Foto's van de herfstdagtocht van de LAT vanuit Berg en Dal naar het overzicht van alle LAT-tochten Terug naar de homepage van Henri Floor De LAT legt de lat nog hoger
Tijdens de herfstdagtocht van de LAT op 13 oktober 2007
Op zaterdag 13 oktober 2007 organiseerde de LAT haar herfstdagtocht over de afstanden van 25, 40 en 60 km vanuit Berg en Dal. De start was vanuit de kantine van clubhuis “De Triepel”, gelegen op het tennispark “Berg & Dal”. Wij gingen op voor de 40 km. Even voor half negen verlieten we de start.
Het 25 kilometer parkoers was alleen voor leden van de LAT ter gelegenheid van het 70 jaar bestaan van de club. Evenals voorgaande jaren werd er niet gepijld, maar gemarkeerd behoudens de krijtpijlen op verharde wegen. De markeringen werden aangebracht met verschillende kleuren vierkante papiertjes in de kleuren rood (=r.a.), geel (=l.a.) en wit (=r.d.).
Het parkoers was voor een groot deel hetzelfde als het voorgaande jaar. Wel zaten er talrijke nieuwe trajecten in het 40 kilometer parkoers. Had men een aantal jaren terug besloten om de route na de start zodanig te laten lopen, dat in het begin, met de donkerte, niet de steile hellingen werden opgezocht. Nu werd dit weer teruggedraaid. Door het fraaie weer en de niet al te vroege start hadden wij daar nu geen last van. Maar als het regenachtig weer was geweest, dan had dit in het begin voor de nodige problemen kunnen zorgen.
Het eerste deel van het parkoers voerde ons rond de bergen Stollenberg, Boterberg en Ravenberg. Daarbij werd zomogelijk de steile paden genomen.
Aangekomen bij huize Kalorama troffen we op een oud ijzeren toegangshek nog de naam St. Johannes de Deo vermeld.
Kalorama is een van de oudste verpleeghuizen van Nederland. Met een oorsprong die teruggaat naar de bestrijding van de volksziekte tuberculose. Het prachtige, enigszins heuvelachtige natuurgebied bij Beek-Ubbergen was een uitstekende locatie voor een sanatorium. Van hier is Kalorama uitgegroeid tot de veelzijdige zorgorganisatie die zij momenteel is. De groei vond vooral plaats in de tweede helft van de twintigste eeuw. In 1958 veranderde het sanatorium in een verpleeghuis voor chronisch zieken en in 1969 is Kalorama gestart met het bieden van zorg aan doofblinde mensen. Dit leidde in 1975 tot de opening van een afzonderlijk paviljoen voor deze groep cliënten, gevolgd door een tweede paviljoen in 1983. Het Centrum voor Doofblinden geniet inmiddels nationale en internationale bekendheid. Stichting Kalorama bestaat als zelfstandige stichting sinds 1 januari 1991. In de jaren ervoor ressorteerde Kalorama onder de stichting Joannes de Deo Nederland.
Tijdens de herfstdagtocht van de LAT op 13 oktober 2007 Nu liepen we in de richting van restaurant De Palatijn. Daar sloegen we af en volgden een stijgend pad met traptreden. Dit traject was ook wit/rood gemarkeerd. Dit is tevens het traject van de Europaweg 8, een lange afstandspad dat officieel aan de westkust van Ierland begint en dwars door Ierland loopt. Vervolgens door Engeland. In Nederland komt het pad (tegenwoordig) in Rotterdam aan en loopt door naar Nijmegen. Daarna gaat het verder door Duitsland en Oostenrijk en daarna nog verder. Meer info over die tocht kan je
HIER vinden.
Bij punt 118 van de routebeschrijving gingen wandelaars massaal in de fout. De markering gaf aan r.d., maar in de routebeschrijving stond "… asfaltweg oversteken volg groene paaltjes". Aan de overkant van de verkeersweg was een klinkerweg en die werd door velen gevolgd. Dit jaar kwamen we niet, zoals voorgaande jaren, langs de oude grenspaal “Laat vriendschap heelen – Wat Grenzen deelen”. Maar voor degenen die het is opgevallen, we konden er wel zicht opkrijgen indien je op het juiste tijdstip de juiste richting opkeek.
Daarop volgden we opnieuw talrijke steile hellingen door bosgebied Wijlerberg. We passeerden een echtpaar die op een bankje zaten. Op onze opmerking "pittig parkoers, hè", volgde de reactie "te pittig". Op de grond lage talrijke afgewaaide tamme kastanjes. We volgden enige tijd wandeling N70. We werden ingehaald door een 4 wandelaars die de N70 wandeling volgden. Later troffen we hen op de top van de Duivelsberg. Deze wandeling was voor hen een laatste training voor hun tocht door de Pyreneeën, waarheen ze een week later naar toe zouden vertrekken.
Even verderop kwam dan de beklimming van de Duivelsberg. Voorgaande jaren was dit de steilste beklimming van het parkoers. Dit jaar waren meerdere van dit soort steile trajecten. Het laatste stuk naar de top beklommen we ook. Vanwege het mooie zonnige meer zouden we hier een heel mooi uitzicht kunnen hebben op met name het Duitse plaatsje Zyfflich.
Heuvel 75.9: de Duivelsberg
De strijd om het bezit en behoud van heuvel 75.9, beter bekend als de Duivelsberg, was een van de opmerkelijkste acties in de gevechten van de Amerikaanse luchtlandingstroepen bij Nijmegen, te meer daar het hier een kleine geïsoleerde eenheid betrof, die onverzettelijk en standvastig was en niet van wijken wist. In het twaalf pagina's tellende rapport dat kolonel Lindquist op 7 december 1944 in Frankrijk over de zevenenvijftig dagen durende activiteiten van het 508 ste Parachutistenregiment in Nederland liet uittikken, besteedde hij maar liefst twee volle pagina's aan de verrichtingen van de Able - compagnie op de Wylerberg.
Tijdens de herfstdagtocht van de LAT op 13 oktober 2007 Voor het pannenkoekenrestaurant de Duivelsberg sloegen we af en volgden de N70 verder. Meteen na de grens met Duitsland zagen we markeringen van de X7 en E8 (Europäischer Fernwanderweg 8).
We passeerden het bord van de Duitse plaats Wyler. Aan de overkant van de weg stond een bord dat onder andere verwees naar Nimwegen (Nijmegen). Spoedig verlieten we Wyler en Duitsland weer. Daarop werd de eerste wagenrust op 12 km bereikt. Voorgaande jaren kwamen we hier meestal als een van de laatste aan. Nu was dit niet het geval omdat de 60 kilometer lopers al een eerste lus hadden gelopen. Net als bij andere LAT-tochten kwamen hier nu ook nog de Ultra-lopers langs. Wij hadden deze 12 kilometer afgelegd in twee uur en drie kwartier.
Meteen na een bocht in de weg passeerden we een houten paaltje met bovenop een dwarsbalk met de tekst “Kiekuutklaef”. In dit gebied troffen we later gelijksoortige paaltjes aan waarmee de veldwegen in dit gebied worden aangegeven.
Verderop kwamen we bij Veehouderij en trekkers camping De Hoge Hof. Hier liepen we over particulier terrein. We liepen hier over een traject van het Pieterpad. Verderop kwamen we bij een nieuw bankje waarop de tekst “deze rust wordt u aangeboden door dehogehof.com, de koffie is klaar” op de rugleuning te lezen was. De Hoge Hof ligt ook heel hoog in het landschap en we hadden nu fraaie vergezichten.
We liepen achter de Canadese oorlogsbegraafplaats langs. Eén hoog geplaatst kruis was van ons wandelparkoers zichtbaar. Verderop werden we nog ingehaald door een groepje ultralopers. Zij liepen het 60 kilometer parkoers hardlopend en waren om 9 uur gestart. We kruisten de Zevenheuvelenweg. Het was hier goed oppassen geblazen want er kruiste net een grote groep hardrijdende wielrenners. We kwamen langs een natuurkampeerterrein Groesbeek. We hebben hier geen prettige herinnering aan overgehouden. Bij de toegang wilden we een foto maken van het toegangsbord. Daarbij zag ik een prikkeldraadhek over het hoofd waardoor er een winkelhaak in mijn broek ontstond en een lichte wond aan mijn been. Tijdens de herfstdagtocht van de LAT op 13 oktober 2007
Vlak voor de kruising met een oude spoorbaan, waarvan de rails inmiddels verwijderd was, was de splitsing met de 25 kilometer. Na nog een vennetje werd Breedeweg bereikt. We kwamen langs een tuincentrum met een heel mooi aangelegde tuin. Bij een verzorgingspost voor ultralopers kregen wij niets. Dat hadden we ook niet verwacht. Want dit stond niet vermeld in de parkoersbeschrijving.
Spoedig daarop werd de grote rust bereikt. De afgelegde afstand bedroeg hier 21 kilometer. Coos was al op deze rust gearriveerd met een voorsprong van een kwartier. Deze grote rust, die in Breedeweg was gelegen, was een paar weken tevoren van naam veranderd en heette niet meer “café Amigo”, maar café De Corner. Op 11 oktober 2003 heette deze uitbater nog ’t Mölleke en op 14 oktober 2000 heette het ook Café De Corner.
We verlieten Breedeweg over een straat met de naam Klein Amerika en betraden daarop weer bossen. Nu was dit bosgebied Sint-Jansberg van Natuurmonumenten. Opnieuw ging ons pad weer flink op en neer. Af en toe was het pad best modderig omdat het water op die desbetreffende plekken niet kon weglopen. In de route beschrijving stond opnieuw de tekst "bergje op" waarbij opnieuw een zeer steile helling beklommen moest worden. We passeerden een grote boom met heel veel takken. Over een pad omzoomd met varens daalden we weer af.
We kwamen bij een meertje (Molenvijver) waar we het voorgaande jaar links af sloegen. Toen stond daarbij de tip geschreven “watermolen rechts”. Nu sloegen we voor het meertje rechts af. Daarop besloten we toch even de watermolen te bezoeken, Het lag hooguit 100 meter van de route af. En omdat we uiterlijk 7 uur bij de finish moesten aankomen hadden we nog voldoende tijd over, ondanks het feit dat we inmiddels nummer laatst van de 40 kilometer waren, De bomen rond het meer weerspiegelden zich fraai in het water. Als we meer tijd hadden gehad zouden we hier ook nog wel foto's van hebben gemaakt.
Teruggekomen op het parkoers troffen we twee wandelaars uit Friesland. Voor de tweede keer deze dag werd ik op de fotogezet. Deze foto is geplaatst op de website van deze twee friezen, te weten www.bestgenog.nl. Eerder was ik al door een wandelaar uit Overijssel op de foto gezet.
De Bovenste Plasmolen
De exacte ouderdom van deze watermolen is onbekend, maar mogelijk deed hij al in de vijftiende eeuw dienst. Het muurankerjaartal 1725 geeft aan dat er in dat jaar een verbouwing heeft plaats gevonden. Oorspronkelijk was de Bovenste Plasmolen ingericht voor het maken van papier; in 1846 werd hij echter omgebouwd voor het malen van graan. De maalstenen worden aangedreven door een waterrad dat gebruikt wordt als midden- en als bovenslagrad. Het water voor de middenslagaandrijving komt van de nabij gelegen Molenvijver. Het water voor de bovenslagaandrijving komt via een beek en een lange goot van het hoger gelegen Groene Water. Daarnaast is het mogelijk de benzinemoter als hulpkracht te gebruiken. De Bovenste Plasmolen liep in 1944 oorlogsschade op en raakte daarna in verval. In 1999 zijn de watermolen en de waterlopen echter weer volledig hersteld.
Op 28 km werd de tweede wagenrust bereikt. Toen Coos hier in 2005 werd ingehaald door de pijlophalers van de 60 kilometer werd zij zeer dringend geadviseerd om op het 40 kilometer parkoers over te stappen. Dit jaar trof ik hier ook de pijlophalers van de 60 kilometer. Aan de 60 kilometer lopers die hier nog zaten werd geen toestemming meer verleend om nog de lus van de 60 kilometer te lopen. Zij waren hierover zeer teleurgesteld. Dat vernam ik later ook van Coos die hen rond half zes bij de finish sprak.
Het verbindingsstuk van de 28 kilometer verzorgingspost naar het 60 kilometer parkoers werden wij, als laatste lopers van de 40 kilometer, begeleidt door een organisatielid, waarbij tevens de markeringen van de 40 kilometer werden verwijderd. Na 3 kilometer kwamen we dan op het traject van de 60 kilometer uit. En omdat nog niet alle 60 kilometer lopers voorbij waren gekomen, kon hier weer wat rustiger gelopen worden. Tijdens de herfstdagtocht van de LAT op 13 oktober 2007
Op weg naar de laatste wagenrust op 33½ km volgden nog enige fraaie brede boswegen en paden. Sommige daarvan waren omzoomd met grote, dikke bomen. Toen we op de laatste wagenrust aankwamen stond daar een grote camper van een Lat-lid uit het Noord-Hollandse Hoorn. Evenals het voorgaande jaar waren alle verzorgers in blitse rode pakken gestoken, die ze gratis hadden gekregen omdat ze meehielpen in de verzorging. Verzorgers zijn per slot van rekening voor een organisatie goud waard en dan mogen ze wel wat voor de moeite krijgen.
Er was nog volop te eten en drinken bij deze verzorgingspost. We troffen hier een OLAT-lid die we nog niet kende. Omdat we bijna elke week naar de stand van de OLAT Clubcompetitie kijken, vroegen we hem naar zijn naam. We zijn niet gewoon om namen in dit verslag te schrijven, maar we willen toch wel enigszins aangeven om wie het ging. Welnu, deze persoon stond per 8 oktober 2007 op de een na hoogste plaats in de clubcompetitie waarvan zijn score in 4 cijfers wordt uitgedrukt. Ikzelf sta trouwens in de lijst vermeld met een score van 600 punten; dat is nog net bij de eerste 100.
We vervolgden ons pad en dwaalden wederom door boswachterij Groesbeek. Op stronken van sommige bomen hadden zich mossen of elfenbankjes gevormd. Na het Afrikamuseum werd spoedig de finish bereikt. De afgelegde afstand bedroeg 40,315 km.
Het was een mooie, maar loodzware tocht geworden. Het was uitstekend wandelweer geweest. Er was veel zonneschijn met een maximumtemperatuur van 16 graden. Na 9½ uur lopen bereikten we de finish. Van een echte herfstdagtocht was niet zoveel te merken. De meeste bomen waren nog niet getooid in een herfstkleur.
LAT-embleem De markeringen met vooral het rode papiertje voor r.a. is vrij onduidelijk. Ze vallen slecht op. De organisatie zou toch weer moeten overwegen om met pijlen te gaan werken. Heel duidelijk vinden wij de zwarte pijlen op gele achtergrond. Als de organisatie toch bij het oude wil houden, dan zouden ze met rode papiertjes op witte achtergrond moeten werken voor een betere zichtbaarheid of op een andere kleur moeten overstappen die beter opvalt, bijvoorbeeld oranje. In het woord oranje zit ook de letter R van rechtsaf. Maar het huidige is beter dan niets. En het is allemaal vrijwilligers werk. En vrijwilligers zijn er niet voor het oprapen.
Het aantal deelnemers bedroeg 259, 240 wandelaars en 19 ultralopers. We willen de organisatie hartelijk danken voor de organisatie van deze tocht en hopelijk tot volgend jaar.
Aan deze tocht deden ook wandelaars uit België en Duitsland mee. Berg en dal, dat onder de gemeente Groesbeek valt is per slot van rekening een grensplaats met Duitsland. Vorig jaar had ik een aantal wandelaars uit België voor deze tocht warm gemaakt. Hoeveel wandelaars uit België er dit jaar meededen is ons niet bekend. We hadden onze auto trouwens geparkeerd naast een auto uit België. Het rechter raam van het voorportier stond wagenwijd open. Ik hoop niet dat ze wat missen. Als ik het goed heb onthouden dan was hun kenteken BCA828. Verder vonden we dat met de zwaarte van deze tocht een grens was overschreden. Alle wandelaars die we spraken vonden deze tocht zeer zwaar. Naast de gebruikelijk steigingen, die weer gevolgd werden door dalingen uit voorgaande jaren zaten er in. Maar alsof dit nog niet genoeg was, werden nu vrijwel alle heuvels die er maar waren meegenomen in het parkoers. En dan werden zoveel mogelijke de steilste hellingen genomen.
Er waren op het parkoers verscheidene steile paden, die uit boomwortels bestonden. Nu troffen we het dat het droog was. Maar als het nat en regenachtig was geweest, dan zijn deze paden met gladde boomwortels zeer gevaarlijk. Als hier geen verandering in wordt aangebracht, dan overwegen wij het volgend jaar niet meer mee te doen. Deze tocht is weliswaar zeer mooi, maar het parkoers moet wel verantwoordelijk blijven om te lopen. Let wel dit is onze persoonlijke mening.
We hoorden een wandelaar zeggen dat met deze tocht de LAT de lat nog hoger had geplaatst.

naar de top van deze pagina

Henri Floor & Coos Verburg