Huize De Hoogstraat was vroeger een revalidatiecentrum voor mensen die een ernstig ongeluk hebben gehad. Tegenwoordig is het een asielzoekercentrum. Want een revalidatiecentrum midden in de bossen, ver weg van ziekenhuizen, artsen en dergelijke komt tegenwoordig vrijwel niet meer voor.

We staken de N225 over tussen Doorn en Leersum. We liepen al geruime tijd in het Nationale Park Utrechtse Heuvelrug. Dit park is nog steeds in ontwikkeling. Dit park wordt voor de wandelaars aantrekkelijk gemaakt door het plaatsen van bruggetje, waardoor oude paden weer goed met elkaar verbonden kunnen worden. Over enige van dit soort paden liep ook deze wandeling. We bereikten landgoed Broekhuizen met het gelijknamige kasteel. Het kasteel werd nog gerenoveerd. Dit was o.a. te zien aan de steigers die om het gebouw heen stonden. Dit was ook het eerste kasteel van de vier kastelen waarlangs deze wandeling liep.

De buitenplaats Broekhuizen met het omringende park in landschapsstijl ligt in Leersum, ten zuiden van de weg tussen Doorn en Leersum. Het tegenwoordige buitenhuis is in de huidige gedaante een herbouw uit 1906 van een in 1810 voltooid huis in neoclassicistische stijl. Het was de opvolger van een ouder classicistisch gebouw dat reeds in de 18de eeuw is afgebroken.

Achter het kasteel liepen we een kilometertje over de smalle Gooijerdijk, een asfaltweg om daarna weer verkeersarm verder te lopen. De zand/grintweg ging over in een zand/graspad. Aan het eind was de toekomstige soeppost op 12,9 km.
We liepen al een tijdlang over het Overlangbroekse Klompenpad (OKP). En na deze toekomstige soeppost werden daar nog een paar kilometers OKP aan toegevoegd. De eerste wandelaar op klompen op een klompenpad moeten we trouwens nog ontmoeten. Na een brug over de Kromme Rijn bereikten we de zuidoostkant van Wijk bij Duurstede. Op een bankje verwisselden we de lange broek voor de korte. Het zou deze dag 24 graden. Voor de temperatuur hadden we de korte broek al kunnen aandoen. Maar een traject van het OKP was bijna dichtgegroeid. Bovendien hadden talrijke braamstruiken het wandelpad in beslag genomen. En dan is het niet prettig om hier in korte broek te lopen. Verder werden we de laatste tijd zo vaak attent gemaakt op het gevaar van teken, dat we dat hier ook maar zeer ter harte namen.
Deze wandelroute slingerde flink door het toeristische- en schilderachtige plaatsje. Uiteraard ontbrak kasteel Duurstede niet aan deze 2e kastelentocht-wandeling. We liepen een eind langs de uiterwaarden naar het Wijkseveer. We staken met de pont de Lek echter niet over. Nu zetten we koers naar één van de hoogtepunten van deze tocht. Dit was namelijk de Prinses Irene sluizen. Dit was ook het verste punt van deze tocht. Toen we een foto maakten bij de sluis stond daar ook een man met een dochtertje van een jaar of drie op zijn schouder. Toen dat meisje zag dat we een foto gingen maken zei ze: die man gaat een foto maken, die man gaat een foto maken, die man gaat een foto maken. Je weet hoe kleine kinderen zijn. Die blijven een zin herhalen totdat ze aandacht krijgen. We zagen hier nog de kerktorens van het Utrechtse Rijswijk en Ravenswaaij en ook nog de Prinses Marijke sluizen. De Prinses Marijke sluizen liggen in het Amsterdam-Rijn kanaal tussen de Lek en de Waal in. Op 22,8 km was dan de grote rust in café bar De Horden. In 2006 hadden we met de 1e kastelentocht hier ook een grote rust.
We zetten weer koers naar de Kromme Rijn. Nadat we deze waren overgestoken liepen we door het 7 ha grootte Beschermd Natuurgebied Vikinghof. Een gedeelte langs de Kromme Rijn was hier recentelijk nieuw ingericht. Verderop liepen we over een asfaltfietspad parallel aan de Kromme Rijn. We kregen uitzicht op een soort uitkijktorentje aan de overkant van de Kromme Rijn. Aan het torentje waren draden gespannen. Dit uitkijktorentje stond namelijk midden in een kersenboomgaard. En omdat vogels ook van kersen houden moesten deze verjaagd worden. In het uitkijktorentje stond een man die regelmatig aan de draden trok. Door het trekken aan de draden ontstond een soort gerammel waar vogels dan van moesten schrikken.
We kwamen bij landgoed Sandenburg. Hier voerde de wandeling op een gegeven moment over een pad met 25 plankbruggetjes. Ook hier was het een en ander enigszins dichtgegroeid. Maar omdat we de route zelf hadden uitgezet wisten we wel hoe we moesten lopen. We kwamen uit op de Langbroekerdijk en even later hadden we uitzicht op de kastelen Sandenburg en Walenburg. Van het laatstgenoemde kasteel zagen we door de vele bladeren niet zoveel. Kort na de oude stenen poort Groenesteyn werd de toekomstige koffiepost op 30,8 km bereikt.
Even volgden we nog de Langbroekerdijk, maar spoedig daarop sloegen we af en staken de Langbroekerwetering over. Dit is geen indrukwekkende brede vaart, want veel wandelaars zullen hier niet meer dan een brede sloot inzien. We volgden nu een smal pad tussen weilanden. Het was hier nu zwaar lopen. Dit pad is smal, waardoor je hier niet naast elkaar kon lopen. Bovendien groeide langs het pad riet, dat nu ruim twee meter hoog was en over het pad heen boog. Daardoor moesten we nu constant het riet opzij duwen. Aan het eind van dit pad volgden we zo’n 50 meter de geasfalteerde Gooierdijk waarop opnieuw een ruim 1 km lang en smal pad tussen weilanden werd gevolgd. Dit pad hebben we met voorgaande WS78 tochten al twee keer eerder gevolgd en was beide keren toen zo nat dat veel wandelaars over het naastliggende prikkeldraad stapten en over het weiland het pad parallel vervolgden. Maar WS78 tochten zijn in het algemeen geen tochten met vlak geplaveide wegen. En daar vormde deze tocht geen uitzondering op.
Aan het eind van de Buntlaan staken we de N225 (Doorn-Leersum) weer over en bereikten daarop het Doornse Gat. Bij de kiosk hielden we nog een laatste rust. Vanwege de vakantieperiode of vanwege het mooie weer was de kiosk nu bemand. We hadden trek gekregen en aten hier een portie friet en dronken wat. We waren inmiddels bijna 9 uur onderweg en hadden nog 6 km te gaan. Met de WS78 tocht betreden we het Doornse Gat niet, maar lopen over een grintweg er vlak langs.
Door de Kaapse bossen, deelgebied De Diepwel overgaand in deelgebied Ruiterberg, bereikten we het gelijknamige huis. Althans, we kregen uitzicht op Huize De Ruiterberg. De voor het huis staande bomen namen met hun talrijke bladeren het zicht gedeeltelijk weg. Door het poortgebouw kwamen we op de Sandenburgerlaan uit. Daarop werd op 37,2 km de toekomstige fruitpost bereikt. Nu volgden het Gouden Laantje over ruim 1 km. Op 5 april 2008 liepen we dit pad tegengesteld en lag toen vol met bomen. Iedere wandelaar, die deze tocht op 5 april 2008 liep, met uitzondering van de 20 km lopers, zal dit pad nog in zijn geheugen hebben zitten. We kregen nog uitzicht op Huize Doorn alvorens de rand van Maarn te bereiken.
Langs het huis, waar we met de WS78 tocht vanuit Maarn aan het einde van de tocht de laatste jaren steeds langs kwamen, en waar buiten een pop staat met een felicitatietekst voor de wandelaars, kwamen we ook nu weer langs. Het echtpaar was buiten zichtbaar in de tuin aan het werk, waardoor we niet ongemerkt voorbij konden lopen. Ze waren verrast dat er toch weer een tocht vanuit Maarn werd georganiseerd door WS78, want hoewel zij in het verleden WS78-tochten liepen, gaat het nu niet meer verder dan hooguit 5 km. Ze hadden begrepen dat er geen tocht meer vanuit Maarn werd georganiseerd door WS78. Dat was ook wel de intentie van WS78. Maar zolang er geen geschikte ander locatie in het centrum van ons land wordt gevonden met dezelfde grote ruimte voor de startlocatie en de ruime mogelijkheden van het uitzetten van afwisselende parkoersen, blijft het Maarn.
Na 10 uur en 20 minuten werd de finish moei, maar voldaan bereikt. De totale afstand bedroeg 41,2 km. De belangrijkste reden voor het voorlopen van deze tocht was het controleren en aanpassen van de routebeschrijving. Ook werd vastgesteld waar plastic bordjes voor de pijlen gewenst zijn. Voor een fotografische indruk van deze tocht verwijzen wij u naar de fotoreportage. Hierbij moet worden aangetekend, dat deze foto’s op 5 juli zijn gemaakt in hartje zomer met veel blad aan de bomen. En dat deze tocht aan het eind van de winter wordt georganiseerd, wanneer er geen bladeren aan de bomen zitten.

Henri Floor

Klik