Toen we met de bus op station Driebergen/Zeist aankwamen, vernamen we dat er een sein- en wisselstoring was. Bijna hadden we de trein naar Utrecht genomen, om dan verder via Den Bosch naar Nijmegen te reizen. Maar de intercity naar Nijmegen, die normaal niet in Driebergen stopt, stopte er nu wel.
Rond 10 uur kwamen we in Nijmegen aan. Na een kop koffie op de stationsrestauratie begaven we ons rond half elf op weg. Vanaf het station was de aanlooproute 1½ kilometer. De eerste weg, die we vanaf het station namen, was de Van Schaeck Mathonsingel. Dit is ook de weg die Coos normaal loopt tijdens de Nijmeegse vierdaagse, als ze naar de start loopt vanaf het station.
Onze routebeschrijving was in het Duits, dus we moesten goed interpreteren, wat bedoeld werd. Tot de grens met Duitsland volgden we het traject van het Lingepad. Het eerste bekende gebouw was het gebouw van de Vereniging. Hier was jarenlang de start van de Nijmeegse vierdaagse. Bij een groot gebouw met de naam Haskoning hadden we een fraai uitzicht op de Waalbrug en het gebied aan de overkant van de Waal, het Ooijsche Schependom genaamd. We sloegen af en volgden de Beekmansdalweg, een soort holleweg.
In Ubbergen volgden we heel even een oude verkeersweg. Maar deze verlieten we snel weer. Verderop volgden we een klinkerweg waar bijna alleen maar hele grote en dus ook dure huizen stonden. Sommige huizen leken wel op kastelen, zo groot als ze waren. Bij Huize Maartenshof sloegen we af en steeg ons pad weer.
Bij een “weisse Sperre” (witte slagboom) van het Geldersch Landschap betraden we het bos. Het betrof hier bosgebied “Heerlijkheid Beek”. Door het heuvelachtige gebied verliep ons pad nu met flinke bochten. Na Sanatorium Kalorama bereikten we de rand van het plaatsje Beek. We volgden hier ook voor ons bekende trajecten van de herfstdagtocht van SV De LAT. Deze tocht wordt elk jaar op de tweede zaterdag van oktober georganiseerd. Dit wandeljaar zou deze tocht voor ons dus over 5 weken worden gehouden (5 weken na zaterdag 9 september 2006).
Bij een paar vijvers stonden kabouters te vissen. Maar ze hadden deze dag nog niets gevangen. We passeerden een café met uitzichttoren dat echter gesloten was. Een paar maal daalden we nu over trappen af. We kwamen bij een oude grenspaal, die vroeger wit was en dus dringend een onderhoudsbeurt nodig had.
Er stond op “Laat vriendschap heelen – Wat Grenzen deelen”. Het was een oude grenspaal omdat de grens daar nu niet meer langs liep.

Deze historische richtingaanwijzer verwijst naar Duitsland aan de ene kant en Nederland aan de andere. Op de twee armen staat de oproep: Laat vriendschap helen wat grenzen delen. Langs dit pad liep tot aan de grenscorrectie van 1949 de rijksgrens. De landsgrens ligt nu anderhalve kilometer oostelijker.

Na nog een paar pittige klimmetjes werd restaurant De Duivelsberg bereikt. We besloten eerst de nabij gelegen Duivelsberg te beklimmen. Het uitzicht viel tegen, doordat we niet over de vele bomen rondom heen konden kijken. Alleen richting Zyfflich was een vergezicht. Daarna hadden we een rust in Restaurant De Duivelsberg. We deden hier de korte broek aan en na een rust van ruim 20 minuten vervolgden we ons pad.

Voor het pannekoekrestaurant liggen op de rand van de stuwwal de restanten van een vesting, Meergelb genaamd. ’t Was een zogenaamd Mottekasteel. Dit bestond uit een houten woontoren op een kunstmatige heuvel, omringd door een droge gracht, die soms voorzien was van een aangepunte pallisade. In noord-oostelijke richting liggen nog de restanten van de voorburcht of uitzichtpunt. Vanaf de burcht zelf heeft u een prachtig uitzicht over Zyfflich. Van de Voorburcht reikt de blik over het Wylerbergmeer tot aan de Veluwezoom (toen de bomen er nog niet stonden).

We moesten hier oppassen, omdat ons pad het Pieterpad kruiste en even samen liep. Spoedig werd de grens met Duitsland bereikt. We liepen een tijdlang langs een bosrand. De E8 volgt hier een stuk van de X7-wandelroute.

De X7-wandelroute begint in Rees en loopt vervolgens door Wissel (Erholungsstätte), Schloß Moyland, Nierswalde, Reichswald (Brittisch Soldatenfriedhof), Kranenburg, Düffelward, Griethausen, Grieth en komt in Wissel uit bij de Mühle.

Het plaatsje Wyler werd bereikt en we volgden hier de Krumstraße. We troffen hier een bankje in de zon en we besloten hier te rusten. Want op bankjes in de schaduw was het toch nog te fris. De Krumstraße ging (voor ons) over in de Weg Oose Wall, die in een graspad overging. Op dit pad werd Coos met een aantal runderen op de gevoelige plaat vastgelegd.
We bereikten natuurgebied Kranenburger Bruch, dat weer onderdeel is van natuurgebied Die Duffel. Ook volgden we nog de Kranenburger Bach. Naar Nederlandse begrippen was dit meer een riviertje. Rond vier uur in de middag werd het centrum van Kranenburg bereikt. Ons overnachtingadres lag pal aan de E8.
Nadat we ons gesetteld hadden, liepen we nog wat rond in Kranenburg. We bezochten nog de plaatselijke kerk. Deze zag er van binnen mooi uit alsof deze recent was gerenoveerd. We maakten hier talrijke foto’s van de beelden in de kerken. We liepen daarna de straat uit om naar een geschikt restaurant uit te kijken voor het avondeten. Het werd uiteindelijk onze tweede keus, omdat deze dichter bij het overnachtingadres lag en deze er levendiger uitzag als bij onze eerste rondgang.
De eigenaar van het restaurant waar we aten bleek een Nederlander te zijn. Hij kwam oorspronkelijk uit Amsterdam. Later woonde hij in Groesbeek waar hij zijn vrouw leerde kennen. Zijn vrouw had in Kranenburg een eigen kledingzaak, “Marion’s Fashion for all” genaamd. Na het afrekenen bleek het eten € 7,00 goedkoper te zijn omdat de soep vergeten was.