbeelding van een Schotse Hooglander en twee lieftallige Nordic Walkers. Hier in het Noord Hollands Duinreservaat hebben talloze paden namen. Zo volgden we eenmaal de Grote Veldweg. Deze liep op een gegeven moment langs een uitkijkpunt, waarbij je wel van de route af moest en met een trappetje omhoog moest lopen. Dat deden wij bij het tweede trapje en we hadden op de top een fraai vergezicht. Het pad voerde verder langs talrijke duinmeren. Eenmaal zagen we paarden grazen en later ook talrijke Schotse Hooglanders. Toen deze Hooglanders in het zicht kwamen pakten tientallen wandelaars hun fototoestel.
Opnieuw was er een rustpost. We konden hier erwtensoep voor twee euro kopen. We vonden het er echter zo druk, dat we ook hier besloten door te lopen. Even voorbij deze rustpost stond de fotograaf. Ondanks het feit dat ik een muts en een capuchon ophad, zei de fotograaf, dat het beslist een mooie foto zou worden.
In Egmond aan Zee teruggekeerd liepen we over de boulevard. We kwamen nog langs een paar oude huizen, die tussen de flats stand hebben kunnen houden. We passeerden de vuurtoren en net hier voorbij stond op een duin een standbeeld van een oude reddingboot met roeiers. Even later werd de finish na 3 uur en 50 minuten lopen bereikt.
Met was een heel mooie dag geworden met veel zoneschijn. Het was de hele dag droog gebleven. Met een bus van de organisatie reden we naar NS Alkmaar en daarna met de trein huiswaarts.

Henri Floor