Peellandpad, Stippelberg - Deurnese Peel/De Bult (8 km)

Op zondag 27 juli konden we nog vroeger ontbijten als bij de vorige overnachting. Reeds om kwart over vijf zaten we aan tafel en een uur later begaven we ons op pad. Ondanks het vroeger uur liepen we meteen in het kort, want het was toch al gauw 18 graden. Na een half uurtje lopen kwamen we op de officiële route uit. Een kwartiertje later besloten we onze mouwen af te stropen en de trainingsbroek aan te doen. We werden hiertoe genoodzaakt door de talrijke insecten, waaronder steekvliegen. Na een paar km kwamen we bij een hek, waarachter runderen konden grazen. Wij zijn niet zo’n held op sokken om, helemaal alleen, op dit rustige uur op zondagochtend, ons in zo’n gebied te begeven. Daarop besloten we de Oude Bakelse Weg, een zandweg, te volgen langs het hekwerk. Na een uitzichttoren sloegen we noodgedwongen naar rechts af omdat de afrastering ook naar rechts ging. Verderop gingen we naar links. Bij de volgende bocht bleek ons pad niet naar links te gaan maar haaks naar rechts. Dit hadden we niet verwacht omdat we, naar later bleek, een verkeerde lijn in de ingetekende route hadden gevolgd. We sloegen hier toch links af omdat de afrastering haaks naar links ging. Want er was wel een onduidelijk pad zichtbaar. Daar waar het hekwerk schuin naar links liep ging een smal pad naar rechts naar een brede sloot. We besloten nu, padloos, de sloot aan onze rechter hand houdend, onze route te vervolgen. Op de plek waar de sloot naar links boog hadden we verwacht op de officiële route uit te komen, alleen zat de sloot er nog tussen. Daarop liepen we hetzelfde traject padloos terug tot het zijpad naar de voornoemde sloot. Want 50 meter van dat punt vandaan konden we de sloot oversteken. Daarop volgden we de sloot nu aan de andere kant en kwamen even later op de officiële route uit.
We vervolgden de route nog zo’n twee km totdat we nabij bos- en heidegebied de Deurnse Peel, deelgebied De Bult, kwamen.

De Deurnsche Peel (inclusief de Bult en ‘t Zinkske) en Mariapeel (inclusief Grauwveen) zijn hoogveengebieden in Zuidoost Nederland. Ze liggen op de grens van de provincies Noord-Brabant en Limburg. Ze zijn aangewezen als Natura 2000 gebieden, omdat ze bijzondere en zeldzame natuurwaarden herbergen. Uniek zijn de restanten hoogveen. Ook zijn het waardevolle terreinen voor grond- en oppervlaktewater. Daarnaast zijn het waardevolle voedselzoekgebieden voor vogels, amfibieën, reptielen, libellen en vlinders.

Hier besloten we de tocht af te breken. Het was pas kwart over acht in de ochtend. We hadden teveel last van steekvliegen. En om de hele dag maar naar die beesten te zwaaien en/of te slaan zagen we niet zitten. Bovendien hadden we voor het komende lange weekend de Kempische Driedaagse (3 x 35 km) en nog geen week later de Heuvellandvierdaagse (4 x 42 km) op het programma staan. We moesten ons dus niet forceren.
Het was geen ideaal punt om de tocht af te breken. Over de Bultweg verlieten we de Deurnse Peel. Bij een boerderij troffen we een boerin, dit naar haar buitenbrievenbus liep. Ze was ook benieuwd naar die wandelaar, die zo vroeg op een zondagochtend (rond half negen) voorbij haar boerderij liep. De reden van het stoppen met onze wandeling werd door haar bevestigd. In dit jaargetijden zijn daar inderdaad veel steekvliegen. We kwamen uit op de N270 (Venray – Deurne). Het was zo’n 6 tot 7 km lopen naar het station van Deurne.
Bij de eerste bushalte zagen we dat de eerste bus om 11.18 naar NS Deurne vertrok. Later zou blijken dat we rond dat tijdstip bijna NS-Utrecht hadden bereikt. In Deurne kwamen we nog langs een oude watermolen, het Klein Kasteel, een kasteelruïne en de Holten’s molen, een graan- en oliemolen.

Deze watermolen over de Vlier heeft gevel-ankers die suggereren dat het gebouw uit 1631 stamt. Maar in zijn huidige vorm stamt het gebouw uit 1690. In 1816 is de molen buiten werking gesteld omdat in het dorp een standaardmolen was gebouwd. In 1980 is het rijksmonument gerestaureerd en in 1994 is een nieuw waterrad in het sluiswerk gehangen.

Toen we om tien minuten over tien langs het hekwerk van het perron van NS Deurne liepen, kwam net ook een intercity aangereden naar Eindhoven. We besloten over het hekwerk te klimmen en haalden daarop de trein.
Om kwart over twaalf waren we thuis. Om twee uur in de middag besloten we een dutje te doen en zetten de wekker op vier uur. Om kwart over zes schrokken we met een ruk wakker, want Coos belde op. Of ik haar even later van het station wilde ophalen met de auto.

Henri Floor