Peellandpad, Heitrak - Meijel (24 km)

Vanaf 8 uur was het ontbijt. Eigenlijk iets later omdat het hotel-alarm van 1.00 tot 8.00 uur aktief was. En de dames, die van buiten kwamen, om het ontbijt te verzorgen, moesten het alarm eerst afzetten. Toen we net aan het eten waren zagen we mensen met paraplu’s voorbij lopen, ten teken dat het regende.
Toen we om tien voor negen naar het busstation liepen, motregende het af en toe. Bij de bushalte gingen toch nog ruim 10 mensen mee. De buschauffeur kende de halte, Rechte Heitraksedijk, waar wij uit moesten stappen niet. We kenden de route nog van de voorgaande dag. Bovendien hadden we een plattegrond van de omgeving bij ons. Toen we uit de bus stapten was het droog en we haalden ons fototoestel te voorschijn. Het was nog wel somber weer om te fotograferen. Maar als je het toestel bij de hand hebt, dan maak je sneller een foto. We volgden een ongeveer 3 km lange weg, die aan het einde onverhard werd. We kwamen bij een sloot uit met een sluisje waar we overheen moesten. Hier was net een man met een tractor bezig om het gras langs de slootrand te maaien. De tractor weerspiegelde mooi in het water.
We kwamen op een splitsing waar we de keuze moesten maken tussen de hoofdroute of de variant. De variant was niet gemarkeerd, maar wel veel mooier. Toch namen we de variant niet omdat deze in dit gedeelte van het jaar niet toegankelijk was. De toegang is verboden in de periode van 15 maart tot 16 juli vanwege het broedseizoen en van 15 oktober tot 1 december vanwege het trekseizoen. Wij moesten dus wel de hoofdroute volgen.
Bij de bosrand van Nationaal Park Groote Peel aangekomen ontbrak volgens de ingetekende route een bankje. En we keken al een tijdje uit naar een bankje. Iets verderop was in een zijpad een slagboom en hierop hielden we een rustpauze. Een paar km verderop, toen het parkoers opnieuw haaks naar rechts boog, was wel een bankje. We bevonden ons hier in de gemeente Asten.
Er stond hier een grote kast met daarop de tekst Bolleboos route.

Er was voor kinderen een fietsroute uitgezet. Daarbij waren een aantal vragen om in te vullen. Bij de routebeschrijving kregen ze ook een aantal knikkers. Bij de route zat een opdrachtenformulier. De antwoorden correspondeerden met een bepaalde letter, bijvoorbeeld A, B, C of D Op de Bolleboos-kast zaten 5 knoppen die in de standen A, B, C of D gezet konden worden. De antwoorden van het opdrachtenformulier konden dan op de Bolleboos-kast worden aangebracht. Aan de zijkant van de kast kon vervolgens een knikker gestopt worden. Als de antwoorden goed waren, dan kreeg je je knikker terug. Anders niet. Maar je kon het wel nog een keer proberen.

We vervolgden ons pad en kwamen langs zorgboerderij De Peelwerkers.
Langs de kant van de weg stond een kast met aparte vakjes met daarbij de omschrijving van een bepaalde soort jam, die je voor 1 euro kon kopen. Maar onderin lag een brief met de informatie dat de verkoop gestaakt was. Want voorgangers hadden wel jam meegenomen, maar niet betaald.
Eindelijk voerde de route nu echt het natuurgebied in en op een bankje hadden we opnieuw een rust. Volgens de routebeschrijving moesten we bij een schuilhut scherp RA. Maar er was geen schuilhut te zien. Er was wel een pad scherp RA en iets verderop was het eerste knuppelbruggetje zichtbaar. Daarna volgde nog een tweede knuppelbrug. De derde brug kon niet meer de benaming van knuppelbrug dragen.
We kwamen bij een boerderij uit waar veel kinderen aan het spelen waren. Deze boerderij zag er gesloten uit, maar we hadden niet het idee dat dit het in de parkoersbeschrijving genoemde bezoekerscentrum was. Er stond hier een oorlogsgedenkteken met een tekst in vier talen. We namen hier geen foto van omdat het inmiddels weer was gaan motregenen. De in de parkoersbeschrijving genoemde parkeerplaats troffen we niet aan en aan de hand van de omschrijving kwamen we niet uit hoe we verder moesten. Met de ingetekende route kwamen we er gelukkig wel uit. Toen we op een asfaltweg uitkwamen en naar rechts keken zagen we voor een gebouw vlaggen wapperen. Bij ons zelf zeiden we dat dit wel eens het bezoekerscentrum kon zijn, maar de plaats stemde niet overeen met de ingetekende route. We lieten dat gebouw met die vlaggen rechts liggen.
We kwamen bij een klaphek waarbij stond dat we op een terrein met koeien, paarden en schapen kwamen. We zijn niet bepaald dol op dit soort paden als we alleen zijn. Toen we in de verte paarden zagen en even later een hekje, waar we het terrein weer zouden verlaten, besloten we hier gewoon door te lopen. Anders was dit nabij het tweede hek. Hier stonden koeien en paarden vlak bij het toegangshek. We besloten hier een alternatieve route te volgen. Bij de derde vergelijkbare situatie moesten we meer dan een km over zo’n terrein lopen. Hoewel we geen paarden zagen besloten we ook hier een andere route te volgen.
Bij deze laatste variant kwamen we langs een weiland waar hele grote paddestoelen van het type pannenkoeken stonden. Het was rond kwart voor twee toen we met de laatste vijf km begonnen. De route voerde hier nog steeds op korte afstand langs Nationaal Park Groote Peel. Nabij de Vossenberg was een perceel van het Nationaal Park Groote Peel met de naam ’t Eeuwig Leven.
Even voor Meijel kwamen we door bosgebied Simonshoekje, waar aan het begin een bord op de grond lag met de tekst “Schietterrein, indien vlag geplaatst, levensgevaarlijk”. Dat zal de reden zijn dat in het Peellandboekje op deze plek een stippellijn stond ingetekend. Buiten het bos waanden we ons even in de bollevelden. Hier stonden op een groot veld talrijke chrysanten in bloei. In Meyel kwamen we langs een kapelletje waar we nog een kaarsje zetten. Langs een aantal oude huizen kwamen we bij ons overnachtingadres uit. Bij een supermarkt kochten we nog druiven en peuzelden deze op onze hotelkamer op.

Henri Floor