Foto's van het Merenpad Terug naar de homepage van Henri Floor Het Merenpad met Wandelsportvereniging Mol

wandelsportverenigng Mol Op dinsdag 11 december 2007 organiseerde de wandelsportvereniging Mol een wandeltocht over de afstanden van 4, 7, 14, 18, 24 en 26 km. Wij kozen het 26 km parkoers. De start bevond zich in café Smetje, "De Koestal" te Sluis (Mol)
De gemeente Mol is gelegen in de provincie Antwerpen. Ze telt ongeveer 33000 inwoners. Mol bestaat uit 12 gehuchten Achterbos, Centrum, Donk, Ezaart, Ginderbuiten, Gompel, Heidehuizen, Millegem, Rauw, Sluis, Wezel en Postel. Met een oppervlakte van maar liefst 11 419 ha is Mol de grootste gemeente van het land. De belangrijkste rivier is de Molse Nete die zich rakelings ten zuiden langs het centrum slingert. Gelegen in het oosten van de provincie Antwerpen heeft de gemeente zowel een land- als een provinciegrens. Noordelijk van Postel ligt het Nederlandse dorp Reusel, oostelijk van Rauw de Limburgse stad Lommel. De andere buurgemeenten zijn Geel, Meerhout, Balen, Arendonk, Retie en Dessel. Dankzij het cultuurcentrum, de brandweer, het ziekenhuis, de vele middelbare scholen en het uitgebreide winkelcentrum vervult Mol een centrumfunctie voor buurgemeenten Balen, Meerhout en Dessel.
De start was vanuit de richting Antwerpen goed aangegeven. Wij kwamen echter van de andere richting en troffen derhalve niet de pijl bij Ginderbuiten waar we van de N71 hadden moeten afslaan. Wel hadden we gezien dat we bij de afslag van de N103 moesten afslaan, maar de N103 stond weer niet vermeld op de N71. Uiteindelijk hebben we de start natuurlijk wel gevonden, anders hadden we geen verslag van deze tocht kunnen maken.
Even na 10 uur verlieten de start. Over een parkeerterrein achter de plaatselijke kerk verlieten we het dorp. Spoedig bereikten we het eerste meer. Want deze tocht had de naam Merentocht. We volgden hier even een traject van de Vaartketserfietsroute.
Ketsen is het geluid dat de hoefijzers maakten als ze afketsten op de grindkeien langs het kanaal. Vaart is de volkse benaming voor kanaal. De twee samenvoegend tot Vaartketserroute zorgt voor 40 kilometer fietsplezier langs de kanalen in de Antwerpse Kempen, in het spoor van de ketsende trekpaarden.
tijdens de wandeling van het Merenpad met Wandelsportvereniging Mol op dinsdag 11 december 2007 Na het verlaten van het meer dwaalden we een tijdlang over zandwegen en paden tussen weilanden die vrijwel allemaal omzoomd waren door bomen. Een paar maal zagen we vervallen of ingezakte schuren. Nadat de 4 en de 14 km ons parkoers hadden verlaten, kwam het 14 km parkoers er weer bij. Verbaasd vroegen de 14 km lopers welke afstand wij liepen, want zij dachten dat zij wellicht verkeerd liepen.
We kwamen uit bij het kanaal van Dessel naar Turnhout over Schoten en volgden dit tot in Witgoor (Dessel). Hier was op 6,2 km de eerste rustpost. Na een kop koffie vervolgden we ons pad op deze stralende december-dinsdag. We staken het kanaal Bocholt Herentals over bij een sluis en een ophaalbrug en passeerden een hoge uitkijktoren. We konden de uitkijktoren echter niet beklimmen omdat deze achter een hekwerk zat. Wij hadden er op dat moment ook geen behoefte toe.
Nabij een Pannenkoekenboot die langs het kanaal Bocholt Herentals lag, betraden we een bospassage dat evenwijdig met het kanaal Bocholt Herentals liep. Verderop zagen we langs de weg een bord met de tekst: “Mol verzusterd met Kall/Duitsland en Santo Tomas/Nicaraqua”. We bleven op korte afstand langs kanaal Bocholt Herentals in oostelijke richting lopen.
Na een informatiebordje over Den Diel volgden we een leuk smal pad dat af en toe tussen veel berken liep.
Den Diel was, evenals De Maat verderop, oorspronkelijk een schraal heidegebied. Het maakte deel uit van de “Groote Heide” rond Mol-Rauw. De aanleg van het Kanaal Bocholt Herenthals rond 1850 scheidde Den Diel (noorden) van de Maat (zuiden). Vanuit het kanaal vertrok een netwerk van irrigatiekanaaltjes om de arme zandgronden in de omgeving te bevloeien met kalkrijk en voedselrijk water. De bevloeiing maakte de Kempische zandbodem geschikt voor hooiwinning. Tijdens de tweede wereldoorlog veranderde het landschap van Den Diel nogmaals ingrijpend. Hier werd immers “spriet” – een soort bruinkool – ontgonnen. De inwoners van de gemeenten gebruikten de spriet als noodbrandstof. Na de oorlog raakte de sprietwinning al snel in verval. Centraal in Den Diel vind je nog restanten van de oude sprietpunten, die inmiddels geëvolueerd zijn tot vijvers en ondiepe vennen.
tijdens de wandeling van het Merenpad met Wandelsportvereniging Mol op dinsdag 11 december 2007 Bij een oude bunker troffen we informatie over het kanaal Bocholt Herentals.
Het kanaal Bocholt Herentals vormde tijdens de wereldoorlogen een fysieke begrenzing. Tijdens de Eerste Wereldoorlog betekende het kanaal het laatste obstakel in de vlucht naar Nederland. De brug op sas 3 stond bekend als het doorgangspunt voor jongelingen die over de brug, via Postel, naar Nederland trokken. Sommigen namen de laatste hindernis door de “duiker” onder het kanaal te gebruiken. Anderen maakten de overtocht op lege biervaten, rubberbootjes of zelfgemaakte vaartuigen van zeildoek.
Langsheen het kanaal vindt men nog enkele bunkers. Deze dateren van de Tweede Wereldoorlog toen ze, in combinatie met het kanaal, een onneembare vesting moesten vormen tegen de oprukkende Duitse legers.
De ultieme duisternis, de constante temperatuur binnen en de volledige stilte achter de zware betonnen muren vormen nu de ideale omgeving van vleermuizen als winterverblijfplaats. Rust is voor deze diertjes erg belangrijk.
Na de splitsing met de 26 km werd het heel rustig. We passeerden een steen van de 7 heerlijkheden.
Precies op de oude voogdijgrenssteen grensden 7 “heerlijkheden” aan elkaar: Mol, Balen, Dessel, Postel, Lommel, Luykgestel en Bergeijk. In vroegere tijden vormde deze plek de scheiding tussen Antwerpen, Limburg en Noord-Brabant.
We staken een riviertje over waarnaast een schuilhutje stond voor wandelaars en fietsers. Wij liepen er voorbij. Verderop werd ook de Zeven Heerlijkheden Heide bereikt, maar hier sloegen we af. We zagen hier nog fietsbordjes van de Kempenlandroute en de Kempen Vlaanderen Fietsroute. Op een paal was een markering van Mol-om 60 en 80 km bevestigd benevens een stikker van de GR561.
In het Russendorp(Lommel) lagen op een weg flink wat plassen water. We staken het Schelde-Maas Kanaal over net op het moment dat het van naam veranderd was van kanaal Bocholt-Herentals. Aan de overzijde lag wederom een oude bunker waarlangs twee verschillende wandelroutes liepen. Opnieuw staken we een kanaal over. Ditmaal was dat Kanaal naar Beverlo. Spoedig daarop werd Brasserie De Blauwe Kei bereikt. Hier was de tweede rustpost op 14,4 km. We lieten ons twee bekers met warme chocolademelk goed smaken.
We verlieten de Limburgse Kempen weer en volgden nu een tijdlang het kanaal Bocholt Herentals, maar nu aan de andere zijde. Opnieuw kwamen we langs een sluis (nu weten we hoe Sluis aan zijn naam komt). Ook een oud elektriciteitsgebouw werd op de gevoelige plaat vastgelegd. We passeerden het fraaie huis HOFterHEIDE. Berken aan de overzijde van het kanaal weerspiegelden fraai in het water. Op een splitsing konden we naar keuze het kanaal blijven volgen of nog door natuurgebied De Maat lopen. Wij wisten nu wel hoe het kanaal er uit zag. We besloten daarom door natuurgebied De Maat te lopen. tijdens de wandeling van het Merenpad met Wandelsportvereniging Mol op dinsdag 11 december 2007
In het natuurgebied waar de naam Edmond van Eetvelde een belangrijke naam was, volgden we wit/rood gekleurde pijlen in plaats van de zwarte pijlen op witte achtergrond.
Grasdorp, zo noemde Edmond van Eetvelde de omgeving rond De Maat in 1875. Door bevloeiing en verrijking van de arme heidebodem leverden de wateringen gras voor de paarden van de paardentram in de stad en de militairen in Leopoldsburg. De soldaten sliepen toen op een matras met hooi gevuld. Het kanaal van Beverlo werd gegraven om het hooi te vervoeren tot in Leopoldsburg.
In 1910 verwierf Edmond van Eetvelde de wateringen van De Maat. Hij liet het jachthuis-buitenverblijf afbreken en bouwde er een kasteel.
Edmond van Eetvelde werd in 1852 in Postel geboren. Op staatskosten mocht hij een reis naar China ondernemen, waarvan hij in 1877 terugkeerde. Nadien vertrok hij als waarnemend consul naar Calcutta waar hij in 1880 tot officieel consul werd benoemd. In 1885 kwam hij ter beschikking van koning Leopold II die hem in Congo-Vrijstaat het departement van buitenlandse zaken toevertrouwde. In 1894 werd hij staatsecretaris van Congo. Het volledige beheer stond onder zijn bevoegdheid. Enkel de koning, van wie hij een intieme vriend en raadgever was, stond boven hem. De koning bezorgde hem ook de titel van baron.
Tijdens de tweede wereldoorlog werd het kasteel verwoest bij de aftocht van de Duitsers. De voormalige stallingen en bijgebouwen dienen nu als jeugdkamp. Gelukkig is het prachtige park grotendeels bewaard gebleven.
Na een knotwilgenlaantje en de oversteek van een beekje werd het Buitengoor bereikt. In de Molse Meren – Ecocentrum de Goren was de laatste rustpost. Hier moesten we de koffie zelf tappen in een koffieautomaat. Er was hier een hoekje voor jeugdigen met een muur beschilderd met kaboutertjes. Wij voelden ons even heel klein en maakten verschillende foto’s van deze fraaie kaboutermuur.
Het Buitengoor is het brongebied van de Vleminkloop, de meest zuidelijke beek in het stroombekken van de Kleine Nete. Het gebied omvat de moerassige depressie tussen het Zilverstrand en het Zilvermeer en is een parel van een natuurgebied.
Over een groot zwembadterrein met groot strand werd koers gezet naar Sluis. In de tuin waren heesters heel apart geknipt in menselijke gedaantes. Toch verlieten we Sluis weer even om even door een kort buitje te lopen. De zon zorgde voor een prachtige regenboog, een hele halve boog.
De kerk van Sluis werd met een van de laatste zonnenstralen vereeuwigd. Rond 4 uur werd de finish bereikt. Daarmee hadden we de tocht net binnen de 6 uren gelopen. En dan te bedenken dat we verwacht hadden dat we er uiterlijk 5 uur over zouden doen. Het koste ons nog 15 minuten om de rondweg om Mol weer te bereikten. Omdat we de weg niet wisten kwamen we nog door het centrum van Mol.
Het was een heel mooie tocht geworden. Er waren 665 wandelaars op deze tocht afgekomen. Het IVV-nummer was 7478.

naar de top van deze pagina

Henri Floor & Coos Verburg


Klik
HIER om naar de fotoreportage te gaan. Er zijn 43 foto's geplaatst.